Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ: Τρίτος αιώνας.

Είναι σημαντικό, ότι βρίσκουμε αναφορές βάπτισης στο όνομα του Ιησού, πολύ καιρό μετά τον Ιουστίνο. Τον τρίτο αιώνα, ξεσηκώθηκε μια διαμάχη για την εγκυρότητα των βαπτίσεων που κάνουν οι «αιρετικοί».

Ο Στέφανος, επίσκοπος Ρώμης (οι Καθολικοί τον θεωρούν πάπα) υποστήριξε ότι είναι έγκυρο αυτό το βάπτισμα, ενώ ο Βορειοαφρικάνος θεολόγος Κυπριανός υποστήριξε ότι δεν ήταν.

Στην εναντίωση του Στέφανου ο Κυπριανός πραγματεύτηκε την περίπτωση των «αιρετικών» που βαπτίζουν στο όνομα του Ιησού. Ρώτησε: Μπορούν όσοι αιρετικοί έχουν βαπτιστεί στο όνομα του Ιησού να θεωρηθούν ότι έχουν λάβει άφεση αμαρτιών; Υποστήριξε ότι οι Εβραίοι στις Πράξεις, σωστά βαπτίστηκαν στο όνομα του Ιησού, επειδή ήδη γνώριζαν τον Πατέρα, αλλά οι εθνικοί που δεν γνώριζαν τον Πατέρα πρέπει να βαπτίζονται σε όλη την τριάδα.

Το βάπτισμα στο νερό είναι μέρος της σωτηρίας.

Οι πρώτοι μεταποστολικοί Χριστιανοί θεωρούσαν το βάπτισμα σαν μέρος της σωτηρίας.

Αναφερόμενη στο βάπτισμα κατά τον 1^ο και 2^ο αιώνα, η Εγκυκλοπαίδεια Θρησκείας και Ηθικών Αρχών γράφει: Οι κυριαρχούσες έννοιες ήταν της συγχώρεσης των αμαρτιών, της αναγέννησης, και του δώρου του Αγίου Πνεύματος….. Η αλλαγή που προκλήθηκε από το βάπτισμα αποδιδόταν «στο όνομα» και στο νερό, πράγματα που θεωρούντο πραγματικά δραστικά κι όχι απλά συμβολικά.

Οι μεταποστολικοί πατέρες (90-140 μ.Χ.) δίδασκαν ότι το βάπτισμα παρέχει άφεση αμαρτιών. Για παράδειγμα, αυτή ήταν η διδασκαλία στην Επιστολή του Βαρνάβα και στον Ποιμένα του Ερμά. Για τους Έλληνες απολογητές (130-180 μ.Χ.), το βάπτισμα ήταν ένα «πλύσιμο συγχώρεσης και αναγέννησης». Έλεγαν ότι «φέρνει άφεση και νέα ζωή, άρα είναι απαραίτητο για τη σωτηρία».

Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ: ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ

 

«Λοιπόν καί ημείς, περικυκλωμένοι όντες υπό τοσούτου νέφους μαρτύρων, άς απορρίψωμεν πάν βάρος καί τήν ευκόλως εμπεριπλέκουσαν ημάς αμαρτίαν, καί άς τρέχωμεν μεθ' υπομονής τόν προκείμενον εις ημάς αγώνα» (Εβρ.ιβ:1).

 

Εφόσον όλα τα δόγματα πρέπει να βασίζονται μόνο στις Γραφές και όχι στις ανθρώπινες παραδώσεις, σε θρησκείες ή φιλοσοφίες (Γαλ.α:8-9  Κολ.β:8  Β’ Τιμ.γ:16-17), κι εμείς στηρίξαμε όλα τα συμπεράσματα αυτής της μελέτης στην Αγία Γραφή.

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ (τελευταίο)

 

Η ΥΠΕΡΕΧΟΥΣΑ ΟΔΟΣ

 

Ο Θεός έχει κάνει θαυμάσια πράγματα για το λαό Του.

Μας έδειξε τη δικαίωση δια της πίστεως στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, μας έδειξε το βάπτισμα στο νερό ότι πρέπει να γίνεται στο όνομα του Ιησού, το βάπτισμα στο Πνεύμα το Άγιο.

Αποκάλυψε τη θεραπεία των ασθενών δια της προσευχής και τη βοήθεια που μπορούμε να έχουμε απ’ Αυτόν σε κάθε περίπτωση δυσκολίας.

Μας έδειξε πώς να ζούμε μια άγια ζωή με συνεχή εξάρτηση απ’ τον Κύριο Ιησού και πώς μπορούμε να ελευθερωνόμαστε από πιέσεις και θλίψεις, παραδίδοντας τη ζωή μας σ’ Αυτόν.

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ (33)

 

Ο ΛΑΟΣ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ (1915-    )

 

Όταν ο Ιησούς ήταν με τους μαθητές Του, τους είπε ότι είχε πολλά να τους πει, που όμως δεν ήταν ακόμα έτοιμοι να σηκώσουν (Ιωαν.ις:12). 

Τους υποσχέθηκε ότι το Πνεύμα θα τους οδηγήσει σ’ όλη την αλήθεια (Ιωαν.ις:13).

Πριν αναληφθεί ο Ιησούς, διέταξε τους μαθητές Του να βαπτίζουν στο όνομα του Πατέρα, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος (Ματθ.κη:19). Τους είπε ακόμα ότι θα κηρυχτεί μετάνοια και άφεσις στο όνομά Του (Λουκ.κδ:47).

Την ημέρα της Πεντηκοστής, ο Πέτρος έχοντας τα κλειδιά της Βασιλείας των ουρανών, κήρυξε με το χρίσμα του Αγίου Πνεύματος λέγοντας στους Ιουδαίους να βαπτιστούν στο όνομα του Ιησού Χριστού (Πραξ.β:38).

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ (32)

 

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ

 

Οι Πεντηκοστιανοί, οι άνθρωποι που πίστεψαν και πήραν το δώρο του Αγίου Πνεύματος,  προήλθαν από πολλές εκκλησίες όπως Μεθοδιστές, Βαπτιστές, Λουθηρανούς, Αντβεντιστές, Καθολικούς, και Μορμόνους.

Έφεραν λοιπόν διάφορες ιδέες στην Πεντηκοστιανή κίνηση από τις εκκλησίες που ξεκίνησαν. Ωστόσο κάποια πράγματα, σε θέματα πίστης, ήταν κοινά σε όλους. Οι άνθρωποι που μπήκαν στην κίνηση αυτή κατ’ ευθείαν απ’ τον κόσμο, γρήγορα δέχτηκαν αυτά που οι ποιμένες και οι δάσκαλοι τους δίδαξαν.

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ (31)

 

Η ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΗ ΑΠ’ ΤΟ 1900 ΜΕΧΡΙ......

 

Καθώς ο 19^ος αιώνας έκλεινε, πολλοί πιστοί από διάφορες συναθροίσεις αισθανόταν μια δυσαρέσκεια και μια ανησυχία.

Έβλεπαν την εκκλησία να γίνεται πολύ τυπική και να χάνει τη δύναμή της. Το κοσμικό φρόνημα και η έλλειψη πίστης άρχισαν να επικρατούν μέσα στις εκκλησίες. Μερικοί άνθρωποι άρχισαν να προσεύχονται για περισσότερο πνευματική τροφή.

Ακόμα ζητούσαν ο Θεός ν’ αλλάξει την κατάσταση αυτή μέσα στις εκκλησίες αλλά και στην ιδιωτική τους ζωή. Δεν ήξεραν για τί πράγμα να προσευχηθούν ακριβώς, αλλά αναγνώριζαν ότι έχουν ανάγκη από ιδιαίτερη βοήθεια (Μαλ.γ:16-18  Ματθ.ε:13-16  κε:1-13  Λουκ.ια:1-13).

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ (30)

 

ΑΛΛΟΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΙ ΗΓΕΤΕΣ

 

1. Τζωρτζ Φοξ (1624-1691)  Ιωαν.δ:23-24

Γεννήθηκε στην Αγγλία από πατέρα υφαντή. Σαν αγόρι ήταν πολύ σοβαρός κι ευαίσθητος όσο αφορά το σωστό και το λάθος. Στα 20 του χρόνια απελπίστηκε σχετικά με την πνευματική του κατάσταση κι αυτό κράτησε περίπου τρία χρόνια.

Τελικά απελευθερώθηκε από μια εσωτερική φωνή που τον οδήγησε στο Χριστό, σαν τον Μόνο που θα μπορούσε να τον βοηθήσει. Το 1646 σταμάτησε να παρακολουθεί την εκκλησία, αλλά συνέχισε να κηρύττει στον κόσμο κερδίζοντας πάρα πολλές ψυχές από τις χαμηλότερες τάξεις.

Η βασική διδασκαλία του ήταν «το εσωτερικό φως» που πήρε απ’ το εδάφιο που λέει ότι ο Θεός είναι Πνεύμα κι ότι αυτοί που Τον λατρεύουν πρέπει να το κάνουν εν πνεύματι και αληθεία (Ιωαν.δ:24).

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ (29)

 

ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΕΣ ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΕΙΣ

(1860 - 1900)

 

1. Ντ.Λ.Μούντυ (1837-1899). Γεννήθηκε στο χωριό Μάς του Ηστ Νόρφιλντ. Ήταν ένας ρωμαλέος αποφασιστικός Αγγλοσάξωνας. Ο πατέρας του πέθανε όταν ήταν μόνο 4 χρονών. Δεν του άρεσε το σχολείο και το διάβασμα, ήταν σκανδαλιάρης και ανεξάρτητος. Η μητέρα του αναγκαζόταν συχνά να τον τιμωρεί (Παρ.κβ:15).

Νεαρός ακόμα, στα 17 του, πουλούσε παπούτσια στη Βοστόνη. Μετά από ένα χρόνο πίστεψε. Στα 19 του ξεκίνησε κάποιες επιχειρήσεις στο Σικάγο. Εκεί, μάζευε μια ομάδα φτωχόπαιδων απ’ τους δρόμους και τους έκανε Κυριακό σχολείο στην εκκλησία που παρακολουθούσε. Το 1858 ο Μούντυ άνοιξε ένα Κυριακό Σχολείο Ιεραποστολών, το οποίο γρήγορα αυξήθηκε κι έγινε εκκλησία. Ο νεαρός Χριστιανός εργάτης ήταν προσεχτικός, άγρυπνος, δραστήριος, αγαπητός στους ανθρώπους, πήγαινε από πίσω τους και τους οδηγούσε στις συναθροίσεις.

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ (28)

 

ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΗ ΣΤΙΣ ΗΝΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ 

(1783 - 1860)

 

1. Πέτερ Κάρτράϊτ (1785-1872).  Ματθ.θ:36-38

·        Γεννήθηκε στη Βιρτζίνια, αλλά γρήγορα ήρθε στο Κεντάκυ. Ήταν μεσαίου αναστήματος, αλλά με γεροδεμένο σώμα. Έγινε ο πιο περίβλεπτος Μεθοδιστής κήρυκας της περιοχής των συνοριακών δασών. Άρχισε να κηρύττει το 1801, χρίστηκε το 1806 και το 1808 έγινε προεδρεύων πρεσβύτερος. Περιοδεύοντας με το άλογό του, ταξίδεψε σ’ όλο το Κεντάκυ, Τέννεσυ, κηρύττοντας στους συνοικισμούς. Το 1824 μετακινήθηκε στο Ιλλινόϊς όπου μια φορά έγινε πολιτικός αντίπαλος του Αβραάμ Λίνκολ.

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ (27)

 

ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΗ ΣΤΙΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΕΣ ΑΠΟΙΚΙΕΣ

(1734-1783)

 

1. Τζόναθαν Έντουαρτς (1703-1758)

·      Ο πατέρας του ήταν εργάτης του Ευαγγελίου καθώς και η μητέρα του ήταν κόρη εργάτη του Θεού. Γεννήθηκε στο Κοννέκτικατ το 1703. Σαν παιδί ήταν πολύ έξυπνος και του άρεσαν πολύ οι σοβαρές μελέτες. Το 1727 παντρεύτηκε τη Σάρα Πίηρποντ, κοπέλα γλυκιά, πολύ ευχάριστη, αλλά και βαθιάς ευσέβειας. Έκαναν 12 παιδιά για τα οποία αισθανόταν πολύ μεγάλη στοργή και οι δύο γονείς.

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ (26)

 

Μοραβοί ιεραπόστολοι

ΜΙΑ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΗΣ 

(1722 - 1900 μ.Χ.)

 

1. Οι Μοραβοί  Αποκ.γ:7-12

·        Μια μικρή ομάδα Μοραβών προσφύγων βρήκε καλή υποδοχή απ’ τον Κόμη Νικόλαο Ζίντσεντορφ στα κτήματά του στη Σαξονία κοντά στη Δρέσδη (1722). Η ομάδα αυτή ήταν μέλη των Μοραβών αδελφών που είχαν αποδεχτεί τις διδασκαλίες του Γουίκλιφ, του Χους και του Γουάλντενσες. Γρήγορα δημιουργήθηκε ένας μικρός συνοικισμός στο Χέρνχουτ. Κάτω απ’ την προστασία του Κόμη Ν. Ζίντσεντορφ, η μικρή αποικία γρήγορα αυξήθηκε. Ονομάστηκε Herrnhut (Χέρνχουτ) = Κυρίου σκέπη.

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ (25)

 

ΟΙ ΣΚΟΤΕΙΝΟΙ ΑΙΩΝΕΣ  (800 - 1521 μ.Χ.)

 

1. Συμμαχία ανάμεσα στον Καρλομάγνο, βασιλιά των Φράγκων, και τον πάπα Λέων ΙΙΙ της Ρώμης.

·        Ο στρατός του Καρλομάγνου προστάτεψε τη Ρώμη κι επέκτεινε την Καθολική κυριαρχία πάνω στους Λομβαρδούς της Βόρειας Ιταλίας και τους Σάξονες της Γερμανίας.

·        Ο πάπας έστεψε τον Καρλομάγνο αυτοκράτορα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας τα Χριστούγεννα του 800 μ.Χ.

·        Αργότερα οι πάπες συμμαχούσαν με διάφορους βασιλιάδες. Αποκ.β:18-28

2. Οι συναθροίσεις της εκκλησίας γινόταν στα Λατινικά με αποτέλεσμα ο απλός λαός να είναι αδύνατον να καταλάβει τί λένε.

3. Η εκκλησία άρχισε να πλουτίζει πάρα πολύ από προσφορές, δώρα αλλά και κατασχέσεις θησαυρών και γης (Α’ Τιμ.ς:17-19).

4. Οι ιερείς και οι καλόγεροι έγιναν ακόμα πιο διεφθαρμένοι και κοσμικοί. Πολλές θέσεις μέσα στην εκκλησία αγοραζόταν με χρήματα (Σιμωνία).

5. Τα έργα του πάπα Γρηγορίου του 7ου, ή Χίλντεμπράντ (1073 - 1085).

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ (24)

 

Η ΡΩΜΗ ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ

ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ   (325 - 800 μ.Χ.)

 

§  Η Ρωμαϊκή Καθολική εκκλησία σταδιακά κερδίζει δύναμη εξουσίας.

§  Η θέση της Ρώμης σαν πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, βοηθά αυτή την αξίωση

§  Οι επίσκοποι της Ρωμαϊκής εκκλησίας αξιούν ότι ο απόστολος Πέτρος τους έχει μεταδώσει πνευματική εξουσία.

§  Η εξουσία του Πάπα της Ρώμης αναγνωρίζεται απ’ το Ρωμαίο Αυτοκράτορα το 445 μ.Χ. (Αποκ.β:12-17  Λουκ.ιβ:13-15).

§  Η διδασκαλία της τριάδας - τρία πρόσωπα στη θεότητα - εδραιώνεται (Ιωαν.ιζ:3,11).

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ (23)

 

Η ΠΑΡΑΚΜΗ (64 - 325 μ.Χ.)

 

·        Η πρώτη εκκλησία είχε αγάπη για το Θεό, αγάπη για τους ανθρώπους, οι πιστοί βαπτιζόταν με Πνεύμα Άγιο, αγαπούσαν το όνομα του Ιησού, αγαπούσαν το λόγο του Θεού, ζούσαν άγια ζωή, ομολογούσαν τον Ιησού.

·        Ο Παύλος και άλλοι προειδοποίησαν γι’ αυτή την εξασθένηση της εκκλησίας. Διάβασε Β’ Θεσ.β:1-12,  Α’ Ιωαν.δ:1-3,  Ιουδ.α:3-4.

·        Άνθρωποι - λύκοι δεν υπολόγιζαν το ποίμνιο (Πραξ.κ:28-32).

·        Η αγάπη σταδιακά έφυγε απ’ την εκκλησία, κρύωσε (Αποκ.β:4-5  Ιουδ.α:20  Α’ Κορ.ιγ:1).

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ (22)

 

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

 

Ι. Ο αόρατος Θεός είναι ΕΝΑ Πνεύμα (Α’ Τιμ.α:17).

·        Αυτός είναι ο Βασιλιάς των αιώνων, άφθαρτος, αόρατος (Α’ Τιμ.α:17).

·        Κανείς δεν είδε το Θεό (Ιωαν.α:18).

·        Ο Θεός είναι Πνεύμα (Ιωαν.δ:24).

·        Ο ουρανός είναι ο θρόνος του Θεού και η γη το υποπόδιό Του (Ματθ.ε:34-35).

·        Το Άγιο Πνεύμα είναι ο γεννήτορας (πατέρας) του Ιησού (Ματθ.α:20).

·        Ο Θεός είναι ο Πατέρας του Ιησού (Λουκ.α:30-35).

·        Υπάρχει ένας Θεός και Πατέρας όλων (Εφεσ.δ:6).

·        Αυτός είναι ο Θεός του ουρανού και της γης (Ησ.ξς:1  Πραξ.ιζ:24).

·        Ο Θεός φανερώθηκε μέσα σε σάρκα  (Α’ Τιμ.γ:16).

 

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ (21)

 

Η ΠΡΩΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ (33 - 64 μ.Χ.)

 

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ξεκίνησε στην Ιερουσαλήμ, την ημέρα της Πεντηκοστής, όταν το Άγιο Πνεύμα ήρθε και βάπτισε αυτούς που ήταν μαζεμένοι στο ανώγειο. Την ίδια μέρα, περίπου 3.000 άτομα προστέθηκαν στη μικρή ομάδα των 120 αφού βαπτίστηκαν στο νερό. Ο Κύριος προσέθετε αυτούς που σωζόταν στην ΕΚΚΛΗΣΙΑ Λουκ.κδ:49  Πραξ.α:4-8  β:1-4, 41, 47.

Οι Εθνικοί συμπεριλήφθηκαν κι αυτοί στην εκκλησία όταν ο Κορνήλιος, οι συγγενείς και οι στενοί φίλοι του βαπτίστηκαν με Πνεύμα Άγιο. Οι Ιουδαίοι αναγνώρισαν ότι ο Θεός είχε δώσει και στα έθνη μετάνοια προς ζωή όταν τους άκουσαν να μιλάνε σε άγνωστες γλώσσες και να μεγαλύνουν το Θεό. Πραξ.ι:44-48   ια:15-18   Ρωμ.ις:3-4 και Μαρκ.ις:15.

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ (20)

 

Ο ΣΑΟΥΛ ΒΟΗΘΑΕΙ ΤΟ ΒΑΡΝΑΒΑ

 

Μερικοί απ’ τους αγίους που έφυγαν απ’ την Ιερουσαλήμ, πήγαν Βόρεια στην Εθνική πόλη της Αντιόχειας. Εκεί κήρυξαν τον Ιησού, όχι μόνο στους Εβραίους, αλλά και στους Έλληνες, από τους οποίους πολλοί δέχτηκαν τον Ιησού σαν Κύριό τους (Πραξ.ια:19-21).

Η εκκλησία της Ιερουσαλήμ έστειλε το Βαρνάβα στην Αντιόχεια, να ηγηθεί και να φροντίσει αυτή τη συνάθροιση. Ο Κύριος ευλόγησε και πολλοί πίστεψαν με τη διακονία του (Πραξ.ια:22-24).

Μετά, ο Βαρνάβας πηγαίνει στην Ταρσό, βρίσκει το Σαούλ και τον φέρνει στην Αντιόχεια. Ο Σαούλ βοηθάει το Βαρνάβα στο κήρυγμα και τη διδασκαλία για ένα χρόνο. Οι μαθητές στην Αντιόχεια για πρώτη φορά ονομάζονται Χριστιανοί, ένα παρατσούκλι που σημαίνει, ακόλουθοι του Χριστού. Η βοήθεια του Παύλου αποδείχτηκε μεγάλη και στο Βαρνάβα και στους πιστούς της πόλης (Πραξ.ια:25-26).

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ (19)

 

ΣΑΟΥΛ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΒΑΣ

 

Ο Βαρνάβας αναφέρεται για πρώτη φορά στην νεοϊδρυθείσα εκκλησία της Ιερουσαλήμ, όταν πούλησε απ’ τα κτήματά του και έβαλε τα χρήματα στα πόδια των αποστόλων. Αυτό έγινε προκειμένου να βοηθηθούν οι πιστοί που είχαν ανάγκες. Το όνομά του ήταν Ιωσής, αλλά οι απόστολοι τον ονόμασαν Βαρνάβα που σημαίνει «Υιός παρηγορίας» (Πραξ.δ:33-37).

Ο Στέφανος, ένας απ’ τους εφτά διακόνους, είναι γεμάτος από πίστη και δύναμη. Ομολογεί άφοβα τον Ιησού. Εξαιτίας αυτού λιθοβολείται από ένα εξαγριωμένο πλήθος Εβραίων πρεσβυτέρων. Ο Σαούλ, ένας νεαρός, είναι σύμφωνος στο θάνατο του Στέφανου και φυλάει τα ρούχα των άγριων δολοφόνων την ώρα που κάνουν τη δουλειά τους. Πραξ.ς:1-15 & ζ:55-60   Φιλιπ.γ:4-7.

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ (18)

 

ΟΙ ΕΘΝΙΚΟΙ ΒΑΠΤΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΠΝΕΥΜΑ ΑΓΙΟ

 

Ο Κορνήλιος, κάτοικος της Καισαρείας, πόλη στα παράλια της Ιουδαίας, ήταν εκατόνταρχος του Ρωμαϊκού στρατού στο λεγόμενο Ιταλικό τάγμα. Ήταν άνθρωπος θεοσεβής και δίκαιος που φοβόταν το Θεό κι έκανε πολλές ελεημοσύνες σε όσους είχαν ανάγκη. Ήταν άνθρωπος προσευχής κι είχε καλή υπόληψη ανάμεσα στους Εβραίους. Ένα πρωινό, ενώ ο Κορνήλιος νήστευε και προσευχόταν, εμφανίστηκε ένας άγγελος του Θεού, που ήξερε το όνομά του. Ο άγγελος του είπε να στείλει ανθρώπους στην Ιόππη και να προσκαλέσει τον Πέτρο που φιλοξενείται στο σπίτι του βυρσοδέψη Σίμωνα (Πραξ.ι:1-6).