ΤΑ
12 ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒ
ΣΑΝ
ΤΥΠΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Γέν.κθ:31
Και ιδών ο Κύριος ότι εμισείτο η Λεία, ήνοιξε
την μήτραν αυτής· η δε Ραχήλ ήτο στείρα.
Η Λεία συμβολίζει την εκκλησία της Παλαιάς
Διαθήκης. Δεν έχει καλή όραση, ούτε είναι όμορφη. Ο Ιακώβ δεν την ήθελε. Ο Θεός
δεν ήθελε την Παλαιά Διαθήκη γιατί δεν είχε καμιά εξωτερική ομορφιά.
Η Ραχήλ συμβολίζει την εκκλησία της Καινής
Διαθήκης και ιδιαίτερα την αόρατη εκκλησία. Είναι τύπος της εσωτερικής
αφιέρωσης και της πνευματικής αγάπης και λατρείας προς το Θεό. Είχε καλό καρπό
(Ιωσήφ, Βενιαμίν). Ματθ.ζ:17 Ρωμ.ς:22
Γαλ.ε:22. Ο Ιακώβ αυτήν αγαπούσε, αυτή ήθελε, αλλά αναγκάστηκε να πάρει πρώτα
τη Λεία. Ο Θεός ήθελε την εκκλησία της Καινής Διαθήκης, αλλά έπρεπε πρώτα να
εργαστεί με την Παλαιά Διαθήκη για ν’ αποκτήσει την Καινή. Η Ραχήλ ήταν στείρα
και δεν γέννησε τίποτα μέχρι που γεννήθηκε ο Ιωσήφ (Ιησούς).
ΡΟΥΒΗΝ: Ιδού υιός. Η Παλαιά Διαθήκη γέννησε
ένα γιο, τον Ισραήλ σαν έθνος (Εξ.δ:22). Η Λεία είχε ταπεινωθεί όπως ο Ισραήλ
όταν ήταν νέος στην Αίγυπτο (Γεν.κθ:32 & Εξ.β:23-25).
ΣΥΜΕΩΝ: Ακοή. Ο Κύριος άκουσε ότι μισούμαι.
Όπως ο Ισραήλ εμισείτο στην Αίγυπτο (Εξ.ς:5
Ψαλμ.κόπα δ:9).
ΛΕΥΙ: Ένωση (από αγάπη). Η Λεία εκζητά την αγάπη
του Ιακώβ με έργα κάνοντας γιους, αλλά δεν την αποκτά ποτέ. Ο Θεός δεν αγαπά τα
εξωτερικά θρησκευτικά έργα.
ΙΟΥΔΑΣ: Δοξολογία. Μετά τον Ιούδα σταμάτησε
να γεννά και άρχισε πάλι αργότερα. Ήταν ο 4ος γιος της. Ο Δαβίδ που ήταν απ’ τον
Ιούδα, δόξασε και δοξολόγησε το Θεό με τους ψαλμούς. Είχε μέσα του την καρδιά
της Καινής Διαθήκης. Ο Χριστός είναι ο λέων του Ιούδα και βγήκε απ’ τη Λεία,
την Παλαιά Διαθήκη.
Γέν.λ:1-3
Και ότε είδεν η Ραχήλ ότι δεν ετεκνοποίησεν
εις τον Ιακώβ, εφθόνησεν η Ραχήλ την αδελφήν αυτής· και είπε προς τον Ιακώβ,
Δος μοι τέκνα· ειδέ μη, εγώ αποθνήσκω. Και εξήφθη ο θυμός του Ιακώβ κατά της
Ραχήλ και είπε, Μήπως είμαι εγώ αντί του Θεού όστις σε εστέρησεν από καρπού
κοιλίας; Η δε είπεν, Ιδού, η θεράπαινά μου Βαλλά· είσελθε προς αυτήν, και θέλει
γεννήσει επί των γονάτων μου, διά να αποκτήσω και εγώ τέκνα εξ αυτής.
Κάτι πάει να γίνει με την εκκλησία της Καινής
Διαθήκης, αλλά τελικά δεν γίνεται τίποτα. Δεν ήρθε ακόμα ο καιρός της.
Γέν.λ:4
Και έδωκεν εις αυτόν την Βαλλάν την
θεράπαιναν αυτής διά γυναίκα· και εισήλθεν ο Ιακώβ προς αυτήν.
Βαλλά σημαίνει «απαλή». Είναι νέα και απαλή,
συμβολίζει την εκκλησία της Καινής Διαθήκης που αρχίζει να φαίνεται (η ορατή
εκκλησία). Δεν είναι η κανονική σύζυγος του Ιακώβ (αόρατη εκκλησία), αλλά η θεράπαινά
της.
ΔΑΝ: Κρίση. Ο Θεός κρίνει υπέρ αυτής και δίνει
έλεος και συγχώρεση (δια του ευαγγελίου). Αναφέρεται ακόμα στη δίκαιη κρίση
π[ου έρχεται στις καρδιές των ανθρώπων εξαιτίας των προσευχών της Ραχήλ. Η
Βαλλά είναι εργαλείο της Ραχήλ, της αόρατης δύναμης που δίνει ζωή στην ορατή εκκλησία
της Καινής Διαθήκης.
ΝΑΦΘΑΛΙ: Πάλη μου. Ανάμεσα στη Λεία και τη
Ραχήλ, στη σάρκα και το πνεύμα, το νόμο και τη χάρη. Είναι οι μάχες ανάμεσα
στην πρώτη εκκλησία και τον τυπικισμό των Ιουδαϊζόντων (Γαλ.δ:27-29). Η Ραχήλ
που είναι στείρα, φέρνει πιο πολύ καρπό απ’ αυτήν που έχει τον άντρα.
Ζελφά σημαίνει «στάλαγμα», «μύρο», άρωμα που
χρησιμοποιείται για τους νεκρούς και συμβολίζει το θάνατο. Είναι η θεράπαινα
της Λεία που έχει σχέση με την Παλαιά Διαθήκη, το σκοτάδι και το θάνατο. Συμβολίζει
την εκκλησία της Καινής Διαθήκης στην περίοδο των διωγμών - θάνατος.
ΓΑΔ: Ευτυχία ή «έρχεται στράτευμα». Συμβολίζει
την εκκλησία της Σμύρνης που δόθηκε στο θάνατο και βρήκε την πραγματική
ευτυχία, τον Ιησού Χριστό. Έρχεται στράτευμα: είναι τα στρατεύματα που έρχονται
εναντίον της εκκλησίας για να την εξοντώσουν (Αποκ.β:10-11 Γεν.μθ:19).
ΑΣΗΡ: Μακαρισμός. Το αίμα των μαρτύρων τους
οδήγησε στη μακαριότητα της αιώνιας ζωής.
ΙΣΣΑΧΑΡ: Μίσθωση, μισθός. Είναι αποτέλεσμα συνεργασίας
της Λεία με τη Ραχήλ. Η Ραχήλ προσπάθησε να γεννήσει με τους Μανδραγόρες που
της έφερε ο Ρουβήν, ο γιος της Λεία. Κρατάει τους Μανδραγόρες και δίνει τον
άντρα της στη Λεία, η οποία γεννά τον Ισσάχαρ.
Ο Ρουβήν πήγε στον αγρό και συμβολίζει την
περίοδο της αναγέννησης που οι άνθρωποι επέστρεψαν στον αγρό του Θεού. Αρχίζουν
να διακρίνονται κάποιοι εργάτες του Θεού (Λούθηρος κτλ). Η Ραχήλ νόμιζε ότι με
τους Μανδραγόρες θ’ άνοιγε η μήτρα της, αλλ’ αυτό ήταν προκατάληψη. Αυτός που
διανοίγει τη μήτρα είναι ο Κύριος (εδ.22). Με προκαταλήψεις το έργο του Θεού
δεν μπορεί να προχωρήσει.
Γέν.λ:20
και είπεν η Λεία, Με επροίκισεν ο Θεός με
καλήν προίκα· τώρα θέλει κατοικήσει μετ' εμού ο ανήρ μου, διότι εγέννησα εις
αυτόν εξ υιούς· και εκάλεσε το όνομα αυτού Ζαβουλών.
ΖΑΒΟΥΛΩΝ: Κατοίκηση. Μητέρα του είναι η Λεία.
Μετά τη μεταρρύθμιση ο Θεός άρχισε να εκχέει το Άγιο Πνεύμα λίγο -λίγο στους
πιστούς, αλλά δεν ήταν αυτό που ακριβώς ήθελε, αυτό το κάνει αργότερα με τον
Ιωσήφ.
ΔΕΙΝΑ: Δικαιοσύνη, κρίση. Είναι θυγατέρα εκκλησία
της ορατής εκκλησίας και αναφέρεται στη διαμαρτυρόμενη εκκλησία. Βιάστηκε απ’
τον Χαναναίο Συχέμ, άρχοντα του κόσμου και έμπορο. Οι καθολικοί πραγματικά
βίασαν τους διαμαρτυρόμενους, τους αιματοκύλησαν στέλνοντας ολόκληρους στρατούς
με διαταγή του πάπα εναντίον τους. Αυτοί αντιστάθηκαν και ανταπέδωσαν όπως τ’
αδέλφια της Δείνα. Ο πάπας όπως ο Συχέμ ήθελε να παντρευτεί τη διαμαρτυρόμενη
εκκλησία και να τη φέρει και πάλι κάτω απ’ την εξουσία του, αλλά επειδή δεν τα
κατάφερε, χρησιμοποίησε βία.
Γέν.λ:22
Ενεθυμήθη δε ο Θεός την Ραχήλ και εισήκουσεν
αυτής ο Θεός, και ήνοιξε την μήτραν αυτής·
Ο Θεός θυμάται τη Ραχήλ. Το όνομά της
σημαίνει «αμνάδα», «προβατίνα». Είναι το πρόβατο που γεννά άλλα πρόβατα και
συμβολίζει την Καινή Διαθήκη. Δεν είχε δύναμη να γεννήσει μέχρι τα τέλη των καιρών,
όταν ο Θεός άνοιξε τη μήτρα της κι άρχισε να γεννά γιους (Αποκ.ιβ:5).
ΙΩΣΗΦ: Πρόσθεση. Συμβολίζει τον «Υιό Αρσεν», όλους
τους πιστούς που θα σηκώσει το Πνεύμα του Θεού στις τελευταίες μέρες για να
γίνουν ένα σώμα. Η διακονία της Ραχήλ (Κ.Δ.) θα είναι καρποφόρα στις τελευταίες
μέρες, τότε που θα προστεθεί λαός στη Βασιλεία του Θεού, όσο ποτέ άλλοτε.
Δείχνει τη γέννηση πάνω στη γη, αυτού του έθνους για το οποίο μιλά ο Ησαΐας.
Είναι η εκκλησία της Φιλαδέλφειας (Αποκ.γ:9) που η συναγωγή του Σατανά θα την
προσκυνήσει.
Το τέλος του Ιωσήφ είναι η ύψωση αμέσως μετά
το Φαραώ, οι άγιοι θα υψωθούν στο θρόνο του Θεού.
Μετά την αρπαγή (ύψωση του Ιωσήφ), μένουν στη
γη οι χλιαροί. Ο Ιησούς τους ζητά να μείνουν σταθεροί στη μαρτυρία τους, ν’
αγοράσουν χρυσάφι δοκιμασμένο και λευκά ιμάτια. Να χρίσουν με κολλύριο τα μάτια
τους για να βλέπουν, με άλλα λόγια ν’ ανανεώσουν την πνευματική τους ζωή.
Πρέπει ν’ αυξήσουν σε πίστη για να μπορέσουν να περάσουν μέσα απ’ τη Μεγάλη
θλίψη, το σύστημα του Αντίχριστου, να μαρτυρήσουν για τον Ιησού για μπορέσουν
ν’ αρπαχτούν κι αυτοί. Αυτό όμως απαιτεί μεγάλη οδύνη. Αυτοί που θα περάσουν
όλα αυτά είναι Υιοί οδύνης, Βέν - ονί, το πρώτο όνομα που έδωσε η Ραχήλ στο
δεύτερο γιο της λίγο πριν πεθάνει. Η Καινή Διαθήκη τελειώνει με την εκκλησία
της θλίψης, μετά αρχίζει ο Θεός να εργάζεται και πάλι με το λαό Ισραήλ. Εδώ
κλείνει η παρένθεση που ανοίχθηκε για να σωθούν τα έθνη.
ΒΕΝΙΑΜΙΝ: Υιός δεξιάς. Ο Θεός δεν αφήνει την
εκκλησία της θλίψης (Λαοδίκεια), τους Υιούς οδύνης, αλλά μόλις περάσουν τα 3 ½
χρόνια τους αναστήνει και τους βάζει στα δεξιά Του κι έτσι γίνονται Υιοί
δεξιάς.
