ΤΥΧΗ Ή ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ;

Ερχόμαστε τώρα σε μια σημαντική ένωση του άνθρακα. Ο άνθρακας ενώνεται με το οξυγόνο και δίνει δύο ενώσεις που είναι και τα δύο αέρια. Το ένα είναι μονοξείδιο του άνθρακα(CO) και το άλλο διοξείδιο του άνθρακα (CO₂).

Το μονοξείδιο του άνθρακα είναι δηλητηριώδες. Όταν το αναπνέουμε εισέρχεται στους πνεύμονες, δεσμεύει την αιμοσφαιρίνη του αίματος, έτσι ώστε να μη μπορεί να προσλάβει το οξυγόνο, που έχει ανάγκη ο οργανισμός να ζήσει. Ο θάνατος επέρχεται γρήγορα. Το μονοξείδιο του άνθρακα παράγεται όταν ο άνθρακας καίγεται ατελώς, δηλ. μέσα σε ατμόσφαιρα που περιέχει λίγο οξυγόνο. Παράγεται επίσης μαζί με άλλα αέρια, από τη λειτουργία μηχανών εσωτερικής καύσης, από τα αυτοκίνητα, από τις καπνοδόχους εργοστασίων, πλοίων, σπιτιών κ.ά. Αυτή όμως η συσσώρευση του μονοξειδίου είναι επικίνδυνη να δηλητηριάσει ανθρώπους και ζώα.

Η Πρόνοια όμως προκαθόρισε έτσι ώστε το CO να μη μπορεί να παραμένει ελεύθερο για πολύ. Του έδωσε την τάση να ενώνεται με το οξυγόνο και να παράγει το διοξείδιο του άνθρακα, το οποίο όχι μόνο δεν είναι βλαβερό με την αναλογία που βρίσκεται στην ατμόσφαιρα, αλλά είναι απαραίτητο- όπως θα δούμε πιο κάτω- για να διατηρηθεί η ζωή στον πλανήτη μας.

Το διοξείδιο του άνθρακα, αέριο και αυτό, παράγεται όταν καίγεται ο άνθρακας μέσα σε ατμόσφαιρα με άφθονο οξυγόνο. Δεν είναι δηλητηριώδες, αλλά όταν υπάρχει στον αέρα σε περιεκτικότητα άνω του 3% επιφέρει δύσπνοια, λιποθυμία και τελικά το θάνατο.

Τι γίνεται λοιπόν τώρα και μ’ αυτό το πρόβλημα; αν δηλαδή σκεφθούμε ότι παράγονται τεράστιες ποσότητες CO₂ από την αναπνοή των αναρίθμητων οργανισμών που ζουν στη γη, από τη σήψη των διαφόρων ζωικών και φυτικών οργανισμών, από την καύση του άνθρακα τον οποίο χρησιμοποιούν οι βιομηχανίες, τα τραίνα, τα εργοστάσια κλπ. Νέος θανάσιμος κίνδυνος για τη συνέχιση της ζωής των έμβιων όντων. Παρά ταύτα η καταστροφή δεν επέρχεται! Αλλά και κάτι άλλο, το βλαβερό διοξείδιο του άνθρακα πρέπει να βρίσκεται στον αέρα σε μια ελάχιστη και ορισμένη ποσότητα (όπως λένε οι ειδικοί) γιατί αλλιώς θα κινδυνεύαμε να πεθάνουμε από ένα είδος ασφυξίας που λέγεται «ακαπνία».

Η ανάλυση του αέρα δείχνει, ότι το CO₂ παραμένει σε μια σταθερή αναλογία 0,0003%. Μα πώς διατηρείται επί χιλιετίες σταθερή αυτή η αναλογία; (Εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη)

Ένας καινούργιος παράγοντας αναφαίνεται επί σκηνής για να δώσει μια σοφή λύση. Ο παράγοντας αυτός είναι η χλωροφύλλη που βρίσκεται στα πράσινα μέρη των φυτών που για το ρόλο της γράψαμε σε άλλο μέρος του βιβλίου.

ΑΝ η δύναμη της βαρύτητας ήταν 2% πιο μικρή από ότι είναι, η Γη θα ήταν σκεπασμένη από αιώνιους πάγους. Αν πάλι ήταν 2% πιο μεγάλη, η Γη θα ήταν τόσο κοντά στον ήλιο, που όλη της η επιφάνεια θα ήταν μια  υπερθερμαινόμενη έρημος.

Ποιος τακτοποίησε τα πράγματα με τόση ακρίβεια, ώστε η έλξη(βαρύτητα) να είναι τόση όση χρειάζεται για την ύπαρξη, διατήρηση, και αύξηση της ζωής επάνω στον πλανήτη μας;

Ο ΗΛΙΟΣ που μας δίνει ζωή, έχει στην επιφάνειά του θερμοκρασία 6000 βαθμούς Κελσίου περίπου (στο εσωτερικό του έχει 15 εκατομμύρια βαθμούς!) αλλά η γη μας βρίσκεται ακριβώς όσο χρειάζεται και όχι παραπάνω.

Εάν ο ήλιος μας έστελνε λιγότερη θερμότητα θα ξεπαγιάζαμε.

Και εάν μας έδινε κάπως παραπάνω, θα ψηνόμασταν. «Σύμπτωση ή σκοπιμότητα;». Μα είναι ολοφάνερο ότι και στην περίπτωση αυτή «οι δεκάρες είναι φτιαχτές».

Από ποιόν;

Πώς;

Ποιος πρόλαβε μια τέτοια εύτακτη διακόσμηση, τάξη και ρυθμό;

Η ΚΛΙΣΗ της γης με τη γωνία των 23^ο μας δίνει τις 4 εποχές του έτους.

Εάν δεν είχε αυτή την κλίση, ατμοί από τους ωκεανούς θα μετακινούντο προς βορρά και προς νότο, στοιβάζοντας έτσι παγόβουνα, που θα είχαν την έκταση ολόκληρων ηπείρων, τα οποία δεν θα έλιωναν ποτέ.

Εάν η σελήνη βρισκόταν λίγο μακρύτερα από όσο είναι σήμερα, οι παλίρροιες θα ήταν τόσο μεγάλες, ώστε δυο φορές τη μέρα κάθε ήπειρος θα κατακλυζόταν από τα νερά, και τότε τα βουνά γρήγορα θα είχαν εξαφανισθεί και ζωή δεν θα υπήρχε.

Εάν η ατμόσφαιρα ήταν ακόμα αραιότερη, μερικοί από τους διάττοντες αστέρες, που τώρα κατά εκατομμύρια εξαερώνονται (καίγονται) κάθε μέρα μακριά μας, θα έπεφταν πάνω στη γη δημιουργώντας παντού πυρκαγιές. Οι διάττοντες αστέρες είναι συνήθως μερικά γραμμάρια ύλης (που προέρχονται από κομήτες), προστρίβονται στην ατμόσφαιρα και τη νύκτα στον ουρανό φαίνονται σαν φωτεινή γραμμή που λάμπει για λίγο. Σε μια νύχτα πέφτουν δεκάδες χιλιάδες διάττοντες κατά τους αστρονόμους και σ’ ένα χρόνο κάπου εκατό δισεκατομμύρια!

Σε ύψος 40 χιλιομέτρων πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, υπάρχει ένα λεπτό στρώμα από όζον (το όζον Ο3 είναι - ας πούμε- συμπυκνωμένο οξυγόνο). Τα 2/3 της ακτινοβολίας του ήλιου απορροφώνται από το προστατευτικό στρώμα του όζοντος.

Εάν δεν συνέβαινε τούτο, τότε οι υπεριώδεις- κοσμικές ακτινοβολίες θα μας καψάλιζαν. Το ανθρώπινο γένος θα εξέλιπε και ένα απέραντο νεκροταφείο θα σκέπαζε όλους εκείνους τους τόπους, στους οποίους σήμερα αναπτύσσεται και ανθεί η ζωή.

Είναι άραγε μεγάλο το ποσοστό του όζοντος; Απλούστατα 0,03%! Αξίζει να προσέξουμε το γεγονός, ότι η μικρή αυτή ποσότητα διατηρείται σταθερή χάρη σε μια ρυθμιστική ισορρόπηση, που υπάρχει μέσα στη φύση, ώστε να διατηρείται η αναλογία 0,03%.

Αν αυτή η αναλογία του όζοντος μεταβαλλόταν τότε -λένε οι ειδικοί- θα εξαφανιζόταν κάθε μορφή ζωής στη γη.