Η
ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ
Οι Πεντηκοστιανοί, οι άνθρωποι που πίστεψαν και πήραν το
δώρο του Αγίου Πνεύματος, προήλθαν από
πολλές εκκλησίες όπως Μεθοδιστές, Βαπτιστές, Λουθηρανούς, Αντβεντιστές,
Καθολικούς, και Μορμόνους.
Έφεραν λοιπόν διάφορες ιδέες στην Πεντηκοστιανή κίνηση από τις εκκλησίες που ξεκίνησαν. Ωστόσο κάποια πράγματα, σε θέματα πίστης, ήταν κοινά σε όλους. Οι άνθρωποι που μπήκαν στην κίνηση αυτή κατ’ ευθείαν απ’ τον κόσμο, γρήγορα δέχτηκαν αυτά που οι ποιμένες και οι δάσκαλοι τους δίδαξαν.
Ο κύριος λόγος που οι άνθρωποι ερχόταν στην Πεντηκοστή ήταν
για να πληρωθούν με το Άγιο Πνεύμα όπως αυτό αναφέρεται στις Πραξ.β:4, ι:44-46,
και ιθ:6. Το θεωρούσαν καθήκον και προνόμιο (Ματθ.γ:11, Λουκ.ια:13,
Πραξ.η:14-17, Α’ Κορ.ιβ:13 και Εφεσ.ε:18).
Καθένας που έπαιρνε το Άγιο Πνεύμα μιλούσε με γλώσσες, σαν
σημείο ότι ο Θεός του είχε δώσει το βάπτισμα ή τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος.
Γνήσια μετάνοια ήταν απαραίτητη πριν ο Θεός δώσει το Πνεύμα
Του σ’ όποιον το ζητούσε (Μαρκ.α:14-15
Λουκ.κδ:46-47 Πραξ.β:38).
Καθαριζόταν από τις αμαρτίες του με το αίμα του Ιησού που χύθηκε μια φορά γι’
αυτόν (Ιωαν.γ:16 Α’ Πετρ.α:18-20 Α’ Πετρ.β:21-25 Α’ Ιωαν.α:7-9).
Το βάπτισμα με καταβύθιση ακολουθούσε την ομολογία του Ιησού
και την μετάνοια (Μαρκ.α:9-11
Ματθ.κη:19,20 Πραξ,β:38). Κάποιες
φορές ερχόταν το Άγιο Πνεύμα πριν βαπτιστεί ο άνθρωπος στο νερό. Βαπτιζόταν
μετά, όπως το σπίτι του Κορνήλιου (Πραξ.ι:45-48).
Ο συνηθισμένος τρόπος βαπτίσματος ήταν στο όνομα του Πατέρα,
του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Το φως σχετικά με το βάπτισμα στο όνομα του
Ιησού δεν είχε ακόμα δοθεί σε πολλούς αλλά σε πολύ λίγους.
Όπως λέει στον Ιακ.ε:14,15 έχριαν τους αρρώστους με λάδι και προσευχόταν γι’ αυτούς. Πολλοί άνθρωποι θεραπευόταν από διάφορες ασθένειες με την προσευχή (Ησ.νγ:1-5 Α’ Πετρ.β:24). Αναγνώριζαν την αξία της νηστείας σαν μια βοήθεια στην προσευχή (Ματθ.ιζ:18-21).
Η Άγια ζωή εθεωρείτο βασική υποχρέωση (Α’ Πετρ.α:13-16). Ο
καρπός του Πνεύματος ήταν μέρος της κληρονομιάς των αγίων (Γαλ.ε:22-24).
Αρνιόταν τις χαρές του κόσμου γιατί εύρισκαν αληθινή χαρά υπηρετώντας τον Ιησού
(Α’ Ιωαν.β:15-17). Διάφορα χαρίσματα του Πνεύματος δινόταν στους πιστούς όπως
ήθελε ο Θεός (Α’ Κορ.ιβ:1-11).
Σαν ομάδα, οι Πεντηκοστιανοί ήταν ευτυχισμένοι με το χρίσμα
του Κυρίου. Υπηρετούσαν τον Ιησού με χαρά και ζήλο, Τον ομολογούσαν, αγαπιόταν
μεταξύ τους και μαζευόταν συχνά για λατρεία και προσευχή.
Ένα απ’ τα πιο αγαπητά τους εδάφια μετά το Πραξ,β:4 ήταν το
Εβρ.ιγ:8. Η Βίβλος ήταν η ανώτερη εξουσία, το βιβλίο των Πράξεων ήταν η αληθινή
καταγραφή της ζωής της πρώτης εκκλησίας και πρότυπο για το λαό του Θεού (Μαρκ.ιγ:31 Β’ Τιμ.γ:14-17 Β’ Πετρ.α:16-21).
Πίστευαν στη Μεγάλη Θλίψη που θα έρθει πάνω σ’ όλη τη γη,
αλλά πίστευαν ακόμα ότι ο Ιησούς θα έρθει να πάρει τους δικούς Του πριν.
Οι τάφοι των αγίων που θα έχουν πεθάνει θ’ ανοιχθούν και
μετά οι ζώντες θ’ αρπαχτούν μαζί τους στον αέρα για να συναντήσουν τον Ιησού,
τον Κύριό τους, για να είναι πάντοτε μαζί Του (Α’ Κορ.ιε:19-26 Α’ Θεσ.δ:13-18).
