Φανταστείτε ένα εφιαλτικό σενάριο. Να ξυπνάγατε, λέει, ένα καλό πρωί, να πατάγατε το κουμπί της τηλεόρασης όπως (όσοι) κάνετε κάθε μέρα με την τσίμπλα στα μάτια, και σε μαύρο φόντο, τότε, να βλέπατε την ακόλουθη ανακοίνωση: «Από της 5ης πρωινής τής σήμερον, καθ' άπασαν την υφήλιον, τηλεόρασις δεν υπάρχει πλέον. Απέθανεν!»
Παίρνετε στο τηλέφωνο τη γειτόνισσα, το φίλο, το συγγενή, τσεκάρετε αν όντως είναι έτσι τα πράγματα, κοιτάτε το ημερολόγιο μπας και είναι 1η του Απρίλη, βεβαιώνεστε εν πάση περιπτώσει ότι ο εφιάλτης είναι αληθινός και έτσι, από το σημείο αυτό και ύστερα, αρχίζει η ζωή σας χωρίς τηλεόραση -έχοντας, όμως, προηγουμένως γνωριστεί και εξοικειωθεί με το μέσον.
Ας περιορίσουμε, λοιπόν, τη μικρή αυτή «άσκηση» στα καθ' ημάς. Στην Ελλαδίτσα μας. Και ας προσπαθήσουμε να τη φανταστούμε χωρίς τηλεόραση πια και, για να προλάβω το «ελληνικό δαιμόνιο», χωρίς Ίντερνετ επίσης.
Έχω, λοιπόν, τη βεβαιότητα ότι σε μια πρώτη φάση θα είχαμε ένα μεγάλο και ανεξέλεγκτο κύμα αυτοκτονιών από ανθρώπους που δεν θα μπορούσαν να ελέγξουν το σύνδρομο της στέρησης ή από εκείνους που θα συνειδητοποιούσαν ξαφνικά ότι εκεί που ήταν «κάτι», τώρα είναι «τίποτα».
Δεν αναφέρομαι μόνο σ' αυτούς που εργάζονται στην τηλεόραση ή που οι επιχειρηματικές δραστηριότητές τους είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με αυτήν. Δεν αναφέρομαι ούτε στον εμπορικό και Βιομηχανικό κόσμο, που από τη μία στιγμή στην άλλη θα αναγκαστεί να βρει άλλους τρόπους για να προωθήσει τα προϊόντα του.
Αναφέρομαι κυρίως σε εκείνους τους ανθρώπους των οποίων η εικόνα, το «ίματζ» όπως αλλιώς το λέμε, δεν είναι παρά μια κακή φωτοτυπία ενός προσώπου, το οποίο δεν είναι, αλλά θα ήθελαν να είναι, το δικό τους.
Σκεφθείτε, παραδείγματος χάριν, τους σημερινούς πολιτικούς μας χωρίς αυτό το μέσο. Θα αναγκαστούν από τη μια μέρα στην άλλη να αλλάξουν την επικοινωνιακή πολιτική τους. Θα τα καταφέρουν όμως; Φοβούμαι πως όχι. Γιατί θα υποχρεωθούν, ίσως, να ξαναγυρίσουν σ’ ένα σύστημα πραγμάτων που απαιτούσε γνώσεις βαθιές και πραγματικές, χάρισμα προσωπικότητας και ταλέντο στις πρόσωπο με πρόσωπο επαφές με τους απλούς ανθρώπους.
Έχω δει πολλούς πολιτικούς σήμερα (από εκείνους που βγαίνουν συνεχώς στα κανάλια), οι οποίοι όταν έρχονται σε απευθείας επαφή με τους απλούς πολίτες είναι σαν τα ψάρια έξω από τα νερά τους. Δεν ξέρουν πώς να τους μιλήσουν, πώς να συμπεριφερθούν, πώς να τους κερδίσουν. Συμπεριφέρονται ωσάν να βρίσκονται μέσα σ’ ένα στούντιο ή μέσα σ' ένα παράθυρο και μιλάνε εκείνην τη ζούφια τηλεοπτική γλώσσα που αναγκάστηκαν τα τελευταία χρόνια να μάθουν.
Έχω δει, επίσης, πολλούς πολιτικούς (αλλά και άλλους από τον εν γένει χώρο των ...επωνύμων), ακόμα κι όταν βρίσκονται εκτός του ...βεληνεκούς της τηλεόρασης, να νομίζουν ότι συνεχώς τούς σημαδεύει μια κάμερα. Δεν υπάρχουν χωρίς αυτήν. Δεν αναπνέουν.
Φανταστείτε τι θ' απογίνουν εκείνοι που δεν θα έχουν πλέον την πολυτέλεια να πλασάρουν μέσω της τηλεόρασης τις ...υπηρεσίες και τις επιχειρηματικές δραστηριότητές τους.
Φανταστείτε τι θ' απογίνουν εκείνοι οι οποίοι απέκτησαν κάποιο όνομα μέσω της τηλεόρασης και, χρησιμοποιώντας αυτό το όνομα, παίρνουν ας πούμε στο τηλέφωνο το τάδε εστιατόριο, «είμαι ο κύριος τάδε» και αμέσως τού δίνουν τραπέζι.
Φανταστείτε τι θ' απογίνουν οι ηθοποιοί της μιας χρήσης, τα μανεκέν του μόνιμου χαμόγελου, οι αστρολόγες, χαρτορίχτρες, οι εκμεταλλευτές της ανθρώπινης ματαιοδοξίας (όπως οι εκπρόσωποι των κέντρων αδυνατίσματος), όλοι αυτοί, εν πάση περιπτώσει, που «παίζουν πρώτο πλάνο» στη ζωή μας και που, αν τους τραβήξεις το χαλί πάνω στο οποίο αιωρούνται, απλώς θα εξαφανιστούν.
Ίσως τότε, εάν σταματούσε η τηλεόραση για ένα εύλογο χρονικό διάστημα, γινόταν μια ουσιαστική αποτοξίνωση και επέστρεφε όταν το τοπίο πια θα είχε ξεκαθαρίσει, ίσως τότε να το αγαπούσαμε πραγματικό αυτό το μέσον. Και σίγουρα, τότε, θα ήμασταν; ως άνθρωποι, πολύ καλύτεροι. Όσοι, εννοείται, δεν θα είχαμε στο μεταξύ αυτοκτονήσει. ..
