Καθώς ρίχνουμε μια ματιά στον κόσμο μας σήμερα βλέπουμε ότι υπάρχουν πολλά πράγματα γύρω μας που μας φαίνονται «άδικα». Κάποιος ρωτάει: «Αν ο Θεός είναι Θεός αγάπης, γιατί η γυναίκα μου να υποφέρει από καρκίνο; Πάντοτε στη ζωή της προσπαθούσε να κάνει το καλό...».
Οι αναποδιές και οι φουρτούνες είναι κοινή εμπειρία όλων των ανθρώπων. Κυρίως όμως, των χριστιανών οι οποίοι πέρα από τα προβλήματα που έχουν όπως όλοι οι άνθρωποι, αποκτούν περισσότερα γιατί ζουν με τρόπο αντίθετο με τη σοφία του κόσμου. Γιατί αν κάποιος ζει για το Χριστό και το κάνει με πιστότητα, δεν υπάρχει περίπτωση να μην συγκρουστεί με τους ανθρώπους γύρω του.
«Και πάντες δε οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού θέλουσι διωχθή» (Β’ Τιμ.γ:12).
Οι πειρασμοί, είναι στιγμές και καταστάσεις που η πίστη μας δοκιμάζεται. Όταν είμαι άρρωστος, υπάρχει ο πειρασμός να ρωτήσω:
· Είναι ο Θεός καλός; Αν είναι γιατί να επιτρέψει την αρρώστια;
· Είναι ο Θεός σοφός; Αν είναι, γιατί εγώ να χάσω τη δουλειά μου;
· Είναι ο Θεός δυνατός; Αν είναι γιατί δεν παίρνει το πρόβλημα από πάνω μου;»
Θα πρέπει να είμαστε ειλικρινείς και να παραδεχτούμε ότι η ικανότητα της αντίληψής μας είναι περιορισμένη και δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τις δοσοληψίες του Θεού με τον άνθρωπο.
«Ω βάθος πλούτου και σοφίας και γνώσεως Θεού. Πόσον ανεξερεύνητοι είναι αι κρίσεις αυτού και ανεξιχνίαστοι αι οδοί αυτού. Διότι τις εγνώρισε τον νούν του Κυρίου; ή τις έγεινε σύμβουλος αυτού;» (Ρωμ.ια:33, 34).
Μερικές φορές, ο Θεός επιτρέπει τη θλίψη για ν’ αποσπάσει την προσοχή μας. Οι άνθρωποι πάντα όταν έχουν δοκιμασίες στη ζωή τους στρέφονται στο Θεό.
Άλλες φορές πάλι, ο Θεός θέλει να μας δείξει τη χάρη Του. Ο απόστολος Παύλος είπε, «Όθεν ευαρεστούμαι εις τας αδυναμίας, εις τας ύβρεις, εις τας ανάγκας, εις τους διωγμούς, εις τας στενοχωρίας, υπέρ του Χριστού· διότι όταν ήμαι αδύνατος, τότε είμαι δυνατός» (Β΄ Κορ.ιβ:10).
Η αρρώστια ή οι δοκιμασίες της ζωής μπορούν να φέρουν τον πιστό πιο κοντά στον Κύριο. Σε καιρούς ταραχής και θλίψης μπορούμε να αισθανθούμε το παρηγορητικό χέρι του Κυρίου και να Τον δούμε να αποκαλύπτεται σε μας κατά κάποιο ιδιαίτερο τρόπο καθώς Τον πλησιάζουμε διαμέσου της προσευχής!
Όλα αυτά αποτελούν ένα μέρος στο σχέδιο του Θεού για να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Ο Κύριος επιτρέπει τις θλίψεις για να χτίσει χαρακτήρα στα παιδιά Του. «Και ουχί μόνον τούτο, αλλά και καυχώμεθα εις τας θλίψεις, γινώσκοντες ότι θλίψις εργάζεται υπομονήν, η δε υπομονή δοκιμήν, η δε δοκιμή ελπίδα» (Ρωμ.ε:3,4). Η θλίψη σφυρηλατεί χαρακτήρα.
Και τέλος, μερικές φορές ο Θεός επιτρέπει τις θλίψεις για να τιμωρήσει τα παιδιά Του για την ανυπακοή τους. Να θυμάσαι όμως καλά, ότι όλες οι θλίψεις δεν είναι αποτέλεσμα της τιμωρίας του Θεού. Όπως ακριβώς βλέπουμε το Θεό να ευλογεί τα παιδιά Του, κατά τον ίδιο τρόπο, είναι δυνατόν αμαρτωλοί και ασεβείς άνθρωποι ν’ απολαμβάνουν υγεία και πλούτη στη ζωή τους...
Ο Θεός είναι γεμάτος αγάπη και πάντοτε κάνει το καλό. Ο λόγος του Θεού λέει, «Διότι αι βουλαί μου δεν είναι βουλαί υμών ουδέ οδοί υμών αι οδοί μου, λέγει Κύριος. Αλλ' όσον είναι υψηλοί οι ουρανοί από της γης, ούτως αι οδοί μου είναι υψηλότεραι των οδών υμών και αι βουλαί μου των βουλών υμών» (Ης.νε:8, 9). Ο Θεός βρίσκεται στο θρόνο Του, βασιλεύει και κυβερνάει αυτό το σύμπαν.
Ο κάθε αναγεννημένος χριστιανός αναγνωρίζει τις αδικίες που υπάρχουν σ’ αυτό τον κόσμο. Όμως, μπορούμε να εμπιστευόμαστε στο Θεό ακόμα κι όταν τα πράγματα φαίνονται «άδικα» γύρω μας. «Εξεύρομεν δε ότι πάντα συνεργούσι προς το αγαθόν εις τους αγαπώντας τον Θεόν, εις τους κεκλημένους κατά τον προορισμόν αυτού» (Ρωμ.η:28).
Παρόλο που το περιορισμένο μυαλό μας δεν μπορεί να καταλάβει κάποιες από τις φαινομενικές αδικίες που υπάρχουν σ’ αυτή τη ζωή, όπως είναι οι άνθρωποι που υποφέρουν, τα παιδιά που είναι άρρωστα βαριά, κλπ. Γνωρίζουμε ότι ο Θεός έχει ένα σκοπό κι ένα σχέδιο για τον καθένα, και παρόλα αυτά ρωτάμε το «γιατί»...
Σ’ αυτό τον καταραμένο από την αμαρτία κόσμο που ζούμε σήμερα υπάρχει κάτι που να είναι δίκαιο; Η ζωή επάνω στη γη, προτού αμαρτήσει ο Αδάμ και επιφέρει τη θλίψη και την κατάρα στο ανθρώπινο γένος, ήταν ένας παράδεισος. Μιλάμε για «αθώους» ανθρώπους που υποφέρουν, κι έτσι φαίνεται να είναι. Ωστόσο, ξεχνάμε ν’ αντιμετωπίσουμε το λόγο του Θεού σαν το κριτήριο της ανάλυσής μας.
ΟΛΟΙ μας είμαστε ένας απειθής λαός που δεν έχει κανένα δικαίωμα να λέει στο Δημιουργό του τι είναι σωστό και τι είναι λάθος! «επειδή δι' αυτού εκτίσθησαν τα πάντα, τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης, τα ορατά και τα αόρατα, είτε θρόνοι είτε κυριότητες είτε αρχαί είτε εξουσίαι· τα πάντα δι' αυτού και εις αυτόν εκτίσθησαν· και αυτός είναι προ πάντων, και τα πάντα συντηρούνται δι' αυτού» (Κολ.α:16, 17).
Διαμέσου της απέραντης χάρης και του ελέους Του, έχουμε μια ελεύθερη θέληση για να ζούμε είτε μαζί με το Θεό είτε χωρίς Αυτόν. Αν ο καθένας μας έπαιρνε αυτό που του άξιζε από τον Παντοδύναμο Θεό, τότε όλοι μας θα έπρεπε να καιγόμαστε στην Κόλαση, λόγω της αμαρτωλότητάς μας. «καθώς είναι γεγραμμένον Ότι δεν υπάρχει δίκαιος ουδέ εις» (Ρωμ.γ:10). «επειδή πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμ.γ:23). Έτσι, στην πραγματικότητα κανένας άνθρωπος δεν είναι αθώος!
Το γεγονός είναι ότι ο Θεός αγαπάει το ανθρώπινο γένος, τη δημιουργία Του! Αυτό το έχει αποδείξει στέλνοντας τον Ιησού Χριστό να πεθάνει για τις αμαρτίες μας. «Επειδή δεν απέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού εις τον κόσμον διά να κρίνη τον κόσμον, αλλά διά να σωθή ο κόσμος δι' αυτού» (Ιωάν.γ:17).
Το ερώτημα που θα έπρεπε να κάνουμε είναι τούτο: Γιατί ο αθώος Ιησούς Χριστός υπέφερε στο σταυρό για σένα και για μένα;» Η απάντηση είναι: «Επειδή και ο Χριστός άπαξ έπαθε διά τας αμαρτίας, ο δίκαιος υπέρ των αδίκων, διά να φέρη ημάς προς τον Θεόν, θανατωθείς μεν κατά την σάρκα, ζωοποιηθείς δε διά του πνεύματος» (Α΄ Πέτρ.γ:18).
Αν δεν έχεις δεχτεί ποτέ τον Ιησού Χριστό σαν Σωτήρα σου, κάμε το τώρα! Αυτός υπέφερε το σταυρό και έχυσε το αίμα Του για να πληρώσει για τις αμαρτίες σου. Πήγαινε κοντά Του με δυο λόγια προσευχής κι εξομολογήσου τις αμαρτίες σου. Ζήτησέ Του να σώσει την ψυχή σου και να έρθει στην καρδιά σου και στη ζωή σου!
Το πώς αντιμετωπίζω, λοιπόν, τους διάφορους πειρασμούς μου αποδεικνύει αν είμαι πράγματι του Χριστού ή όχι. Αυτό συμβαίνει γιατί ο τρόπος που Θεός θέλει το δικό Του παιδί να στέκεται στα προβλήματα, ανατρέπει κάθε ανθρώπινη λογική. Ποιος είναι αυτός ο τρόπος; Ιακώβου α:9-11
1. Με Πάσαν χαράν!
Πάσαν χαράν νομίσατε, αδελφοί μου, όταν περιπέσητε εις διαφόρους πειρασμούς, (α:2). Ανατρεπτικό έτσι; Φυσικά αυτό δεν είναι χωρίς λόγο και αιτία. Ο χριστιανός δεν είναι χαζοχαρούμενος, ούτε σαν τη στρουθοκάμηλο βάζει το κεφάλι στην άμμο, αντί να τρέξει. Μπορώ, όμως να βλέπω τις δοκιμασίες της πίστης με χαρά γιατί στο πάζλ της ζωής μου έχει μπει ο Θεός. Αντιμετωπίζω τους πειρασμούς μου με Πάσαν χαράν …
2. Γνωρίζοντας πως υπάρχει ένας μεγαλύτερος σκοπός!
γνωρίζοντες ότι η δοκιμασία της πίστεώς σας εργάζεται υπομονήν. Η δε υπομονή ας έχη έργον τέλειον, διά να ήσθε τέλειοι και ολόκληροι, μη όντες εις μηδέν ελλιπείς (α:3-4). Αυτό που γνωρίζω είναι πως μέσα από αυτά που τώρα με πονάνε, με δυσκολεύουν και με ζορίζουν, έχω ένα κέρδος. Αποκτώ υπομονή και έτσι γίνομαι τέλειος, δηλαδή γίνομαι σαν το Χριστό και αυτό είναι το βασικό του σχέδιο για τη ζωή μου. Θα επιτρέψει δοκιμασίες, θα περάσω από προβλήματα για να αποκτήσω χαρακτήρα Χριστού.
Αν πραγματικά το θέλω αυτό, αν όντως θέλω να γίνω σαν το Χριστό, τότε θέλω και την υπομονή που είναι ο δρόμος για την τελειότητα, τότε έχω τα μάτια να δω τους πειρασμούς μου, με χαρά. Και μέσα από αυτό το πρίσμα, καλωσορίζω, ακόμη και τα δυσάρεστα. Τα δυσάρεστα γίνονται εργαλεία για τον στόχο μου.
Αυτό είναι μια απόφαση ζωής. Θέλω το Χριστό; Είναι αυτός και η ζωή που προσφέρει το πιο σημαντικό στη ζωή μου; Αν σε αυτό λέω «ναι», τότε θέλω να γίνω σαν το Χριστό και τότε βλέπω τους πειρασμούς με κάθε χαρά γιατί μέσα από αυτούς φτάνω το στόχο μου.
Καθώς λοιπόν, βρίσκομαι σ’ αυτή τη διαδικασία και έχω μπροστά μου αυτά που σε μένα τουλάχιστον φαίνονται σαν βουνά, γιατί είμαι άνθρωπος, είναι αναμενόμενο να μην ξέρω τι να κάνω και πώς να φερθώ, ώστε να μοιάσω στο Χριστό. Να μην καταλαβαίνω τι είναι σοφό στα μάτια του Θεού, ποιο είναι το θέλημα του Θεού στις δυσκολίες μου. Και εδώ έρχεται το τρίτο μάθημα για τον πιστό. Αντιμετωπίζω τους πειρασμούς μου…
3. Ζητώντας τη σοφία του Θεού, χωρίς να διστάζω παντελώς!
γιατί αν διστάζω αυτό αποδεικνύει πως δεν εμπιστεύομαι το χαρακτήρα του Θεού, δεν έχω αποφασίσει τι θα κάνω με το θέλημά Του, είμαι δίγνωμος και ο δίγνωμος δεν παίρνει κάτι από το Θεό. Επιπλέον αυτός που είναι δίγνωμος με το Θεό, μια από εδώ και μια από εκεί, είναι και ακατάστατος σε ό,τι κάνει. Εάν δε τις από σας ήναι ελλιπής σοφίας, ας ζητή παρά του Θεού του δίδοντος εις πάντας πλουσίως και μη ονειδίζοντος, και θέλει δοθή εις αυτόν. Ας ζητή όμως μετά πίστεως, χωρίς να διστάζη παντελώς· διότι ο διστάζων ομοιάζει με κύμα θαλάσσης κινούμενον υπό ανέμων και συνταραττόμενον. Διότι ας μη νομίζη ο άνθρωπος εκείνος ότι θέλει λάβει τι παρά του Κυρίου. Άνθρωπος δίγνωμος είναι ακατάστατος εν πάσαις ταις οδοίς αυτού. (α:5-8).
4. Αντιμετωπίζω τους πειρασμούς μου με «ταπεινό πνεύμα».
Ας δούμε τα εδάφια με λεπτομέρεια. Ας καυχάται δε ο αδελφός ο ταπεινός εις το ύψος αυτού, ο δε πλούσιος εις την ταπείνωσιν αυτού, επειδή ως άνθος χόρτου θέλει παρέλθει. Διότι ανέτειλεν ο ήλιος με τον καύσωνα και εξήρανε τον χόρτον, και το άνθος αυτού εξέπεσε, και το κάλλος του προσώπου αυτού ηφανίσθη· ούτω και ο πλούσιος θέλει μαρανθή εν ταις οδοίς αυτού. (α:9-11).
Τι μαθαίνω από τα εδάφια αυτά; Όταν βρίσκομαι μέσα σε δοκιμασία, ο Θεός μου ζητάει να βλέπω τη ζωή γενικά, αλλά και τη δική μου ζωή πιο συγκεκριμένα, κάτω από το φως της πνευματικής πραγματικότητας στην οποία ζω. Δηλαδή;
Στο εδ.2 διαβάζουμε πως η ζωή είναι γεμάτη πειρασμούς. Γράφει, «όταν περιπέσετε σε διάφορους πειρασμούς», όχι «αν». Μια από τις αντιθέσεις της ζωής αυτής, λοιπόν, είναι η φτώχεια και ο πλούτος. Και μπορεί να βρεθώ είτε στη μία, είτε στην άλλη πλευρά.
Αν μέσα στο πρόβλημα και τη θλίψη μου, βρίσκομαι σε θέση ταπεινή κατά τα πρότυπα του κόσμου, ο Θεός μου ζητάει να καυχιέμαι γιατί κατά Θεό είμαι πλούσιος. Στον κόσμο είμαι ταπεινός, αλλά πνευματικά στέκομαι ψηλά. Ας καυχάται δε ο ταπεινός αδελφός στο ύψος του.
Αν βρίσκομαι σε ευημερία, πάλι πρέπει να καυχιέμαι, Και ο πλούσιος, [ας καυχάται] στην ταπείνωσή του, δηλαδή σε αυτό που ο κόσμος λανθασμένα θεωρεί ταπείνωση, στο Θεό, στο λόγο Του, στις υποσχέσεις του. Καυχιέται στο γεγονός ότι μέσα από τις δοκιμασίες βλέπει ο ίδιος πως ο πλούτος δεν εγγυάται τίποτα, αν ο Θεός δεν επέμβει. Ο πιστός που ευημερεί ξέρει πως ο πλούτος είναι πρόσκαιρος και αβέβαιος. Είναι για λίγο, και το λίγο που τον έχεις πάλι δεν είναι σίγουρος. Επιπλέον δεν δίνει απαντήσεις. Για αυτό καυχιέται στο Θεό.
Στο επόμενο κεφάλαιο διαβάζουμε πολύ καθαρά γι’ αυτή την αλήθεια: Ακούσατε, αδελφοί μου αγαπητοί, δεν εξέλεξεν ο Θεός τους πτωχούς του κόσμου τούτου πλουσίους εν πίστει και κληρονόμους της βασιλείας, την οποίαν υπεσχέθη προς τους αγαπώντας αυτόν; (Ιάκ.β:5).
Αυτό που πραγματικά «είμαι», λοιπόν, δεν εξαρτάται από τη θέση μου στην κοινωνία σήμερα. Δεν ορίζεται από το αν έχω χρήματα ή όχι. Η αξία μου δεν καθορίζεται από το πόσα έχω. Γιατί; Επειδή ο κόσμος που βλέπω και στον οποίο ζω δεν είναι ο μοναδικός κόσμος που υπάρχει.
Ποια είναι η αρχή πίσω από αυτές τις εικόνες; Δεν μπορείς να περηφανεύεσαι για τον πλούτο, επειδή είναι προσωρινός. Αν καυχιέται ο πλούσιος για τα χρήματα του, πρέπει να προσέχει γιατί είναι σαν το άνθος του χορταριού. Ανατέλλει ο ήλιος, έρχεται ο καύσωνας και το ξεραίνει, το λουλούδι πέφτει, η ομορφιά εξαφανίζεται. Όλη η δόξα, όλη η ομορφιά, όλη η φήμη, το χρήμα, το μεγαλείο, είναι σαν το χορτάρι που ξεραίνεται σε μια μέρα μέσα. Έτσι και ο πλούσιος θα μαραθεί στους δρόμους του.
Τα προβλήματα δεν λύνονται με τη σοφία του κόσμου μας. Ξεπερνιούνται, όμως, όταν σταθούμε ταπεινά, πραγματικά εξαρτημένοι και όχι στα λόγια, από τη σοφία του Θεού. Όταν βλέπω τον εαυτό μου, μέσα στις θλίψεις όπως πνευματικά είναι. Όταν χάνεις ένα αγαπημένο πρόσωπο, όταν χάνεις την υγεία σου, όταν σε προδίδει ο φίλος σου, το χρήμα δεν μπορεί να αγοράσει την ειρήνη της ψυχής. Ο πλούτος δεν μας φέρνει πιο κοντά στο Θεό, ούτε η φτώχεια μας κρατάει μακριά Του. Για αυτό έρχονται οι θλίψεις και μας εξομοιώνουν όλους. Πλούσιους και φτωχούς.
Ο προφήτης Ησαΐας είπε, και αυτό το εδάφιο χρησιμοποίησε και ο Ιάκωβος:
Φωνή λέγουσα, Φώνησον· και είπε, Τι να φωνήσω; πάσα σαρξ είναι χόρτος και πάσα η δόξα αυτής ως άνθος του αγρού. Ο χόρτος εξηράνθη, το άνθος εμαράνθη· διότι πνεύμα Κυρίου έπνευσεν επ' αυτό· χόρτος τη αληθεία είναι ο λαός. Ο χόρτος εξηράνθη, το άνθος εμαράνθη· ο λόγος όμως του Θεού ημών μένει εις τον αιώνα. (Ης.μ:6-8).
Μη χτίζεις τη ζωή σου στον άνθρωπο. Χτίσε τη πάνω στο λόγο του Θεού. Είτε σε πλούτο είτε σε φτώχεια, αυτό που μετράει είναι να διαλέγω ταπεινά τη σοφία του λόγου του Θεού.
