Η Βίβλος είναι
ως επί το πλείστο σιωπηλή σχετικά με το θέμα της συνταξιοδότησης. Εκτός από την
οδηγία προς τους Λευίτες ιερείς να σταματήσουν να εργάζονται στο ναό μετά την
ηλικία των 50 ετών (Αριθ.η:24-25), πουθενά δεν αναφέρει την έννοια της παύσης
εργασίας.
Η ιδέα της
συνταξιοδότησης είναι ένα σχετικά σύγχρονο φαινόμενο. Οι παππούδες μου δεν
ήξεραν αυτή την έννοια. Η γενιά τους δούλευε όσο το σώμα τους άντεχε, και για
τους περισσότερους από αυτούς, μέχρι τη στιγμή του θανάτου τους.
Ο νόμος περί
κοινωνικής ασφάλισης προβλέπει παροχές που πρέπει να καταβάλλονται στους
εργαζομένους σε ηλικία 65 και αργότερα 67 ετών, γεγονός που ανάγκασε τους ανθρώπους
να αρχίσουν να βλέπουν τη συνταξιοδότησή τους στην ηλικία αυτή σαν δικαίωμα.
Ενώ πολλοί βλέπουν σήμερα την σωματική και πνευματική παρακμή που συχνά
συνοδεύει τη γήρανση, σαν βάσιμους λόγους για να σταματήσουν να εργάζονται, δεν
θα βρείτε καμία Γραφική υποστήριξη για συνταξιοδότηση από την υπηρεσία του
Θεού.
Ο απόστολος Ιωάννης
ήταν πάνω από 90 χρονών και εξακολουθούσε να κηρύττει και να γράφει ενώ ήταν εξόριστος
στην Πάτμο. Ο Πολύκαρπος, ποιμένας της Εκκλησίας της Σμύρνης, ομολόγησε ενώ μαρτυρούσε
ότι υπηρέτησε τον Χριστό για 86 χρόνια. Ο χρόνος μας στη γη, «είναι τωόντι ατμός», όπως τον ονόμασε ο απόστολος
Ιάκωβος, είναι η μόνη μας ευκαιρία να δουλέψουμε για τον Θεό με τον Οποίο θα
περάσουμε την αιωνιότητα. Δεν μας προσκαλεί μόνο να Τον υπηρετούμε όλες τις
μέρες της ζωής μας, μας περιμένει να το κάνουμε. Και γιατί να μην το κάνουμε;
