Σκληρόν πράγμα εζήτησας…

Β’ Βασ.β:9,10 Και ότε διέβησαν, είπεν ο Ηλίας προς τον Ελισσαιέ, Ζήτησον τι να σοι κάμω, πριν αναληφθώ από σου. Και είπεν ο Ελισσαιέ, Διπλασία μερίς του πνεύματός σου ας ήναι, παρακαλώ, επ' εμέ. Ο δε είπε, Σκληρόν πράγμα εζήτησας· πλην εάν με ίδης αναλαμβανόμενον από σου, θέλει γείνει εις σε ούτως· ει δε μη, δεν θέλει γείνει.

Α’ Κορ.α:26-29 Επειδή βλέπετε την πρόσκλησίν σας, αδελφοί, ότι είσθε ου πολλοί σοφοί κατά σάρκα, ου πολλοί δυνατοί, ου πολλοί ευγενείς. Αλλά τα μωρά του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός διά να καταισχύνη τους σοφούς, και τα ασθενή του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός διά να καταισχύνη τα ισχυρά, και τα αγενή του κόσμου και τα εξουθενημένα εξέλεξεν ο Θεός, και τα μη όντα, διά να καταργήση τα όντα, διά να μη καυχηθή ουδεμία σαρξ ενώπιον αυτού.

Δεν καλούμαστε από τον Θεό στη διακονία επειδή έχουμε κάποιες ικανότητες.

Αν ήταν έτσι, τότε θα μπορούσαμε να καυχηθούμε.

Ο Θεός διαλέγει ταπεινούς, απλούς, παραχωρημένους ανθρώπους – μιλάμε γι’ αυτούς που ο Θεός καλεί, όχι για αυτόκλητους – χωρίς ιδιαίτερες ικανότητες.

Μετά τους εκπαιδεύει και στη συνέχεια τους χρησιμοποιεί, έτσι ώστε κανείς να μην μπορεί να καυχηθεί κι έτσι Αυτός να πάρει όλη τη δόξα.

Γι’ αυτό, μπορεί να βλέπουμε ανθρώπους με ικανότητες να μένουν στο περιθώριο και άλλους που δεν φαινόταν ότι αξίζουν, να χρησιμοποιούνται από τον Θεό.

Ο Παύλος που μπορούσε να καυχηθεί για τις γνώσεις, τα κατορθώματα και τα ταλέντα του, λέει:

Α’ Κορ.β:1-4 Και εγώ, αδελφοί, ότε ήλθον προς εσάς, ήλθον ουχί με υπεροχήν λόγου ή σοφίας κηρύττων εις εσάς την μαρτυρίαν του Θεού. Διότι απεφάσισα να μη εξεύρω μεταξύ σας άλλο τι ειμή Ιησούν Χριστόν, και τούτον εσταυρωμένον. Και εγώ ήλθον προς εσάς με ασθένειαν και με φόβον και με τρόμον πολύν, και ο λόγος μου και το κήρυγμά μου δεν εγίνοντο με καταπειστικούς λόγους ανθρωπίνης σοφίας, αλλά με απόδειξιν Πνεύματος και δυνάμεως,

Φιλ.γ:7,8 Πλην εκείνα, τα οποία ήσαν εις εμέ κέρδη, ταύτα ενόμισα ζημίαν διά τον Χριστόν· μάλιστα δε και νομίζω τα πάντα ότι είναι ζημία διά το έξοχον της γνώσεως του Ιησού Χριστού του Κυρίου μου, διά τον οποίον εζημιώθην τα πάντα, και λογίζομαι ότι είναι σκύβαλα διά να κερδήσω τον Χριστόν

Ο Παύλος ήταν ολοκληρωτικά παραχωρημένος στον Ιησού. Ήταν το ίδιο χαρούμενος όταν ομολογούσε ή βοηθούσε, όσο και όταν κήρυττε. Δεν είχε κατάθλιψη μέχρι ν’ αρχίσουν τα ιεραποστολικά ταξίδια.

Δεν τον κατεύθυναν σαρκικές φιλοδοξίες.

Επιτυχία γι’ αυτόν δεν ήταν το κήρυγμα, η μια συνάθροιση, ή να κάνει ένα όνομα για τον εαυτό του!

Επιτυχία ήταν να ευαρεστεί τον Κύριο, να κάνει το θέλημά Του, οποιοδήποτε κι αν ήταν αυτό, σε κάθε περίπτωση.

Φιλ.δ:11,12 Ουχί ότι λέγω τούτο διότι υστερούμαι· επειδή εγώ έμαθον να ήμαι αυτάρκης εις όσα έχω. Εξεύρω να ταπεινόνωμαι, εξεύρω και να περισσεύωμαι· εν παντί τόπω και κατά πάντα είμαι δεδιδαγμένος και να χορτάζωμαι και να πεινώ, και να περισσεύωμαι και να υστερώμαι·

Ό, τι κι αν συνέβαινε στη ζωή του, το δεχόταν σαν κάτι που ο Θεός είχε επιτρέψει να συμβεί. Ήξερε ότι ο Ιησούς είναι Αυτός που ανοίγει και κλείνει πόρτες.

Αποκ.γ:7 Και προς τον άγγελον της εν Φιλαδελφεία εκκλησίας γράψον· Ταύτα λέγει ο άγιος, ο αληθινός, ο έχων το κλειδίον του Δαβίδ, όστις ανοίγει και ουδείς κλείει, και κλείει και ουδείς ανοίγει·

Έτσι, ό, τι επέτρεπε ο Κύριος, ήταν καλό γι’ αυτόν.

Πάντοτε προσπαθούσε να κάνει το καλύτερο, εκεί που ο Θεός τον ήθελε.

Το θεωρούσε προνόμιο να χρησιμοποιείται κάπου, μέχρι ο Κύριος να ανοίξει μια άλλη θύρα διακονίας.

Κανείς δεν ξεκινάει από την κορυφή!

Μένοντας πιστός στα λίγα, υψώνεσαι για περισσότερα πράγματα.

Λουκ.ις:10 Ο εν τω ελαχίστω πιστός και εν τω πολλώ πιστός είναι, και ο εν τω ελαχίστω άδικος και εν τω πολλώ άδικος είναι.

Κάνουμε πάντοτε το ίδιο λάθος, όταν μετράμε τους εαυτούς μας: υπολογίζουμε αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε κι όχι αυτό που στην πραγματικότητα είμαστε.

Α’ Τιμ.δ:1 Το δε Πνεύμα ρητώς λέγει ότι εν υστέροις καιροίς θέλουσιν αποστατήσει τινές από της πίστεως, προσέχοντες εις πνεύματα πλάνης και εις διδασκαλίας δαιμονίων,

Μπορεί κάποιος να είναι ειλικρινής μ’ αυτό που νομίζει για τον εαυτό του, αλλά δεν καταλαβαίνει ότι είναι θύμα πλάνης.

Οι φωνές που ακούει και ξεσηκώνουν την σάρκα του δεν είναι από τον Θεό.

Δεν υπάρχει πιο απατηλή και καταστρεπτική δύναμη από την μεταμφιεσμένη θρησκεία.

• Δεν σε έχουν εκτιμήσει σωστά.

• Εσύ θα τα κατάφερνες καλύτερα.

• Οι αδελφοί εσένα θέλουν.

• Εσύ έχεις χαρίσματα – αποκαλύψεις!

Όλα αυτά κολακεύουν το «εγώ» με αποτέλεσμα να υψώνουν την σάρκα του πλανεμένου.

Δαν.ια:32 Και τους ανομούντας εις την διαθήκην θέλει διαφθείρει εν κολακείαις· ο λαός όμως, όστις γνωρίζει τον Θεόν αυτού, θέλει ισχύσει και κατορθώσει.

Αντίθετα, ο δρόμος του Θεού είναι αυτός της ταπείνωσης και της υπακοής.

Η υπερηφάνεια και η έπαρση ήταν η καταστροφή του Εωσφόρου, κι από τότε, χιλιάδες έχουν καταστραφεί με τον ίδιο τρόπο.

Ησ.ιδ:13-15 Συ δε έλεγες εν τη καρδία σου, Θέλω αναβή εις τον ουρανόν, θέλω υψώσει τον θρόνον μου υπεράνω των άστρων του Θεού· και θέλω καθήσει επί το όρος της συνάξεως, προς τα μέρη του βορρά· θέλω αναβή επί τα ύψη των νεφελών· θέλω είσθαι όμοιος του Υψίστου. Εις τον άδην όμως θέλεις καταβή, εις τα βάθη του λάκκου.

Η βασική αρχή του χριστιανισμού είναι  ΥΠΑΚΟΗ – ΥΠΟΤΑΓΗ στο Θεό, ο ένας στον άλλο και σ’ αυτούς που ο Θεός έχει βάλει από πάνω μας.

Ιακ.δ:7 Υποτάχθητε λοιπόν εις τον Θεόν. Αντιστάθητε εις τον διάβολον, και θέλει φύγει από σάς·

Εφεσ.ε:21 υποτασσόμενοι εις αλλήλους εν φόβω Θεού.

Εβρ.ιγ:17 Πείθεσθε εις τους προεστώτάς σας και υπακούετε· διότι αυτοί αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών σας ως μέλλοντες να αποδώσωσι λόγον· διά να κάμνωσι τούτο μετά χαράς και μη στενάζοντες· διότι τούτο δεν σας ωφελεί.

Τραγικό παράδειγμα ο Κορέ. Σηκώθηκε κατά του Μωυσή, του ανθρώπου του Θεού, που είχε τοποθετηθεί σ’ αυτή την θέση.

Αριθ.ις:

• Κι εμείς είμαστε άγιοι.

• Ο Θεός μιλάει και σ’ εμάς.

• Δεν θα μας πεις εσύ τι θα κάνουμε!

Ο Ιούδας προειδοποιεί την εκκλησία, σήμερα, γι’ αυτούς που ξεσηκώνονται με το ίδιο πνεύμα:

Ιούδ.α:11-13 Ουαί εις αυτούς διότι περιεπάτησαν εις την οδόν του Κάϊν, και χάριν μισθού εξεχύθησαν εις την πλάνην του Βαλαάμ, και απωλέσθησαν εις την αντιλογίαν του Κορέ. Ούτοι είναι κηλίδες εις τας αγάπας σας, συμποσιάζοντες αφόβως, βόσκοντες εαυτούς, νεφέλαι άνυδροι υπό ανέμων περιφερόμεναι, δένδρα φθινοπωρινά άκαρπα, δις αποθανόντα, εκριζωθέντα, κύματα άγρια θαλάσσης επαφρίζοντα τας ιδίας αυτών αισχύνας, αστέρες πλανήται, δια τους οποίους το ζοφερόν σκότος είναι τετηρημένον εις τον αιώνα.

Β’ Πέτρ.β:10-12 μάλιστα δε τους οπίσω της σαρκός ακολουθούντας με επιθυμίαν ακαθαρσίας και καταφρονούντας την εξουσίαν. Είναι τολμηταί, αυθάδεις, δεν τρέμουσι βλασφημούντες τα αξιώματα, ενώ οι άγγελοι, μεγαλήτεροι όντες εις ισχύν και δύναμιν, δεν φέρουσι κατ' αυτών βλάσφημον κρίσιν ενώπιον του Κυρίου. Ούτοι όμως, ως άλογα φυσικά ζώα γεγεννημένα διά άλωσιν και φθοράν, βλασφημούσι περί πραγμάτων τα οποία αγνοούσι, και θέλουσι καταφθαρή εν τη ιδία αυτών διαφθορά,

Ο Δαβίδ ήταν υποταγμένος στον Σαούλ, όσο καιρό ο Θεός επέτρεπε να είναι βασιλιάς.

Α’ Σαμ.κδ:6 Και είπε προς τους άνδρας αυτού, Μη γένοιτο εις εμέ παρά Κυρίου να κάμω το πράγμα τούτο εις τον κύριόν μου, τον κεχρισμένον του Κυρίου, να επιβάλω την χείρα μου επ' αυτόν· διότι είναι κεχρισμένος του Κυρίου.

Α’ Σαμ.κς:9 Αλλ' ο Δαβίδ είπε προς τον Αβισαί, Μη θανατώσης αυτόν· διότι τις επιβαλών την χείρα αυτού επί τον κεχρισμένον του Κυρίου θέλει είσθαι αθώος;

Ο Δαβίδ ήξερε ότι Αυτός που υψώνει είναι μόνο ο Θεός:

Ψαλμ.οε:6 Διότι ούτε εξ ανατολών, ούτε εκ δυσμών, ούτε εκ της ερήμου, έρχεται ύψωσις. Αλλ' ο Θεός είναι ο Κριτής· τούτον ταπεινόνει και εκείνον υψόνει.

Απ’ την άλλη μεριά, ο Σαούλ ύψωνε τον εαυτό του, μέχρι που έφτασε στο σημείο να ανακατευτεί με πράγματα που δεν έπρεπε (Α’ Σαμ.ιγ:8-14).

Επανάσταση και ανυπακοή τον οδήγησαν σ’ αυτή την πράξη (ιε:23).