ΣΕΞ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟ ΓΑΜΟ; (2)

Έξοδος κβ:16-17     Δευτερονόμιο κβ:28-29

Ο φόβος μου είναι μήπως ο τρόπος που εκφράστηκα έδωσε την εντύπωση πως υποτίμησα τη σοβαρότητα της αμαρτίας του προγαμιαίου σεξ.

Αυτό που δεν θέλω να εννοηθεί είναι το εξής: Αφού ο Χριστός συγχωράει, δεν πειράζει μπορούμε να αμαρτήσουμε. Αφού συγχώρεσε την μοιχαλίδα που την έπιασαν και την πήγαν μπροστά Του για να τη λιθοβολήσουν, άρα και εγώ μπορώ να το κάνω και μετά να ζητήσω συγνώμη.

Αν σκεφτούμε έτσι, όχι μόνο γι’ αυτή την αμαρτία, αλλά για κάθε αμαρτία, αυτό δείχνει απλά πως δεν είμαστε του Χριστού. Αποδεικνύει πως το Άγιο Πνεύμα δεν μας έχει αλλάξει.

Διαβάζουμε στην Ρωμ.ς:1-2, «Τι λοιπόν θέλομεν ειπεί; θέλομεν επιμένει εν τη αμαρτία, δια να περισσεύση η χάρις; Μη γένοιτο, ημείς οίτινες απεθάνομεν κατά την αμαρτίαν, πως θέλομεν ζήσει πλέον εν αυτή;»

Το να είμαι «του Χριστού» σημαίνει πολύ απλά πως κι εγώ έχω πεθάνει μαζί Του ως προς την αμαρτία. Σημαίνει πως τώρα ζω τη νέα αναστημένη ζωή. Δεν μπορώ να πω με καθαρή συνείδηση, θα κάνω την αμαρτία και μετά θα ζητήσω συγνώμη. Αυτό είναι κατάχρηση της χάρης!

Η δεύτερη παρανόηση που φοβάμαι ότι μπορεί να υπάρξει είναι να σκεφτεί κάποιος πως, «Μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις με τον άντρα με τη γυναίκα που θέλεις, φτάνει στο τέλος να τον αγαπάς, ή να την αγαπάς και να παντρευτείτε. Αν γίνει αυτό και τα πράγματα έχουν τέτοιο καλό τέλος, τότε δεν πειράζει, προχωρήστε».

Αυτό που προσπάθησα να εξηγήσω είναι το εξής: Η σεξουαλική ένωση, είναι (1) η επικύρωση και (2) η ανανέωση της διαθήκης του γάμου που έχει γίνει μπροστά στο Θεό και τους ανθρώπους. Είναι αμαρτία να αλλάζουμε τη σειρά. Δεν παύει να είναι αμαρτία ακόμη και αν τελικά καταλήξει η σχέση σε γάμο. Είναι πάντοτε αμαρτία να αλλάζεις τη σειρά στην οποία ο Θεός έχει βάλει τα πράγματα να γίνονται. Και στις δύο ιστορίες (Β΄ Σαμ.ιγ και Γέν.λδ), η αλλαγή της σειράς έφερε πόνο στη ζωή όχι μόνο των δύο ανθρώπων, αλλά και στη ζωή πολλών άλλων, ιδιαίτερα των οικογενειών τους.

Ακόμη και αν γίνει όμως η αμαρτία αυτή, πάντα υπάρχει συγχώρεση, φτάνει να υπάρξει πραγματική μετάνοια. Με τον όρο πραγματική μετάνοια εννοώ το εξής. Πρέπει να πας και να ζητήσεις συγνώμη από το Θεό. Και ναι, ο Θεός συγχωρεί γιατί έχει υποσχεθεί πως θα το κάνει, αν ομολογούμε τις αμαρτίες μας (Α΄ Ιωάν.α:9). Η μετάνοια όμως ολοκληρώνεται όταν με τη ζωή μας δείξουμε πως αλλάξαμε.

Ακόμη και αν υπάρχει αγάπη, ακόμη κι αν είσαι διατεθειμένος να προχωρήσεις, πάλι πρέπει να υπάρξει μετάνοια, δεν σταματάει να είναι αμαρτία.

Η πίεση για συμμόρφωση με τον κόσμο

Ξέρω πως όλα αυτά μπορεί να ακούγονται εξωπραγματικά για την εποχή μας, γιατί ο κόσμος μας βομβαρδίζει με τόσα μηνύματα απ' έξω που πολλές φορές και εμείς αμφιβάλουμε για το αν οι επιλογές μας είναι σωστές. Πολλές φορές αναρωτιόμαστε αν το να μείνω αγνός και καθαρός μέχρι να παντρευτώ έχει νόημα, αν αξίζει, αν το κάνει κανένας σήμερα!

«Κοσμικότητα είναι οτιδήποτε κάνει ή δέχεται μια κοινωνία ανθρώπων έτσι ώστε η αμαρτία να φαίνεται λογική και η δικαιοσύνη του Θεού παράξενη».

Μπορεί η αγνότητα και η καθαρότητα πριν το γάμο, όπως η δικαιοσύνη του Θεού ζητάει, να φαίνεται περίεργη, παράξενη σαν από άλλο κόσμο, αλλά κι ο Χριστός ήταν διαφορετικός, πήγε κόντρα στο ρεύμα. Αφού Εκείνος μας ζητάει να ακολουθήσουμε τα ίχνη Του, Εκείνος μας δίνει και τη δύναμη να υπακούσουμε. Θυμηθείτε το εδάφιο από την Α΄ Θες.ε:24, «πιστός είναι εκείνος όστις σας καλεί, όστις και θέλει εκτελέσει».

Θέλω λοιπόν να αποκτήσουμε πάλι όραση και ενθουσιασμό για το ιδανικό του Θεού, για το νόμο του Θεού, γιατί πολύ απλά είναι για το καλό μας, για τη δική μας ευλογία. Αναφερθήκαμε στα λόγια του Χριστού στον Ιωάν.ι:10, «εγώ ήλθον διά να έχωσι ζωήν, και να έχωσιν αυτήν εν αφθονία»!!

Χρειαζόμαστε την ενθάρρυνση ανθρώπων που ζουν και έχουν ζήσει το νόμο του Θεού στη ζωή τους ως τώρα και να αφήσουμε αυτούς να μας μιλήσουν και να μας πουν για τις ευλογίες που είδαν στη ζωή τους. Με αυτό τον τρόπο θα μας εμπνεύσουν για το γεγονός πως η ζωή του Χριστού είναι καλύτερη, είναι πιο όμορφη, και αυτοί που υπακούν τελικά είναι οι κερδισμένοι στη ζωή αφού αποφάσισαν να εμπιστευθούν τη σοφία του Θεού στη σχέση τους, και όχι τη σοφία του κόσμου.

Ο νόμος του Θεού, είναι καλός. Διαβάστε από τον Ψαλμό ιθ:7-11, «Ο νόμος του Κυρίου είναι άμωμος, επιστρέφων ψυχήν, η μαρτυρία του Κυρίου πιστή, σοφίζουσα τον απλούν...αι κρίσεις του Κυρίου αληθιναί, δίκαιαι εν ταυτώ, πλέον επιθυμηταί παρά το χρυσίον, μάλιστα παρά πλήθος καθαρού χρυσίου, και γλυκύτεραι υπέρ το μέλι και τους σταλαγμούς της κηρήθρας. Ο δούλος σου μάλιστα νουθετείται δι' αυτών, εις την τήρησιν αυτών η ανταμοιβή είναι μεγάλη».

Και αν δεν είμαστε «έτοιμοι»;

Θέλω να τώρα να προσπαθήσω να απαντήσω σε ένα συνηθισμένο ερώτημα που δεν είναι ασήμαντο. Είναι ένας τίμιος προβληματισμός νέων ανθρώπων που είναι ερωτευμένοι, αγαπούν ο ένας τον άλλον και σκέφτονται να παντρευτούν.

Ο προβληματισμός ξεκινάει από την εξής συλλογιστική. «Αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε να παντρευτούμε. Δεν έχουμε την οικονομική δυνατότητα. Θα το κάνουμε όμως αμέσως μόλις μπορέσουμε. Γιατί είναι αμαρτία τώρα να ολοκληρώσουμε τις σχέσεις μας;».

Η απάντηση έχει δύο σκέλη. Πρώτον, τι εννοείς όταν λες «δεν έχουμε την οικονομική δυνατότητα». Δεν έχετε αρκετά λεφτά; Το θίγω αυτό γιατί συνήθως αυτή η ερώτηση έρχεται από υποψήφια ζευγάρια που έχουν τελειώσει τις σπουδές τους (τουλάχιστον ο ένας) και δουλεύουν και οι δύο (ή τουλάχιστον ο ένας), αλλά για κάποιο λόγο δεν είναι έτοιμοι.

Ξέρετε κάτι; Δυσκολεύομαι να κατανοήσω το πρόβλημα! Πόσα λεφτά πρέπει να έχεις για να είσαι έτοιμος; Πρέπει να έχει ο καθένας δικό του αυτοκίνητο, και σπίτι ή διαμέρισμα με τρία δωμάτια; Δεν μπορούμε να ζήσουμε πιο απλά, ή μήπως αν ζήσουμε πιο απλά θα απογοητεύσουμε τους γνωστούς, τους συγγενείς και τις οικογένειες μας;

Έχουμε φτάσει στο σημείο σαν κοινωνία, δυστυχώς και σαν «πιστοί», να έχουμε απαιτήσεις για ένα επίπεδο ζωής που μας αναγκάζει να ζούμε για να δουλεύουμε και λίγοι νέοι ή νέες στα 21, 22 ή 23 έχουν τη δυνατότητα να ανταποκριθούν σε αυτό το επίπεδο. Κατά συνέπεια αφού κάποιος δεν πληροί αυτές τις προϋποθέσεις, «δεν είναι έτοιμος». Αφού δεν έχει όλα τα λεφτά να κάνει ένα «καθώς πρέπει» γάμο δεν μπορεί και να παντρευτεί.

Που είναι αυτά γραμμένα στο λόγο του Θεού; Ξεχάσαμε τι σημαίνει να ζούμε απλά χωρίς να ξοδεύουμε χιλιάδες για τα σπίτια μας, τα έπιπλά μας, για τη ζωή μας εν γένει; Για να ξεκινήσετε οι νέοι, δεν χρειάζεται να έχετε κρεβατοκάμαρα των 3.000 €. Στο κάτω-κάτω η αυτάρκεια είναι αρετή. Γράφει ο απόστολος Παύλος στην Α΄ Τιμ.ς:6-8, «Μέγας δε πλουτισμός η ευσέβεια μετά αυταρκείας. Διότι δεν εφέραμεν ουδέν εις τον κόσμον, φανερόν ότι ουδέ δυνάμεθα να εκφέρωμεν τι. Έχοντες δε διατροφάς και σκεπάσματα, ας αρκώμεθα εις ταύτα». Άλλο το τι χρειάζομαι και άλλο το τι θέλω να έχω.

Όντως είναι δύσκολο να μείνει κάποιος καθαρός πριν τον γάμο. Και εμείς οι μεγάλοι, όμως, οι γονείς τους, οι συγγενείς τους, τους εξωθούμε έμμεσα στην αμαρτία με τις κοινωνικές μας απαιτήσεις.

Το πρώτο σκέλος της απάντησης είναι πως βάζω ένα μεγάλο ερωτηματικό για το τι σημαίνει δεν έχω την οικονομική δυνατότητα. Άλλο οι ανθρώπινες προσδοκίες που έχουμε, και άλλο αντικειμενικά κάποιος να μην μπορεί. Στην Α΄ Κορ.ζ:7-9, μιλώντας για μια άλλη περίπτωση, λέει ο λόγος του Θεού στο εδάφιο 9, «Αλλ' εάν δεν εγκρατεύωνται, ας νυμφευθώσι, διότι καλήτερον είναι να νυμφευθώσι παρά να εξάπτωνται». Το κριτικό κείμενο γράφει, «κρείττον γαρ έστιν γαμήσαι ή πυρούσθαι». Καλύτερα, δηλαδή, να παντρεύονται παρά να καίγονται! Βλέπετε, δεν υποτιμά ο λόγος του Θεού τη δύναμη της ορμής, τη δύναμη και την επιρροή της σάρκας. Ξέρει πως είναι σαν τη φωτιά που καίει. Αντίθετα, επειδή την υπολογίζει, το θέλημα του Θεού είναι να παντρευτείς διαλέγοντας να ζεις απλά. Είναι καλύτερη η λιτότητα από την αμαρτία που προκαλείται επειδή θέλουμε να συμμορφωθούμε με τις κοινωνικές απαιτήσεις.

Ας περάσουμε τώρα στο δεύτερο σκέλος της απάντησης και να πάρουμε  την περίπτωση που κάποιος πράγματι δεν μπορεί να προχωρήσει σε γάμο, αλλά σε κάποιο εύλογο χρονικό διάστημα θα μπορεί. Τι γίνεται σε αυτή την περίπτωση; Δεν υπάρχει εξαίρεση αδελφοί! Ο Θεός μας καλεί σε υπακοή. Και μάλιστα μας ενθαρρύνει να μην μας αγχώνει το γεγονός ό,τι μπορεί να περάσει καιρός μέχρι το γάμο.

Στην επί του Όρους Ομιλία (Ματθ.ς:34), ο Χριστός είπε: «Μη μεριμνήσετε λοιπόν περι της αύριον, διότι η αύριον θέλει μεριμνήσει τα εαυτής. Αρκετόν είναι εις την ημέραν το κακόν αυτής». Ο λόγος του Θεού μας καλεί να υπακούμε σήμερα, και να εμπιστευόμαστε το αύριο στα δικά Του χέρια. Μπορείς σήμερα να μείνεις καθαρός; Μπορείς να αντέξεις μια μέρα; Υπάκουσε σήμερα, και το 'αύριο' άστο σε Κείνον. Ο Θεός θα έχει ανανεωμένο έλεος και άφθονη χάρη έτοιμα για σένα.

Επίσης το γεγονός ότι τώρα η οικονομική σου κατάσταση δείχνει πως πράγματι δεν μπορείς να προχωρήσεις σε γάμο, αυτό σημαίνει ότι τώρα δεν μπορείς να αναλάβεις την ευθύνη και την υποχρέωση να φερθείς στον άλλον σαν κομμάτι από τη σάρκα σου και κόκαλο από τα κόκαλα σου. Αφού λοιπόν, δεν μπορείς να αναλάβεις αυτή την υποχρέωση τώρα, αυτό σημαίνει πως και οι χαρές αυτής της σχέσης πρέπει να περιμένουν. Δεν μπορείς να έχεις το ένα χωρίς το άλλο. Αν δεν είσαι σε θέση πράγματι να φροντίσεις τον άλλο άνθρωπο δίνοντας και τη ζωή σου, δεν μπορείς να ζητάς τα προνόμια χωρίς τις υποχρεώσεις. Το σεξ έρχεται αφού δώσεις την υπόσχεση πως η ζωή μου από εδώ και πέρα είναι δική σου.

Ακούμε τη μία ιστορία μετά την άλλη για νέους ανθρώπους που πληγώθηκαν και πλήγωσαν και άλλους μαζί τους, επειδή πίστεψαν πως «αν έχουμε αγάπη μεταξύ μας, και αν είμαστε ειλικρινείς, αυτό φτάνει». Παιδιά που γεννήθηκαν από τέτοιες ενώσεις έχουν μείνει χωρίς οικογένειες. Κορίτσια που κλαίνε και λένε με παράπονο, 'μου ορκιζόταν πως με αγαπάει, και τώρα με άφησε και πήγε με άλλη.' Ακούγοντας τέτοιες ιστορίες, τη μία μετά την άλλη, πραγματικά πιστεύω πως ο νόμος του Θεού δεν σκλαβώνει, αλλά ελευθερώνει (Ιάκ.α:25).

Ένας εγγονός μιλούσε με τον παππού του και με αρκετό θράσος τον ρώτησε: «Παππού, η δική σου γενιά δεν είχε καμιά από αυτές τις αρρώστιες που κυκλοφορούν σήμερα. Τι φορούσατε για να έχετε ασφαλές σεξ;» Και ο παππούς του απάντησε, «Το μόνο που φορούσαμε ήταν το δαχτυλίδι του γάμου!!»

Το δεύτερο σκέλος της απάντησης στον προβληματισμό των νέων, είναι πως ο Θεός υπόσχεται δύναμη για την κάθε μέρα. Δεν υπάρχει εύκολη απάντηση. Ο λόγος του Θεού υπόσχεται πως δεν θα υπάρξει πειρασμός μεγαλύτερος από τη δύναμή μας (Α΄ Κορ.ι:13), υπόσχεται να μας δίνει πάντα τη δύναμη να θριαμβεύουμε (Β΄ Κορ.β:14), υπόσχεται πως όποιος γεννήθηκε από το Θεό νικά τον κόσμο (Α΄ Ιωάν.ε:4). Για όλους αυτούς τους λόγους, οι εντολές του Θεού δεν είναι βαριές (Α΄ Ιωάν.ε:3). Ο νόμος του Θεού φέρνει ευλογία και ελευθερία. Μπορείς με τη χάρη που δίνει ο Χριστός και με τη δύναμη Του να υπακούς! Αν λοιπόν, δεν μπορείς να προχωρήσεις σε γάμο τώρα, η λύση είναι να εμπιστευθείς στη δύναμη του Θεού και να υπακούσεις την κάθε μέρα ξεχωριστά!

Γιατί τόσο λίγη διδασκαλία στην Αγία Γραφή σχετικά με το προγαμιαίο σεξ;

Θέλω τώρα να στραφούμε σε ένα άλλο ερώτημα σχετικό με το θέμα που μας απασχολεί. Η ερώτηση είναι γιατί να υπάρχουν τόσο λίγα εδάφια μέσα στην Αγία Γραφή για το προγαμιαίο σεξ. Θα πρέπει να παραδεχτούμε πως η Γραφή δεν είναι γεμάτη με τέτοιες ιστορίες. Γιατί άραγε; Μήπως ο Θεός είναι αδιάφορος και δεν Τον νοιάζει; Ή μήπως οι άνθρωποι τότε ήταν διαφορετικοί και δεν είχαν τις ανάγκες και τους πειρασμούς που αντιμετωπίζουμε εμείς σήμερα;

Ο Θεός έχει γνώμη, δεν είναι αδιάφορος. Η γνώμη Του είναι πως το σώμα μας δεν είναι δικό μας. Ανήκει στο Χριστό. Ό,τι και να κάνω με το σώμα μου, αναμιγνύω το Χριστό. Και αν κάνω ό,τι θέλω με το σώμα μου, παραβαίνοντας το νόμο του Θεού, αποδεικνύω πως δεν ανήκω στο Χριστό. Αγοραστήκαμε με αίμα και πρέπει να τον δοξάζουμε και με το πνεύμα μας, και με το σώμα μας (Α΄ Κορ.ς:19-20).

Η απάντηση στο ερώτημα γιατί να υπάρχουν τόσο λίγες ιστορίες και παραδείγματα μέσα στην Αγία Γραφή σχετικές με το προγαμιαίο σεξ, είναι πως εξαιτίας της κοινωνίας και κουλτούρας εκείνης της εποχής, δεν υπήρχαν τόσες ευκαιρίες όπως υπάρχουν σήμερα, ώστε δύο νέοι άνθρωποι να βρεθούν και να κοιμηθούν μαζί.

Ξέρουμε για παράδειγμα από τους Ρωμαϊκούς νόμους πως η μικρότερη ηλικία γάμου για τα κορίτσια ήταν τα 12 τους χρόνια. Από 12 χρονών και μετά μπορούσαν να παντρευτούν. Για τα αγόρια ήταν 14 χρονών. Στον Ιουδαϊσμό, αιώνες αργότερα, διαβάζουμε στο Ταλμούδ πως οι ηλικίες γάμου παρέμειναν ίδιες. Η ηλικία, βέβαια, των 12 για τα κορίτσια και των 14 για τα αγόρια ήταν η μικρότερη δυνατή, όχι ο μέσος όρος.

Για το μέσο όρο όμως, έχουμε πολλά παραδείγματα, πολλά πιστοποιητικά και κείμενα γάμων από όλες τις εποχές. Οι γυναίκες παντρεύονταν γύρω στα 16 ή 17 τους. Αυτά τα έγγραφα που έχουμε στην κατοχή μας καλύπτουν, όπως είπα, όλο το φάσμα της ιστορίας. Από το 3000 π.Χ. μέχρι την Καινή Διαθήκη. Σε όλες τις εποχές οι μέση ηλικία γάμου ήταν αυτή που αναφέρθηκε.

Υπήρχαν διαφορές βέβαια για τους άνδρες και τις γυναίκες. Υπάρχουν πιστοποιητικά γάμων στα οποία οι άντρες ήταν και 10 χρόνια πιο μεγάλοι από τις συζύγους τους. Δηλαδή οι άντρες βρίσκονταν στο ξεκίνημα της δεκαετίας των 20. Σε έγγραφα από τη Νεο-βαβυλωνιακή περίοδο, δηλαδή από το 700 ως το 300 π.Χ. οι κοπέλες παντρεύονταν από τα 14 και όχι μετά τα 20. Οι άντρες καθυστερούσαν συχνά επειδή περίμεναν οι δικοί τους πατεράδες να πεθάνουν, ώστε να ξεκινήσουν το γάμο τους με τη βοήθεια της κληρονομιάς που έπαιρναν.

Στην Αρχαία Ελλάδα, η ηλικία για τις κοπέλες ήταν η ίδια, 14 με 20 χρονών, ενώ οι άντρες το καθυστερούσαν επειδή έπρεπε να υπηρετήσουν στο στρατό. Όμως, στην πορεία της ιστορίας αυτά είναι οι εξαιρέσεις. Η συντριπτική πλειοψηφία των γάμων γίνονταν ενώ και οι δύο, και το αγόρι και το κορίτσι ήταν στη εφηβεία τους.

Να λοιπόν γιατί η Γραφή ασχολείται περισσότερο με τη μοιχεία παρά με το σεξ πριν το γάμο. Παρόλα αυτά ο λόγος του Θεού δεν μας αφήνει στο σκοτάδι. Υπάρχει ένας αριθμός περικοπών μέσα στην Αγία Γραφή που μας διδάσκουν ξεκάθαρα στο θέμα αυτό, πέρα από τις δύο ιστορίες που μελετήσαμε.

Έξοδος κβ:16-17

Η πρώτη περικοπή βρίσκεται στην Έξοδο κβ:16-17, «Και εάν τις απατήση παρθένον, μη ηρραβωνισμένη, και κοιμηθή μετ' αυτής, θέλει εξάπαντος προικίσει αυτήν με προίκα, δια γυναίκα εις εαυτόν. Εάν όμως ο πατήρ αυτής δεν στέργη να δώση αυτήν εις αυτόν, αργύριον θέλει πληρώσει κατά την προίκα των παρθένων». Αν κάποιος, λοιπόν, θέλει μια κοπέλα που δεν είναι αρραβωνιασμένη, και καταφέρει να την αποπλανήσει και την κάνει να κοιμηθεί μαζί του, τότε αυτός θα καταβάλει τη γαμήλια δωρεά και θα την πάρει σύζυγό του. Αν όμως ο πατέρας της αρνείται να του την δώσει, τότε ο δράστης θα καταβάλει το ποσόν που δίνεται ως γαμήλια δωρεά σε παρθένο.

Ο νόμος αυτός είναι «περιστασιακός»

Αυτός ο νόμος είναι «περιστασιακός» νόμος. Δηλαδή αφορά σε περιπτώσεις που αρχίζουν με «εάν». Εάν συμβεί κάτι σαν και αυτό που περιγράφτηκε, τότε... Δεν είναι νόμος σαν αυτόν του εδαφίου 18, «Μάγισσαν δεν θέλεις αφήσει να ζει» δηλαδή, χωρίς δυνατότητα παραλλαγών.

Αυτό σημαίνει πως ο αναγνώστης θα πρέπει να βρει την «αρχή» που διέπει το νόμο αυτό. Δηλαδή σε κάθε περίπτωση που θα βρεθεί μπροστά μας δεν θα επαναλαμβάνονται όλες οι λεπτομέρειες, όπως διατυπώθηκαν στα εδάφια 16-17. Υπάρχει όμως κάποια «αρχή» που θα πρέπει να ακολουθηθεί σε παρόμοιες περιπτώσεις. Για παράδειγμα, έστω ότι βρίσκεται κάποιος και αποπλανά μια κοπέλα που είναι ορφανή από πατέρα. Δεν σημαίνει αυτό πως έχει τότε το δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει. Πάλι θα πρέπει να την προικίσει και να την παντρευτεί.

Ή για παράδειγμα διαβάστε το νόμο στο κγ:4-5, «Εάν απαντήσεις τον βουν του εχθρού σου ή τον όνον αυτού πλανώμενον, θέλεις εξάπαντος επιστρέψει αυτόν προς αυτόν. Εάν ίδης τον όνον του μισούντος σε πεπτωκότα υπό το φορτίον αυτού, και ήθελες αποφύγει να βοηθήσης αυτόν, εξάπαντος θέλει συμβοηθήσει αυτόν». Και ο νόμος αυτός είναι περιστασιακός. Δηλαδή, το βόδι που θα βρεις, πρέπει να το επιστρέψεις ακόμη και αν αυτός που το έχασε δεν είναι εχθρός αλλά φίλος! Ή στη σημερινή κοινωνία, αν βρεις το αυτοκίνητο του εχθρού σου, πρέπει να το επιστρέψεις. Δεν μπορείς να πεις, «Α, ο νόμος μιλάει για το βόδι και το γαϊδούρι, δεν λέει τίποτα για αυτοκίνητο!». Αυτοί οι νόμοι, λοιπόν, είναι περιστασιακοί. Μας κάνουν να σκεφτούμε πια είναι η «αρχή» πάνω στην οποία στηρίζονται.

Αν κάποιος «αποπλανήσει»

Ας δούμε, τώρα τα εδάφια αυτά με κάποια λεπτομέρεια. Πρώτα απ' όλα μιλάει για κάποιον που θα «απατήσει», δηλαδή θα αποπλανήσει μια παρθένο. Η φρασεολογία αυτή εννοεί πως ο άνδρας παίρνει την πρωτοβουλία για τη σχέση. Για αυτό το λόγο ο άνδρας είναι αυτός που μετά πρέπει να πάρει την πρωτοβουλία της μετάνοιας και αποκατάστασης της κοπέλας. Ο άνδρας είναι εκείνος που πρέπει να κυνηγήσει το γάμο ως αποτέλεσμα της αφοσίωσης που ορκίστηκε στο κρεβάτι. Με άλλα λόγια η κοπέλα δεν έχει την υποχρέωση να τρέχει από πίσω του και να τον παρακαλεί να την παντρευτεί. Αυτός πρέπει να το κάνει.

Το δεύτερο που πρέπει να προσέξουμε είναι πως το λεξιλόγιο της αποπλάνησης μας βεβαιώνει πως η κοπέλα έχει δώσει τη συγκατάθεσή της για ό,τι συνέβη μεταξύ τους. Δεν πρόκειται για βιασμό. Η Γραφή δεν έχει αυτή την απαίτηση αν υπήρξε βία εκ μέρους του άνδρα. Στην περίπτωση που μελετούμε και οι δύο με τη θέλησή τους προχώρησαν στη σεξουαλική πράξη, ακόμη και αν αυτή η συμφωνία επιτεύχθηκε με αποπλάνηση.

Στη συνέχεια να στρέψουμε την προσοχή μας στο γεγονός πως η κοπέλα ήταν παρθένος. Η λέξη «παρθένος» είναι η πιο καλή μετάφραση στα ελληνικά, αλλά μπορεί και να μας μπερδέψει. Δεν είναι η ίδια λέξη που διαβάζουμε στον Ησαΐα ζ:14 που προφητεύει τον ερχομό του Μεσσία, «ιδού η παρθένος θέλει συλλάβει και γεννήσει υιόν και θέλει καλεσθή το όνομα αυτού Εμμανουήλ». Η λέξη παρθένος στον Ησαΐα είναι η εβραϊκή λέξη «αλμά,» δεν είναι η ίδια λέξη με αυτή στην Έξοδο. Η λέξη «παρθένος» στη περικοπή μας είναι η εβραϊκή λέξη «μπεθούλα».

Η λέξη «μπεθούλα,» δείχνει την ηλικία. Δεν δηλώνει την αγνότητα, την παρθενία εννοώντας δηλαδή πως η κοπέλα δεν έχει βρεθεί με άντρα. «Μπεθούλα» είναι κάθε κοπέλα σε ηλικία γάμου, που δεν έχει γίνει ακόμη μητέρα. Δηλαδή η λέξη «μπεθούλα» χρησιμοποιείται ακόμη και για κοπέλες που είναι παντρεμένες αλλά δεν έχουν γίνει μητέρες ακόμη.

Για παράδειγμα στον Ιωήλ α:8 διαβάζουμε «Θρήνησον ως νύμφη περιεζωσμένη σάκκον δια τον άνδρα της νεότητος αυτής». Η λέξη «νύμφη» στο εβραϊκό είναι η λέξη «μπεθούλα». Θα έπρεπε δηλαδή να διαβάζουμε, «Θρήνησον ως παρθένος περιεζωσμένη σάκκον δια τον άνδρα της νεότητος αυτής». Η λέξη «μπεθούλα» εξηγεί την ηλικία της κοπέλας, δηλαδή ότι κοινωνικά είναι κοπέλα σε ηλικία γάμου, είτε παντρεμένη είτε όχι, αλλά δεν έχει παιδί. Κλάψε, δηλαδή, Ισραήλ σαν τη γυναίκα που θρηνεί επειδή έχασε τον άντρα της, και δεν είχαν προλάβει μαζί να έχουν παιδί.

Κάνουμε αυτή την παρένθεση για να εξηγήσουμε πως η γυναίκα έχει την ηλικία να δώσει τη συγκατάθεσή της για τη σεξουαλική πράξη. Έχει την ικανότητα να συμφωνήσει, δεν είναι παιδί.

Επιπλέον ο νόμος λέει πως η κοπέλα δεν είναι αρραβωνιασμένη. Η διευκρίνηση υπάρχει για να μη μας μπερδέψει με τη μοιχεία. Αν ήταν αρραβωνιασμένη θα είχαμε μοιχεία. Την εποχή εκείνη ο αρραβώνας ήταν κάτι ανάλογο με τις δικές μας γαμήλιες υποσχέσεις. Αυτό σήμαινε πως από την περίοδο του αρραβώνα ο άντρας αποκαλούνταν «σύζυγος» και η κοπέλα ήταν η «γυναίκα» του, παρόλο που ο γάμος δεν είχε ολοκληρωθεί.

Στην Καινή Διαθήκη ο Ιωσήφ και η Μαρία, αποκαλούνταν σύζυγοι, άντρας και γυναίκα (Ματθ.α:16, 19, 20, 24, Λουκ.α:27, 2:5). Η σχέση τους, όμως, σαν αρραβωνιασμένοι ήταν προστατευμένη από το νόμο. Η απιστία κατά του αρραβωνιαστικού ή της αρραβωνιαστικιάς θεωρούνταν μοιχεία (Δευτ.κβ:23-24) και χρειαζόταν έγγραφο διαζυγίου για τη λύση του αρραβώνα.

Τι γίνεται τώρα λοιπόν, αν η κοπέλα είναι διαθέσιμη, δεν είναι αρραβωνιασμένη και αυτός την αποπλανά και κοιμάται μαζί της; Ο νόμος λέει πως πρέπει να την προικίσει και να την κάνει γυναίκα του. Αυτή είναι η «αρχή» του εδαφίου. Το σεξ πριν το γάμο, πρέπει να οδηγήσει σε γάμο.

Το γαμήλιο δώρο

Πρέπει, όμως, έστω και με συντομία να μιλήσουμε για την προίκα ή πιο σωστά για το «γαμήλιο δώρο». Μας χρειάζεται να καταλάβουμε τι ακριβώς ήταν αυτό το δώρο γιατί πολλές φορές νομίζουμε πως υποτιμά τη γυναίκα. Μην πάει το μυαλό μας πως ο γαμπρός με το γαμήλιο δώρο αγόραζε τη νύφη. Το δώρο αυτό ήταν ένα σημαντικό ποσό που ο υποψήφιος γαμπρός έδινε στον πατέρα της κοπέλας και ο πατέρας το πρόσθετε στην προίκα την οποία ετοίμαζε για την κόρη του. Του πατέρα το δώρο και του γαμπρού το δώρο μαζί αποτελούσαν την προίκα της κοπέλας, την οποία έπαιρνε μετά το γάμο.

Ο λόγος αυτού του δώρου ήταν η οικονομική ασφάλεια της κοπέλας. Σε περίπτωση άδικου διαζυγίου ή θανάτου του άντρα, αυτό το ποσό πήγαινε στην κοπέλα αυτόματα και εξ ολοκλήρου. Δεν είχε δηλαδή καμία σχέση με τη μοντέρνα ιδέα της προίκας που ο πεθερός δίνει στον γαμπρό, για να καλοπαντρέψει την κόρη του. Καμία απολύτως σχέση. Το δώρο αυτό ανήκε ολόκληρο στην κοπέλα. Για αυτό το λόγο το ποσό αυτό ουσιαστικά αποθάρρυνε το εύκολο διαζύγιο.

Το γαμήλιο δώρο ήταν η επιβεβαίωση στην οικογένεια της νύφης πως οι προθέσεις του γαμπρού ήταν τίμιες. Ο λόγος που ο υποψήφιος γαμπρός το έδινε στον πεθερό αρχικά και όχι στην κοπέλα κατευθείαν ήταν επειδή με αυτό τον τρόπο θα υπήρχε ένα δημόσιο έγγραφο που θα αποδείκνυε πως η περιουσία αυτή ανήκε στην κοπέλα και κανένας δεν θα μπορούσε να το αμφισβητήσει. Δεν μπορούσε ο σύζυγος να πει μετά το διαζύγιο, «Α, όχι το σπίτι ήταν δικό μου,» ή «το κτήμα ήταν δικό μου». Τώρα όλα αυτά ανήκουν στην κοπέλα, αν έτσι καθόριζε το γαμήλιο δώρο και η προίκα της κοπέλας.

Δεν υπάρχει προικοσύμφωνο όπως το θυμόμαστε από τα παλιά χρόνια. Το γαμήλιο δώρο δινόταν για να δηλώσει ο γαμπρός πόσο πολύ η κοπέλα του έχει κλέψει την καρδιά και δεν μπορεί να ζήσει μακριά της, πόσα πολλά είναι διατεθειμένος να δώσει για να ζήσει μαζί της, πόσο σίγουρη θα είναι η ζωή της μαζί του.

Η πιθανή άρνηση του πατέρα

Το πολύ ενδιαφέρον είναι πως μπορεί ο πατέρας να αρνηθεί να την δώσει! Γιατί όμως αυτό; Στην Παλαιά Διαθήκη αν οι κόρες ήταν μικρές, μπορεί ο πατέρας να ακυρώσει τις υποσχέσεις που έχουν δώσει. Οι γονείς, λοιπόν, σε περιπτώσεις σαν κι αυτή, λειτουργούν ως προστάτες της κοπέλας. Ο άνδρας πρέπει να πληρώσει ούτως ή άλλως. Ο πατέρας κρίνει αν αυτός ο άνθρωπος είναι κατάλληλος. Μπορεί η κόρη του να μην μπορεί να κρίνει. Ο έρωτας τυφλώνει όπως είναι γνωστό. Ή μπορεί να πιστεύει πως ο γαμπρός δεν είναι ειλικρινής και πως ζητάει να την παντρευτεί μόνο επειδή υπάρχει κοινωνική πίεση, όχι επειδή την αγαπάει. Κάθε πατέρας σωστός πρέπει να τα σκεφτεί αυτά και πρέπει να προστατέψει το παιδί του.

Είναι λογικό βέβαια να ρωτήσουμε πώς εφαρμόζονται αυτά σήμερα; Πολύ απλά. Ρωτάς τους γονείς σου. Ακόμη και αν πράγματι σε ενδιαφέρει να προχωρήσεις και να νομιμοποιήσεις τη σχέση σου, πρέπει πρώτα να ρωτηθούν οι γονείς για την καταλληλότητα του ατόμου. Οι γονείς μας, μας ξέρουν πιο καλά από οποιονδήποτε άλλον. Και η γνώμη τους για μας, είναι πιο αντικειμενική από τρίτους ανθρώπους. Μας ξέρουν πιο καλά από τους άλλους.

Ξέρω πως όλοι οι νέοι διψούν για ανεξαρτησία και ως εκ τούτου, αυτή η προτροπή, μπορεί να βρει αντιρρήσεις. Ειδικά όταν οι νέοι για τους οποίους μιλάμε δεν είναι έφηβοι, άλλα άνθρωποι στη δεκαετία των είκοσι ή των τριάντα χρόνων. Γιατί αυτοί θα πρέπει να έχουν την έγκριση των γονιών τους; Δεν γνωρίζω όμως κανέναν νέο ή νέα, που να ενδιαφέρεται σοβαρά για κάποιο πρόσωπο και δεν έχει ρωτήσει τους φίλους του, ή ανθρώπους που εμπιστεύεται και που πιστεύει πως τον/την γνωρίζουν καλά! Και αυτό ως αρχή είναι σωστό. Γιατί λοιπόν, να μην ερωτηθούν οι γονείς; Αυτό που λέω είναι πως κάτω από φυσιολογικές συνθήκες οι γονείς γνωρίζουν τα παιδιά τους καλύτερα, από όσο τα παιδιά πιστεύουν.

Αν βέβαια, οι γονείς δεν ζουν πια, ή αν ζουν πολύ μακριά και δεν έχουν τη δυνατότητα να γνωρίσουν το άλλο πρόσωπο, ή αν δεν είναι χριστιανοί και δεν πιστεύουν στις αρχές του λόγου του Θεού, σε αυτές τις περιπτώσεις θα μπορούσαν πιο μεγάλοι και πιο πνευματικοί αδελφοί και αδελφές να πάρουν τη θέση τους στη ζωή μας. Όλοι έχουμε ανάγκη από συμβουλή στις αποφάσεις μας. Γιατί, πολύ απλά, όλοι μας έχουμε την απίστευτη ικανότητα να εξαπατούμε τον εαυτό μας σε θέματα που έχουν να κάνουν με την καρδιά. Πιστεύουμε αυτά που θέλουμε να πιστεύουμε. Διαλέγουμε να πιστεύουμε πως αυτός ή αυτή μας αγαπάει με όλη τους την καρδιά, ενώ οι άλλοι μπορούν να ελέγξουν μια κατάσταση πιο αντικειμενικά και να δουν αλλιώς τα πράγματα.

Το μόνο είδος γάμου που πρέπει να προκύψει από τέτοιου είδους μετάνοια του γαμπρού, μας το λέει η ιστορία του Συχέμ, από τη Γέν.λδ. Ο Συχέμ είδε τη Δείνα, ήταν όμορφη, του άρεσε, και αφού έκανε ό,τι έκανε -κακώς βέβαια- μετανόησε. Έδειξε, όμως, την μετάνοια για την αμαρτία του σωστά. Διαβάζουμε στη Γέν.λδ:3, «Και η ψυχή αυτού προσεκολλήθη εις την Δείναν, την θυγατέρα του Ιακώβ, και ηγάπησε την κόρη, και ελάλησεν κατά την καρδίαν της κόρης». Ο Συχέμ έκανε μεν την αμαρτία, αλλά ο ίδιος πήρε την πρωτοβουλία για αποκατάσταση. Δεν πήγε η Δείνα από πίσω του να παρακαλάει και να γκρινιάζει, «παντρέψου με, παντρέψου με, αποκατάστησέ με,» όπως έπρεπε η Θάμαρ να παρακαλέσει τον Αμνών. Ο Συχέμ προχώρησε μόνος του.

Και αφού φέρθηκε σωστά στην κοπέλα (μίλησε στην καρδιά της), πήγε στον πατέρα του τον Εμμώρ και τον έστειλε στην οικογένειά της Δείνας. Και ο Εμμώρ τους είπε, «Η ψυχή του Συχέμ του υιού μου προσηλώθη εις την θυγατέρα σας, δότε αυτήν εις αυτόν παρακαλώ εις γυναίκα». Με άλλα λόγια την ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα, την αγάπησε κεραυνοβόλα και αυτό έκανε τη μετάνοια για την αμαρτία του ολοκληρωμένη.

Η «αρχή,» λοιπόν, της Εξόδου κβ:16-17, πως το σεξ πριν το γάμο, πρέπει να οδηγήσει σε γάμο, επιβεβαιώνει την ιστορία της Γένεσης. Η σεξουαλική σχέση πριν το γάμο είναι αμαρτία. Στην αμαρτία όμως υπάρχει συγχώρηση. Η συγχώρηση έρχεται όταν υπάρξει μετάνοια. Και η σωστή μετάνοια θα πρέπει να είναι να ζητήσω από τον Θεό να μου δημιουργήσει αγάπη για το πρόσωπο και έτσι να επισημοποιήσω την αφοσίωση που έδωσα στο κρεβάτι. Η σωστή μετάνοια σύμφωνα με τον λόγο του Θεού πρέπει να οδηγήσει σε γάμο από έρωτα!

Συνεχίζεται