Το 1996 στο ιατρικό περιοδικό MEDIZIN-JOURNAL στην Γερμανία, δημοσιεύτηκε μία επιστημονική εργασία, σύμφωνα με την οποίαν: «Η εκφορά του γράμματος «Ν» μεταφέρει οξυγόνο στον εγκέφαλο και ότι δεν ήταν τυχαίο το γεγονός της τοποθέτησης του «Ν» στο μέσον ακριβώς του αλφαβήτου – στο πρώτο Ελληνικό αλφάβητο με τα 27 γράμματα».
Επίσης, στο Χάρβαρντ, από ιατρικές έρευνες διαπιστώθηκε. ότι η απαγγελία των Ομηρικών επών στο πρωτότυπο, εκτός των άλλων, κάνει καλό στην καρδιά, ως αναπνευστική άσκηση.
Γιατί εμείς γίναμε διώκτες του «Ν»; Καταργήσαμε το γράμμα «Ν» στο τέλος των λέξεων και τα σχολικά μας βιβλία γράφουν το «εμβαδό» (!), αντί το εμβαδόν..
Να θυμιθούμε ειρωνικό κείμενο του Οδ. Ελύτη: «ΓΙΑ ΜΙΑΝ ΟΠΤΙΚΗ ΤΟΥ ΗΧΟΥ», όπου καταλήγει, «Κανένας Ηρώδης δεν θα τολμούσε να διατάξει τέτοια γενοκτονία, όπως αυτή του τελικού -Ν-, εκτός κι αν του” λειπε η οπτική του ήχου». Ο Γ. Ρίτσος έγραψε επίσης: «Και οι λέξεις φλέβες είναι. Μέσα τους αίμα κυλάει».
Διαπιστώνομε σήμερα, ότι μετά το Νι, έρχεται και η σειρά του τελικού Σίγμα (ς). Το γράμμα «Ν» διεγείρει τον εγκέφαλο. Το τελικό Σίγμα ηρεμεί τον άνθρωπο. Αυτό το δέχεται και η σύγχρονη Ψυχιατρική. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι λέμε:
«Τα είπα με το Νι και με το Σίγμα»..
Η σύγχρονη ψυχογλωσσολογία δέχεται ότι η γλώσσα και η σκέψη γεννήθηκαν ταυτόχρονα και εξελίσσονται παράλληλα και συνιστούν ανά πάσα στιγμή μία αξεχώριστη ενότητα. Η γλώσσα ενσαρκώνει την σκέψη και η σκέψη μετουσιώνεται σε γλώσσα.
Το αλφάβητον ήταν αρχικά ιδεογραφικό, στη συνέχεια επινοήθηκε το εικονογραφικό, έπειτα φθάσαμε στο γραμμογραφικό, κατόπιν στο συλλαβογραφικό (Γραμμική Α και Β) και τέλος καθιερώθηκε το ισχύον σήμερα φθογγογραφικό.
