Η αλήθεια για το Ματθαίος κη:19 (4)

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΑΛΛΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ

Ο συγγραφέας του «DE REBAPTISMATE» 

"Ο ανώνυμος συντάκτης του «de Rebaptismate» στον τρίτο αιώνα τόσο κατάλαβε αυτά, και επέμενε στη δύναμη του ονόματος του Ιησού που το επικαλέσθηκε επάνω σε ένα άτομο κατά το βάπτισμα" (De Rebaptismate 6.7 Smith's Dictionary of the Bible, Vol. i, p. 352). Ωριγένης "Στα έργα του Ωριγένη όπως διατηρούνται στα ελληνικά, το πρώτο μέρος του εδαφίου παρατίθεται τρεις φορές, αλλά η παράθεσή του σταματά πάντα απότομα στις λέξεις "τα έθνη" και αυτό από μόνο του συστήνει ότι το κείμενό του έχει λογοκριθεί, και οι λέξεις που ακολουθούσαν, "εν τω ονόματι," διαγράφτηκαν" (Conybeare) ΚΛΗΜΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ "Στις σελίδες του Κλήμεντα της Αλεξάνδρειας ένα κείμενο κάπως παρόμοιο με το Ματθαίος 28:19 παρατίθεται μία φορά αλλά από έναν γνωστικό αιρετικό που ονομαζόταν Θεόδοτος, και όχι από το κανονικό κείμενο, ως εξής: "Και στους αποστόλους δίνει την εντολή. Πορευθείτε και κηρύξτε και βαφτίστε εκείνους που πιστεύουν στο όνομα του Πατέρα και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος" (Excerpta, cap. 76, ed. Sylb. p. 987; Conybeare).

ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ Ο ΜΑΡΤΥΡΑΣ

Ο Ιουστίνος ο Μάρτυρας αναφέρει ένα λόγο του Χριστού ως απόδειξη της ανάγκης της αναγέννησης, αλλά επιστρέφει πίσω στη χρήση του Ησαΐα και της αποστολικής παράδοσης για να δικαιολογήσει την πρακτική του βαπτίσματος και της χρήσης του τριαδικού τύπου. Αυτό βεβαίως φανερώνει ότι ο Ιουστίνος δεν ήξερε το παραδοσιακό κείμενο του Ματθαίου 28:19" (Ency. Rel. and Ethics, p 380) "Στον Ιουστίνο το Μάρτυρα, που έγραψε μεταξύ 130 και 140 μ.Χ., υπάρχει ένα χωρίο που έχει θεωρηθεί ως παραπομπή ή ηχώ του Ματθαίου 28:19 από τους διάφορους μελετητές, π.χ..ο Resch στο Ausser canonische Parallelstellen, που βλέπει σ' αυτό μια συντόμευση του συνηθισμένου κειμένου. Το χωρίο είναι μέσα στο Διάλογο του Ιουστίνου με τον Τρύφωνα 39, σελ. 258: "Ο Θεός δεν επέβαλε ακόμα ούτε επιβάλλει την κρίση, όπως ξέροντας για μερικούς που ακόμα και σήμερα γίνονται μαθητές στο όνομα του Χριστού, και εγκαταλείπουν το λανθασμένο μονοπάτι, οι οποίοι επίσης λαμβάνουν χαρίσματα ο καθένας σαν να αξίζουν, όντας φωτισμένοι από το όνομα αυτού του Χριστού. "Η αντίρρηση έως τώρα σε αυτά τα λόγια που αναγνωρίζονται ως παραπομπή του κειμένου μας ήταν ότι αγνοούσαν τον τύπο "βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του πατρός και του υιού και του αγίου πνεύματος". Αλλά η ανακάλυψη της μορφής του κειμένου του Ευσέβιου αφαιρεί αυτήν την δυσκολία και ο Ιουστίνος φαίνεται να είχε το ίδιο κείμενο από το έτος 140, το οποίο ο Ευσέβιος κανονικά βρήκε στα χειρόγραφά του από 300-340 "[Conybeare (Hibbert περιοδικό σελ. 106]. Μπορούμε να συμπεράνουμε ότι το κείμενο δεν ήταν αρκετά σταθερό όταν έγραφε ο Τερτυλλιανός, νωρίς στον τρίτο αιώνα. Στο μέσο εκείνου του αιώνα ο Κυπριανός θα μπορούσε να επιμένει στη χρήση του τριπλού τύπου ότι είναι ουσιαστικό ακόμη και στο βάπτισμα των ορθοδόξων. Ο πάπας Στέφανος του απάντησε ότι ακόμη και τα βαπτίσματα των αιρετικών ήταν έγκυρα, εάν είχαν επικαλεστεί το όνομα του Ιησού μόνο (Η παρούσα απόφαση δεν εμπόδισε τους πάπες του έβδομου αιώνα από τον αφορισμό ολόκληρης της κελτικής εκκλησίας, επειδή παρέμεινε πιστή στην αρχική χρήση της επίκλησης του Ονόματος του Ιησού). Στο τελευταίο μισό του τέταρτου αιώνα, το εδάφιο « εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» χρησιμοποιήθηκε ως κραυγή μάχης από τους ορθοδόξους ενάντια στους υποστηρικτές του Μακεδόνιου, οι οποίοι ονομάστηκαν «πνευματομάχοι» ή «μαχητές ενάντια στο Άγιο Πνεύμα», επειδή αρνήθηκαν να περιλάβουν το Άγιο Πνεύμα ως ισότιμο σε μια Τριάδα προσώπων, ομοούσιο και συναιώνιο με τον πατέρα και το γιο. Επίσης αποφασιστικά αρνήθηκαν ότι οποιοδήποτε κείμενο στην Καινή Διαθήκη ενέκρινε έναν τέτοιο συντονισμό του πνεύματος με τον πατέρα και το γιο. Από όπου συμπεραίνουμε ότι τα κείμενά τους συμφωνούσαν με αυτά του Ευσεβίου. –

Conybeare (Hibbert Journal) Εξαιρέσεις βρέθηκαν, που ίσως δείχνουν μια παλιά πρακτική να πεθαίνει. Ο Κυπριανός (EP. 73) και οι «Αποστολικοί κανόνες» (αριθ.50) καταπολεμούν τη συντομότερη φόρμουλα, βεβαιώνοντας έτσι τη χρήση της σε ορισμένα μέρη. Ο Αποστολικός Κανόνας έλεγε: «Εάν οποιοσδήποτε επίσκοπος ή πρεσβύτερος δεν βυθίζει τρεις φορές τον βαπτιζόμενο, αλλά μία φορά, στο θάνατο του Κυρίου, να εκθρονίζεται». Αυτή ήταν η φόρμουλα των οπαδών του Ευνόμιου. (Socr. 5:24), «γιατί δεν βάπτιζαν στην Τριάδα, αλλά στο θάνατο του Χριστού». Κατά συνέπεια, έκαναν μόνο μία καταβύθιση. - Encyclopaedia Biblical (Article on «Baptism»).

Υπάρχει και ένας άλλος μάρτυρας που πρέπει να λάβουμε υπόψη την μαρτυρία του. Είναι ο Αφρατός που έγραψε μεταξύ 337 και 345. Αναφέρει το κείμενό μας με επίσημο τρόπο, ως εξής: "μαθητεύσατε πάντα τα έθνη και θα πιστέψουν σε μένα". Οι τελευταίες λέξεις φαίνονται να είναι γυαλιστερές για τον λόγο του Ευσέβιου «στο όνομά μου». Αλλά σε κάθε περίπτωση, αποκλείουν το «παραδεδεγμένο κείμενο» που περιέχει την εντολή βαπτίσματος στο τριαδικό όνομα. Αν τα γραπτά του Αφρατού ήταν ένα μεμονωμένο γεγονός, θα μπορούσαμε να το θεωρήσουμε σαν ένα χαλαρό επιχείρημα, αλλά στο φως των γραπτών του Ευσέβιου και του Ιουστινιανού, αυτό είναι αδύνατο. -Conybeare

ΜΑΚΕΔΟΝΙΟΣ

Μπορούμε να συμπεράνουμε ότι το κείμενο δεν ήταν αρκετά καθορισμένο όταν ο Τερτυλλιανός έγραφε στις αρχές του τρίτου αιώνα. Στα μέσα εκείνου του αιώνα ο Κυπριανός μπορούσε να επιμένει στη χρήση του τριπλού τύπου σαν αναγκαίου στο βάπτισμα ακόμη και των ορθόδοξων. Ο πάπας Στέφανος του απάντησε ότι τα βαπτίσματα ακόμη και των αιρετικών ήταν έγκυρα, εάν επικαλούνταν μόνο το όνομα του Ιησού "(εντούτοις, αυτή η απόφαση δεν εμπόδισε τους πάπες του έβδομου αιώνα από το να αφορίσουν ολόκληρη την κελτική εκκλησία για την προσκόλλησή της στην παλαιά χρήση της επίκλησης του ονόματος του Ιησού). Στο τελευταίο μισό του τέταρτου αιώνα το κείμενο "εις το όνομα του πατρός και του υιού και του αγίου πνεύματος" χρησιμοποιήθηκε ως κραυγή μάχης από τους ορθόδοξους ενάντια στους υποστηρικτές του Μακεδόνιου, οι οποίοι ονομάστηκαν πνευματομάχοι ή μαχητές εναντίον του αγίου πνεύματος, γιατί αρνήθηκαν να περιλάβουν το Πνεύμα σε μια Τριάδα προσώπων σαν ισότιμο, ομοούσιο και συνάναρχο με τον Πατέρα και τον Υιό. Επίσης αποφασιστικά αρνήθηκαν ότι οποιοδήποτε κείμενο της Καινής Διαθήκης. ενέκρινε έναν τέτοιο συντονισμό του Πνεύματος με τον Πατέρα και τον Υιό. Από όπου συμπεραίνουμε ότι τα κείμενά τους συμφωνούσαν με εκείνα του Ευσέβιου "-- F.C. Conybeare (περιοδικό Hibbert, σελίδα 107).