Η ψυχή που δοκιμάζεται, γίνεται πιο θερμή και λαχταρά με
δύναμη το Χριστό.
ΕΙΝΑΙ ΩΦΕΛΙΜΟ να συναντούμε κάποτε στη ζωή μας δυσκολίες και
εμπόδια. Είναι ωφέλιμο να δοκιμάζουμε πόνους και στεναχώριες. Όλα αυτά μας
βοηθούν να συγκεντρωνόμαστε στον εαυτό μας και να καλλιεργούμε τη σκέψη ότι
στον κόσμο αυτόν, είμαστε ξένοι και πάροικοι και ότι είναι μάταιες οι ελπίδες
μας, όταν τις στηρίζουμε στα πράγματα αυτού του κόσμου.
Ωφέλιμο είναι να βρισκόμαστε κάποτε μπροστά στις διαφωνίες
των άλλων ή στις δυσμενείς τους σκέψεις για μας, έστω κι αν οι δικές μας
διαθέσεις είναι αγνές και ειλικρινείς και οι πράξεις μας άριστες.
Όλα αυτά μας βοηθούν στην ταπείνωση και μας προφυλάσσουν από
την ματαιοδοξία. Γιατί είναι φυσικό μπροστά στις άδικες κρίσεις των ανθρώπων η σκέψη
μας ν’ αναζητά τον Θεό, που Αυτός μόνο μπορεί να δει τα βάθη της καρδιάς μας.
Γι’ αυτό ο άνθρωπος πρέπει να έχει στήριγμά του τον Θεό, ώστε να είναι γι’
αυτόν περιττή και άχρηστη η ανθρώπινη παρηγοριά.
Τόσο περισσότερο νοιώθει κανείς την ανάγκη του Θεού, όσο
περισσότερες λύπες, στεναχώριες, δυσκολίες και διωγμούς υφίσταται. Τότε
ακριβώς καταλαβαίνει
βαθιά ότι χωρίς τον Θεό, τίποτε δεν είναι δυνατόν
να γίνει.
Μέσα στις δυσκολίες και στις συμφορές, η προσευχή γίνεται θερμότερη.
Μέσα στους πειρασμούς και στις εναντιώσεις, ξεπηδά έντονη η
θερμή λαχτάρα του Χριστού.
Τότε μόνο νοιώθει κανείς απόλυτα, ότι ειρήνη και ασφάλεια,
δεν βρίσκονται σ’ αυτόν τον κόσμο.
