Θυμάμαι μια φορά που συνάντησα έναν γνωστό, που είχα καιρό να δω. Όπως ήταν φυσικό, τον ρώτησα:
–Τι κάνεις; Είσαι καλά; Έχουμε καιρό να ιδωθούμε.
–Πολύ καλά, δόξα στον Κύριο. Ψάχνω τον Χριστό. Αναζητώ το πρόσωπο του Κυρίου, ήλθε η απάντηση.
–Δηλαδή; ρώτησα μάλλον μπερδεμένος. Συνέβη κάτι;
–Ω, όχι. Απλά, μένω κλεισμένος στο σπίτι μου και προσεύχομαι. Απλά, εκζητώ τον Κύριο. Θέλω να Τον συναντήσω. Θέλω να δω το πρόσωπό Του.
Είναι αλήθεια ότι έμεινα άναυδος. Δεν ήξερα τι να απαντήσω. Αλλά κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά, τον χαιρέτησα και χωρίσαμε. Εκείνος έφυγε χαρούμενος με την πνευματική του αναζήτηση κι εγώ, από τη μεριά μου, βυθισμένος σε σκέψεις για το αληθινό νόημα των παραπάνω λόγων.
Είναι αλήθεια ότι σαν χριστιανοί θα έπρεπε να έχουμε την επιθυμία «να δούμε» τον Κύριό μας. Και μάλιστα να Τον βλέπουμε κάθε στιγμή και σε κάθε έκφανση της καθημερινής μας ζωής ίσως. Όμως είναι αυτό τελικά που θέλει Εκείνος; Να παρατήσουμε τα πάντα και να ριχτούμε στις προσευχές μέχρι να δούμε κάποιο «σημείο» από τον ουρανό; Να κυνηγάμε κάθε εντυπωσιακή φανέρωση, που μπορεί να δείχνει «υπερφυσική» (και να είναι), αλλά ταυτόχρονα να είναι και αμφιβόλου ποιότητας;
Να απαρνηθούμε τα εγκόσμια, ίσως, και να φτάσουμε μέχρι του σημείου να απομονωθούμε απ’ όλους, προκειμένου να «αισθανθούμε» την παρουσία του Θεού; Και αν ακόμη τα κάνουμε όλα αυτά, είμαστε σίγουροι ότι θα έχουμε κάποιο αποτέλεσμα, κάποια εμπειρία που να αξίζει τον κόπο;
Εκ πρώτης όψεως δεν είναι κακό ούτε λάθος να εκζητούμε το Θεό. Το αντίθετο μάλλον: Πρέπει να εκζητούμε το Θεό! Όμως είναι αυτός ο τρόπος να Τον εκζητούμε;
Πιστεύω ότι για κάθε θέμα τέτοιας σημασίας, η απάντηση μπορεί να βρεθεί στο λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή, και είναι καλύτερο να στηριζόμαστε σε αυτόν παρά σε απόψεις ανθρώπινες. Στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου (κε:34-40), ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός λέει κάτι που θα έπρεπε να το πάρουμε πολύ σοβαρά:
«Έλθετε, οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην εις εσάς βασιλείαν από καταβολής κόσμου διότι επείνασα, και μοι εδώκατε να φάγω εδίψησα, και με εποτίσατε ξένος ήμην, και με εφιλοξενήσατε γυμνός, και με ενεδύσατε ησθένησα, και με επεσκέφθητε εν φυλακή ήμην, και ήλθετε προς εμέ».
Στη γεμάτη έκπληξη ερώτησή τους, «Πότε Κύριε τα κάναμε αυτά για Σένα;» ήλθε η απάντηση: «ΚΑΘ’ ΟΣΟΝ ΕΚΑΜΕΤΕ ΕΙΣ ΕΝΑ ΤΟΥΤΩΝ ΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΜΟΥ ΤΩΝ ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ, ΕΙΣ ΕΜΕ ΕΚΑΜΕΤΕ».
Έλεγα, λοιπόν, ότι είναι καλό να ψάχνουμε το Χριστό, αλλά ακόμη καλύτερο θα είναι να πάρουμε τα λόγια Του στα σοβαρά, αν θέλουμε να Τον συναντήσουμε. Έχουμε μπροστά μας μια ανθρωπότητα που πονάει και χάνεται. Σκεφθείτε τι θα γινόταν αν ο Χριστός καθόταν μόνιμα σ’ ένα απομονωμένο μέρος και προσευχόταν αντί να βγει και να υπηρετήσει τον κόσμο.
Μπορεί να πεις, «Μα δεν μπορώ να κάνω θαύματα!» Σωστό. Μπορείς όμως να κάνεις επισκέψεις. Γι’ αυτό και ο Κύριος επαίνεσε αυτούς που έκαναν αυτό που περνούσε απ’ το χέρι τους. Τα θαύματα θα τα κάνει ο Θεός. Είναι στη δικαιοδοσία Του. Εν τω μεταξύ ας κάνουμε αυτό που είναι στη δική μας δικαιοδοσία. Ας κυλήσουμε την πέτρα μπροστά από τον τάφο του κάθε «Λάζαρου» κι ας αφήσουμε τον Κύριο να κάνει την ανάσταση.
«Ευθύνατε την οδόν του Κυρίου». Να η δουλειά μας. Οι πιστοί είμαστε καλεσμένοι από τον ίδιο το Χριστό να πλησιάσουμε και να υπηρετήσουμε έναν κόσμο που χάνεται μέσα στη δυστυχία του. Να φέρουμε το μήνυμα και να υπηρετήσουμε την ανάγκη. Εκεί, πράγματι, θα συναντήσουμε τον Κύριό μας.
Ο Θεός είπε στο Μωυσή, «Δεν δύνασαι να ίδης το πρόσωπόν μου διότι άνθρωπος δεν θέλει με ιδεί, και ζήσει» (Έξοδ.λγ:20).
Είσαι σίγουρος ότι θέλεις να «δεις» τον Θεό; Δεν θα Τον δεις εκεί που θέλεις εσύ αλλά εκεί που θέλει Εκείνος. Και λέει πού. Και οι αλλαγές πάνω σου θα είναι τέτοιες που θα ισοδυναμούν με θάνατο. Το θάνατο ενός παλιού εγωιστικού εαυτού και τη γέννηση ενός καινούργιου, που πονάει γι’ αυτά που και ο Χριστός πονάει.
–Τι κάνεις; Είσαι καλά; Έχουμε καιρό να ιδωθούμε.
–Πολύ καλά, δόξα στον Κύριο. Ψάχνω τον Χριστό. Αναζητώ το πρόσωπο του Κυρίου, ήλθε η απάντηση.
–Δηλαδή; ρώτησα μάλλον μπερδεμένος. Συνέβη κάτι;
–Ω, όχι. Απλά, μένω κλεισμένος στο σπίτι μου και προσεύχομαι. Απλά, εκζητώ τον Κύριο. Θέλω να Τον συναντήσω. Θέλω να δω το πρόσωπό Του.
Είναι αλήθεια ότι έμεινα άναυδος. Δεν ήξερα τι να απαντήσω. Αλλά κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά, τον χαιρέτησα και χωρίσαμε. Εκείνος έφυγε χαρούμενος με την πνευματική του αναζήτηση κι εγώ, από τη μεριά μου, βυθισμένος σε σκέψεις για το αληθινό νόημα των παραπάνω λόγων.
Είναι αλήθεια ότι σαν χριστιανοί θα έπρεπε να έχουμε την επιθυμία «να δούμε» τον Κύριό μας. Και μάλιστα να Τον βλέπουμε κάθε στιγμή και σε κάθε έκφανση της καθημερινής μας ζωής ίσως. Όμως είναι αυτό τελικά που θέλει Εκείνος; Να παρατήσουμε τα πάντα και να ριχτούμε στις προσευχές μέχρι να δούμε κάποιο «σημείο» από τον ουρανό; Να κυνηγάμε κάθε εντυπωσιακή φανέρωση, που μπορεί να δείχνει «υπερφυσική» (και να είναι), αλλά ταυτόχρονα να είναι και αμφιβόλου ποιότητας;
Να απαρνηθούμε τα εγκόσμια, ίσως, και να φτάσουμε μέχρι του σημείου να απομονωθούμε απ’ όλους, προκειμένου να «αισθανθούμε» την παρουσία του Θεού; Και αν ακόμη τα κάνουμε όλα αυτά, είμαστε σίγουροι ότι θα έχουμε κάποιο αποτέλεσμα, κάποια εμπειρία που να αξίζει τον κόπο;
Εκ πρώτης όψεως δεν είναι κακό ούτε λάθος να εκζητούμε το Θεό. Το αντίθετο μάλλον: Πρέπει να εκζητούμε το Θεό! Όμως είναι αυτός ο τρόπος να Τον εκζητούμε;
Πιστεύω ότι για κάθε θέμα τέτοιας σημασίας, η απάντηση μπορεί να βρεθεί στο λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή, και είναι καλύτερο να στηριζόμαστε σε αυτόν παρά σε απόψεις ανθρώπινες. Στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου (κε:34-40), ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός λέει κάτι που θα έπρεπε να το πάρουμε πολύ σοβαρά:
«Έλθετε, οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην εις εσάς βασιλείαν από καταβολής κόσμου διότι επείνασα, και μοι εδώκατε να φάγω εδίψησα, και με εποτίσατε ξένος ήμην, και με εφιλοξενήσατε γυμνός, και με ενεδύσατε ησθένησα, και με επεσκέφθητε εν φυλακή ήμην, και ήλθετε προς εμέ».
Στη γεμάτη έκπληξη ερώτησή τους, «Πότε Κύριε τα κάναμε αυτά για Σένα;» ήλθε η απάντηση: «ΚΑΘ’ ΟΣΟΝ ΕΚΑΜΕΤΕ ΕΙΣ ΕΝΑ ΤΟΥΤΩΝ ΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΜΟΥ ΤΩΝ ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ, ΕΙΣ ΕΜΕ ΕΚΑΜΕΤΕ».
Έλεγα, λοιπόν, ότι είναι καλό να ψάχνουμε το Χριστό, αλλά ακόμη καλύτερο θα είναι να πάρουμε τα λόγια Του στα σοβαρά, αν θέλουμε να Τον συναντήσουμε. Έχουμε μπροστά μας μια ανθρωπότητα που πονάει και χάνεται. Σκεφθείτε τι θα γινόταν αν ο Χριστός καθόταν μόνιμα σ’ ένα απομονωμένο μέρος και προσευχόταν αντί να βγει και να υπηρετήσει τον κόσμο.
Μπορεί να πεις, «Μα δεν μπορώ να κάνω θαύματα!» Σωστό. Μπορείς όμως να κάνεις επισκέψεις. Γι’ αυτό και ο Κύριος επαίνεσε αυτούς που έκαναν αυτό που περνούσε απ’ το χέρι τους. Τα θαύματα θα τα κάνει ο Θεός. Είναι στη δικαιοδοσία Του. Εν τω μεταξύ ας κάνουμε αυτό που είναι στη δική μας δικαιοδοσία. Ας κυλήσουμε την πέτρα μπροστά από τον τάφο του κάθε «Λάζαρου» κι ας αφήσουμε τον Κύριο να κάνει την ανάσταση.
«Ευθύνατε την οδόν του Κυρίου». Να η δουλειά μας. Οι πιστοί είμαστε καλεσμένοι από τον ίδιο το Χριστό να πλησιάσουμε και να υπηρετήσουμε έναν κόσμο που χάνεται μέσα στη δυστυχία του. Να φέρουμε το μήνυμα και να υπηρετήσουμε την ανάγκη. Εκεί, πράγματι, θα συναντήσουμε τον Κύριό μας.
Ο Θεός είπε στο Μωυσή, «Δεν δύνασαι να ίδης το πρόσωπόν μου διότι άνθρωπος δεν θέλει με ιδεί, και ζήσει» (Έξοδ.λγ:20).
Είσαι σίγουρος ότι θέλεις να «δεις» τον Θεό; Δεν θα Τον δεις εκεί που θέλεις εσύ αλλά εκεί που θέλει Εκείνος. Και λέει πού. Και οι αλλαγές πάνω σου θα είναι τέτοιες που θα ισοδυναμούν με θάνατο. Το θάνατο ενός παλιού εγωιστικού εαυτού και τη γέννηση ενός καινούργιου, που πονάει γι’ αυτά που και ο Χριστός πονάει.
