Με τον τρόπο τους

Δεν ξέρω αν έχει πέσει στην αντί­ληψή σας, αλλά νομίζω πως πρόκειται για μια σοβαρή μετα­δοτική ασθένεια των ημερών μας ανάμεσα στους πιστούς του Χρι­στού. Πιθανότατα έχει τις ρίζες της στα παλιά χρόνια. Ίσως να υπήρχαν κάποια κρούσματα και στις μέρες των πρώτων βημάτων της εκκλησίας του Χριστού, όταν σημειώνει το Άγιο Πνεύμα του Θεού:

«μη αφήνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια είς τινας, αλλά προτρέποντες αλλήλους. και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν.» (Εβρ.ς:25).

Όμως στις μέρες μας έχει πάρει τις διαστάσεις επιδημίας και κυριολεκτι­κά απειλούνται πολλές πνευματικές ζωές με πλήρη κατάρρευση, αν δεν συνειδητοποιήσουν έγκαιρα το πρό­βλημα, τον κίνδυνο, τον ολισθηρό δρόμο στον οποίο βρίσκονται.

 

Τι βρίσκεται πίσω από αυτές τις σκέ­ψεις που μόλις τώρα ανέφερα, θα σας εξηγήσω. Ο δρόμος και τα γνωρίσματα, τα χαρακτηριστικά της σωτηρίας που χαρίζει ο Ιησούς Χριστός είναι με απλότητα και σαφή­νεια καθαρά δοσμένα μέσα στο λόγο του Θεού.

Και είναι δοσμένα για να τα σεβαστούμε, να τα αγκαλιάσουμε με πίστη, να τα ζήσουμε με ταπείνωση. Τώρα τι γίνε­ται, αν δεν λειτουργήσουν έτσι τα πράγματα, εάν τραβήξουμε δικές μας γραμμές, δικούς μας δρόμους; Τότε θα θερίσουμε τις συνέπειες, που κάποτε μπορεί να είναι πολύ οδυνηρές και αιώνιες. Υπάρχουν νόμοι συγκεκριμένοι και καθορισμέ­νοι από τον ίδιο τον Κύριό, νόμοι γεμάτοι αλήθεια αλλά και αγάπη Θεού.

Μα, πού δεν υπάρχουν τέτοιοι νόμοι στη ζωή μας, στην κάθε μας μέρα; Ακούς και σου λένε μη βγαίνεις λουσμένος έξω στον αέρα, μην κάθεσαι στα ρεύματα, θα αρρω­στήσεις... Αυτή η αλήθεια, αν δεν τη σεβαστείς, έχει τις αντίστοιχες συνέ­πειες. Υπήρξαν άνθρωποι που πήγαν με πνευμονία στο νοσοκομείο απ’ αυτή την παρακοή και κινδύνεψαν πραγματικά. Είναι οι νόμοι της αλή­θειας και της αγάπης του Θεού, που με χάρη και έλεος μας πλησιά­ζει και μας παρακαλεί να τους σεβαστούμε για το δικό μας το καλό, το αιώνιο συμφέρον μας.

Πιο ειδικά τώρα:

Τον βλέπεις και έρχεται στις συναθροίσεις της εκκλησίας του όποτε μπορεί, όποτε θέλει εκείνος. Διαλέγει με τα δικά του ανθρώπινα και σαρκικά κριτήρια πού θα πάει, τι θα ακούσει, πότε και πόσο θα έχει κοινωνία με τα αδέλφια του, το σώμα της εκκλησίας του Χριστού...

Τη βλέπεις και έχει ένα φέρσιμο άπρεπο, έναν τρόπο ασεβή, εκμοντερνισμένο, σύγχρονο, μια εμφάνιση κοσμική και εγωιστική ... Την ώρα που τα βλέπεις αυτά, το καταλαβαίνεις, δεν πηγαίνουν καλά αυτές οι περιπτώσεις πιστών. Κανείς δεν πήγε καλά από το δρόμο της παρακοής, κανείς δεν ευλογήθηκε στο δρόμο του εγωισμού. Δεν είναι τίποτα τυχαίο μέσα στο λόγο του Θεού, τίποτα δεν είναι που να περισσεύει, τίποτα δεν είναι προαι­ρετικό. Κάπου μας λέει να μένουμε στην αγάπη και τη ζεστή κοινωνία με τα αδέλφια μας. Μας λέει αλλού να συνοικοδομούμαστε, να είμαστε μέλη αλλήλων, να ανήκουμε αληθι­νά, πραγματικά στο σώμα του Χριστού με ταπείνωση και πίστη ενω­μένοι μεταξύ μας. Μας λέει να ταϊζό­μαστε, να αυξάνουμε στην αγία ζωή. Μας καλεί να υπηρετούμε, να συνυ­πηρετούμε, να θεωρούμε αλλήλους υπερέχοντες (Φιλιπ.β:3), να έχουμε ειρηνοποιό πνεύμα, να συναυξάνουμε στη χάρη και την αγάπη του Κυρίου.

Ενώ όλα αυτά είναι τόσο καθαρά δοσμένα, έρχονται όλα σε αντίθεση με το «δικό μας τρόπο...» «Εγώ θα πηγαίνω στην εκκλησία όποτε μπορώ, όταν μπορώ... θα ακούω όποιον μου αρέσει, μου ται­ριάζει... θα μιλάω σε όποιον εγκρίνω εγώ... με όποιον ταιριάζουν τα χνώτα μου... όταν θέλω... όταν έχω ελεύθε­ρο χρόνο... όταν μου αρέσει... εγώ το ερμηνεύω έτσι. ..εγώ το πιστεύω έτσι».

Όλα αυτά και πολλά άλλα είναι τα συμπτώματα, οι εκδηλώσεις του δικού μας τρόπου, του δικού μας εγωιστικού και σαρκικού τρό­που. Δεν είναι τυχαίο πως στις μέρες μας το 70-80% των πιστών είναι Χρι­στιανοί της Κυριακής το πρωί. Δεν είναι τυχαίο ή ανεξήγητο που το 90% των οικογενειών είναι διχασμένες, με τα παιδιά τους να αγαπούν και να υπηρετούν τον κόσμο της αμαρτίας.

Όλος αυτός ο εγωισμός «του δικού μας τρόπου» δεν μπορεί να μην έχει συνέπειες, και μάλιστα σοβαρές. Οι πιστοί αυτοί δεν πιστεύουν το λόγο του Θεού, αλλά τον εαυτό τους, τη γνώμη τους. Δεν είναι Κύριός τους ο Ιησούς, αλλά οι ίδιοι θέλουν να είναι κύριοι του Θεού και να Του λένε πότε θα τους ευλογεί, πότε θα τους βοηθά, πότε θα τους μιλάει, πότε θα βλέπονται. ..

Οι ίδιοι αποφασίζουν, οι ίδιοι ερμηνεύουν το θέλημα του Θεού όπως τους εξυπηρετεί. «Χρι­στιανοί με το δικό τους τρόπο». Έχουν οι ίδιοι αποφασίσει πόσο Χριστό θα πάρουν και πόσο Χριστό θα ζήσουν, τι από το Χριστό θα κάνουν δικό τους και τι όχι. Την ίδια ώρα ο Κύριος με αγάπη τους φανε­ρώνει πως δεν ζουν, πως ζουν ένα ψέμα, γιατί «αν δεν πέσει ο κόκκος του σίτου στη γη και αποθάνει» δεν μπορεί να φέρει καρπό πολύ, καρπό που να μένει (Iωάν.ιβ:24).

Αυτό ακριβώς είναι που δε θέλησαν ποτέ αυτοί οι άνθρωποι, την ταπεί­νωση. Δε θέλησαν να αδειάσουν τελείως, ώστε να τους γεμίσει ο Ιησούς Χριστός και να γίνει ο νέος τους εαυτός. Δεν απαρνήθηκαν ποτέ τον εαυτό τους, δεν έκαναν ποτέ δικό τους το σταυρό, δε θέλουν να πεθάνουν για να ζήσουν. Δεν έκαναν τη ζωή του Χριστού δική τους ζωή. Θέλουν να ζουν οι ίδιοι όπως τους αρέσει και να είναι γαρνιρισμένη η ζωή τους με στοιχεία Ιησού Χριστού, λίγα εδάφια, λίγη εκκλησία, λίγα δογματικά, γνώσεις και λίγα συναι­σθήματα.

Είναι οι Χριστιανοί που σαν τον κομήτη του Χάλεϋ εμφανίζονται, εξαφανίζονται... δεν ανήκουν πουθε­νά, δεν τους ανήκει κανένας, αγα­πούν το Θεό με τον τρόπο τους, αλλά ταυτόχρονα αγαπούν και τον κόσμο με τον τρόπο τους, τρώνε πνευματική τροφή όποτε θέλουν, διαλέγουν τι θα φάνε... και γενικά «κρατάνε τη σιλουέτα τους» και ζουν τη ζωή τους.

Υποψιάζομαι πως τούτη η ασθένεια θα πάρει πολλούς στο λαιμό της. Το ότι παί­ζουν με τη φωτιά, αυτό είναι βέβαιο.

Ας προσέξουμε μήπως κι εμείς είμαστε ή έχουμε καταλήξει να είμα­στε Χριστιανοί με έναν άλλο, δικό μας τρόπο... τρόπο που έχει Χριστό, αλλά έχει και κόσμο... έχει εκκλησία, αλλά έχει και καλοπέραση... έχει και αδελφούς, αλλά έχει και αμαρτία... Αν διακρίνουμε κάτι τέτοιο, η λύση είναι γόνατα, πόνος και μετάνοια ειλικρινής μπροστά στον Κύριο, ώστε ο δικός μας τρόπος να γίνει δικός Του τρόπος, γραφικός, βιβλι­κός, του Ευαγγελίου ο τρόπος ο γεμάτος με την οδηγία του Πνεύματος του Θεού.