ΜΗΔΟ
- ΠΕΡΣΙΑ (Το αργυρό βασίλειο 539-331 π.Χ.)
Οι Μήδοι ήρθαν από μια τραχιά χώρα που βρισκόταν σε μικρή
απόσταση, Βορειοανατολικά της Βαβυλώνας. Οι Πέρσες ήρθαν από μια χώρα που ήταν
σαν έρημος, στα Νοτιοανατολικά. Ήταν θαρραλέοι και ριψοκίνδυνοι άνθρωποι,
ενωμένοι σ’ ένα πανίσχυρο στρατό κάτω από τον Κύρο της Περσίας (Δαν.β:32 ζ:5
η:3-4.
Προελαύνοντας στη Βαβυλωνία, πολιόρκησαν την πρωτεύουσά της.
Ενώ ο βασιλιάς Βαλτάσαρ, μεθυσμένος, διασκέδαζε με 1.000 περίπου αξιωματούχους,
ο Κύρος έστειλε τους στρατιώτες του κάτω από τα τείχη της Βαβυλώνας - απ’ την
ξεραμένη κοίτη του ποταμού Ευφράτη. Η ροή του ποταμού είχε προσωρινά εκτραπεί
γύρω από την πόλη της Βαβυλώνας. Ο βασιλιάς της Βαβυλώνας σκοτώθηκε στη μάχη κι
έτσι ο Κύρος πήρε ολοκληρωτική νίκη. Κατέστησε το Δαρείο το Μήδο κυβερνήτη της
Βαβυλώνας (Δαν.ε).
Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του Δαρείου, έγινε
συνωμοσία εναντίον του προφήτη Δανιήλ. Κακοί άνθρωποι έπεισαν το Δαρείο να
υπογράψει ένα ψήφισμα που έλεγε ότι όποιος κάνει οποιαδήποτε αίτηση από Θεό ή
άνθρωπο, εκτός απ’ το βασιλιά Δαρείο, για τριάντα μέρες, να ριχτεί στο λάκκο με
τα λιοντάρια. Ο Δανιήλ συνέχισε να προσεύχεται τρεις φορές την ημέρα στο Θεό
του. Ο Δαρείος ήταν υποχρεωμένος να στείλει το φίλο του τον Δανιήλ στο λάκκο με
τα λιοντάρια για μια νύχτα, αλλά ο Θεός έστειλε ένα άγγελο και τον προστάτευε
(Δαν.ς).
Ο Κύρος γρήγορα επέτρεψε στους εξόριστους Ιουδαίους στη
Βαβυλώνα να επιστρέψουν στην Ιερουσαλήμ και να ξαναχτίσουν το Ναό (Εσδρ.α:1-4).
Ο Ησαίας πολύ παλιότερα είχε προφητέψει για τον Κύρο και μάλιστα τον είχε
ονομάσει με τ’ όνομά του (Ησ.με:1-4)! Αυτός ο ισχυρός Πέρσης Μονάρχης,
ομολόγησε ανοιχτά το Θεό του Ισραήλ. Ο Κύρος, αν και ήταν τόσο μεγάλος
στρατιωτικός ηγέτης, ήταν δίκαιος κι ευγενικός απ’ τη φύση του.
Ένας λόγος για την καλή μεταχείριση των Εβραίων από τους
Μηδο-πέρσες, ήταν η διδασκαλία του Ζωροάστρη περίπου το 1.000 π.Χ. Αυτός είχε
διδάξει την ύπαρξη ενός δίκαιου Κυβερνήτη του Σύμπαντος και τον τελικό του
θρίαμβο πάνω στον κακό άρχοντα του σκότους. Εξαιτίας αυτής της διδασκαλίας
συμπαθούσαν τους Εβραίους, που πίστευαν στον ένα αληθινό Θεό.
Τον Κύρο διαδέχτηκε ο Καμβύσης, ένας σκληρός κυβερνήτης
(529-522 π.Χ.) ο οποίος σκότωσε τον αδερφό του Σμέρδη κι έκανε εκστρατεία εναντίον
της Αιγύπτου την οποία και κυρίευσε κι έτσι τελείωσε η κυβέρνηση των Φαραώ.
Κάτω απ’ το Δαρείο το Μέγα (521-485 π.Χ.) η Περσία υψώθηκε
σ’ όλη της τη μεγαλοπρέπεια και τη λαμπρότητα. Η αυτοκρατορία ήταν χωρισμένη σε
20 επαρχίες, κάθε μια με το δικό της σατράπη, ή κυβερνήτη. Αυτοί οι σατράπες
επέβαλλαν τους νόμους και μάζευαν τους φόρους. Κάθε επαρχία τροφοδοτούσε με
στρατιώτες το μεγάλο αυτοκρατορικό στρατό. Στρατιωτικοί δρόμοι οδηγούσαν σε
κάθε κατεύθυνση.
Η Περσία είχε ένα τέλειο ταχυδρομικό σύστημα. Η Βασιλική
Οδός απ’ τα Σούσα, την πρωτεύουσα της Περσίας, μέχρι τις Σάρδεις της Λυδίας
ήταν περίπου 2.500 χλμ. αλλά οι κυβερνητικοί αγγελιοφόροι την έκαναν μέσα σε
μία βδομάδα χρησιμοποιώντας γρήγορα άλογα που τα άλλαζαν σε σταθμούς που
υπήρχαν γι’ αυτό το σκοπό.
Ο απλός λαός δεν είχε λόγο στους νόμους, αλλά μάλλον ήταν
υποκείμενος στην Πολιτεία. Κάτω απ’ αυτή τη μεγάλη αυτοκρατορία των
Μηδο-περσών, βρισκόταν οι Βαβυλώνιοι, οι Ασσύριοι, οι Σύριοι, οι Αιγύπτιοι, οι
Φοίνικες και οι Εβραίοι.
Αργότερα η Περσία ήρθε σε σύγκρουση με τις πόλεις της
Ελλάδας. Ένα φοβερό πλήθος Περσών εισέβαλλε στη Νότια Ελλάδα το 490 π.Χ. αλλά
αντιμετωπίστηκε από το μικρό Αθηναϊκό στρατό στο Μαραθώνα, 42 χλμ. έξω απ’ την
Αθήνα.
Ο Ξέρξης της Περσίας συγκέντρωσε ένα πολύ μεγαλύτερο στρατό
απ’ τον προηγούμενο. Τριακόσιοι γενναίοι Σπαρτιάτες σκοτώθηκαν στα στενά των
Θερμοπυλών στην προσπάθειά τους να τους ελέγξουν. Προελαύνοντας στη Νότια
Ελλάδα για άλλη μια φορά, οι Πέρσες σκορπούσαν παντού την ερήμωση. Ο
συνδυασμένος στόλος των Αθηνών και της Σπάρτης κατάφερε ισχυρό χτύπημα στα
πλοία των Περσών στη Σαλαμίνα και πήρε θαυμαστή νίκη. Την επόμενη Άνοιξη
(479π.Χ.) οι γενναίοι Έλληνες νίκησαν τους Πέρσες στις Πλαταιές. Αυτή η νίκη
σημείωσε την αρχή της Περσικής Παρακμής.
