Στην εποχή μας, η ημιμάθεια και η ανευθυνότητα έχουν γίνει της μόδας. Ο καθένας κάνει τον παντογνώστη. Κι αν έτυχε να βγάλει το Γυμνάσιο ή να γραφτεί και στο Πανεπιστήμιο, τότε είναι που δεν τον πιάνεις πουθενά. Χρησιμοποιώντας πολλές φορές ένα λεξιλόγιο ακαταλαβίστικο και μισό-επιστημονικό, εκφράζει γνώμες λαθεμένες και καταλήγει σε συμπεράσματα αντιεπιστημονικά. Έτσι αποφαίνεται χωρίς να δέχεται αντίρρηση, ότι ο άνθρωπος προέρχεται από... τον πίθηκο και ότι το Θεό τον έφτιαξαν... οι παπάδες!
Απόδειξη την αμάθειάς του είναι ότι ταυτίζει τον εαυτό του με τα ζώα και το Ευαγγέλιο με του παπάδες! Αλλά, όσο δε μπορεί να ξεχωρίσει αυτό τα απλά πράγματα είναι αδύνατο να βγει από το βάλτο της σύγχυσης και να πατήσει στο στέρεο έδαφος της Αλήθειας.
Εάν όμως εσύ ενδιαφέρεσαι ειλικρινά να γνωρίσεις την Αλήθεια, αυτά που γράφονται εδώ θα σε βοηθήσουν στην έρευνά σου και η ώρα που θα διαθέσεις να τα διαβάσεις, δεν θα πάει χαμένη.
Το ερώτημα, ποιος έκανε τούτο ή εκείνο είναι ένα ερώτημα με το οποίο μας έχει διαπαιδαγωγήσει το περιβάλλον της Φύσης. Πράγματι, το κάθε ον που ζει και κινείται στον κόσμο, έχει προηγούμενο ένα άλλο ον στο οποίο χρωστάει την ύπαρξή του και δίχως το οποίο δεν θα υπήρχε. Τούτο το προηγούμενο γεγονός ονομάζουμε αιτία. Π.χ. Εγώ υπάρχω επειδή προηγουμένως υπήρξε ο πατέρας μου και η μητέρα μου. Ο πατέρας μου υπήρξε επειδή πριν απ’ αυτόν υπήρξαν δύο άλλοι άνθρωποι, οι γονείς του. Ή ακόμα, υπάρχει ένα τραπέζι επειδή υπήρξαν δένδρα και υλοτόμοι και ξυλουργοί κ.ο.κ.
Έχουμε παιδαγωγηθεί από το περιβάλλον μας να ζητάμε για κάθε τι την αιτία του, που βρίσκουμε έξω απ’ αυτό. Στην απέραντη λοιπόν, αλυσίδα των όντων- αιτιατών και αιτίων- φθάνουμε στο Θεό, την πρώτη αιτία και παιδαγωγημένοι καθώς είμαστε από το περιβάλλον, ρωτάμε και για το πρώτο αυτό αίτιο. «Ποιος το έκανε;».
Η απάντηση είναι ότι το πρώτο αίτιο- ο Θεός- έχει την αιτία της ύπαρξής Του μέσα στον Εαυτό Του, είναι CAUSA SUI, (κάουζα σούι) δηλαδή: Αυτός αιτία Εαυτού. Αυτοαίτιος.
Στην απάντηση αυτή οι αθεϊστές φιλόσοφοι χαμογελούν ειρωνικά για τούτη την αλλόκοτη έννοια του Αυτοαίτιου που προβάλλουμε. Όμως η ειρωνεία αυτή στρέφεται σε βάρος τους, επειδή ενώ από τη μία αρνούνται το Αυτοαίτιο για το Θεό, από την άλλη παραδέχονται αυτό, για την υλοενέργεια. Επειδή άλλο είναι, παρά Αυτοαίτιο, η υλοενέργεια που δέχονται σαν αιώνια και μοναδική πηγή του παντός;
Παραδέχονται ασυνείδητα το Αυτοαίτιο για την υλοενέργεια, ενώ χλευάζουν την ίδια έννοια όταν αναφέρεται στην πίστη σε Δημιουργό Θεό. Οπουδήποτε, λοιπόν, και φύγει ο άνθρωπος έξω από το Θεό, δεν θα μπορέσει ν’ απαλλαγεί από το Αυτοαίτιο, είτε το ομολογήσει είτε όχι! Και στους δύο δίσκους της πλάστιγγας, είτε στο Θεό, είτε στην υλοενέργεια, βρίσκουμε κατ’ ανάγκη το Αυτοαίτιο.
Εκείνοι που πιστεύουν στο Θεό έχουν το πλεονέκτημα ότι στηρίζονται σε αυθύπαρκτο πνεύμα, σαν αιτία του παντός, γι’ αυτό και μπορούν να εξηγήσουν λογικά και αβίαστα την αυστηρή μονοκρατία της σκέψης που επικρατεί στο Σύμπαν, με τη μορφή ενιαίων και σοφών νόμων, ενώ οι υλιστές, αρνούμενοι το Δημιουργό, αναγκάζονται να καταπίνουν ογκόλιθους παραλογισμών και εναντιώσεων προς τα πράγματα. Λένε δηλαδή, ότι το Σύμπαν έγινε στην τύχη. Επίσης, λένε ότι η ύλη γέννησε τον άνθρωπο, μολονότι ο άνθρωπος την υποτάσσει καθημερινά για την εξυπηρέτησή του. Λένε ότι η ύλη έδωσε στον άνθρωπο συνείδηση και ελευθερία, μολονότι αυτή η ίδια δεν έχει, ούτε το ένα ούτε το άλλο. Επίσης ότι παρατηρήθηκε μεταμορφισμός από το ένα ζωικό είδος στο άλλο, μολονότι το πείραμα διαψεύδει αυτή τη θεωρία.
Αυτό το νόημα εκφράζει η αλήθεια της Βίβλου, ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο «εξ εαυτού»: δηλαδή όχι από δημιουργία που προϋπήρχε. Ο κόσμος βγήκε από το Θεό, δεν είναι ο Θεός αλλά είναι έργο του Θεού. Ο Θεός δημιούργησε το Σύμπαν.
Έλα λίγο να φανταστούμε πώς έγινε ένα σπίτι, ας πούμε, μικρό και ταπεινό, στην τύχη.
Φύσηξε ο αγέρας, λεει, μια μπουλντόζα απ’ το γκαράζ και την πήγε στο οικόπεδο. Μια μπουλντόζα- ένα εκσκαφέα που έγινε στην τύχη... Και πήρε μπρος στην τύχη η μπουλντόζα, κι έσκαψε, έσκαψε στην τύχη και, δες, άνοιξε τα θεμέλια σ’ ένα ωραίο σχέδιο.
Ύστερα, λεει, φύσηξε άλλος αγέρας κι άρπαξε απ’ τη Χαλκίδα σακιά με τσιμέντο (έτοιμα) και μια μπετονιέρα (έτοιμη κι αυτή) κι ήρθε κι έριχνε, τα «μπετά» στις σιδερένιες κολώνες, που είχαν στο μεταξύ φυτρώσει, εκεί που έπρεπε, στην τύχη...
‘Έτσι, ρίχτηκαν όλα τα τσιμέντα... Κι ύστερα άλλος αγέρας άρπαξε τούβλα (έτοιμα και τούτα) απ’ τη Ραφήνα και τα’ φερε και πήρε να τα βάζει στη θέση τους το ένα επάνω στο άλλο. Μετά είπαν οι λάσπες: δεν πάμε να σοβατίσουμε τα τούβλα; Και πήγαν, και ανέβαιναν και απλώνονταν και κολλούσαν στα τούβλα; Και πήγαν, και ανέβαιναν και απλώνονταν και κολλούσαν στα τούβλα. Με τον ίδιο τρόπο, μη σε κουράζω περισσότερο, ζαλισμένο άνθρωπο, κινήθηκαν έτσι από μόνα τους και πήγαν στο γιαπί τα πατώματα, τα παράθυρα, οι πόρτες, τα μάρμαρα, τα ηλεκτρικά, τα υδραυλικά, τα έπιπλα, τα..., τα,,, και έγινε το σπίτι!! Δηλαδή ούτε ο μεγαλύτερος παραμυθάς και ψεύταρος, ο μακαρίτης ο Μινχάουζεν, ας πούμε.
Αυτόματος ψυκτικός μηχανισμός
Απ’ τις τόσες εκπληκτικές λειτουργίες που συνθέτουν τη βιολογική μας ύπαρξη, παίρνουμε μία, τη λειτουργία του ιδρώτα.
Αποκρουστικό θέμα, θα μου πείτε κι αν μας έλειπε θα’ ταν καλύτερα. Όμως, δεν είναι έτσι. Ο ιδρώτας στα φυσιολογικά του όρια, αποτελεί μέρος της υγείας μας, της ζωής μας, αν θέλετε. Ναι, βέβαια, αν δεν ιδρώναμε καθόλου, θα κινδυνεύαμε να... «καούμε».
Έτσι, ακριβώς, είναι. Το σώμα μας είναι μια μηχανή, που συνέχεια υπερθερμαίνεται. Οι τροφές, που τρώμε, δεν είναι άλλο παρά «καύσιμα», που ο οργανισμός μας τα «καίει».
Έτσι, ο ανθρώπινος οργανισμός παράγει συνέχεια θερμότητα και ταυτόχρονα, με την άδηλη αναπνοή, αποβάλλει θερμότητα. Μ’ αυτό τον τρόπο, η εσωτερική μας θερμότητα διατηρείται σε φυσιολογικά επίπεδα, δηλ. 360 -370 C.
Η εσωτερική αυτή θερμοκρασία, όμως, όταν βρεθούμε σε ειδικές συνθήκες, ανεβαίνει απότομα. Κυριολεκτικά ανάβουμε, όταν η εξωτερική θερμοκρασία ανεβαίνει το καλοκαίρι, όταν κάνουμε κάποια σωματική άσκηση, γυμναστική, κάποια κουραστική εργασία, περπατάμε γρήγορα ή τρέχουμε. Τότε, στην κυριολεξία, μας σώζει... ο ιδρώτας.
Σ’ ένα τμήμα του εγκεφάλου μας υπάρχει ένα είδος «θερμοστάτη», θα λέγαμε, το «θερμορυθμιστικό κέντρο».
Είναι το ειδικό για τη ρύθμιση της θερμοκρασίας του σώματος. Μόλις, λοιπόν, η παραγωγή θερμότητας ξεπερνάει τα φυσιολογικά όρια, το θερμορυθμιστικό κέντρο ξυπνάει αμέσως τους ιδρωτοποιούς αδένες. Αυτοί είναι 3.000.000 περίπου, σπαρμένοι σ’ όλο μας το σώμα, κάτω απ’ το δέρμα μας και καταλήγουν στην επιφάνειά του.
Αμέσως οι ιδρωτοποιοί κηρύττουν συναγερμό και κινητοποιούν ολόκληρο σύστημα. «Βάζουν μπρος» ένα ψυκτικό μηχανισμό. Εκκρίνουν άφθονο νερό και κάνουν ένα δροσερό «ντους» στο υπερθερμασμένο σώμα μας. Το πλένουν, το δροσίζουν και δεν το αφήνουν να... ψηθεί από την υπερβολική θερμότητα.
Το νερό αυτό μαζί με άλλες άχρηστες ουσίες του οργανισμού, το νιώθουμε να ξεχειλίζει και να βγαίνει απ’ τα εκατομμύρια πόρους του δέρματός μας. Τότε, λέμε, ότι είμαστε καταϊδρωμένοι. Αυτός ο ιδρώτας μας, όμως, έκανε το ... θαύμα του. Καθώς εξατμίζεται απ’ το σώμα μας, αφαιρεί μαζί και την περίσσεια θερμότητα και νιώθουμε να μας διαπερνά η ευχαρίστηση της δροσιάς. Μόνο, που χρειάζεται προσοχή, να μη στεγνώσουμε απότομα και κρυολογήσουμε.
Ο ιδρώτας, λοιπόν, είναι απαραίτητος στον οργανισμό μας. Οι γιατροί μας λένε ακόμα, ότι είναι ευεργετικός και γι’ άλλους λόγους. Βοηθάει, τα νεφρά, γιατί ελαττώνει την εργασία τους. Κι’ επίσης βοηθάει στην καλή λειτουργία του αίματος κι επομένως στην ομαλή λειτουργία της καρδιάς.
Και αυτά όλα γίνονται από την τύχη ;;;
Ένας άνθρωπος αποτελείται από 1028 άτομα. Δηλαδή το σώμα του απαρτίζεται από 10 οκτάκις εκατομμύρια άτομα (1028=10.000.000.000.000.000.000.000.000.000).
Έχει στο δέρμα τρία εκατομμύρια ιδρωτοποιούς αδένες δια των οποίων ρυθμίζεται αυτομάτως η θερμοκρασία του σώματος ενώ συγχρόνως απομακρύνονται άχρηστες ουσίες.
Το σώμα του ανθρώπου μέσα σε μια ημέρα παράγει 1.700.000 θερμίδες! Απίστευτο, όμως αληθινό.
Ο οργανισμός μας εφόσον παίρνει τροφές οι οποίες περιέχουν άνθρακα με διάφορες μορφές παράγει διαρκώς θερμότητα, όπως ακριβώς συμβαίνει στη σόμπα όταν τροφοδοτείται με ξύλα ή κάρβουνα. Η καύση μέσα στη θερμάστρα γίνεται με τη βοήθεια του οξυγόνου της ατμόσφαιρας, εις δε τον οργανισμό γίνεται κατά την ένωση των τροφών με το οξυγόνο που εισάγεται στους πνεύμονες. Μ’ αυτές τις 1.700.000 θερμίδες έπειτα από μερικές ώρες η θερμοκρασία του σώματός μας θα ανέβαινε τόσο, ώστε θα καιγόμαστε από μεγάλο πυρετό.
Και όμως ούτε καιγόμαστε ούτε καταστρεφόμαστε, γιατί υπάρχει αυτός ο σκόπιμος μηχανισμός: η εξάτμιση χάρις στην οποία η θερμότητα που πλεονάζει μέσα μας να φεύγει και να διατηρείται η κανονική θερμοκρασία του σώματος. Με τον αέρα που εκπνέουμε, με την ακτινοβολία που βγαίνει διαρκώς από ολόκληρο το σώμα.
Για δείτε, όταν σπάσει ένα κόκαλο το μόνο που μπορεί να κάνει ο γιατρός είναι να το βάλει στη θέση του και τίποτ’ άλλο.
Τη συγκόλληση, την επούλωση, θα την κάνει το σώμα εκ των έσω, μοναχό του. Το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση τραύματος. Το μόνο που θα κάνει ο γιατρός είναι να καθαρίσει το τραύμα και να φέρει μαζί τα χείλη του με ραφή ή χωρίς ραφή. Την επούλωση θα την κάνει το σώμα εκ των έσω και μόνο το σώμα από μόνο του. Δεν βλέπετε την έμφυτη «σοφία»; Παίρνει τροφή νεκρή, που τρωμε και την κάνει ζωντανή: αίμα, και με το αίμα φτιάχνει σάρκα, κόκαλα, όργανα, χωρίς εμείς να έχουμε διόλου είδηση και συνείδηση του τι γίνεται μέσα στον οργανισμό μας, χωρίς την εντολή μας, χωρίς την έγκρισή μας, χωρίς να μας ρωτήσουν, ακόμα και εναντίον της γνώμης μας και της θελήσεώς μας. Αν οι θαυμαστές λειτουργίες του Αυτόνομου Νευρικού Συστήματος αφήνονταν στη δική μας διάθεση και διάκριση, στο δικό μας έλεγχο, στη διάκριση του μυαλού μας δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε ίσως περισσότερο από μερικά λεπτά της ώρας.
Έργο αποκλειστικό της «σοφίας» αυτής που βρίσκεται πίσω από κάθε όργανο μικροσκοπικό κύτταρο, έργο των έμφυτων δυνάμεων του οργανισμού για να συντηρείται η ζωή του.
