Υπάρχουν
μερικές πολύ ενδιαφέρουσες συγκρίσεις μεταξύ μιας κυλιόμενης σκάλας και του να ακολουθώ
τον Χριστό.
Το Φιλιπ.β:12-13
φαίνεται να είναι μια αντίφαση:
«Ώστε, αγαπητοί μου, καθώς πάντοτε
υπηκούσατε, ουχί ως εν τη παρουσία μου μόνον, αλλά τώρα πολύ περισσότερον εν τη
απουσία μου, μετά φόβου και τρόμου εργάζεσθε την
εαυτών σωτηρίαν· διότι ο Θεός είναι ο ενεργών εν υμίν και το θέλειν και το
ενεργείν κατά την ευδοκίαν αυτού».
Ποιος κάνει τη
δουλειά – εγώ ή ο Θεός;
Συχνά
αποκαλούμε τη σχέση μας με τον Ιησού ένα «περπάτημα», αλλά, κατά κάποιο τρόπο,
είναι μια βόλτα στην κυλιόμενη σκάλα του Θεού, επειδή Αυτός είναι που μας
αλλάζει, μας μετακινεί μπροστά και προς τα πάνω.
Λοιπόν, ποια
είναι η «δουλειά» μας και γιατί περιγράφεται τόσο σοβαρά (μετά φόβου και τρόμου);
Ο Παύλος
εξηγεί στην Ρωμ.ζ:7-25 ότι η σάρκα μας είναι πάντα σε πόλεμο με το πνεύμα μας.
Και η αμαρτία και το πνεύμα του Θεού ζουν μέσα μας.
Μερικές φορές
νομίζουμε λανθασμένα ότι μπορούμε να χαλαρώσουμε γιατί ο Θεός κάνει το έργο.
Αλλά πρέπει να συνεργαστούμε ενεργά, βάζοντας τις καρδιές, τις ψυχές, το μυαλό
και τη δύναμή μας σ’ αυτό το «ταξίδι» (Μάρκ.ιβ:30, Ρωμ.η:12-13).
Πρέπει να κρατήσουμε
σταθερά τα πόδια μας στα σκαλιά, να πιάσουμε την κουπαστή, να κοιτάζουμε
μπροστά, και να αρνηθούμε να φύγουμε στις εξόδους του πειρασμού (Παρ.δ:25-26).
