Αφιερωμένη
Ζωή
Ίσως να ακούγεται παράξενο, αλλά
διαρκής έκθεση σε πνευματικά πράγματα μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα προβλήματα.
Ένας εργάτης μπορεί να κάνει τη δουλειά του καλά, να απασχολείται με «άγια
πράγματα» όλη τη μέρα, όπως το να μελετά τη Βίβλο και να προσεύχεται με
ανθρώπους. Πιθανόν να προσεύχεται ή να μεσιτεύει πέντε ή έξι φορές τη μέρα
καθώς κάνει επισκέψεις σαν ποιμένας. Τυπικά διαβάζει πολλά θρησκευτικά βιβλία
και περιοδικά.
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που
αντιμετωπίζει κάνοντας αυτά τα πράγματα είναι ο επαγγελματισμός.
Τίποτα δεν είναι πιο απονεκρωτικό στα
πνευματικά όσο μία από συνήθεια ασχολία με την επιφάνεια των άγιων πραγμάτων.
Ένας εργάτης οφείλει να είναι σίγουρος ότι η προσευχή του στο δωμάτιο του
νοσοκομείου είναι ειλικρινής και όχι μια δουλειά μηχανική, και ότι το να
διαβάζει το λόγο παραμένει σημαντικό.
Αν ένας εργάτης δεν έχει μία
αφιερωμένη ζωή, μπορεί σύντομα να αρχίσει να κάνει το είδος μηχανικής υπηρεσίας
που σπέρνει θάνατο αντί για ζωή. Το να συναντά τον Κύριο στην αρχή κάθε μέρας
θα φέρει καινούριο ενθουσιασμό για το λόγο και γεμίζει την κενότητα που μπορεί
να αναπτυχθεί τόσο δυσδιάκριτα στη ζωή κάποιου. Παρακάτω υπάρχουν μερικές
προτάσεις.
Ξεκίνα τη μέρα με τουλάχιστο μια ώρα
προσευχή. Ίσως η πρώτη σου αντίδραση σ' αυτή την πρόταση να είναι, «Δεν έχω
χρόνο να προσεύχομαι μία ώρα!» Ίσως να πιστεύεις στην καθημερινή προσευχή αλλά
προσεύχεσαι πλέον τόσο σποραδικά που νιώθεις πως η ζωή έχει ξεφύγει από τον
έλεγχο σου. Αν είναι έτσι, στην πραγματικότητα πηγαίνεις προς τα πίσω.
Όταν προσπαθείς να προσαρμόσεις το Θεό
στο πρόγραμμά σου, μπορεί να βρεις τον εαυτό σου να προσεύχεται πέντε λεπτά εδώ
και δέκα λεπτά εκεί, ή ίσως ακόμα λιγότερο. Αυτό που χρειάζεται να κάνεις είναι
να προσαρμόσεις το πρόγραμμά σου γύρω από το Θεό, και να το κάνεις με κάποια
δέσμευση. Μία ώρα ή παραπάνω τη μέρα, είναι μία δέσμευση. Σημασία έχει να βρεις
μία ποσότητα χρόνου αρκετά μεγάλη ώστε να σημαίνει κάτι για σένα, και να τη
δώσεις στο Θεό.
Το να βρεις αυτή την επιπλέον ώρα για
τον Θεό μπορεί να σημαίνει ότι πρέπει να σηκώνεσαι μία ώρα νωρίτερα. Και ο
εχθρός της ψυχής σου μπορεί να σου λέει, «Θα χάσεις το χρόνο που είναι
πολύτιμος για να ξεκουραστείς και θα καταστρέψεις την υγεία σου. Όταν το
ξυπνητήρι είναι κλειστό, είναι σκοτάδι και κάνει κρύο, ίσως να μπαίνεις στον
πειρασμό να κουλουριαστείς κάτω από τις κουβέρτες για να κοιμηθείς λίγο
παραπάνω. Όμως, πρέπει να πιέσεις το εαυτό σου να σηκωθεί. Όταν όλοι
κοιμούνται, γύρω από το δωμάτιο απλώνεται σκοτεινιά, κανένας δε τραγουδά, η
εκκλησία δεν λειτουργεί, και έχεις το χρόνο να βρεθείς μόνος με το Θεό. Αυτό θα
δοκιμάσει τη δέσμευσή σου απέναντι Του.
Μπορεί να κοιτάξεις το ρολόι σου, να
καθαρίσεις τη φωνή σου, και να πεις, «Λοιπόν, Θεέ εδώ είμαι. Τώρα τι κάνουμε;».
Θα ήθελα να σου πω πως ο Θεός απαντά
άμεσα αλλά πιθανόν στην αρχή να υπάρχει μόνο ησυχία. Καθώς προσπαθείς να
προσευχηθείς, το μυαλό σου περιπλανιέται σε άσχετα πράγματα - κάτι που έγινε τη
προηγούμενη μέρα ή μια μεγάλη σειρά από πράγματα που πρέπει να κατορθώσεις κατά
τη διάρκεια της μέρας.
Αλλά συνέχισε. Βαθμιαία οι άτακτες
σκέψεις σου θα ελαττωθούν και θα αισθανθείς μία γαλήνη μέσα σου. Μπορεί να
ακούσεις μικρούς ήχους - το βουητό του ψυγείου, ένα κλαδί να χτυπάει από τον
αέρα στον τοίχο του σπιτιού έξω, ή ίσως απλά το τικ τακ του ρολογιού στο χολ.
Είναι παράξενο το πώς ακούγονται τόσο δυνατά. Αλλά όταν νιώσεις τη ζεστή
παρουσία της αγάπης του Θεού, ο αέρας και κάθε μέρος όπου γονατίζεις θα
φαίνονται να αλλάζουν όπως η ατμόσφαιρα ενός σπιτιού αλλάζει όταν κάποιος που
αγαπάς είναι στο σπίτι.
Όταν νιώσεις την παρουσία του Θεού, θα
προσεύχεσαι ένθερμα, και όχι με τις συνήθεις βιαστικές λέξεις ή τον κατάλογο των
«δώσε μου» και «ανέλαβε». Γνωρίζεις πάντα ότι ο Θεός σε αγαπά, μα τώρα νιώθεις
την αγάπη Του, και η απεραντοσύνη της είναι τόσο συντριπτική που μπορεί να
κάθεσαι στην ησυχία ευχαριστώντας Τον για πολλή ώρα. Μπορεί ακόμα να
προσευχηθείς περισσότερο από όσο σκόπευες, ενώ η υπόλοιπη οικογένειά σου να
έχει σηκωθεί πριν τελειώσεις. Η συνηθισμένη μέρα ξεκινά, αλλά σ' όλη τη
διάρκειά της, θα νιώθεις ζεστός από την ανάμνηση της ώρας που ξόδεψες με το
Θεό.
Το επόμενο πρωινό το σπίτι μπορεί να
φαίνεται ακόμα πιο κρύο και σκοτεινό, αλλά πάλι πίεσε τον εαυτό σου να σηκωθεί.
Προσευχήσου ακόμα μία μέρα, και ξανά την επόμενη μέρα, και την επόμενη. Μέρα με
τη μέρα θα έρθει ο καιρός που θα έχεις εκπληρώσει τη δέσμευσή σου. Και μετά θα
μπει ο καινούριος χρόνος με ένα πρόγραμμα όπου θα ξεκινάς τη μέρα σου με τον
Κύριο.
Θα υπάρξουν πολλές κρίσεις καθώς
υπηρετείς τις ανάγκες της οικογένειάς σου και των άλλων, αλλά μέσα σε κάθε
κρίση θα βρεις την ειρήνη της ψυχής σου σ' εκείνη την ώρα και σε όσο
περισσότερο χρόνο δίνεις στον Κύριο. Σου δίνει χρόνο να βάλεις τα πράγματα σε μία
προοπτική, να βρεις το Θεό σε κάθε περίσταση, και να γνωρίσεις ότι ο δρόμος Του
είναι πάντοτε ο καλύτερος. Αφού Τον βρεις μία φορά, θα φαίνεται πως δεν υπάρχει
πρόβλημα που να μην μπορεί να λυθεί.
Μερικά πρωινά θα γεμίζεις γρήγορα με
τη θαυμάσια αίσθηση της δόξας του Θεού. Μα άλλα πρωινά μπορεί να μη νιώθεις
τίποτα. Θα υπάρξουν φορές όταν το μυαλό σου απλά δε θα μπορεί να βρει το
καταφύγιο του Θεού. Έτσι γίνεται όταν ξοδεύεις την ώρα σου στην αίθουσα
αναμονής του Θεού. Αλλά τουλάχιστο βρίσκεσαι εκεί, και ο Θεός εκτιμά τον αγώνα
σου να μείνεις εκεί. Σύντομα η πόρτα προς το θρόνο Του θα ανοίξει, και η
αναμονή θα αξίζει καθώς Αυτός δειπνεί μαζί σου κι εσύ με Αυτόν.
Πρέπει πάντοτε να φυλαγόμαστε από μία
«θρησκευτική ρουτίνα» που είναι μόνο μία ψευτο- αφιερωμένη ζωή: να διαβάζουμε
την Αγία Γραφή, να κάνουμε πνευματικούς στοχασμούς, να προσευχόμαστε τα
αιτήματά μας, και τελικά να μη φεύγουμε καλύτεροι από ό,τι ερχόμαστε. Στην
πραγματικότητα θα φύγουμε χειρότεροι από ό,τι ήρθαμε επειδή έχουμε ξεγελάσει
τους εαυτούς μας στο να σκεφτόμαστε ότι είχαμε μία πνευματική εμπειρία με τον
Κύριο.
Ένας εργάτης οφείλει να διαβάζει το λόγο
περισσότερο σαν μία έρευνα για ένα νέο κείμενο και ένα νέο κήρυγμα. Αυτό είναι
βέβαια σημαντικό, αλλά πρέπει να μελετά
και για τη δική του πνευματική ανανέωση όταν δε σκέφτεται τι να κηρύξει. Πρέπει
επίσης να προσεύχεται για περισσότερο από τα αιτήματα προσευχής που του
ζητούνται καθημερινά.
Πάλι, είναι σημαντικό γι' αυτόν να προσεύχεται για τη
δύναμη που έρχεται καθώς απλά επικοινωνεί με τον Κύριο.
Για να αποφύγουμε τον επαγγελματισμό
στο κήρυγμα, πρέπει να μείνουμε στα γόνατα μπροστά στον Κύριο και να βρούμε ένα
μήνυμα οι ίδιοι - να το κατέχουμε ή να το επανακτήσουμε μέχρι να το ενστερνιστούμε.
Μετά, όταν το κηρύττουμε, δε θα βγαίνει μόνο από τις σημειώσεις ή το μυαλό μας,
αλλά από τα βάθη της προσωπικής μας πεποίθησης σαν μία αυθεντική έκφραση της
καρδιάς μας.
Χρειάζεται να προσευχόμαστε ώσπου το κείμενο να έρχεται ζωντανό σε
μας, η δόξα να λάμπει προς τα έξω από αυτό, η φωτιά να καίει στην καρδιά μας,
και ώσπου αρχίζουμε να βιώνουμε την εκρηκτική δύναμη του λόγου του Θεού μέσα
μας.
Ο Ιερεμίας ένιωσε το μήνυμά του σαν
φωτιά να καίει στα κόκαλά του σε σημείο που είχε κουραστεί να το κρατάει χωρίς
να το λέει:
Ιερεμ.κ:9 Και είπα, Δεν θέλω αναφέρει περί αυτού ουδέ θέλω λαλήσει πλέον εν τω ονόματι αυτού· όμως ο λόγος αυτού ήτο εν τη καρδία μου ως καιόμενον πυρ περικεκλεισμένον εν τοις οστέοις μου, και απέκαμον χαλινόνων εμαυτόν και δεν ηδυνάμην πλέον.
Ο ψαλμωδός Δαβίδ, που ένιωθε
καταπιεσμένος από τους κακούς γύρω του, είπε, «Εθερμάνθη η κοιλία μου εντός μου ενώ εμελέτων, εξήφθη εν εμοί πυρ
ελάλησα δια της γλώσσης μου» (Ψαλμ.λθ:3).
Το μήνυμα που ο Θεός δίνει σε μας
μπορεί επίσης να είναι σαν φωτιά που καίει. Η πίεση θα αρχίσει να μεγαλώνει
μέσα μας, ώσπου να νιώσουμε ότι δεν μπορούμε να το αντέξουμε άλλο.
Τότε είναι που είμαστε έτοιμοι να
κηρύξουμε.
Συχνά, κάθε τόσο, ένας εργάτης οφείλει
να κάνει στον εαυτό του την ερώτηση, «Με συναρπάζει ακόμη η παλιά ιστορία;» Εάν
νιώθει να διστάζει πριν απαντήσει, πραγματικά χρειάζεται να κάνει κάτι γι'
αυτό. Αφού είμαστε άνθρωποι, οτιδήποτε κάνουμε πάνω από μία περίοδο χρόνου
είναι δυνατό να χάσει τον ενθουσιασμό του, τη συγκίνησή του. Ζούμε σε μία
κοινωνία που εύκολα βαριέται, και με τη συχνή επανάληψη μιας δραστηριότητας,
τείνουμε να χάσουμε το ενδιαφέρον μας.
Στην παραβολή των δέκα παρθένων, όλες
είχαν λαμπάδες, αλλά μόνο οι πέντε από τις δέκα λαμπάδες είχαν λάδι μέσα. Για
ένα χρονικό διάστημα πέντε από τις παρθένες ήταν ικανοποιημένες με άδειες
λαμπάδες. Θα μπορούσαν να ξόδευαν χρόνο γυαλίζοντας το εξωτερικό της λάμπας
μάλλον παρά για να σιγουρευτούν ότι υπήρχε λάδι μέσα. Ίσως χρειαζόμαστε να
γυαλίσουμε λίγο το εξωτερικό, αλλά όχι σε σημείο να μείνουμε χωρίς λάδι. Οι
λάμπες που σβήνουν ποτέ δε θα αγγίξουν κάποιον που βρίσκεται σε ανάγκη. Είναι η
ψυχή που καίγεται, ο φλεγόμενος λόγος, που εκπληρώνει το σκοπό που ο Θεός μας
κάλεσε να εκτελέσουμε.
Ακόμη και η πιο βαθιά αγάπη θα
ξεθωριάσει με το χρόνο εκτός αν συνειδητά και ευσυνείδητα την κρατάμε αναμμένη.
Διακόψτε την τροφή από το δυνατότερο φυτό πάνω στη γη και σιγά σιγά θα αρχίσει
να πεθαίνει. Κάτι τέτοιο δεν πρέπει ποτέ να συμβεί σε έναν εργάτη.
Κάθε εργάτης είναι κάποιες φορές
απογοητευμένος από την έλλειψη δύναμης. Ο Παύλος εξήγησε ότι το πρόβλημά μας βρίσκεται μέσα
μας: «Διότι η σαρξ επιθυμεί εναντία του
Πνεύματος, το δε Πνεύμα εναντία της σαρκός ταύτα δε αντίκεινται προς άλληλα,
ώστε εκείνα τα οποία θέλετε, να μη πράττητε» (Γαλ.ε:17).
Χρειαζόμαστε πειθαρχία που θα
συγκεντρώσει την προσοχή μας στο Πνεύμα και θα μας βοηθήσει να πολεμήσουμε
ενάντια στις επιθυμίες της σάρκας.
Το φυσικό εμπλέκεται σε κάθε
πνευματική νίκη. Το σώμα μας είναι ο ναός όπου κατοικεί το Πνεύμα του Θεού. Η
προσωρινή άρνηση των πρόσκαιρων πραγμάτων προκειμένου να θέσουμε την
προτεραιότητά μας σε καλύτερα πράγματα, σε πράγματα αιώνια, ευχαριστεί το Θεό.
Ο Παύλος πειθάρχησε το σώμα σαν μία
πνευματική άσκηση. «Αλλά δαμάζω το σώμα
μου και δουλαγωγώ, μήπως εις άλλους κηρύξας, εγώ γείνω αδόκιμος» (Α' Κορ.θ:27).
Το σώμα θα δεχτεί την εντολή μόνο αν είναι πειθαρχημένο. Και η σάρκα,
καλομαθημένη και δυναμωμένη, θα υποκινήσει όλων των ειδών τα προβλήματα, επειδή
αγανακτεί και αντιστέκεται στο Σταυρό.
