Από τη γέννηση του Χριστού, περίπου δυο
χιλιάδες δεκαεφτά φορές γύρισε η γη γύρω απ’ τον ήλιο. Και πάνε κι έρχονται.
Και κάποια τελευταία απ’ όλα θα πάνε και δε θα ξανάρθουν. Γιατί; Διότι στο
μεταξύ θα ‘χει φανερωθεί Εκείνος. Ο Ιησούς Χριστός, ο Γιος του Θεού, του οποίου
τον πρώτο ερχομό δεν θα χρειαστεί πια να θυμηθούμε. Έναν ερχομό που διαρκώς μας
θύμιζε και μας πρόσφερε αιώνια σωτηρία της ψυχής μας. Τούτος ο δεύτερος, θάναι ερχομός
για κρίση, για απονομή δικαιοσύνης, για τον τελικό διαχωρισμό των πιστών απ’
τους απίστους, των προβάτων από τα ερίφια.
Καθώς ο λόγος του Θεού προλέγει, κι η
καθημερινή ζωντανή πραγματικότητα επιβεβαιώνει, όσο τα χρόνια περνούν, ο
άνθρωπος όλο και περισσότερο εξαχρειώνεται, έως ότου φτάσει στο χαμηλότερο
σημείο διαφθοράς του, που αυτό θα σημαίνει και το τέλος της μακρόχρονης περιόδου
της ιστορίας του.
Αλλ’ ας δούμε πού μας βρίσκουν τα φετινά
Χριστούγεννα και μήπως τα χαρακτηριστικά των ημερών μας δείχνουν πως «το
μυστήριο της ανομίας» κοντεύει να τελειώσει να «ενεργείται», οπότε
τούτα τα Χριστούγεννα μπορεί να θεωρηθούν πως θάναι απ’ τα τελευταία, αν όχι τα
τελευταία.
Σαν άτομα: Ποτέ ο άνθρωπος δεν υπήρξε
περισσότερο εγωιστής, πλεονέκτης και ηδονιστής. Δεν έχει απλώς μεγάλη ιδέα για
τον εαυτό του, δε θεωρεί απλά πως είναι ο άξονας γύρω απ’ τον οποίο θα πρέπει
όλοι οι άλλοι να γυρίζουν, αλλά έχει ακόμα θεοποιήσει τον εαυτό του και αυτολατρεύεται.
Έχει σιγά-σιγά μυηθεί στις σκοτεινές αρχές της ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ, που ύπουλα διδάσκει
πως ο άνθρωπος είναι θεός εν εξελίξει, θεός που αποτελεί μέρος του όλου θεού
της πανθεϊστικής αντίληψης.
Ο άνθρωπος λοιπόν είναι εγωιστής και
πλεονέκτης. Θα τον έλεγα φαταούλα. Ίσως τούτο τον παρουσιάζει καλύτερα. Και το
δικό του δικό του και το ξένο δικό του. Και μάλιστα με απαίτηση, με θράσος
διεκδίκησης, με αρπαγή. Έξω από κάθε νομιμότητα περί ιδιοκτησίας. Για το συμφέρον
του πουλάει συνείδηση, ηθική, φιλία, οικογένεια. Ένα άγριο, αρπαχτικό γεράκι,
γεμάτο κακία και έγκλημα.
Εγωιστής, πλεονέκτης
αλλά και ηδονιστής. Τούτο το τελευταίο σε κάθε είδος ηδονής, νόμιμης ή άνομης,
του νου, του σώματος, της ψυχής. Έτοιμος οτιδήποτε να δοκιμάσει, να γευτεί,
φτάνει αυτό να ηδονίζει. Μάλιστα είναι της μόδας και πλούσιες σε ποικιλία οι
ηδονές της μεταφυσικής σφαίρας. Αυτοσυγκέντρωσης, πνευματισμός, όνειρα, αισθησιασμοί
άγνωστης πηγής, μαγεία, αποκρυφιστικές τελετές και λατρείες.
Τα φετινά Χριστούγεννα βρίσκουν το άτομο ένα
φτιαγμένο κύτταρο μιας παγκόσμιας θρησκείας, που θα ανακηρύξει πολύ γρήγορα έναν
παγκόσμιο κυβερνήτη, τον Αντίχριστο.
Σαν οικογένειες: Η σημερινή
οικογένεια δεν έχει πια σχήμα και αρχές. Την αποτελούν διπλοπαντρεμένοι και
τριπλοπαντρεμένοι ή διόλου παντρεμένοι σύζυγοι. Παιδιά εσώγαμα κι εξώγαμα.
Αδέλφια μιας μάνας, που ήρθαν στον κόσμο με περισσότερους του ενός επιβήτορες,
ή και το αντίθετο, αδέλφια ενός πατέρα που γεννήθηκαν από πολλές μανάδες. Όλα
αυτά επιστεγασμένα με ζωή σεξ μεταξύ αδελφών, μεταξύ γονέων και τέκνων, μεταξύ
ανταλλασσόμενων συζύγων. Ένα διεφθαρμένο άτομο, μέλος μιας διαλυμένης
οικογένειας είναι ό,τι βρίσκουν σ’ αυτό τον αποστάτη πλανήτη τα φετινά
Χριστούγεννα. Η παιδοφιλία σε έξαρση: ο παππούς με την εγγονή, ο πατέρας με την
κόρη, ο θείος με τον ανιψιό, ο παπάς με ….
Τα φετινά Χριστούγεννα πού μας βρίσκουν σαν
λαούς; Η έννοια του λαού τείνει να καταργηθεί στις ημέρες μας. Κοντά σ’
αυτή και κάθε αγάπη για το έθνος, για την πατρίδα. Ένα διαρκώς διογκούμενο κύμα
δημιουργίας μιας παγκόσμιας κοινωνίας έχει καλύψει σχεδόν τον πλανήτη μας.
Ειρήνη, ενότητα, ευημερία, είναι τα συνθήματα της εποχής μας, της ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ.
Οι λαοί των ημερών μας είναι όχι μόνο σκληροί στις σχέσεις μεταξύ των ατόμων
που τους αποτελούν, αλλά και αδιάφοροι για τη διατήρηση φυλετικών ορίων και
τοπικών συνόρων.
Έχουν παρασυρθεί στην πιο μεγάλη ΑΠΑΤΗ που
τους έγινε ποτέ, να πιστέψουν πως μια παγκόσμια κοινωνία, μια κοινή θρησκεία,
μια υπερκυβέρνηση, φυσικά, με κάποιον υπερκυβερνήτη της γης όλης, θα φέρει τη
μόνιμη ειρήνη και την σε όλους ευημερία πάνω στη γη. Όσα δηλαδή ο λόγος του
Θεού προφητεύει για τις έσχατες ημέρες, και για την εμφάνιση κι επικράτηση του
Αντίχριστου, λίγο πριν έλθει ο Κύριος και φέρει τη δική Του κρίση πάνω στη γη.
Τι λες, αδελφέ μου, για όλα αυτά; Δεν τα
βλέπεις παντού ολόγυρά σου να συμβαίνουν; Δε βάζεις κατά νου πως ίσως τούτα τα
φετινά μπορεί νάναι τα τελευταία Χριστούγεννα; Αν ναι, τότε «οποίοι πρέπει
να είμεθα σε πολίτευμα άγιο...», σε κινητοποίηση να κηρυχτεί το Ευαγγέλιο
του Κυρίου μας Ιησού Χριστού στους φτωχούς συνανθρώπους μας «εγκαίρως,
ακαίρως», και σε προετοιμασία μας να Τον συναντήσουμε όταν έρθει, κα να «μην
αισχυνθούμε από της παρουσίας Του»;
