ΧΩΡΙΣ ΦΟΒΟ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ξέρουν γιατί ζουν. Η ζωή περνάει, κι αυτοί μπλεγμένοι στον έντονο ρυθμό της εποχής μας δεν βρίσκουν χρόνο ούτε για να σκεφτούν.

Είναι τραγικό να ζει κανείς χωρίς σκοπό. Μόνο να κουράζεται, να υποφέρει, να τρώει, να κοιμάται. Αυτό δεν είναι ζωή.

Γι’ αυτό πολλοί είναι δυστυχισμένοι βαθιά μέσα στην ψυχή τους, παρόλα τα αγαθά που ίσως έχουν.

Κάθε άνθρωπος έρχεται στον κόσμο μ’ ένα ανώτερο σκοπό: να του δοθεί η ευκαιρία να γνωρίσει το Δημιουργό του, να Τον εμπιστευτεί, για να του προσφέρει τη σωτηρία.

Φυσικά, ο καθένας μπορεί να πιστεύει ότι θέλει. Κανείς όμως κατά βάθος δεν θα ήθελε να πιστεύει κάτι που είναι λάθος.

Τι αξία έχει να χάνεις το χρόνο σου κάνοντας πράγματα που δεν τα θέλει ο Θεός;

Δεν αξίζει να πιστεύεις λάθος.

Η ζωή είναι σύντομη.

Ας τη ζήσουμε κάνοντας το θέλημα του Θεού.

Οι Έλληνες και οι ανατολικοί λαοί είχαν μυστήρια που τα θεωρούσαν πολύ άγια.

Οι χριστιανοί δεν είχαν τέτοια, και η λατρεία τους ήταν απλή. Εθεωρούντο αθεϊστές, αφού δεν είχαν ναούς, θυσιαστήρια, θυσίες και ιερείς.

Έτσι κρίθηκε αναγκαίο από κάποιους που δεν άντεχαν την εν Χριστώ απλότητα και εξέπεσαν, να θεσπίσουν τελετές και μυστήρια (παλαιά και σύγχρονα), που να επιδρούν στις αισθήσεις και να προσδίδουν μυστηριώδη χαρακτήρα στην λατρεία.

Εμείς αγωνιζόμαστε και προσπαθούμε να μείνουμε στην απλότητα, χωρίς τερτίπια και παράξενα πράγματα.

Μας αρκεί η αλήθεια του λόγου του Θεού, η προσευχή και η κοινωνία μεταξύ μας.

Αγαπάμε τον Ιησού Χριστό και πιστεύουμε ότι είναι μαζί μας κάθε φορά που δύο ή τρεις θα μαζευτούμε στο όνομά Του.

Ένα σημείο που δυσκολεύει πολλούς μέσα στο λαό του Θεού είναι η απλή υπακοή. Είμαστε σαν τα πρόβατα πολλές φορές – που χάνονται εύκολα και είναι υπερβολικά ανόητα.

Α’ Πέτρ.β:25 Διότι υπήρχετε ως πρόβατα πλανώμενα, αλλά τώρα επεστράφητε εις τον ποιμένα και επίσκοπον των ψυχών σας.

Ησ.νγ:6 Πάντες ημείς επλανήθημεν ως πρόβατα· εστράφημεν έκαστος εις την οδόν αυτού· και ο Κύριος έθεσεν επ' αυτόν την ανομίαν πάντων ημών.

Άλλες φορές είμαστε σαν τα γαϊδούρια – επίμονοι και πεισματάρηδες.

Άλλοτε πάλι, είμαστε σαν τα παγώνια – υπερήφανοι και ξιπασμένοι.

Είμαστε γρήγοροι στο να αναλύουμε και να εκλογικεύουμε τα πάντα, αλλά αργοί στο να υπακούμε.

Είμαστε δάσκαλοι στο να αναβάλλουμε και ειδικοί στο να κρίνουμε.

Είναι απόλυτα φυσικό να βρίσκουμε δικαιολογίες, αλλά η απλή υπακοή μας είναι τόσο δύσκολη.

Δευτ.ι:12,13 Και τώρα, Ισραήλ, τι ζητεί Κύριος ο Θεός σου παρά σου, ειμή να φοβήσαι Κύριον τον Θεόν σου, να περιπατής εις πάσας τας οδούς αυτού και να αγαπάς αυτόν, και να λατρεύης Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου, να φυλάττης τας εντολάς του Κυρίου και τα διατάγματα αυτού, τα οποία εγώ προστάζω εις σε σήμερον διά το καλόν σου;

Πρόσεξε ότι οι εντολές του Θεού δεν δόθηκαν για να μας κάνουν δυστυχισμένους. Δόθηκαν για το καλό μας!

Ο Θεός έχει όλη την σοφία και γνωρίζει τα πάντα. Γνωρίζει το μέλλον. Γνωρίζει το παρελθόν. Μπορεί να δει τι βρίσκεται μπροστά στη ζωή σου και στις ζωές όσων είναι γύρω σου. Γνωρίζει τι πρόκειται να συμβεί στην οικονομία, στην πολιτική και σ’ ολόκληρο τον κόσμο.

Όταν σου μιλάει, σου δίνει πληροφορίες που μόνο Αυτός ξέρει και είναι για το συμφέρον σου.

Η υπακοή στη φωνή Του είναι η πιο έξυπνη κίνηση που μπορείς να κάνεις για τον εαυτό σου και την οικογένειά σου.

Οι άνθρωποι που υπακούν στον Κύριο δεν χρειάζεται να ανησυχούν για το μέλλον.

Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά παραδείγματα από τη ζωή μου, από στιγμές που ο Θεός μου είπε να κάνω κάτι, αλλά επειδή η υπακοή απαιτεί ένα επίπεδο προσωπικής θυσίας, πάλευα και αγωνιζόμουν μέσα στην καρδιά και το μυαλό μου πάνω σ’ αυτό, και κάποιες φορές για πολύ καιρό.

Στο τέλος, πάντα ανακάλυπτα ότι οι οδηγίες Του ήταν για να με γλιτώσουν από πολύ ταλαιπωρία, πόνο και έξοδα. Εάν μάθουμε απλά να υπακούμε, θα μπορούμε να ζούμε γεμάτοι, χαρούμενοι και ευλογημένοι.

Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε μέσα στις σελίδες της Βίβλου τους ανθρώπους του Θεού δραστήριους και ίσως νομίζουμε ότι έτσι ήταν σε όλη τους τη ζωή.

Όμως η προσεκτική μελέτη των Γραφών δείχνει ότι σε όλων την ζωή υπήρχαν διαστήματα που πέρασαν σε ΑΠΡΑΞΙΑ.

Απραξία τουλάχιστον προς τα έξω, επειδή κανείς δε γνωρίζει ΤΙ Ο ΘΕΟΣ εργαζόταν μέσα στην καρδιά τους.

Α’ Σαμ.ιε:22 «Μήπως ο Κύριος αρέσκεται εις τα ολοκαυτώματα και εις τας θυσίας, καθώς εις το να υπακούωμεν της φωνής του Κυρίου; ιδού, η υποταγή είναι καλητέρα παρά την θυσίαν· η υπακοή, παρά το πάχος των κριών».

Τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει την υπακοή – ούτε καν οι θυσίες, τα παρακάλια και τα δάκρυα. Όταν ο Θεός μιλάει, υπάρχει μόνο μία σωστή ανταπόκριση από μας – άμεση, αδιαμφισβήτητη υπακοή.

 

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΣΟΥ;

 

Όταν ο Θεός κάλεσε τον Μωυσή να ελευθερώσει τον λαό Ισραήλ και να τους οδηγήσει έξω από την Αίγυπτο, ο Μωυσής πελάγωσε. Το μυαλό του ήταν γεμάτο ερωτηματικά και δε μπορούσε ούτε να φανταστεί πώς θα μπορούσε να φέρει εις πέρας έναν τέτοιο άθλο.

Όταν άρχισε να βομβαρδίζει το Θεό με ερωτήσεις, ανησυχίες και αντιρρήσεις, ο Θεός δεν του είπε, «Μην ανησυχείς Μωυσή. Θα σου πω ακριβώς τι θα κάνω. Πρώτα, θα μετατρέψω το νερό του Νείλου σε αίμα. Έπειτα θα στείλω μια πληγή από βατράχια, θα ακολουθήσει μια πληγή από σκνίπες, μετά μια πληγή από μύγες. Έπειτα θα θανατώσω τα ζώα, θα στείλω εξανθήματα, χαλάζι και ακρίδες, θα ακολουθήσει σκοτάδι και ο θάνατος των πρωτοτόκων. Μόλις βγείτε έξω από την Αίγυπτο, θα χωρίσω την Ερυθρά θάλασσα και θα σας οδηγήσω μέσα από την έρημο με ένα σύννεφο την ημέρα και μια στήλη φωτιάς τη νύχτα».

Είμαι σίγουρος ότι μια τέτοια λεπτομερής αποκάλυψη των σχεδίων του Θεού θα ήταν μεγάλη ανακούφιση για το Μωυσή.

Αντί γι’ αυτό όμως, όταν έκανε όλες αυτές τις ερωτήσεις σχετικά με το πώς ο Θεός θα ελευθέρωνε τον λαό Του, πήρε σαν απάντηση μια ερώτηση:

Έξοδ.δ:2 Και είπε προς αυτόν ο Κύριος, Τι είναι τούτο, το εν τη χειρί σου; Ο δε είπε, Ράβδος.

Σκέψου για λίγο πόσο παράλογο ήταν αυτό που ζητούσε ο Θεός από τον Μωυσή. Ήθελε να τον στείλει μέσα στην πιο δυνατή αυτοκρατορία του κόσμου για να ελευθερώσει το λαό Του από εκεί.

Και το μόνο όπλο που είχε ο Μωυσής ήταν ένα ραβδί! Μέσα σε όλο το έπος της Εξόδου – όλα τα θαύματα, τα τεράστια, τα μεγαλεία και τα ανδραγαθήματα που άλλαξαν τον κόσμο – ο Μωυσής δεν είχε τίποτε άλλο στο χέρι του, παρά μόνο ένα ραβδί!

Αλλά, όταν ο Μωυσής έκανε αυτό που ήξερε να κάνει, όταν χρησιμοποίησε αυτό που ήταν στο χέρι του, άρχισε να ξετυλίγεται όλη η υπόλοιπη ιστορία. Κάθε γεγονός ενεργοποιούσε το επόμενο, σαν ένα ντόμινο από επιτυχίες που οδηγούσαν στη Γη της Επαγγελίας.

Μη στεναχωριέσαι για ό,τι δεν έχεις. Ο Θεός μπορεί να χρησιμοποιήσει ό,τι έχεις αρκεί να το δώσεις με πίστη σ’ Αυτόν.

Ο Θεός ήθελε να πάρει το Μωυσή όπως ήταν και να τον χρησιμοποιήσει μ’ εκείνο που είχε στα χέρια του.

Η ράβδος με την οποία είχε οδηγήσει τα πρόβατα του Ιοθόρ, θα χρησιμοποιείτο για να ελευθερωθεί ο Ισραήλ του Θεού, για να παιδευτεί η Αίγυπτος, για ν’ ανοίξει μέσα από τη θάλασσα οδό διαφυγής, για να τρέξει νερό από την πέτρα και να δροσιστεί ο διψασμένος λαός.

Ο Θεός χρησιμοποιεί τα πιο αδύνατα όργανα για να εκπληρώσει τα ενδοξότερα σχέδιά Του. Μια ράβδος, μια κεράτινη σάλπιγγα (Ι. Ναυή ς:5), η σφεντόνα ενός ποιμένα (Α’ Σαμ.ιζ:50).

Με μια λέξη, όλα μπορούν να χρησιμεύσουν στο χέρι του Θεού, για την εκπλήρωση του έργου που θέλει να κάνει.

Οι άνθρωποι φαντάζονται ότι δεν μπορεί κανείς να φτάσει σε μεγάλα αποτελέσματα, παρά με μεγάλα μέσα, δεν συμβαίνει όμως έτσι με τα πράγματα του Θεού.

Ο Θεός χρησιμοποιεί ένα «σκώληκα» όπως κι ένα «καυστικόν ήλιον», μια «κολοκύνθην» ή ένα «καυστικόν ανατολικόν άνεμον» (Ιωάν.δ).

Αυτή τη στιγμή, πολλοί άνθρωποι σε όλον τον κόσμο ανησυχούν εξαιτίας της παράλογης ακρίβειας.

Πολλοί έχουν χάσει τις δουλειές τους, τους οικονομικούς πόρους και την ασφάλειά τους. Έχουν πολλές απορίες που αφορούν το μέλλον. Εάν νιώθεις αβεβαιότητα, τότε ίσως αυτός ο λόγος είναι από τον Κύριο για σένα.

Ψάξε στη ζωή σου σήμερα και δες τι είναι στο χέρι σου αυτή τη στιγμή.

Μπορεί να είναι άνθρωποι, σχέσεις, ενδιαφέροντα, ευκαιρίες, σκέψεις ή όνειρα.

Μην ανησυχείς, εάν ο Θεός μπόρεσε να ανοίξει τον δρόμο για ένα ολόκληρο έθνος χρησιμοποιώντας μόνο ένα ραβδί, σίγουρα μπορεί να ανοίξει έναν δρόμο και για σένα!

 

ΠΙΣΤΗ ΣΤΙΣ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 

Ο Θεός υποσχέθηκε ότι θα δώσει στο λαό Ισραήλ μια γη που ρέει μέλι και γάλα.

Τους υποσχέθηκε μια καλή και ευρύχωρη γη όπου θα μπορούσαν να απολαύσουν με ασφάλεια την ανάπαυση απ’ τους εχθρούς τους.

Πράγματι, θα τους ελευθέρωνε από τα δεσμά και ο Ίδιος προσωπικά θα τους οδηγούσε στο σπίτι των ονείρων τους. Αυτή ήταν η υπόσχεσή Του, ο «λόγος» Του σ’ αυτούς.

Μετά από αιώνες σκλαβιάς στην Αίγυπτο, πόση χαρά θα πρέπει να ένιωσαν όταν «άκουσαν» αυτήν την υπόσχεση. Πόσο πρέπει να ενθουσιάστηκαν όταν αυτός «λόγος» από το Θεό ήταν σαν όνειρο που γίνεται πραγματικότητα.

Ένα όνειρο που τους χάριζε μια χώρα, την ταυτότητά τους και την ελευθερία τους. Όμως ακόμα ζούσαν μέσα στην έρημο, χωρίς γάλα, χωρίς μέλι, χωρίς ασφάλεια, χωρίς κληρονομιά, χωρίς εκπληρωμένη υπόσχεση.

Λίγους μήνες πριν, όταν είδαν την Ερυθρά Θάλασσα να χωρίζεται μπροστά στα μάτια τους, σίγουρα ένιωθαν πιο αληθινές τις υποσχέσεις του Θεού! Τόσο αληθινές που σχεδόν μπορούσαν να γευθούν τους καρπούς της γης και να μύρισαν τα λουλούδια της.

Τώρα, όμως, έχουν το αντίθετο: σκόνη, κινδύνους, βράχια, δίψα, σκορπιούς και φόβο – είναι στην έρημο.

Ο Θεός τους μίλησε για τη «Γη της Επαγγελίας», και μετά τους οδήγησε στην έρημο. Αντί να περπατήσουν στη δόξα τους, τριγυρνούσαν μέσα σε άγονους τόπους, δίνοντας σκληρές μάχες, και γκρινιάζοντας για την παράξενη τροφή τους κάθε πρωί.

Ο λαός Ισραήλ αντιμετωπίζει μια δύσκολη κατάσταση. Ο λόγος του Θεού που τους υποσχέθηκε ένα ένδοξο μέλλον, τώρα φαίνεται παράλογος μέσα στην άγονη έρημο των γκρεμισμένων ονείρων.

Ο «λόγος που άκουσαν», αντί να φέρει ελπίδα μέσα από την εκπλήρωσή του, τώρα αιωρείται ανεκπλήρωτος, απλησίαστος, λες και τους χλευάζει και τους κοροϊδεύει καθώς περιπλανιούνται μέσα στην έρημο.

Έτσι, ο λαός Ισραήλ έπαψε να πιστεύει πλέον «στο λόγο που άκουσε». Απέρριψαν την υπόσχεση του Θεού ότι θα έμπαιναν στη Γη του προορισμού τους!

Παγιδεύτηκαν μέσα στη μακροχρόνια και παράξενη ένταση που υπάρχει ανάμεσα σε μια υπόσχεση και στην εκπλήρωσή της.

Ανάμεσα στην ακεραιότητα του Θεού και τις καταστάσεις που φαινόταν αντίθετες με το λόγο Του.

Αυτή ακριβώς, όμως, ήταν η στιγμή που έπρεπε να πιστέψουν! Εάν συνέχιζαν να πιστεύουν στο λόγο του Θεού μέσα σ’ αυτήν την κρίση, τότε θα υπάκουαν και θα έβγαιναν κερδισμένοι μέσα απ’ αυτό.

Από τη στιγμή που δεν πίστεψαν, δεν υπάκουσαν – και δεν έλαβαν τα οφέλη. Ο Θεός τους έβαλε μέσα σ’ αυτή την κατάσταση και περίμενε να δει τι είδους άνθρωποι ήταν ο λαός Του.

Όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με καταστάσεις που φαίνονται αντίθετες με τις υποσχέσεις που μας δίνει ο Θεός μέσα απ’ το λόγο Του, πρέπει πάνω απ’ όλα να πιστέψουμε, ότι Εκείνος είναι πιστός στις υποσχέσεις Του!

Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στο φόβο, στην αμφιβολία, ή στην απιστία να έρθει, διότι όταν ο Θεός δίνει μια υπόσχεση, αυτή θα εκπληρωθεί!