Ιστοριούλα

Σε κάποιο αριστοκρατικό σχολείο, για παιδιά πλουσίων, ο δάσκαλος έδωσε θέ­μα εκθέσεως «Μια φτωχή οικογένεια».

Ένας από τους τρυφερούς βλαστούς του ξεχωριστού αυτού σχολείου, έγραφε στην έκθεση του:

«Ή­ταν μια φορά μια φτωχή οικογένεια. Ο πατέ­ρας ήτανε ένας φτωχός πατέρας και η γυναί­κα του επίσης ήτανε μια φτωχή γυναίκα. Είχα­νε ακόμη παιδιά που και αυτά ήτανε φτωχά. Στο πρώτο πάτωμα του σπιτιού τους κατοικούσε ο σοφέρ τους, που ήτανε και αυτός φτωχός και δίπλα στο δωμάτιό του ήτανε το δωμάτιο του μάγειρα που ήτανε και αυτός φτωχός».

Το καημένο το παιδί! Πώς να καταλάβει τι είναι φτώ­χεια αφού ποτέ δεν την έζησε, μα ούτε και από μακριά την είδε.

Μα εμείς πιστεύουμε σ’ έ­να Κύριο, που όταν ήτανε στη γη μας, όλα τα γνώρισε. «Πειρασθείς κατά πάντα, δύναται νά βοηθηση τούς πειραζομένους», μας λέει η Α­γία Γραφή. Και την πείνα γνώρισε. Και το ξύ­λο γνώρισε. Και την κούραση, γυρίζοντας από δω και από κει.

Γι’ αυτό, σαν το σκεφτόμαστε, μας δίνει κουράγιο και ξέρουμε, πως η προσευχή μας θα βρει κατανόηση, κοντά σε Κάποιον, που όλα τα γνώρισε στον κόσμο τούτο.