Η Βίβλος μας πληροφορεί ότι ο άνθρωπος βλέπει μόνο το φαινόμενο (Α' Σαμ.ις:7), δεν είναι όμως το ίδιο με το Θεό (Λουκ.ις:15). Αυτός ερευνά καρδιές και νεφρούς (Αποκ.β:23).
Δεν μπορούμε να κρυφτούμε, η διάγνωση είναι απόλυτα ακριβής!
Καρδιά είναι η εσωτερική προσωπικότητα από την οποία προέρχονται οι εκβάσεις της ζωής
«Μετά πάσης φυλάξεως φύλαττε την καρδίαν σου· διότι εκ ταύτης προέρχονται αι εκβάσεις της ζωής» (Παρ.δ:23).
Είναι η έδρα της βούλησης και των συναισθημάτων (Ματθ.ιε:19).
Γι' αυτό το πρώτο, ίσως και το μόνο πράγμα που μας ζητά ο Θεός, είναι η καρδιά μας (Παρ.κγ:26).
«διά να μη υπερισχύση καθ' ημών ο Σατανάς διότι δεν αγνοούμεν τα διανοήματα αυτού» (Β΄Κορ.β:11).
Ένας από τους μεγαλύτερους κινδύνους στη ζωή του Χριστιανού, είναι να σκληρύνει η καρδιά του όσο περνάει ο καιρός, όσο γίνεται πιο «παλιός»!
Έχει δει πολλά, έχει ακούσει πολλά, και όλα αυτά τον έχουν κάνει να χάσει τη φλόγα της πίστης, τη δροσιά του Πνεύματος και την πρώτη αγάπη.
Πρέπει να μάθουμε να υπερνικούμε και να μην αφήνουμε τέτοια πράγματα να μας αγγίζουν.
Η σκληροκαρδία έχει σαν αποτέλεσμα την απιστία και την απομάκρυνση από το Θεό,.
Εβρ.γ:12-14 Παρ.κη:14 Μάρκ.ις:14 Ης.ξγ:17 Το φάρμακο για όλα αυτά:
Ξεκινάμε με το αξίωμα ότι ο λόγος του Θεού δεν αναφέρει τίποτα τυχαία ή χωρίς συγκεκριμένη σημασία. Όλα όσα περιέχει ο άγιος λόγος του Θεού είναι για το καλό μας και το συμφέρον μας. Είναι για να τα ζήσουμε, να τα περπατήσουμε, να γίνουν δικά μας, καθημερινή πράξη στη ζωή μας.
Το 'Αγιο Πνεύμα σε πολλές περιπτώσεις μας διδάσκει πώς να ζήσουμε και τι να ζήσουμε στην καινούρια εν Χριστώ ζωή μας. Ανάμεσα σ' αυτές τις περιπτώσεις, αναφέρεται και στο θέμα της σκέψης. Τη σκέψη μας την χάρισε ο Κύριος σαν λειτουργία του εσωτερικού μας ανθρώπου. Όπως φαίνεται όμως, παίζει σπουδαίο ρόλο και στην καινούρια αναγεννημένη ζωή μας.
Το τι αισθανόμαστε και κατ' επέκταση το πώς αντιδρούμε, φαίνεται πως επηρεάζεται άμεσα από τη σκέψη μας. Έτσι τα έχει θεσμοθετήσει ο ίδιος ο Κύριος. Πρώτα σκεφτόμαστε, δουλεύουμε και επεξεργαζόμαστε στη σκέψη μας κάποιες πληροφορίες και μετά στέλνουμε τα ανάλογα μηνύματα - ερεθίσματα. Τότε ανεβαίνουν μέσα μας αισθήματα χαράς ή λύπης, φόβοι, ανησυχίες, αγωνίες, κακία, εκδικητικότητα. Αγριεύουμε, στεναχωριόμαστε ή λυπούμαστε, ανεχόμαστε, θέλουμε να συγχωρέσουμε ή να υπηρετήσουμε.
Έτσι μας έχει πλάσει ο Κύριος. Τα συναισθήματά μας, πάντοτε ακολουθούν τις σκέψεις μας. Είναι δηλαδή οι απαντήσεις στα ερεθίσματα που στέλνουν οι σκέψεις μας. Κάνουμε διάφορους συλλογισμούς, επεξεργαζόμαστε διάφορα γεγονότα ή ερεθίσματα και στέλνουμε όλο αυτό το υλικό στον εγκέφαλό μας, που απαντάει με μια πολύ μεγάλη ποικιλία συναισθημάτων. Τα συναισθήματά μας δεν μπορούν να διακρίνουν ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό. Οτιδήποτε φτάνει στο νου του ανθρώπου και το επεξεργάζεται με τη σκέψη του, καταλήγει στο ανάλογο συναίσθημα.
Σκέφτομαι για τη δουλειά μου και γεμίζω με φόβους για την πιθανότητα να μείνω άνεργος. Βλέπω κάτι στο σώμα μου, συλλογίζομαι όσα ξέρω για τον καρκίνο και αμέσως γεμίζω πανικό με το ενδεχόμενο αυτό. Όταν βλέπω την πρόοδο των παιδιών μου στο σχολείο πλημμυρίζω χαρά, όταν σκέφτομαι ότι θα τα σπουδάσω και θα καταξιωθώ κι εγώ μαζί τους στην κοινωνία. Γιατί όμως τα λέμε όλα αυτά; Τι σημαίνουν όλα αυτά στην πράξη για το πιστό παιδί του Θεού;
Ο λόγος του Θεού μιλάει ειδικά για το νου μας, τις σκέψεις μας, τους συλλογισμούς μας. Το κάνει αυτό ο Κύριος γιατί γνωρίζει ότι είναι μια δύναμη που επηρεάζει τη ζωή μας, τη μαρτυρία μας, τη σχέση μας με το Θεό και τους ανθρώπους. Πρώτο απ' όλα είναι το θέμα του ελέγχου. Τα συναισθήματά μας δεν μπορούμε να τα ελέγξουμε, τις σκέψεις μας όμως μπορούμε. Όλοι το ξέρουμε ότι όταν οι συλλογισμοί μας είναι σε λάθος κατεύθυνση, εντελώς λάθος είναι και τα συναισθήματά που μας κυριεύουν καθώς και οι επόμενες αντιδράσεις και εκδηλώσεις μας. Όταν με τη σκέψη μας χαρακτηρίσουμε κάποιον σαν εχθρό, τον αντιμετωπίζουμε με φόβο, με επιφύλαξη και παγωμένα. Αντίθετα, όταν μετά από μια σειρά επεξεργασίας και συλλογισμών ησυχάσουμε για κάποιο πρόσωπο, ότι είναι δηλαδή φίλος μας, ανοίγουμε την καρδιά μας με χαρά, χωρίς επιφύλαξη.
Για τους λόγους αυτούς, το 'Αγιο Πνεύμα μιλάει για τη λειτουργία της σκέψης μας και όχι για τα συναισθήματά μας. Είναι αποκαλυπτικό το εδάφιο Φιλιπ.δ:8 πάνω σ' αυτό το θέμα: «Το λοιπόν αδελφοί, όσα είναι αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα καθαρά, όσα προσφιλή, όσα εύφημα, αν υπάρχη τις αρετή, και εάν τις έπαινος, ταύτα συλλογίζεσθε».
Για να καταλάβουμε τα πολύτιμα πρακτικά μηνύματα αυτού του εδαφίου, πρέπει ν' αρχίσουμε απ' το τέλος, «ταύτα συλλογίζεσθε». Κεφαλαιώδες θέμα το τι συλλογιζόμαστε. Απ' αυτό εξαρτάται αν θα βασιλέψει στις καρδιές μας η ειρήνη, στις σχέσεις μας με τον Κύριο και τους ανθρώπους, ή οι μάχες, η ένταση και οι πικρίες.
Ας φανταστούμε για λίγο τον άνθρωπο εκείνο - ίσως και τον ίδιο μας τον εαυτό - που μέσα στη σκέψη του υπάρχουν μόνο εύφημα, αληθινά, σεμνά, προσφιλή, δίκαια, καθαρά, γεμάτα φως και αγνότητα στοιχεία, τα οποία συλλογίζεται όλη μέρα. Δεν είναι τυχαίο, που το πρόσωπο αυτού του πιστού θα λάμπει διαρκώς με χαρά και ειρήνη Χριστού. Μέσα στην ψυχή του θα μένει αδιατάρακτη η γαλήνη του Χριστού και στις σχέσεις του θα είναι πηγή δροσιάς, ομορφιάς και αγάπης.
Γιατί αυτός κι όχι εγώ; θα πει κάποιος. Ας κοιτάξουμε κι ας ελέγξουμε το περιεχόμενων των συλλογισμών μας. Όταν οι σκέψεις έχουν να κάνουν μόνο με σαρκικά πράγματα, είναι επηρεασμένες από δαιμονικές δυνάμεις, έχουν κοσμικότητα, πώς να μην έχει σκοτάδι η ψυχή και πικρή γεύση η κάθε μας μέρα;
Ο καθένας είναι ελεύθερος να δουλεύει ό,τι θέλει με τη σκέψη του. Το τι όμως έρχεται στην ψυχή του και τη ζωή του σαν αποτέλεσμα των συλλογισμών του, αυτό δεν μπορεί να το ελέγξει.
·Μην αφήνεις τα σκουπίδια της αμαρτίας να τρυπώνουν στις σκέψεις σου.
·Μη δουλεύεις στο μυαλό σου σαρκικές, αμαρτωλές, διεφθαρμένες σκέψεις.
·Μη καλλιεργείς φόβους, αγωνίες.
·Μην αφήνεις ν' ανεβαίνουν επιθυμίες του παλιού αμαρτωλού ανθρώπου.
Μετά, θα κυκλοφορούν μέσα σου όλα αυτά τα σκοτεινά, πικρά, αμαρτωλά στοιχεία και δεν θα μπορείς ν' απαλλαγείς απ' αυτά. Θα σε επηρεάζουν στις σχέσεις σου, θα μολύνουν τη διάθεσή σου, θα σε τυραννούν....
Καλύτερα όσα είναι σεμνά, δίκαια, εύφημα, προσφιλή, όσα έχουν να κάνουν με τον Ιησού.
Στην επιστολή προς Ρωμαίους (ιβ:1-3) λέει:
·«να παραστήσητε τα σώματά σας θυσίαν ζώσαν»
·«να μη συμμορφώνεσθε με τον αιώνα τούτον»
·«να μεταμορφώνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας»
Αυτό το τελευταίο είναι αποφασιστικό. Μια πλήρης θαυμαστή ολοκληρωτική μεταμόρφωση, που ξεκινά με την ανακαίνιση του νου μας. Τα παλιά να βγουν έξω από τη σκέψη μας, να τ' απορρίψουμε, να τ' απαρνηθούμε και στη θέση τους να μπουν νέα, αγνά, καθαρά, προσφιλή, εύφημα. Τότε, ο εαυτός μας μεταμορφώνεται, ανακαινίζεται, λυτρώνεται.
Όταν κέντρο και σημείο αναφοράς δεν είναι ο Θεός, γίνεται το εγώ (Β΄Τιμ.γ:1-4).
Η φιλαυτία οδηγεί σε καβουκισμό και απομόνωση.
Όπως το σαλιγκάρι, ο σύγχρονος Χριστιανός μόλις ενοχληθεί αν προκύψει κάποιο πρόβλημα - ακόμα κι αν το λάθος είναι δικό του - η αντίδραση είναι μία και μοναδική: κλείνεται στο καβούκι του.
Η τακτική αυτή, λένε, είναι πολύ πρακτική. «Λύνει» πλήθος προβλήματα: Πρώτα εσύ δεν παρακολουθείς τους γύρω σου, ούτε αν ζουν ούτε αν πέθαναν, ούτε αν χαίρονται ούτε αν λυπούνται, ούτε αν χορταίνουν ούτε αν πεινάνε, ούτε αν στέκονται, ούτε αν πέφτουν. Έτσι εξασφαλίζεται η «εσωτερική σου γαλήνη».
Βέβαια, το ανάλογο εφαρμόζεται και από τους περισσότερους «πλησίον» σου. Κι αυτοί με παρόμοια άνεση νιώθουν γαλήνια που «χάθηκες». Όσο λιγότεροι κινούνται, τόσο καλύτερα γι' αυτούς. Όσο λιγότεροι βλέπουν, τόσο μικρότερη η πιθανότητα να τους ενοχλήσουν.
Ύστερα, όταν κλειστείς στο καβούκι σου, δεν δίνεις δικαιώματα στους άλλους ν' ασχολούνται μαζί σου, κάτι που είναι πολύ της μόδας τελευταία.
Τότε, προσπαθεί ο άνθρωπος να καλύψει το τρομερό αυτό κενό με συμβατικές φιέστες κοινωνικού ή πολιτιστικού περιεχομένου.
Ο διάβολος θέλει να μας κουράσει (Εφες.ε:10, 15 ς:10).
Ιάκ.α:3,4 Δοκιμασία της πίστης, υπομονή, έργο τέλειο
Ματθ.κδ & κε = ΑΓΡΥΠΝΕΙΤΕ!
Α΄Τιμ.δ Αν θέλουμε τη νίκη, πρέπει ν' αγωνιστούμε τον καλό αγώνα (Β' Τιμ.δ:6).
Συνεχής γυμνασία χωρίς διακοπή, χωρίς νυσταγμό: ΜΕΛΕΤΗ - ΠΡΟΣΕΥΧΗ - ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ - ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ - ΑΡΝΗΣΗ ΑΜΑΡΤΙΑΣ.
Β' Τιμ.β:5 ΝΟΜΙΜΑ!
Όποιος θέλει να είναι ευσεβής, πρέπει να γυμνάζεται στην ευσέβεια. Η αποχή βρωμάτων (σωματική γυμνασία) είναι λίγο ωφέλιμη.
Το αποτέλεσμα έχει να κάνει με το σήμερα αλλά μάλλον με την αιώνια ζωή.
Δεν είναι αρκετό να αρνούμαστε το κακό και το λάθος, πρέπει να κάνουμε το καλό και το σωστό (Ης.α:16, 17).
Θα έχει αποτέλεσμα μια τέτοια προσπάθεια; Ο απόστολος Παύλος λέει ΝΑΙ, γι' αυτό υπομένουμε και κοπιάζουμε.
