Είναι ιδιαίτερα ταιριαστό, ότι ο απόστολος Παύλος θα μας
δώσει τη διδασκαλία σχετικά με την «πολύ
υπερέχουσαν οδόν» αμέσως μόλις τέλειωσε το κεφάλαιο με τα χαρίσματα και
λίγο πριν δώσει την διδασκαλία σχετικά με το χάρισμα της γλωσσολαλίας, κλπ. Είναι
σαν να έχει φτιάξει ένα σάντουιτς, βάζοντας το μέλι ανάμεσα σε δύο φέτες
ψωμιού: εμείς πρέπει να δαγκώσουμε το ψωμί για να γευτούμε το μέλι! Αυτή η «πολύ
υπερέχουσα οδός» είναι το επιστέγασμα όλων των Χαρίτων και αυτό δεν πρέπει να μας
παραξενεύει, γιατί είναι η φύση του ίδιου του Θεού.
Λέγεται ότι όταν ο Ιησούς έφερε στο προσκήνιο τη νέα εντολή,
«να αγαπάτε αλλήλους. Εκ τούτου θέλουσι
γνωρίσει πάντες ότι είσθε μαθηταί μου, εάν έχητε αγάπην προς αλλήλους» Ιωάν.ιγ:34,35,
δεν υπήρχε κάποιο ουσιαστικό για να εκφράσει αυτή την αγάπη. Φαίνεται ότι ο
Ιησούς έπλασε μια λέξη (ουσιαστικό) από το ρήμα «ΑΓΑΠΩ» που σημαίνει τη θεϊκή
αγάπη. Η κοινή ελληνική λέξη σε χρήση στις μέρες του Ιησού για την αγάπη ήταν «φιλέω»,
που σημαίνει την ανθρώπινη αγάπη. Αυτό εκφράζει την φυσική στοργή όπως την
αγάπη μιας μητέρας για το παιδί της, την αγάπη του άντρα για την γυναίκα, κλπ.
Ήταν το καλύτερο που είχε ο πεσμένος, φτωχός, άνθρωπος. Αλλά ήταν μια αδύναμη
και ελαττωματική λέξη που πολλές φορές δημιουργούσε ζήλια με την παραμικρή
αφορμή. Είναι η βασική αιτία για την ανθρώπινη αδυναμία και είναι η αιτία πολλών
δακρύων, καημών, και αγωνίας της καρδιάς. Πολλές φορές, ο άνθρωπος έχει
προσβλέψει στη χαρά και την ευτυχία που αυτή η ανθρώπινη αγάπη είναι να φέρει,
αλλά γρήγορα αυτή μεταστρέφεται σε θλίψη και το ποτήρι γίνεται ακόμα πιο πικρό.
Η θεϊκή αγάπη που εξετάζουμε σήμερα στο μάθημα μας είναι
τόσο διαφορετική από την ανθρώπινη αγάπη. Είναι από το Θεό και ποτέ δεν μπορεί
να αποτύχει. Αλληλούια! Σε έναν εδάφιο, ο Παύλος λέει, «Εάν λαλώ τας γλώσσας των ανθρώπων και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω,
έγεινα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον» Α΄Κορ.ιγ:1. Η Ρωμ.ε:5 μας λέει ότι «αγάπη του Θεού είναι εκκεχυμένη εν ταις καρδίαις
ημών διά Πνεύματος Αγίου του δοθέντος εις ημάς». Ο Παύλος συμπεραίνει ότι είναι δυνατό κάποιος να γλωσσολαλεί, ακόμη
και μετά που η αγάπη του Θεού έχει αναχωρήσει απ’ αυτόν. Δες το εδ.1. Δεν
υπάρχει η λαμπρή, καυτή αγάπη που λιώνει τις καρδιές των ακροατών και η άσκηση
των χαρισμάτων καταντάει μια άκαρπη εκδήλωση. Είναι η αγάπη του Θεού που σπλαχνίζεται
τις φτωχές χαμένες ψυχές που πεθαίνουν και προκαλεί την έντονη επιθυμία για
ευαγγελισμό. Κάνει κάποιον πρόθυμο να υποφέρει κακουχίες για τον Χριστό,
προκειμένου να κηρυχτεί το Ευαγγέλιο.
Όταν η αγάπη του Θεού φύγει από τη ζωή του ανθρώπου, τον
αποσυνδέει από την ουράνια αποθήκη δύναμης και από τα εργαλεία που έχει λάβει
από τον Θεό. Ως εκ τούτου, το μυστικό να δει κάποιος το έργο του Θεού να
προχωράει και να δοξάζεται το όνομά Του, είναι να έχει την αγάπη του Θεού εκεχυμένη
στην καρδιά του.
Ο Παύλος λέει (Α’ Κορ.ιγ:2): Και εάν έχω προφητείαν και εξεύρω πάντα τα μυστήρια και πάσαν την
γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε να μετατοπίζω όρη, αγάπην δε μη έχω,
είμαι ουδέν.. Θα γίνουμε σαν την εκκλησία της Λαοδικείας που είπε, «πλούσιος είμαι και επλούτησα και δεν έχω
χρείαν ουδενός, και δεν εξεύρεις ότι συ είσαι ο ταλαίπωρος και ελεεινός και
πτωχός και τυφλός και γυμνός» Αποκ.γ:17. Ακόμα, «Και εάν πάντα τα υπάρχοντά μου διανείμω, και εάν παραδώσω το σώμα μου
διά να καυθώ, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι».
Τι είναι αυτό, χωρίς το οποίο, κάθε ανθρώπινη γνώση, κάθε
ανθρώπινη προσπάθεια, ναι, κάθε αποκαλούμενη ανθρώπινη επιτυχία είναι όλα
αποτυχίες; Είναι αυτό που πάντα βάζουμε μπροστά, σε όλα μας τα μαθήματα, είναι
ο Θεός που κατοικεί μέσα μας, ο Θεός που είναι αγάπη. Είναι μια αποκάλυψη, και κάτι
περισσότερο, είναι η ζωή του Θεού που έχει εκχυθεί στις καρδιές μας και
εκδηλώνεται με λόγια και πράξεις.
Είναι η φύση του Θεού που Τον κάνει τόσο καλό. Και εδώ
έγκειται η αλήθεια. Η φύση του Θεού είναι αγάπη.
Η θεϊκή αγάπη:
μακροθυμεί και
αγαθοποιεί.
Η ανθρώπινη αγάπη μπορεί να υποφέρει, αλλά βγάζει πικρία
όταν πιέζεται.
δεν φθονεί.
Η ανθρώπινη αγάπη εκδηλώνεται συχνά με φθόνο και ζήλια.
δεν αυθαδιάζει, δεν
επαίρεται.
Η ανθρώπινη αγάπη συνεχόμενα καυχιέται από μόνη της. Το ΕΓΩ,
είναι το κέντρο γύρω από το οποίο κινείται. Πάρε τον εγωισμό από την ανθρώπινη
αγάπη και θα καταρρεύσει, γιατί είναι η μόνη δύναμη που έχει.
δεν ασχημονεί.
Η ανθρώπινη αγάπη κάνει γνωστά σε όλους τα παράπονά της και
στα δικαστήρια διαζυγίων. Πάρα πολλές φορές ζηλεύει και χτυπά εν ψυχρώ το
αντικείμενο της αγάπης της.
δεν ζητεί τα εαυτής.
Ο άνθρωπος αγαπά κάτι και θέλει πάντα να το κρατάει δικό
του.
δεν παροξύνεται
Η ανθρώπινη αγάπη είναι ευαίσθητη και δύσκολο να συγκρατηθεί.
Δεν αντέχει να παραμελείται.
δεν διαλογίζεται το
κακόν.
Η ανθρώπινη αγάπη τρέφεται με τα σκάνδαλα του κόσμου.
δεν χαίρει εις την
αδικίαν, συγχαίρει δε εις την αλήθειαν
Η ανθρώπινη αγάπη χαίρεται στην πτώση του εχθρού της και δεν
είναι δυνατό να χαρεί στην αλήθεια αν αυτή η αλήθεια δεν ικανοποιεί τις
απαιτήσεις της.
πάντα ανέχεται, πάντα
πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει, ουδέποτε εκπίπτει
Η ανθρώπινη αγάπη εύκολα αναστατώνεται και είναι γεμάτη
αμφιβολίες και επιφυλάξεις.
Δεν είναι απορίας άξιο που ο Παύλος δήλωσε στην Ρωμ.ιγ:10
ότι «Η αγάπη κακόν δεν κάμνει εις τον
πλησίον». Το κεφάλαιο κλείνει λέγοντάς μας ότι «Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει· τα άλλα όμως, είτε προφητείαι είναι, θέλουσι
καταργηθή· είτε γλώσσαι, θέλουσι παύσει· είτε γνώσις, θέλει καταργηθή».
