Αν δεχτούμε
τις προτροπές από τον απόστολο Παύλο, δεν θα ακολουθήσουμε τον εύκολο
Χριστιανισμό που κηρύττεται σε πολλές μοντέρνες εκκλησίες.
Όταν γινόμαστε
Χριστιανοί, δεν είμαστε πλέον καταδικασμένοι, αλλά έχουμε σημαντικές ευθύνες
(Ρωμ.η).
Ο Παύλος χαιρόταν
για τη σωτηρία του, αλλά ποτέ δεν σταμάτησε «να επεκτείνεται έμπροσθεν» για να
γνωρίζει καλύτερα τον Χριστό. Ήξερε ότι δεν είχε φθάσει στο στόχο του. Δεν είχε
κερδίσει ακόμα το βραβείο. Υπήρχε ακόμα δουλειά να κάνει για
την Βασιλεία
(Φιλιπ.γ:10-14).
Ο Παύλος ποτέ
δεν αμφισβήτησε ότι ο Θεός είναι Αυτός που κάνει το έργο και ακόμη ότι Αυτός
του έδινε τις σωστές επιθυμίες, αλλά συνειδητοποίησε ότι είχε την ευθύνη να παραχωρηθεί
και να προσφέρει ενεργά σ’ αυτή τη σχέση του με τον Θεό. Ακολούθησε τον Θεό με «φόβο
και τρόμο» - δηλαδή σοβαρά, σκόπιμα, ολόψυχα (Φιλιπ.β:12-13).
Ο Παύλος ήξερε
ότι αυτό συνεπάγεται ταλαιπωρίες, δυσκολίες, και παθήματα, γιατί «πάντες δε οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν
Χριστώ Ιησού θέλουσι διωχθή» (Β’ Τιμ.γ:12). Αλλά αυτό δεν τον σταμάτησε.
Καταλαβαίνεις,
αγαπητέ Χριστιανέ, ότι έχουμε μια σοβαρή, σημαντική, υπέροχη, αποστολή που
αλλάζει ζωές, να γνωρίσουμε τον Χριστό και να Τον συστήσουμε σε άλλους;
Μπορούμε να αναπαυθούμε
στην αγάπη του Χριστού, αλλά δεν πρέπει ποτέ να χαλαρώσουμε από αυτή την
αποστολή.
