Κι εδώ υπάρχει πάλι το ΕΑΝ, που σημαίνει ότι όλοι οι άνθρωποι είναι προσκαλεσμένοι από το Θεό, και αν θέλουν να ακούσουν την διδαχή Του, θα σωθούν.
Πράξ.ζ:39 «Εις το οποίον οι πατέρες ημών δεν ηθέλησαν να υπακούσωσιν, αλλ'απέβαλον, και εστράφησαν εν ταις καρδίαις αυτών εις Αίγυπτον».
Δεν άκουσαν το Μωυσή, που σημαίνει ότι δεν άκουσαν το Θεό που μιλούσε μέσα από το Μωυσή, δεν θέλησαν να τον ακούσουν, στράφηκαν στην Αίγυπτο, και γι’ αυτό και έμειναν μέσα στην έρημο.
Φιλιπ.β:12-13 «Ώστε, αγαπητοί μου, καθώς πάντοτε υπηκούσατε, ουχί ως εν τη παρουσία μου μόνον, αλλά τώρα πολύ περισσότερον εν τη απουσία μου, μετά φόβου και τρόμου εργάζεσθε την εαυτών σωτηρίαν· διότι ο Θεός είναι ο ενεργών εν υμίν και το θέλειν και το ενεργείν κατά την ευδοκίαν αυτού».
Εφόσον εμείς έχουμε δοθεί πια ολοκληρωτικά στο Θεό, Εκείνος είναι που ενεργεί πλέον στο θέλω μας.
Α΄Τιμ.β:4 «Όστις θέλει να σωθώσι πάντες οι, άνθρωποι, και να έλθωσιν εις επίγνωσιν της αληθείας».
Αυτή είναι η καρδιά και το θέλω του Θεού. Ο Θεός δεν έχει απορρίψει κανένα από τα πλάσματά Του γιατί μας αγαπάει όλους, αλλά εμείς είμαστε που καταδικάζουμε τους εαυτούς μας πηγαίνοντας κόντρα στο νόμο του Θεού.
Ησ.νε:1-2 «Ω ΠΑΝΤΕΣ οι διψώντες, έλθετε εις τα ύδατα· και οι μη έχοντες αργύριον, έλθετε, αγοράσατε και φάγετε· ναι έλθετε, αγοράσατε οίνον και γάλα άνευ αργυρίου και άνευ αντιτίμου. Διά τι εξοδεύετε αργύρια ουχί εις άρτον; και τον κόπον σας ουχί εις χορτασμόν; ακούσατέ μου μετά προσοχής και θέλετε φάγει αγαθά και η ψυχή σας θέλει ευφρανθή εις το πάχος».
Όσοι διψάτε, όποιοι και να είστε, ελάτε!!! Δίχως τιμή, δωρεάν, δεν είναι ανάγκη να πληρώσεις (απαγορεύεται) για να ακούσεις το Ευαγγέλιο.
Δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο, καμία προϋπόθεση, τίποτα δεν είναι μόνο για ορισμένους προορισμένους αλλά για όλους.
Ιωάν.α:11 «Εις τα ίδια ήλθε, και οι ίδιοι δεν εδέχθησαν αυτόν».
Ήρθε μέσα στο σπίτι Του, στην φυλή Του, στ’ αδέλφια Του, στο λαό του Θεού, και δεν το δέχθηκαν. Δεν είναι ότι ο Θεός τους απέρριψε, αλλά οι ίδιοι δεν Τον δέχθηκαν, και ο Θεός μετά τους απέκοψε. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και σήμερα με τους ανθρώπους, άλλοι δέχονται και άλλοι δεν δέχονται το Χριστό στη ζωή τους.
Αν μόνοι μας δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας άξιους να μας δεχθεί ο Θεός, ή σκόπιμα αγνοούμε το Θεό, τότε ο Θεός μας αποκόβει όπως συνέβη με τους Ισραηλίτες (Ρωμ.ια:16-3Ο). Δεν λυπήθηκε τους φυσικούς κλάδους αλλά τους έκοψε και στην θέση τους κέντρισε την αγριελιά, τους εθνικούς.
Ο απόστολος Παύλος πήγαινε και κήρυττε μέσα στις συναγωγές και απ’ αυτούς που άκουγαν άλλοι πίστευαν προς σωτηρία, αλλά άλλοι σήκωναν διωγμό εναντίον του και γι’ αυτό τους λέει: «...εις εσάς πρώτον ήτο αναγκαίον να λαληθεί ο λόγος του Θεού αλλ' επειδή απορρίπτετε αυτόν, και δεν κρίνετε εαυτούς αξίους της αιωνίου ζωής, ιδού στρεφόμεθα εις τα έθνη» (Πράξ.ιγ:46).
Η ζωή μας είναι γεμάτη από αποφάσεις που πρέπει να πάρουμε και είμαστε υπεύθυνοι γι’ αυτές.
Θα δούμε τώρα μέσα από το λόγο του Θεού ανθρώπους να αποφασίζουν και το αποτέλεσμα των αποφάσεών τους.
Η Εύα (Γέν.γ)
Ήρθε ο διάβολος και την διέβαλε, και έπρεπε να πάρει μια απόφαση: Να μείνει στο λόγο του Θεού, σ’ αυτό που ο Θεός τους είχε πει, ή ν’ ακούσει αυτό που ο διάβολος της έλεγε κεντρίζοντας τον εγωισμό της.
Πήρε μόνη της την απόφαση να κάνει αυτό που ο διάβολος της έβαλε μέσα στον νου. Έκλεξε το πονηρό, από το αγαθό. Το προσωρινό από το αιώνιο.
Αργότερα όταν ο Θεός ζητούσε τον Αδάμ και την Εύα, υπήρξε άλλη μια ευκαιρία να πάρει μια απόφαση, να αναγνωρίσει το λάθος της - Κύριε, εγώ φταίω, δεν φταίει ο Αδάμ - και να ζητήσει ταπεινά συγχώρεση από το Θεό, όμως προτίμησε να προστατέψει το ΕΓΩ της ρίχνοντας το φταίξιμο στον όφη. Το ίδιο και ο Αδάμ.
Μη γένοιτο ν’ αφήσουμε το Θεό για να ακολουθήσουμε την γυναίκα μας ή το άνδρα μας, αλλά να κρατιόμαστε απ’ το Θεό, κι Εκείνος θ’ αναλάβει το άλλο.
Ο Καιν (Γέν.δ)
Έπρεπε κι αυτός να πάρει μια απόφαση όταν επρόκειτο να θυσιάσει στο Θεό: να θυσιάσει κατά το θέλημα του Θεού (αρνί), ή με ότι είχε (καρπούς της γης). Το ότι ο Θεός καταλόγισε την παρακοή στον Κάιν, σημαίνει ότι και ο Κάιν ήξερε την ευάρεστη θυσία στο Θεό, προφανώς από το πατέρα του τον Αδάμ. Ο εγωισμός ήταν αυτός που δεν άφησε το Κάιν να πάει να ζητήσει αρνί από το τον Άβελ για να θυσιάσει.
Παρόλα αυτά ο Θεός λέει στον Κάιν: «αν σύ πράττεις καλώς, δεν θέλεις είσθαι ευπρόσδεκτος; και εάν δεν πράττεις καλώς, εις την θύραν κείται η αμαρτία» που σημαίνει ότι αν δεν βάλουμε φρένο στην αμαρτία με το να ταπεινωθούμε, αυτή θα μας οδηγήσει σε πολύ χειρότερες καταστάσεις.
Ο Ενώχ (Γέν.ε)
Διάλεξε να βαδίσει 365 χρόνια με το Κύριο, όλη του τη ζωή, και ο Κύριος τον πήρε κοντά Του. Μόνος του πήρε αυτή την απόφαση.
Ο Νώε (Γέν.ς)
Πήρε την απόφαση να ακολουθήσει τον Κύριο, σε αντίθεση με όλη του την γενιά που ήταν διεστραμμένη, και γι’ αυτό βρήκε χάριν ενώπιον Αυτού, ενώ οι άλλοι έχασαν τη ζωή τους. Ο Νώε διάλεξε να είναι αυτός που ήταν. -
Ίσως κάποιοι θα ήθελαν να μιλήσει και σ’ αυτούς ο ίδιος ο Θεός, όχι ο Νώε, αλλά όμως πάντα έτσι γίνεται, ο Θεός διαλέγει αυτούς που θα μιλάνε γι’ Αυτόν.
Ο Παύλος αν και διώκτης του Χριστού, τελικά όμως διάλεξε να Τον υπηρετεί παρά να Τον καταδιώκει. Ο Πέτρος και οι λοιποί, όταν κλήθηκαν, πήραν μόνοι τους την απόφαση.
Ο Πέτρος αν και αρνήθηκε το Χριστό, έκλαψε για το παράπτωμα του, μετανόησε συντετριμμένος και η μετάνοιά του αυτή τον έκανε ποιμένα των προβάτων (Ιωάν.κα:17).
Ο Ιούδας έκανε κι αυτός την εκλογή του, ακολούθησε το Κύριο, αλλά το θέλω του ήταν στο χρήμα. Μπορεί να έκλαψε, αλλά δεν μετανόησε γιατί λυπήθηκε μόνο για τον εαυτό του, δεν ήταν μετάνοια προς σωτηρία, αλλά μετάνοια προς αυτολύπηση και γι αυτό πήγε και κρεμάστηκε αντί να ζητήσει να συγχωρεθεί και να ζήσει.
Ο Λωτ (Γέν.ιγ)
Έκανε κι αυτός την εκλογή του διαχωρίζοντας τη θέση του από τον πατέρα της πίστης τον Αβραάμ γιατί οι βοσκοί τους μάλωναν για τα βοσκοτόπια. Ο Αβραάμ άφησε στο Λωτ την πρωτοβουλία της εκλογής λέγοντάς του ότι αν πάει αριστερά, αυτός θα πήγαινε δεξιά.
Ήξερε ο Αβραάμ ότι η ευλογία δεν είναι από τη γη, αλλά από τον ουρανό, είναι άνωθεν καταβαίνουσα από τον Πατέρα των φώτων.
Διάλεξε λοιπόν ο Λώτ να κατοικεί στην εύφορη πεδιάδα στήνοντας τις σκηνές του απέναντι από τα Σόδομα, αργότερα τον βλέπουμε μέσα στην πόλη, και σε λίγο είχε κάνει γαμπρούς Σοδομίτες.
Ο Λώτ εφόσον ήξερε ότι ο Θεός είναι με τον Αβραάμ, θα μπορούσε να μην φύγει από κοντά του, αλλά να κοίταζε να τακτοποιήσει τα πράγματα διαφορετικά και να μείνει εκεί που ήταν ο Αβραάμ, εκεί που ήταν ο Θεός.
Ο Αβραάμ (Γέν.κβ)
Πήρε την απόφαση να ακολουθήσει το Θεό δια πίστεως. Περίμενε την εκπλήρωση της υπόσχεσης του Θεού με πίστη, και γι’ αυτό καταλογίζεται σαν ο πατέρας της πίστης. Είδε την ημέρα του Κυρίου και εχάρη λέει ο Χριστός στο Ιωάν.η:58. Που σημαίνει ότι απόλαυσε τα μεγαλεία του Θεού δια πίστεως. Δια πίστεως πήγε να θυσιάσει τον Ισαάκ, πιστεύοντας ότι ο Θεός μπορούσε να τον αναστήσει.
Σήμερα κι εμείς ζούμε μέσα σε κάποια Σόδομα ή Γόμορρα, σ’ ένα τόπο που έχει εκλείψει ο λόγος του Θεού, αλλά παρόλα αυτά πρέπει να πάρουμε την απόφαση να κάνουμε το θέλημα του Θεού στη ζωή μας.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι τους οποίους ο Θεός χρησιμοποίησε, είχαν κάνει την ίδια απόφαση μέσα στην καρδιά τους: Κύριε, αφήνομαι ταπεινό, άβουλο σκεύος στα χέρια τα δικά Σου. Εσύ κάνε με ότι θέλεις.
Η αμαρτία ποτέ δεν θα σε κτυπήσει μια κι έξω. Ποτέ δεν θα δεις κάποιον που είναι στερεός στην πίστη να πέσει απ’ τη μια μέρα στην άλλη στον πάτο. Έρχεται σιγά-σιγά – είναι η ευκόλως εμπεριπλέκουσα ημάς αμαρτία - και πλέκει δίχτυα γύρω μας. Και ξαφνικά αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι είσαι δεμένος, δεν μπορείς να κουνηθείς, δεν έχεις τις προηγούμενες ευλογίες, άλλαξες. Είναι η αμαρτία που άρχισε να σε τυλίγει επειδή έκανες ανάλογες εκλογές, διάλεξες να μην κάνεις το θέλημα του Θεού.
Ο Ησαύ
Διάλεξε να είναι άνθρωπος της σάρκας, σε αντίθεση με το Ιακώβ που μπορεί να ήταν υποσκελιστής, αλλά διάλεξε το θέλημα του Θεού. Αν και ο Ησαύ σαν πρωτότοκος έπρεπε να έχει τις επαγγελίες, ο Ιακώβ τις ήθελε για τον εαυτό του. Και τελικά το κατάφερε αλλάζοντας την βουλή του Θεού, επειδή τις ποθούσε και τις ζητούσε. Χρησιμοποίησε βέβαια λάθος τρόπο, αμάρτησε για να κερδίσει την ευλογία και γι' αυτό πλήρωσε αυτή την παρανομία του με την παιδεία του στα χέρια του θείου του Λάβαν και αργότερα πενθερού του.
Ο Θεός τον πέρασε από τα κόσκινα του καθαρισμού, τον καθάρισε, και βγήκε βέβαια κουτσός αλλά Ισχύσας μετά του Ηλ, «Ισραήλ». Πρίγκιπας μετά του Θεού! Ο Θεός καταστρέφει τη σάρκα για να βγάλει το πνεύμα νικητή.
Ο Ιωσήφ (Γέν.λθ)
Αποφάσισε να ακολουθεί το Θεό χωρίς συμβιβασμούς.Και αυτό φάνηκε όταν όταν η γυναίκα του Πετεφρή το προκάλεσε να αμαρτήσει μαζί της, εκείνος απάντησε ευθέως... και πώς να πράξω τούτο το μέγα κακό, και να αμαρτήσω εναντίον του Θεού; Αυτή η αντίστασή του στην αμαρτία το έβαλε στην φυλακή,άδικα,και ίσως αν δεν ήταν το όνειρο του Φαραώ να πέθαινε μέσα στην φυλακή, όμως ο Ιωσήφ τώρα είναι στην παρουσία του Θεού,--στο τέλος της τεθλιμένης οδού που διάλεξε ν'ακολουθήσει
Σεδράχ, Μισάχ, Αβδε-νεγώ (Δαν.γ)
Αυτά τα παιδιά είχαν μέσα τους αρχές, είχαν πάρει τις αποφάσεις της ζωής τους, και αυτό τους έδωσε τη δύναμη να πουν στο βασιλιά Ναβουχοδονόσορα: «...ο Θεός ημών, τον οποίον ημείς λατρεύομεν, είναι δυνατός να μας ελευθερώσει εκ της καμίνου του πυρός αλλά και αν ουχί, ας είναι γνωστόν εις σε, βασιλεύ, ότι τους θεούς σου δεν λατρεύομεν».
Διάλεξαν το καμίνι, από το να δυσαρεστήσουν το ζωντανό Θεό. Ήταν στο χέρι τους να κάνουν ότι προσκυνάνε (στα ψέματα) και στην ουσία να λατρεύουν το Θεό, και ο Θεός ανταμείβει τέτοιες καρδιές.
Ο Δανιήλ
Είχε όπως μας λέει το βιβλίο του έξοχον πνεύμα (ε:12) και εξαιτίας αυτού έγινε το κέντρο των επιθέσεων όλων των αξιωματούχων του βασιλιά, γιατί τον ζήλευαν.
Το μυστικό του Δανιήλ ήταν η καθημερινή (3 φορές την μέρα) προσευχή του. Ο διάβολος χτυπά την πηγή, από εκεί που αντλούμε δύναμη, την προσευχή, τη σχέση μας με το Θεό. Στο στρατό, προσπαθείς να αποκόψεις από τον εχθρό τις πηγές τροφίμων και πολεμοφοδίων για να νικήσεις.
Όταν λοιπόν οι σοφοί της Βαβυλώνας του έστησαν την παγίδα, - όποιος προσεύχεται σε άλλο πρόσωπο εκτός το βασιλιά, να το ρίξουν στα λιοντάρια - δεν δείλιασε γιατί είχε κάνει την εκλογή του.
Για τον Δανιήλ, η ζωή είχε σταματήσει μπροστά στο Θεό. Όλα τα άλλα δεν είχαν πλέον καμία σημασία γι’ αυτόν. Η απόφαση του Δανιήλ τον έβαλε μέσα στο λάκκο με τα λιοντάρια, που μπορεί να τον είχαν φάει και να ήταν άλλος ένας μάρτυρας, αλλά δεν έγινε έτσι!!
Θέμα ελεύθερης εκλογής και μόνο είναι το να γνωρίσεις το Θεό, να δεχθείς τις ευλογίες Του, τη σωτηρία της ψυχής σου, και να μείνεις αιώνια μέσα στην παρουσία Του.
-ΤΙΜΗΣΕ ΤΟ ΘΕΟ, KΑΙ ΘΑ ΣΕ ΤΙΜΗΣΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ! ! !
Ο Μωυσής (Εβρ.ια:24)
Προτιμάς την αμαρτία, το Φαραώ, την Αίγυπτο, τη δόξα, τα πλούτη, ή να κακουχηθείς μ’ ένα λαό που είναι σκλάβος, άσημος, γεμάτος προβλήματα και δυσκολίες, που όμως ο Θεός θέλει να βγάλει μέσα από κει ανοίγοντας τη θάλασσα για να περάσουν δια ξηράς; Η απάντηση: Παραμύθια της Χαλιμάς! (για το άνθρωπο που δεν πιστεύει).
Τα πράγματα του Πνεύματος είναι μωρία για το σαρκικό άνθρωπο, όμως ήρθε η ώρα που εκείνη η θάλασσα άνοιξε και πέρασε ο λαός του Θεού, κι έγινε ο τάφος όλων αυτών που αμφέβαλαν, και χαμογελούσαν ίσως με κάποια ειρωνεία.
Ο Μωυσής πρόκρινε το αιώνιο Ιησού από την πρόσκαιρη αμαρτία.
Η αμαρτία είναι μια απόλαυση πρόσκαιρη που αφήνει πάντοτε την ψυχή διψασμένη, κουρασμένη, σκοτισμένη, χωρίς να ξέρει που είναι.
Η αμαρτία είναι κάτι που δεν σβήνεται αν δεν μετανοήσουμε.
Αριθ.λβ:23 «Εάν όμως δεν κάμητε ούτως, ιδού, θέλετε αμαρτήσει ενώπιον του Κυρίου και ας ήσθε βέβαιοι ότι θέλει σας ευρεί η αμαρτία σας».
Το να αμαρτήσει κάποιος είναι το πρώτο σκέλος, όμως δεν σταματά εκεί, αυτή η αμαρτία κάποια στιγμή θα σε βρει.
Ότι σπείρει ο άνθρωπος, αυτό θερίζει, ότι απόφαση παίρνει, απολαμβάνει τα αποτελέσματα των αποφάσεών του.
Ρωμ.θ:6-8 Ο απόστολος Παύλος μιλώντας στην εκκλησία της Ρώμης αποδεικνύει μέσα από το λόγο του Θεού, ότι τόσο οι εθνικοί όσο και οι Ιουδαίοι είναι εγκλεισμένοι στην απείθεια, έχουν ανάγκη από σωτηρία, και ο Θεός το έκανε έτσι για να ελεήσει τους πάντες (Ρωμ.ια:32 γ:9, Γαλ.γ:22)
Υπάρχει τώρα το ερώτημα: Αφού οι Ισραηλίτες ήταν ο εκλεκτός λαός του Θεού, τέκνα του Αβραάμ, γιατί αρνήθηκαν το Χριστό;
Αλλά δεν είναι δυνατόν ότι εξέπεσε ο λόγος του Θεού. Διότι πάντες οι εκ του Ισραήλ, δεν είναι ούτοι Ισραήλ. Ουδέ διότι είναι σπέρμα του Αβραάμ, δια τούτο είναι πάντες τέκνα αλλ’ εν τω Ισαάκ θέλει κληθεί εις σε σπέρμα. Τουτέστι, τα τέκνα της σαρκός, ταύτα δεν είναι τέκνα Θεού αλλά τα τέκνα της επαγγελίας λογίζονται δια σπέρμα.
Επειδή δεν δέχθηκαν οι Ισραηλίτες το Χριστό, δεν εξέπεσε ο λόγος του Θεού, γιατί όλοι αυτοί που ονομάζονται Ισραηλίτες, δεν είναι όλοι πνευματικοί Ισραηλίτες. Τα πραγματικά παιδιά του Θεού είναι αυτά της πίστης και όχι αυτά που λένε ότι έχουν πατέρα το Αβραάμ όπως τους είπε ο Χριστός στο Ιωάν.η:44 ...Σεις είσθαι εκ πατρός του διαβόλου... Ο Χριστός δεν υπολόγισε ούτε ότι ήταν περιτετμημένοι, ούτε κανένα άλλο τύπο.
Ο Ισαάκ ήταν ο υιός της επαγγελίας που γεννήθηκε δια πίστεως, λογίζονται λοιπόν τέκνα Θεού, όσοι έχουν γεννηθεί από το Θεό, με υπερφυσική πνευματική γέννα.
Ο Ισμαήλ ήταν τέκνο της σάρκας γιατί γεννήθηκε με σαρκικό, ανθρώπινο τρόπο από την Άγαρ και το Αβραάμ (Γεν.κα:12).
Ο Θεός δεν έχει προκατασκευάσει τέκνα επαγγελίας και τέκνα προς καταστροφή. Ο άνθρωπος είναι αυτός που με την θέληση του ξεχωρίζει τον εαυτό του από τα της σάρκας, οπότε λογίζεται για σπέρμα.
Ρωμ.θ:9 «Διότι ο λόγος της επαγγελίας είναι ούτος 'Κατά το καιρόν τούτον θέλω ελθεί, και η Σάρρα θέλει έχει υιόν».
Ο Θεός θα ευλογούσε και θα λόγιζε υιό αυτόν που θα ήταν αποτέλεσμα πίστης και υπακοής του λόγου Του, και όχι με σαρκικό τρόπο γεννημένο.
Ρωμ.θ:10 «Και ουχί μόνον τούτο, αλλά και Ρεβέκα, ότε συνέλαβε δύο εξ ενός ανδρός, Ισαάκ του πατρός ημών (διότι πρίν έτι γεννηθώσι τα παιδία, και πρίν πράξωσι τι αγαθόν ή κακόν, δια να μένει ο κατ’ εκλογήν προορισμός του Θεού ουχί εκ των έργων, αλλ’ εκ του καλούντος,) ερρέθη πρός αυτήν, ότι ο μεγαλύτερος θέλει δουλεύσει εις το μικρότερον'. Καθώς είναι γεγραμμένον Τον Ιακώβ ηγάπησα, τον δε Ησαύ εμίσησα. Τι λοιπόν θέλομεν ειπεί; Μήπως είναι αδικία εις τον Θεόν;»
Πώς έκλεξε ο Θεός να αγαπήσει το Ιακώβ και να μισήσει το Ησαύ; Ο Θεός προείδε τον Ιακώβ, τις αποφάσεις που θα έπαιρνε σε όλη του τη ζωή. Ο Ιακώβ όταν μεγάλωσε δεν ήταν αυτό που ο Θεός ήθελε, γιατί όπως φανέρωνε και το όνομά του – υποσκελιστής - κέρδιζε όχι δια της ευθείας οδού, αλλά δια της τεθλασμένης. Έπρεπε λοιπόν να γίνουν οι απαιτούμενες εκλογές μέσα στον Ιακώβ, αλλά και σε κάθε Ιακώβ, για να γίνει από υποσκελιστής, ψεύτης, κλέφτης, φονιάς, ειδωλολάτρης, απατεώνας κουτσομπόλης, ή ότι άλλο μπορεί να είναι ο άνθρωπος μακριά από το Θεό, γιός του Θεού του ζώντος.
Γέν.λβ:24 Ο Ιακώβ πάλεψε για να αποβάλει το σαρκικό εαυτό του και αυτό ήταν η αιτία που ο Θεός τον ευλόγησε και τον έκανε από Ιακώβ, Ισραήλ. Δεν ήταν, αλλά έγινε Ισραήλ (πρίγκιπας μετά του Θεού).
Έτσι πρέπει ν’ αλλάξει και ο καθένας μας, με το θέλω μας, για να μας ευλογήσει ο Θεός.
Γι’ αυτό ο απόστολος Παύλος λέει, μη γένοιτο να πούμε ότι είναι αδικία στο Θεό. Δεν ήταν ο Θεός Αυτός που είπε ή έκανε τον Ησαύ αυτό που ήταν, αλλά ο Ησαύ αποφάσισε ν’ ακολουθήσει αυτό το δρόμο (Ιάκ.α:12-25).
Ρωμ.θ:15 «Διότι πρός τον Μωυσήν λέει, 'Θέλω ελεήσει όντινα ελεώ, και θέλω οικτηρήσει όντινα οικτείρω'. Αρα δεν είναι του θέλοντος ουδέ του τρέχοντος, αλλά του ελεούντος Θεού. Διότι η γραφή λέει πρός τον Φαραώ, 'Οτι δι’ αυτό τούτο σε εξήγειρα, δια να δείξω εν σοι την δύναμίν μου, και δια να διαγγελθή το όνομά μου εν πάση τη γή'. Άρα λοιπόν όντινα θέλει, ελεεί και όντινα θέλει, σκληρύνει».
Δεν είναι ότι ο Θεός έκανε το Φαραώ έτσι, αλλά ο Φαραώ είχε διαλέξει να σκληρύνει την καρδιά του, να μην πιστέψει στο Θεό, αυτός σκότωσε τα παιδιά των Ισραηλιτών, που σημαίνει ότι ήταν ήδη σκληρός, κακός, σκεύος καταστροφής από δική του θέληση και απόφαση.
Ο Θεός στους διεστραμμένους φέρεται διεστραμμένα. Δεν ήταν ο Φαραώ κάποιος καλός άνθρωπος, που μόλις άκουσε ότι οι Ισραηλίτες θέλουν να πάνε να λατρέψουν το Θεό τους, έκανε ότι μπορούσε για να τους βοηθήσει. Αν ο Φαραώ ήταν καλός, ο Θεός θα τον ευλογούσε όπως ευλόγησε το Φαραώ που ήταν με τον Ιωσήφ.
Η πλάνη δεν δίδεται σ’ αυτούς που αγαπούν και ζητούν και διψούν για την αλήθεια, αλλά σ’ αυτούς που δεν δέχονται την αγάπη της αλήθειας αλλά ευαρεστούνται στην αδικία (Β΄Θες..β:10-12)
Ρωμ.θ:19 «Θέλεις λοιπόν μοι ειπεί, Διατί πλέον μέμφεται; εις το θέλημα αυτού τίς εναντιούται;»
Και βέβαια δεν μπορεί κανείς να αντισταθεί στο θέλημα του Θεού. Όμως το ερώτημα είναι: Ποιούς ελεεί και ποιούς σκληρύνει ο Θεός.
Ο Θεός ελεεί αυτούς που διάλεξαν να είναι τέκνα ελέους και να ακολουθούν το Θεό. Όμως αυτούς που διαλέγουν να είναι 'σκληροί', ο Θεός τους σκληρύνει ακόμη περισσότερο. Γι’ αυτό λέει «όντινα θέλει». Ο Θεός θέλει, αυτόν που θέλει.
Αποκ.κβ:11-12 «Όστις αδικεί, ας αδικήσει έτι και όστις είναι μεμολυσμένος, ας μολυνθεί έτι και ο δίκαιος ας γείνει έτι άγιος. Και ιδού, έρχομαι ταχέως και ο μισθός μου είναι μετ’ εμού, δια να αποδώσω εις έκαστον ως θέλει είσθαι το έργον αυτού».
Αν ο άνθρωπος είναι προορισμένος εξ αρχής να κάνει το κακό, γιατί να δώσει λόγο στο Θεό για το κακό που έκανε;
Όμως επειδή η αμαρτία είναι μια πράξη που γίνεται από ελεύθερο θέλω, γι’ αυτό ο Θεός θα κρίνει τους ανθρώπους από τα πεπραγμένα τους.(Ιάκ.α:12 Β΄Πέτρ.β:4-14, Αποκ.κ:12).
Είδαμε ότι εμείς είμαστε που διαλέγουμε το δρόμο που θα ακολουθήσουμε, από τους δύο που ο Κύριος λέει ότι υπάρχουν (στενή οδός, φαρδιά οδός - ζωή αιώνια, απώλεια). Πρέπει ο άνθρωπος να αγαπήσει τη δικαιοσύνη και από μόνος του να θέλει να βαδίσει τη στενή οδό, και τότε έρχεται ο Θεός και του δίνει τη δύναμη και τη χάρη για να προχωρήσει.
Όταν ξεκινάμε το δρόμο του Χριστού δεν είμαστε γεμάτοι δύναμη, αλλά γεμάτοι με τις επιθυμίες της σάρκας. Και όμως ο Θεός μας δέχεται και από κει αρχίζει κάθε μέρα, μέρα με την μέρα να μας φτιάχνει και να μας δίνει τη μορφή Του. Αρκεί όμως, να θέλουμε!!!
Αυτό που είναι σίγουρο και προδιαγεγραμμένο, είναι τα τέλη του ανθρώπου: αν βαδίσει τη στενή οδό, το τέλος είναι ζωή αιώνιος, αν βαδίσει τη φαρδιά, το τέλος είναι η απώλεια.
