Η
ΠΑΡΑΚΜΗ (64 - 325 μ.Χ.)
·
Η πρώτη εκκλησία είχε αγάπη για το Θεό, αγάπη για τους
ανθρώπους, οι πιστοί βαπτιζόταν με Πνεύμα Άγιο, αγαπούσαν το όνομα του Ιησού,
αγαπούσαν το λόγο του Θεού, ζούσαν άγια ζωή, ομολογούσαν τον Ιησού.
·
Ο Παύλος και άλλοι προειδοποίησαν γι’ αυτή την εξασθένηση
της εκκλησίας. Διάβασε Β’ Θεσ.β:1-12, Α’
Ιωαν.δ:1-3, Ιουδ.α:3-4.
·
Άνθρωποι - λύκοι δεν υπολόγιζαν το ποίμνιο (Πραξ.κ:28-32).
· Η αγάπη σταδιακά έφυγε απ’ την εκκλησία, κρύωσε (Αποκ.β:4-5 Ιουδ.α:20 Α’ Κορ.ιγ:1).
·
Οι πιστοί άρχισαν να μη βαπτίζονται πια στο όνομα του Ιησού.
Όσο ζούσαν οι απόστολοι, κανείς δεν βαπτιζόταν μ’ άλλο τρόπο εκτός στο όνομα
του Ιησού. Η μεγάλη παρακμή έγινε φανερή όχι τόσο απ’ τη χλιαρότητα της
εκκλησίας, όσο απ’ το γεγονός ότι άλλαξαν τον τρόπο βαπτίσματος των αποστόλων
(Ιστορία της χριστιανικής εκκλησίας του Williston Walker, 1918 Σελ.58,95).
·
Άρχισαν να χρησιμοποιούν τον τριαδικό τρόπο (Α’
Ιωαν.γ:23 Κολ.α:18).
·
Ο ραντισμός αντικατέστησε την καταβύθιση και υιοθετήθηκε το
νηπιοβάπτισμα (Μαρκ.ις:16).
·
Οι πιστοί δεν μιλάνε πια με γλώσσες.
·
Το χρίσμα με λάδι αντικατέστησε το βάπτισμα του Αγίου
Πνεύματος (Κολ.β:6 Α’ Κορ.ιε:2).
·
Ο τυπικισμός και τ’ αξιώματα αντικατέστησαν την ελευθερία
του Πνεύματος (Γαλ.ε:11 Ματθ.ιη:3).
·
Η εκκλησία είχε καθαριστεί με τους διωγμούς, αλλά έγινε πλαδαρή
όταν ευνοήθηκε (Αποκ.β:13-14).
·
Αυξήθηκε το κοσμικό φρόνημα, οι «πιστοί» άρχισαν ν’
αγωνίζονται για να κρατήσουν κάποιες θέσεις και μπλέχτηκαν ακόμα και σε
πολέμους (Ματθ.ς:24 Λουκ.δ:18-19
Ρωμ.η:5).
·
Η σύνοδος της Νίκαιας (325 μ.Χ.) (Αποκ.β:15
Ρωμ.ιε:1).
·
Εμφανίζεται συνεργασία κράτους - εκκλησίας, ενώνουν τις δυνάμεις
τους (Ματθ.ς:33 Α’ Κορ.β:2
Αποκ.β:15).
·
Η διδασκαλία της τριάδας υιοθετείται απ’ την κρατική
εκκλησία
·
Αρχίζει μια μακρόχρονη μάχη για το θέμα της θεότητας (Λουκ.θ:49-50).
·
Άλλοι χριστιανοί διώκονται κι εξορίζονται (Ματθ.ε:44
Γαλ.δ:29).
