• Σε καμιά άλλη εποχή της ιστορίας, ο άνθρωπος δεν βασανιζόταν με περισσότερα ερωτηματικά όσο σήμερα.
• Ποτέ άλλοτε το άγχος δεν καταπίεζε τον άνθρωπο τόσο, όσο σήμερα.
• Η επιστήμη και η τεχνική ποτέ δεν προχώρησαν με τόση ταχύτητα, όσο τα τελευταία 50 χρόνια.
• Τα επιτεύγματα του ανθρώπου ζαλίζουν και το ίδιο το μυαλό του.
Είναι όμως ο άνθρωπος σήμερα ευχαριστημένος από τον εαυτό του, από το περιβάλλον του, από την κατάσταση στη χώρα του, και γενικά από τη ζωή του;
Η απάντηση που δίνουν οι περισσότεροι είναι ΟΧΙ.
Ο ένας δεν είναι ευχαριστημένος πια να ζει στις μεγαλουπόλεις με τους φοβερούς θορύβους και το καυσαέριο που δηλητηριάζει σταθερά τον οργανισμό και στέλνει τους ανθρώπους στα ψυχιατρεία και στα νοσοκομεία.
Ο άλλος είναι αγανακτισμένος με τα κυκλοφοριακά προβλήματα των μεγαλουπόλεων, γιατί χάνει δυο και τρεις ώρες την ημέρα για να πάει και να έλθει από την δουλειά του.
Ένας άλλος έχει αγωνία με αυτά που βλέπουν τα παιδιά του στην τηλεόραση, δηλαδή τα εγκλήματα και τις σεξουαλικές εκτροπές και διαστροφές. Ανησυχεί που βλέπει ότι το ενδιαφέρον τους για το σχολείο ελαττώνεται συνεχώς, και δεν υπάρχει πλέον σεβασμός προς τους γονείς.
Αναρωτιέται, γιατί άραγε η Κυβέρνηση που τιμωρεί το έγκλημα και δαπανά εκατομμύρια για να χτίζει φυλακές και να τρέφει τους φυλακισμένους, δεν έχει τη στοιχειώδη αντίληψη να καταλάβει ότι δεν συμφέρει να μορφώνει τα παιδιά μέσω της τηλεόρασης, στο πώς γίνονται οι έξυπνες ληστείες, οι απάτες και τα φοβερά εγκλήματα;
Οι περισσότεροι καταπιέζονται από την ανεργία και έχουν χάσει πλέον την εμπιστοσύνη τους σε πολιτικά συστήματα και ιδεολογίες στις οποίες κάποτε είχαν στηρίξει τις ελπίδες τους.
Άλλοι τα βάζουν με τις εκκλησίες που δεν κάνουν τίποτα για να σταματήσει το κακό.
Άλλοι πάλι αγανακτούν γιατί άραγε οι παραγωγοί να ξοδεύουν εκατομμύρια σε χημικά παρασκευάσματα που θα αυξήσουν την παραγωγή (όχι όμως και την ποιότητα), των προϊόντων τους, και μετά να πληρώνονται από τους αρμοδίους για να πετάνε ολόκληρα αυτοκίνητα με φρούτα στις χωματερές, όταν εκατομμύρια πεθαίνουν από πείνα στην Αφρική και στην Ασία.
Και φυσικά αυτοί που κατοικούν κοντά στις χωματερές εκείνες που θάφτηκαν τα βερίκοκα και τα ροδάκινα και τα λεμόνια, παραπονούνται γιατί ενοχλούνται από τις μύγες, τα κουνούπια και τις δυσοσμίες.
Άλλοι ζουν με το φόβο ενός πυρηνικού πολέμου. Τέλος άλλοι τα βάζουν με το Θεό, «αν υπάρχει Θεός, γιατί δεν βελτιώνει την κατάσταση»; βλασφημούν, υψώνοντας τη γροθιά τους στον ουρανό. Λες και ερώτησε ποτέ ο άνθρωπος το Θεό για το τι κάνει και τι φτιάχνει στην ζωή του...
Και τώρα η ερώτηση που κάνει απεγνωσμένα κάθε ειλικρινής άνθρωπος είναι: Υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω για να εξασφαλίσω το μέλλον μου μέσα σ’ αυτή τη χαώδη κατάσταση; Υπάρχει απάντηση; Υπάρχει ελπίδα ότι δεν θα καταλήξω στο ψυχιατρείο, ότι τα παιδιά μου δεν θα καταλήξουν στα ναρκωτικά, ότι δεν θα ντρέπομαι γι’ αυτά κάποια ημέρα;
Πολλοί φιλόσοφοι, πολιτικοί, κοινωνιολόγοι και συγγραφείς πρότειναν διάφορες λύσεις.
Οι άνθρωποι δοκίμασαν όλες τις προτεινόμενες λύσεις κατά καιρούς, ήρθε όμως καμιά βελτίωση στη ζωή τους;
Διάφορες οργανώσεις, θρησκείες, σωματεία φωνάζουν στους δρόμους: «Άμα έρθεις μαζί μας όλα θα αλλάξουν. Άμα γίνεις μέλος στην οργάνωση μας θα σε βοηθήσουμε... ».
Και τρέχουν πίσω τους αφελείς αναζητητές της ευτυχίας και της ειρήνης, για να διαπιστώσουν ότι ύστερα από λίγο έχουν χάσει το πιο πολύτιμο αγαθό της ζωής, την ίδια ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥΣ.
