Ρωμ.ιδ:15 Εάν όμως ο
αδελφός σου λυπήται διά φαγητόν, δεν περιπατείς πλέον κατά αγάπην· μη φέρε εις
απώλειαν με το φαγητόν σου εκείνον, υπέρ του οποίου ο Χριστός απέθανεν.
Αν και το φαγητό δεν είναι ουσιαστικά αμαρτωλό,
μπορεί να διαταράξει την συνείδηση κάποιου. Εάν ένας αδελφός έχει μια αντίρρηση
συνείδησης να τρώει ένα συγκεκριμένο είδος τροφής, εμείς δεν πρέπει να το τρώμε
μπροστά του. Για παράδειγμα, εάν ένας αδελφός πιστεύει ότι να τρώει χοιρινό
είναι αμαρτία (αν και δεν είναι), δεν πρέπει να τρώμε τέτοιο μπροστά του. Αν το
κάνουμε, μπορεί να τον αναγκάσουμε να κάνει κάτι που πιστεύει ότι είναι λάθος –
να ενεργήσει αντίθετα από την πίστη του, να αισθανθεί ένοχος, και ενδεχομένως
ακόμη και να εγκαταλείψει τη χριστιανική του πορεία. Εναλλακτικά, ακόμη και αν
δεν συμμετάσχει, μπορεί να χάσει την εμπιστοσύνη του στο χριστιανικό μας παράδειγμά,
ακόμα και την πίστη του στο Θεό.
Αν τραυματίσουμε σοβαρά τον αδελφό μας με την
τροφή μας, τότε δεν περπατάμε στην αγάπη. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στην
ελευθερία μας να καταστρέψει τον άλλο. Δεν πρέπει να καταστρέφουμε την πίστη ενός
αδελφού ικανοποιώντας ένα σχετικά επουσιώδες πράγμα όπως το να φάμε ένα συγκεκριμένο
είδος τροφής, αν και είναι ηθικά επιτρεπτό σ’ εμάς. Ο Χριστός πλήρωσε το ύψιστο
τίμημα — τη ζωή Του — για να σώσει τον αδελφό μας. Δεν πρέπει να τον σκανδαλίσουμε
χάριν μιας πρόσκαιρης ικανοποίησης. Δεν πρέπει να επιμένουμε στη χριστιανική μας
ελευθερία, από τη στιγμή που γίνεται ολέθρια στον ασθενέστερο αδελφό μας.
Πρέπει να είμαστε τόσο ασφαλείς και σίγουροι στη
θέση μας εν Χριστώ και τόσο αδιάφοροι για το εγώ μας, ώστε να συμβιβαζόμαστε σε
μη βασικά θέματα για χάρη των αδελφών μας. Αν πάντοτε μαχόμαστε για τα «δικαιώματά»
μας, μπορεί να δεσμευτούμε από την ίδια την ελευθερία μας!
Ο Παύλος ήταν τόσο απόλυτα απελευθερωμένος από
πνευματική δουλεία, που δεν δεσμευόταν από αυτή την ελευθερία του. Συμφωνούσε
με τον Εβραϊκό τρόπο ζωής όταν ήταν με Εβραίους, με την ίδια χαρά που
προσαρμοζόταν με τον Εθνικό τρόπο ζωής όταν βρισκόταν ανάμεσα σε Εθνικούς. Αυτό
εξηγεί γιατί σε μια περίπτωση υποτάχτηκε σ’ ένα Εβραϊκό όρκο που αφορούσε τον Εβραϊκό
τελετουργικό νόμο (Πράξ.κα:18-26). Ήξερε ότι αυτό δεν θα του πρόσδιδε κάποια
χάρη από το Θεό, αλλά για χάρη των Εβραίων πιστών ήταν πρόθυμος να επιβεβαιώσει
την Ιουδαϊκή κουλτούρα.
Ρωμ.ιδ:16 Ας μη
βλασφημήται λοιπόν το αγαθόν σας.
Δεν πρέπει να αφήσουμε κάτι που είναι επιτρεπτό
για μας να γίνει επιζήμιο σε κάποιον άλλο. Να μην επιτρέπετε αυτό που θεωρείτε
καλό να το ονομάσουν σαν κακό. Μη δίνετε την ευκαιρία σε άλλους να επικρίνουν
ότι δικαιολογείται για σας.
Ρωμ.ιδ:17 Διότι η
βασιλεία του Θεού δεν είναι βρώσις και πόσις, αλλά δικαιοσύνη και ειρήνη και
χαρά εν Πνεύματι Αγίω·
Δεν πρέπει να επιμένουμε στην ελευθερία μας για
φαγητό και ποτό, γιατί μετά απ’ όλα αυτά, η ουσία του Χριστιανισμού δεν είναι σε
φυσικά πράγματα αλλά σε πνευματικά. Η Βασιλεία του Θεού είναι δικαιοσύνη (ηθική
ευθύτητα), χαρά (απόλαυση), και ειρήνη (εσωτερική ηρεμία) με το Άγιο Πνεύμα.
Η Βασιλεία του Θεού είναι ο νόμος του Θεού στις καρδιές
και τις ζωές των ανθρώπων. Παρά το γεγονός ότι ο Χριστός θα εγκαθιδρύσει μια
κυριολεκτική, επίγεια Βασιλεία στο μέλλον, αυτό το εδάφιο μιλάει για την
παρούσα Βασιλεία του Θεού μέσα μας (Λουκ.ιζ:21). Εισερχόμαστε σ’ αυτή τη
Βασιλεία με την αναγέννηση — τη γέννηση εξ ύδατος και Πνεύματος (Ιωάν.γ:3-5).
Δεδομένου ότι η παρούσα Βασιλεία του Θεού αποτελείται από δικαιοσύνη, χαρά και
ειρήνη που μεταδίδεται από το Άγιο Πνεύμα, είναι σαφές ότι μπορούμε να μετέχουμε
αυτού του Βασιλείου μόνο μέσω του Αγίου Πνεύματος που κατοικεί μέσα μας. Ο αληθινός
χριστιανισμός πηγάζει από μια εσωτερική σχέση με το Θεό.
