Όταν το Άγιο Πνεύμα μπει στην καρδιά του αμαρτωλού και γεννήσει το νέο άνθρωπο, αυτός μέρα με τη μέρα πρέπει να αυξάνει πνευματικά. Ο γνήσιος Χριστιανός έχει τον πόθο να μοιάσει στο Χριστό, να αποκτήσει τις δικές Του ιδιότητες και το χαρακτήρα Του.
Δυστυχώς, πολλές φορές, όταν η παιδαγωγική του Θεού εφαρμόζεται επάνω μας, εμείς δυσανασχετούμε ή αγανακτούμε και, ίσως, προσπαθούμε να την αποφύγουμε.
"Κύριε", λέμε στην προσευχή μας, "δώσε μας υπομονή", και Εκείνος απαντά βάζοντας δίπλα μας ένα άτομο που μας ενοχλεί. Τι κάνουμε τότε; Καταβάλλουμε προσπάθεια να ανεχτούμε, να υποχωρήσουμε, να μιλήσουμε με γλυκύτητα, ή απομακρυνόμαστε από το άτομο αυτό για να αποφύγουμε την ενόχληση που μας προκαλεί; Ο κόσμος λέει: "Μακριά και ν' αγαπιόμαστε". Η Βίβλος όμως έχει κάτι άλλο να μας ρωτήσει: "Όστις δεν αγαπά τον αδελφόν αυτού τον οποίον είδε, τον Θεόν, τον οποίον δεν είδε, πώς δύναται να αγαπά;" (Α' Ιωάν.δ:20)
Ίσως υπάρχει στο περιβάλλον μας κάποιος που συνεχώς μας ταπεινώνει. Αχ! Πόσο θα θέλαμε να βάλουμε το άτομο αυτό στη θέση του! Μπορεί, βέβαια, εκείνος να μη λειτουργεί σωστά στις σχέσεις με τους συνανθρώπους του, όμως εμείς πώς θα μάθουμε την ταπείνωση; Εάν όλοι μάς επαινούν και μας θαυμάζουν, πώς θα νεκρωθεί το εγώ μας;
Κάποτε ρώτησα ένα παιδί του Γυμνασίου:
--Τι θα ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
--Γιατρός! απάντησε εκείνο με απόλυτη σιγουριά για την εκλογή του.
--Οι βαθμοί σου πού κυμαίνονται; συνέχισα την ερώτησή μου.
--Γύρω στο δώδεκα με δεκατέσσερα, μου απάντησε.
--Στ' αλήθεια, του λέω, έχεις βάλει στόχο να γίνεις γιατρός με τέτοιους βαθμούς; Ξέρεις πόσο πολύ πρέπει να μελετήσεις, να στερηθείς το παιχνίδι, να ξενυχτήσεις ακόμη, για να φτάσεις έναν τόσο υψηλό στόχο;
Αλλά ο φίλος μου νόμιζε πως μπορούσε να αντεπεξέλθει στο σκληρό αγώνα των εξετάσεων, χωρίς να κοπιάσει και να στερηθεί.
Όμως, ενώ είμαστε πρόθυμοι να κατακρίνουμε τον επιπόλαιο μαθητή για την απροθυμία του να κουραστεί στη μελέτη, εμείς δεν θέλουμε να νιώσουμε επάνω μας τους κόπους της χριστιανικής αγωγής. Συνήθως δεν είμαστε πρόθυμοι να υποστούμε τη δυσκολία που μας έρχεται από άλλους ανθρώπους και φροντίζουμε ν' απαλλαγούμε από αυτούς. Αποφεύγουμε τους ευερέθιστους, δεν θέλουμε κοντά μας τους ενοχλητικούς, κάνουμε πέρα καθέναν που μας δημιουργεί προβλήματα και, τελικά, μένουμε μόνοι με τον εγωισμό μας... Σαν αποτέλεσμα απομακρυνόμαστε όχι μόνο από τους δύστροπους αλλά, στην ουσία, εγκαταλείπουμε την παιδεία του Θεού.
Μέσα στην οικογένεια ή στο περιβάλλον της χριστιανικής εκκλησίας, τα ελαττώματα κάποιου μπορεί να είναι το εργαλείο του Θεού που θα τροχίσει τα δικά μας ελαττώματα.
Συνηθίζουμε να λέμε ότι ο Θεός μας δοκιμάζει ή μας εκπαιδεύει όταν επιτρέπει μια αρρώστια ή αν χάσουμε την εργασία μας, αλλά τείνουμε να ξεχνούμε πως, αν τα μεγάλα κτυπήματα δίνουν στο γλυπτό τη μορφή του, είναι τα μικρά κτυπήματα της σμίλης που του δίνουν την τελειότητα.
Συνεπώς θα τελειοποιηθούμε κατά Χριστό, αν υπομένουμε και διδασκόμαστε από την καθημερινότητα. Επιτέλους, ο λόγος του Θεού δεν μας έκρυψε την αλήθεια: "Εάν ήσθε χωρίς παιδείαν, της οποίας έγειναν μέτοχοι πάντες, άρα είσθε νόθοι, και ουχί υιοί", έγραψε ο Παύλος στην προς Εβραίους (ιβ:8)
Ασφαλώς δε θα μας άρεσε αν κάποια μέρα ο Κύριος αρνιόταν να μας αναγνωρίσει για παιδιά Του. Πώς όμως θα το αποφύγουμε αυτό, αν στην καθημερινή μας ζωή αρνούμαστε το άγιο ενδιαφέρον Του για εμάς;
Ο Κύριος Ιησούς έζησε σ' αυτό τον κόσμο έχοντας κοντά και γύρω Του ανθρώπους όπως ο Ιωάννης, που Τον αγαπούσε, αλλά και όπως ο Πέτρος, που Του δημιουργούσε προβλήματα φιλοπρωτεύοντες όπως οι υιοί του Ζεβεδαίου και τον φιλάργυρο Ιούδα, που έκλεβε το ταμείο της αδελφότητας και, τελικά, πρόδωσε και τον Ίδιο.
Όμως τους υπέμεινε όλους με απεριόριστη αγάπη και έδωσε παράδειγμα για να ανεχόμαστε κι εμείς τους συγχριστιανούς και άλλους συνανθρώπους μας, όποιοι κι αν είναι αυτοί.
Μοναδική εξαίρεση θα μπορούσαν να θεωρηθούν οι κακές συναναστροφές, οι κόλακες και τα κακά παραδείγματα του κόσμου, αλλά συνήθως είμαστε οι ίδιοι που διαλέγουμε αυτές τις συντροφιές, και θα ήταν καλό αν εφαρμόζαμε την βιβλική προτροπή "τούτους φεύγε".
Τέλος, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, ας σκεφτούμε με ευγνωμοσύνη πόσοι άλλοι ανέχονται εμάς που, όπως γνωρίζουμε καλά, δεν είμαστε χωρίς τα δικά μας ελαττώματα! Τότε θα συμφωνήσουμε πως οι επιλογές του Κυρίου για τους συγχριστιανούς μας και τα άλλα πρόσωπα που μας περιβάλλουν, ούτε χωρίς νόημα είναι ούτε πρέπει να ζητούμε να τις αναστρέψουμε.
Ας τολμήσουμε, λοιπόν, να ευχαριστήσουμε το Θεό για όλους όσους επιτρέπει να έχουμε γύρω μας, γνωρίζοντας πως σίγουρα, κάποιο καλό θα βγάλει ο Κύριος από αυτή την κοινωνία.
Το εργαστήρι όπου αυτό επιτελείται είναι τα παθήματα. Ο ίδιος ο Κύριός μας, όταν περπάτησε στη γη, διαβάζουμε στην Επιστολή προς Εβραίους ότι: "Καίτοι ων υιός, έμαθε την υπακοήν αφ' όσων έπαθε" (ε:8).
Δυστυχώς, πολλές φορές, όταν η παιδαγωγική του Θεού εφαρμόζεται επάνω μας, εμείς δυσανασχετούμε ή αγανακτούμε και, ίσως, προσπαθούμε να την αποφύγουμε.
"Κύριε", λέμε στην προσευχή μας, "δώσε μας υπομονή", και Εκείνος απαντά βάζοντας δίπλα μας ένα άτομο που μας ενοχλεί. Τι κάνουμε τότε; Καταβάλλουμε προσπάθεια να ανεχτούμε, να υποχωρήσουμε, να μιλήσουμε με γλυκύτητα, ή απομακρυνόμαστε από το άτομο αυτό για να αποφύγουμε την ενόχληση που μας προκαλεί; Ο κόσμος λέει: "Μακριά και ν' αγαπιόμαστε". Η Βίβλος όμως έχει κάτι άλλο να μας ρωτήσει: "Όστις δεν αγαπά τον αδελφόν αυτού τον οποίον είδε, τον Θεόν, τον οποίον δεν είδε, πώς δύναται να αγαπά;" (Α' Ιωάν.δ:20)
Ίσως υπάρχει στο περιβάλλον μας κάποιος που συνεχώς μας ταπεινώνει. Αχ! Πόσο θα θέλαμε να βάλουμε το άτομο αυτό στη θέση του! Μπορεί, βέβαια, εκείνος να μη λειτουργεί σωστά στις σχέσεις με τους συνανθρώπους του, όμως εμείς πώς θα μάθουμε την ταπείνωση; Εάν όλοι μάς επαινούν και μας θαυμάζουν, πώς θα νεκρωθεί το εγώ μας;
Κάποτε ρώτησα ένα παιδί του Γυμνασίου:
--Τι θα ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
--Γιατρός! απάντησε εκείνο με απόλυτη σιγουριά για την εκλογή του.
--Οι βαθμοί σου πού κυμαίνονται; συνέχισα την ερώτησή μου.
--Γύρω στο δώδεκα με δεκατέσσερα, μου απάντησε.
--Στ' αλήθεια, του λέω, έχεις βάλει στόχο να γίνεις γιατρός με τέτοιους βαθμούς; Ξέρεις πόσο πολύ πρέπει να μελετήσεις, να στερηθείς το παιχνίδι, να ξενυχτήσεις ακόμη, για να φτάσεις έναν τόσο υψηλό στόχο;
Αλλά ο φίλος μου νόμιζε πως μπορούσε να αντεπεξέλθει στο σκληρό αγώνα των εξετάσεων, χωρίς να κοπιάσει και να στερηθεί.
Όμως, ενώ είμαστε πρόθυμοι να κατακρίνουμε τον επιπόλαιο μαθητή για την απροθυμία του να κουραστεί στη μελέτη, εμείς δεν θέλουμε να νιώσουμε επάνω μας τους κόπους της χριστιανικής αγωγής. Συνήθως δεν είμαστε πρόθυμοι να υποστούμε τη δυσκολία που μας έρχεται από άλλους ανθρώπους και φροντίζουμε ν' απαλλαγούμε από αυτούς. Αποφεύγουμε τους ευερέθιστους, δεν θέλουμε κοντά μας τους ενοχλητικούς, κάνουμε πέρα καθέναν που μας δημιουργεί προβλήματα και, τελικά, μένουμε μόνοι με τον εγωισμό μας... Σαν αποτέλεσμα απομακρυνόμαστε όχι μόνο από τους δύστροπους αλλά, στην ουσία, εγκαταλείπουμε την παιδεία του Θεού.
"Ο σίδηρος ακονίζει τον σίδηρον και ο άνθρωπος το πρόσωπον του φίλου αυτού", θα πει ο σοφός Παροιμιαστής. (Παρ.κζ:17)
Μέσα στην οικογένεια ή στο περιβάλλον της χριστιανικής εκκλησίας, τα ελαττώματα κάποιου μπορεί να είναι το εργαλείο του Θεού που θα τροχίσει τα δικά μας ελαττώματα.
Συνηθίζουμε να λέμε ότι ο Θεός μας δοκιμάζει ή μας εκπαιδεύει όταν επιτρέπει μια αρρώστια ή αν χάσουμε την εργασία μας, αλλά τείνουμε να ξεχνούμε πως, αν τα μεγάλα κτυπήματα δίνουν στο γλυπτό τη μορφή του, είναι τα μικρά κτυπήματα της σμίλης που του δίνουν την τελειότητα.
Συνεπώς θα τελειοποιηθούμε κατά Χριστό, αν υπομένουμε και διδασκόμαστε από την καθημερινότητα. Επιτέλους, ο λόγος του Θεού δεν μας έκρυψε την αλήθεια: "Εάν ήσθε χωρίς παιδείαν, της οποίας έγειναν μέτοχοι πάντες, άρα είσθε νόθοι, και ουχί υιοί", έγραψε ο Παύλος στην προς Εβραίους (ιβ:8)
Ασφαλώς δε θα μας άρεσε αν κάποια μέρα ο Κύριος αρνιόταν να μας αναγνωρίσει για παιδιά Του. Πώς όμως θα το αποφύγουμε αυτό, αν στην καθημερινή μας ζωή αρνούμαστε το άγιο ενδιαφέρον Του για εμάς;
Ο Κύριος Ιησούς έζησε σ' αυτό τον κόσμο έχοντας κοντά και γύρω Του ανθρώπους όπως ο Ιωάννης, που Τον αγαπούσε, αλλά και όπως ο Πέτρος, που Του δημιουργούσε προβλήματα φιλοπρωτεύοντες όπως οι υιοί του Ζεβεδαίου και τον φιλάργυρο Ιούδα, που έκλεβε το ταμείο της αδελφότητας και, τελικά, πρόδωσε και τον Ίδιο.
Όμως τους υπέμεινε όλους με απεριόριστη αγάπη και έδωσε παράδειγμα για να ανεχόμαστε κι εμείς τους συγχριστιανούς και άλλους συνανθρώπους μας, όποιοι κι αν είναι αυτοί.
Μοναδική εξαίρεση θα μπορούσαν να θεωρηθούν οι κακές συναναστροφές, οι κόλακες και τα κακά παραδείγματα του κόσμου, αλλά συνήθως είμαστε οι ίδιοι που διαλέγουμε αυτές τις συντροφιές, και θα ήταν καλό αν εφαρμόζαμε την βιβλική προτροπή "τούτους φεύγε".
Τέλος, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, ας σκεφτούμε με ευγνωμοσύνη πόσοι άλλοι ανέχονται εμάς που, όπως γνωρίζουμε καλά, δεν είμαστε χωρίς τα δικά μας ελαττώματα! Τότε θα συμφωνήσουμε πως οι επιλογές του Κυρίου για τους συγχριστιανούς μας και τα άλλα πρόσωπα που μας περιβάλλουν, ούτε χωρίς νόημα είναι ούτε πρέπει να ζητούμε να τις αναστρέψουμε.
Ας τολμήσουμε, λοιπόν, να ευχαριστήσουμε το Θεό για όλους όσους επιτρέπει να έχουμε γύρω μας, γνωρίζοντας πως σίγουρα, κάποιο καλό θα βγάλει ο Κύριος από αυτή την κοινωνία.
