Τις προάλλες είχα κάποιους προβληματισμούς σχετικά με το πόσο άμεσα επηρεάζει η εκκλησία, το σύνολο δηλαδή των αδερφών μου, την προσωπική μου ζωή. Ακόμα, είχα κάποιες σκέψεις για το ποιά πρέπει να είναι η στάση της εκκλησίας μέσα στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.
Γεννημένος μέσα σε μια γνήσια χριστιανική οικογένεια βίωσα τον όρο 'εκκλησία' από πολύ μικρή ηλικία και έτσι ίσως να μην κατάφερα να εκτιμήσω την εκκλησία μέσω κάποιας αλλαγής στην καθημερινή μου ζωή.
Μεγαλώνοντας όμως ένιωθα όλο και πιο έντονη την θαλπωρή με την οποία με αγκάλιαζε η εκκλησία μου. Είδα όλη σχεδόν την εκκλησία να συμμερίζεται μαζί μου τόσο τις στιγμές της χαράς μου, όσο και τις πιο δυσάρεστες καταστάσεις, εφαρμόζοντας μ’ αυτό τον τρόπο την ευαγγελική ρήση 'χαίρετε μετά χαιρόντων και κλαίετε μετά κλαιόντων'.
Ακόμα παρατήρησα πως αυτό δεν γινόταν μόνο μ’ εμένα, αλλά με τον καθένα που έμπαινε στους κόλπους της εκκλησίας, είτε σαν καινούριο μέλος, είτε σαν απλός επισκέπτης. Γενικότερα είδα τα παλαιότερα μέλη της εκκλησίας να αγκαλιάζουν τα νεότερα και αυτά με την σειρά τους να γίνονται με τη ζωή τους 'δρομοδείκτες' μέσα στην χριστιανική πορεία.
Βέβαια δεν έλειψαν στιγμές που με πικρία είδα ανθρώπους να φεύγουν από την εκκλησία, με τη δικαιολογία πως κάτι τους σκανδάλισε και πως ενοχλήθηκαν από άλλους.
Σε κάθε περίπτωση, έχω την εντύπωση ότι πάντα οι 'άλλοι' είναι εκείνοι που μας φταίνε. Μάλλον όμως, φταίμε εμείς οι ίδιοι.
Ωριμάζοντας πλέον μέσα στην εκκλησιαστική κοινωνία βλέπω την πλειονότητα των αδερφών μου όχι μόνο να μην κρατά μία αδιάφορη στάση απέναντι στο θέλημα του Θεού αλλά και να με βοηθούν στην πρακτική Χριστιανική μου πορεία.
Συμμετέχοντας σε πολλές από τις δραστηριότητες της εκκλησίας μου, είδα όλο το εκκλησίασμα να υπηρετεί με πίστη τον τελειωτή της πίστης μας τον Ιησού Χριστό, αλλά και να προσεύχεται να μην καταφέρει ο εχθρός να μετατρέψει αυτή την φλόγα της πίστης σε παγετό μίας νωχελικής πίστης.
Η γλυκιά ζεστασιά που μπορεί να προσφέρει η εκκλησία σε ένα μέλος της, δεν θα πρέπει ποτέ να αποτελέσει τροχοπέδη στην ενεργή χριστιανική πορεία του εντός και εκτός της εκκλησίας .Ο χριστιανός πρέπει να μεταφέρει τα όσα πνευματικά αγαθά αποκομίζει από την εκκλησία στους ανθρώπους που τον περιβάλλουν καθημερινά, και η ζωή του να είναι ένα θαύμα για όσους πρέπει να δουν για να πιστέψουν πως ο Θεός δεν άλλαξε ποτέ και ούτε αποκοιμήθηκε όπως έγραψαν κατά καιρούς διάφοροι.
