Το ροδέλαιο, το περίφημο απόσταγμα από τριαντάφυλλα εκλεκτών ποικιλιών, παράγεται μόνο σε ορισμένες περιοχές, κι απ’ αυτές εξάγεται σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Για το εξαίσιο άρωμά του το ροδέλαιο είναι περιζήτητο και γι’ αυτό το ακριβοπληρώνουν.
Οι εργάτες όμως, που ασχολούνται στη συλλογή και επεξεργασία των τριαντάφυλλων δεν αισθάνονται καμία ευωδιά και οσμή. Έχουν χάσει εντελώς την αίσθηση της όσφρησης, ενώ αντίθετα ο επισκέπτης νοιώθει από μακριά έντονα το υπέροχο και μεθυστικό άρωμα αυτών των λουλουδιών.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τον άνθρωπο της εποχής μας, σ’ έναν άλλο τομέα, τον πνευματικό. Ο σημερινός άνθρωπος είναι απορροφημένος από τις φροντίδες της καθημερινής βιοπάλης, ζαλισμένος και βουλιαγμένος μέσα σε βιοτικές μέριμνες. Έτσι, από τότε που γνωρίσαμε τον κόσμο, η φοβερή αυτή δύναμη της «συνήθειας» μας κάνει- για όσα βλέπουμε γύρω μας-αδιάφορους ψυχρούς παρατηρητές ή ούτε καν παρατηρητές. Αν δεν υπάρχει από μέρους μας αντίδραση, η δύναμη της εξοικείωσης επιτυγχάνει να εξουδετερώσει μέσα μας πολλές φορές τις υψηλότερες και συγκινητικότερες εκδηλώσεις της ανθρώπινης ζωής.
Πόσο υπέροχο, ανεπανάληπτα ωραίο, καλλιτέχνημα είναι γύρω μας ο κόσμος! Και όμως δεν θαυμάζουμε τα τόσα αξιοθαύμαστα, που μας περιβάλλουν. Δεν φιλοσοφούμε καθόλου επάνω στη θαυμαστή, σκοπιμότητα, τάξη και ωραιότητα που συναντούμε σε κάθε μας βήμα. Δεν συγκινούμαστε από το αναρίθμητο πλήθος των δωρεών, που τόσο σπάταλα γευόμαστε!
Αξίζει να διακόπτει κανείς για μια στιγμή το ατέλειωτο κυνηγητό της ύλης και του κέρδους, να σταματά το μαγγανοπήγαδο της επαγγελματικής του απασχόλησης, για να αισθανθεί και απολαύσει το μοσχοβόλημα και χρώμα των λουλουδιών, τη θαλπωρή του ήλιου, το φλοίσβο της θάλασσας και των πουλιών το κελάηδημα. Κάθε χρόνο την άνοιξη, το ίδιο «θαύμα» επαναλαμβάνεται. Εκατομμύρια, δισεκατομμύρια αγριολούλουδα ανοίγουν δρόμο μέσα από τη γη.
Είναι πραγματικότητα η παγκόσμια ομορφιά, πληθωρική κατά την άνοιξη. Μπροστά σ’ ένα τόσο δα μικρό ζουμπούλι κεντρίζεται η λεπτή αίσθηση της όσφρησης, και ευφραίνεται στη μεθυστική ευωδιά του τριαντάφυλλου, που αναδίδεται μυστικά κι΄ ανεξήγητα μέσα από τα πέταλά του.
Αλλά ο άνθρωπος, αυτός ο βασιλιάς της δημιουργίας, κατάντησε στην εποχή μας δούλος της μηχανής, του χρήματος και του άγχους. Δεν έχει καιρό για τέτοιες συγκινήσεις.
Τρέχει ασθμαίνοντας, αγκομαχώντας δίχως ανασασμό να φθάσει να πιάσει σκιές και χίμαιρες.
Τρέχει ακόμα και τότε, που λέει, ότι πάει για εκδρομή, για χαλάρωση, για ανάπαυση.
Κι έτσι ξυπνάει το πρωί της άλλης μέρας περισσότερο τσακισμένος από την κούραση, φοβερά νευριασμένος, ευέξαπτος, βαρύθυμος. Ζαλισμένος από το κάθε είδους τρέξιμο, αντιμετωπίζει τις ομορφιές της φύσης με περιφρόνηση τις περισσότερες φορές.
Όμως το βαθύτερο μας, η ψυχή, έχει ανάγκη, ύστερα από την ψυχοσωματική εξάντληση της δουλειάς, να αισθανθεί λίγη χαρά, λίγη ηρεμία. Μας είναι ανάγκη η ευφρόσυνη ενατένηση μιας ανατολής ή ενός ηλιοβασιλέματος μέσα στην πρωινή γαλήνη. Μας τέρπει αλλά και μας λέει τόσα πολλά μια σεληνοφώτιστη νύχτα με τον απέραντο αστροκεντημένο ουρανό.
Πώς έγιναν όλα αυτά; Από ποιόν; ΤΥΧΗ η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ;
Είναι ένα θεμελιώδες ερώτημα, γιατί η απάντηση που θα δώσουμε στις επόμενες αναρτήσεις θα χρωματίσει και θα προσδιορίσει αναπόφευκτα την κοσμοθεωρία μας και τη ζωή μας κι αυτό είναι βασικό θεμέλιο.
