ΤΥΧΗ Ή ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ; - Το μεγαλείο του φτερωτού βασιλείου

Φτερωτοί μετανάστες.... ιπτάμενα κοσμήματα

«Εμβλέψατε εις τα πετεινά του ουρανού...» (Ματθ.ς:26) 

Ποιος αμφιβάλλει, ότι ο άνθρωπος για να πετάξει πήρε την ιδέα απ’ τα πουλιά; Πρώτος ο Ίκαρος χρησιμοποίησε φτερά κατ’ απομίμηση πουλιών. Και τώρα, έπειτα από 70 χρόνια ζωής της αεροπορίας, φαίνεται πώς ξεπεράσαμε ό,τι καταφέρνουν τα πουλιά. Πραγματικά τα ξεπεράσαμε σε ταχύτητα, σε ικανότητα, στη μεταφορά μεγάλων βαρών και στον...εκκωφαντικό θόρυβο! Ποια απ’ τις συσκευές, που επινόησε ο άνθρωπος, μπορεί να ξεπεράσει τον χαραδριό, που πετάει πάνω από 3.000 χλμ. χωρίς να σταματήσει, καταναλίσκοντας μόνο ένα λεπτό στρώμα λίπους για καύσιμο; Οι πύραυλοί μας βέβαια πηγαίνουν πολύ πιο μακριά, αλλά καταναλώνουν τεράστιες ποσότητες καυσίμων.

«Κάθε φορά που καλωσορίζουμε ή αποχαιρετούμε πουλιά, που έρχονται ή φεύγουν από την πατρίδα μας, γινόμαστε μάρτυρες μπροστά σ’ ένα θαύμα. Μπροστά σε κάτι, που βρίσκεται πέρα απ’ την ανθρώπινη γνώση».

Αυτά τα λόγια τα είπαν ειδικοί επιστήμονες που ασχολήθηκαν χρόνια και χρόνια, με το μυστήριο της αποδημίας των πουλιών. Ένα κολύβριο, ένα χελιδόνι, προβληματίζει τους σοφούς. Πόσες φορές ο άνθρωπος δεν ξιπάζεται με την ιδέα ότι τα ξέρει όλα!

Η πλήρης εξήγηση για το πώς τ’ αποδημητικά πουλιά πραγματοποιούν τα ταξίδια τους, παραμένει ακόμα άγνωστη. Η αποδημία των πουλιών! Ένα μυστήριο της δημιουργίας, που δεν έχει ακόμα ερμηνευτεί! Απλά γνωρίζουμε μερικές συναρπαστικές αλήθειες γι’ αυτούς τους καταπληκτικούς ταξιδιώτες:

• Για καύσιμα αποθηκεύουν περισσότερο λίπος στο σώμα τους, προτού ξεκινήσουν.

• Η ταχύτητα με την οποία πετούν κυμαίνεται από 32 έως 60 χιλιόμετρα την ώρα.

• Το ύψος στ’ αποδημητικά τους ταξίδια ποικίλει. Πετούν σχεδόν ξυστά πάνω από τα κύματα της θάλασσας και φθάνουν μέχρι το ρεκόρ ύψους των 9.000 μ. Και να φανταστεί κανείς ότι τα σημερινά αεριωθούμενα, που ταξιδεύουν σε ύψος 7.500 - 12.000 μ., έχουν θαλάμους που διατηρούν σταθερή την ατμοσφαιρική πίεση για την ασφάλεια και άνεση των επιβατών. Διαφορετικά παθαίνουν δύσπνοια κι εξάντληση στα 4.300 μέτρα και μπορεί να πεθάνουν όταν ξεπεράσουν τα 8.000 μέτρα.

Ο μικρός φυλλόσκοπος της Νέας Αγγλίας πετάει 3.700 χλμ. χωρίς καμία διακοπή, για να περάσει το χειμώνα στη Νότια Αμερική. Το ρεκόρ όμως το έχει η Αρκτική δρεπανίδα, που ταξιδεύει 17.700 χλμ. κάθε διαδρομή, χωρίς σταθμό, από τον τόπο αναπαραγωγής στην Αρκτική μέχρι τη χειμερινή κατοικία της στην Ανταρκτική. Δηλαδή σχεδόν το μισό της αποστάσεως του γύρου της γης. Ενώ το κοκκινολαίμικο κολύβριο, που ζυγίζει περίπου δέκα γραμμάρια, πετάει 800 χιλιόμετρα κατά μήκος του κόλπου του Μεξικού χωρίς σταθμό, κουνώντας τα φτερά του 50 φορές το δευτερόλεπτο σε 25 ώρες. Πόσον υπέροχα όργανα πρέπει να έχουν αυτά το όντα!

Επίσης στις αποδημίες των πουλιών συναντούμε πρωτοφανή προγραμματισμό και τάξη. Πως συγκεντρώνονται τόσα πουλιά, πως μπαίνουν στη σειρά, πως σχηματίζουν το υπέροχο Λ, πως κατευθύνονται στον προορισμό τους! Αναφέρονται αποδημητικά σμήνη από ψαρόνια, που ανέρχονταν στο ένα εκατομμύριο, από σπίνους με αριθμό μελών σε πολλά εκατομμύρια και από θαλασσοπούλια-τους αυστραλιανούς θαλασσοβάτες- με δεκάδες εκατομμύρια! Είναι χάρμα οφθαλμών, εξαίσια γοητεία να αντικρίζει κανείς μια τέτοια μεγαλειώδη ευταξία. Ποιος τους έδωσε τη φοβερή δυνατότητα και αντοχή, την καταπληκτική ικανότητα να αεροπλοούν;

Καταπληκτικές αισθήσεις 
Είναι μυστηριώδης η ικανότης των περιστεριών να προσανατολίζονται κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες. Το μυστήριο που καλύπτει τον τρόπο προσανατολισμού αυτών των πουλιών κεντρίζει τους φυσιοδίφες στο να το διαλευκάνουν. Το περιστέρι, είναι ένα χαριέστατο, κομψό, ειρηνικό πτηνό.(Υπάρχουν 130 είδη και 450 ποικιλίες).

Ως γνωστό τα περιστέρια προαισθάνονται τους σεισμούς αρκετές εβδομάδες πριν εκδηλωθούν. Η ικανότης αυτή σχετίζεται με το, ότι μπορούν να  αντιλαμβάνονται ήχους χαμηλών συχνοτήτων από πολύ μεγάλες αποστάσεις. Ας σημειώσουμε εδώ και το άλλο: ότι μπορούν να βλέπουν φωτεινά κύματα που είναι αόρατα για το ανθρώπινο μάτι. Όταν λοιπόν προετοιμάζεται ένας σεισμός, αρχίζουν οι πρώτες μετατοπίσεις στις γήινες μάζες. Αυτές οι μετατοπίσεις συνοδεύονται από πολύ μικρές δονήσεις, ήχους δηλαδή πολύ χαμηλής συχνότητας. Έχοντας τα πουλιά αυτά τη δυνατότητα να συλλαμβάνουν εύκολα τους εν λόγω ήχους, μπορούν και προβλέπουν τους σεισμούς.

Πρόσφατες έρευνες βιολόγων ανακάλυψαν κάτι πολύ εντυπωσιακό: ότι τα περιστέρια κατορθώνουν να εντοπίζουν τη σελήνη στο φως της ημέρας και να την χρησιμοποιούν σαν σημείο αναφοράς στο πέταγμά τους. Πράγμα που σημαίνει ότι διαθέτουν ένα είδος ραντάρ. Η ανακάλυψη αυτή πραγματοποιήθηκε ύστερα από πολυετείς παρατηρήσεις των βιολόγων W. Keeton και T. Larkin του Πανεπιστημίου του Cornell.

Μυστηριώδες λοιπόν ρολόι  ή ραντάρ για την ανεύρεση του σωστού δρομολογίου με την βοήθεια της σελήνης! Απορεί κανείς με τα καταπληκτικά  αυτά φαινόμενα.

Οι επιστήμονες που πραγματοποίησαν αυτή την ανακάλυψη, δεν έχουν διαλευκάνει πλήρως το θέμα: Απορίες μένουν. Διερωτώνται λ.χ. αν τα περιστέρια νοιώθουν το αδύνατο πεδίο βαρύτητας της σελήνης ή αν επενεργεί  κάποια διαδικασία σχετική με τις ορμόνες, κάποιος ορμονικός μηχανισμός.

Πάντως τα πουλιά αυτά διαθέτουν τόσες εκπληκτικές ικανότητες που αφήνουν κατάπληκτο και σκεπτικό τον άνθρωπο. Τα καταφέρνουν να χρησιμοποιούν το μαγνητικό πεδίο της γης. Τα καταφέρνουν να εκμεταλλεύονται το μεσημβρινό ύψος του ήλιου. Τα  καταφέρνουν να διακρίνουν φωτεινά κύματα που για μας είναι αόρατα. Τα καταφέρνουν να αντιλαμβάνονται τις ελάχιστες μεταβολές στην ατμοσφαιρική πίεση. Τα καταφέρνουν να ακούνε ήχους πολύ χαμηλής συχνότητας. Τα καταφέρνουν να ανιχνεύουν το δρομολόγιό τους με μια ιδιαίτερα προικισμένη όσφρηση. Μπορούν να θέτουν σ’ ενέργεια αρκετά συστήματα προσανατολισμού.

Και - ποιος ξέρει; - μπορεί να κρύβουν κι άλλες θαυμαστές ικανότητες, που θα τις επισημάνουν καινούργιες επιστημονικές έρευνες. Ο προσεκτικός μελετητής βλέπει και στοχάζεται...

Αλκυονίδες

Είναι οι ηλιόλουστες ημέρες στο μεσοχείμωνο, που σταματούν οι κακοκαιρίες και επικρατεί γαλήνη σ΄ ολόκληρη τη φύση. Δέκα τέσσερις μέρες στα μέσα περίπου του πρώτου μήνα ( Ιανουαρίου). Πήραν το όνομα από το πουλί «Αλκυών». «Η Αλκυών είναι πουλί θαυμάσιο. Συνηθίζει να κλωσάει στις ακρογιαλιές, τοποθετώντας τ’ αυγά της στην άμμο. Κλωσάει δε στη μέση του χειμώνα, τότε που η θάλασσα απ’ τους πολλούς και δυνατούς ανέμους χτυπάει με ορμή στην ξηρά. Αλλ’ όμως τις επτά ημέρες που κλωσάει η αλκυών, κοιμούνται όλοι οι άνεμοι, ησυχάζει και το κύμα της θάλασσας. Γιατί σε τόσες μόνο ημέρες βγάζει τα πουλάκια της. Επειδή δε αυτά έχουν ανάγκη από τροφή, ο Θεός χάρισε στο μικρότατο ζώο άλλες επτά ημέρες για την αύξηση των μικρών. ΄Ώστε και οι ναυτικοί όλοι γνωρίζουν το γεγονός αυτό και  ονομάζουν τις ημέρες αυτές α λ κ υ ω ν ί δ ε ς.... ΄Όταν για ένα πτηνό τόσο μικρό συγκρατείται η μεγάλη και φοβερή θαλασσοταραχή στη μέση του χειμώνα, «διαταχθείσα να έχει γαλήνη», για τον άνθρωπο που είναι η «κορωνίδα» της δημιουργίας η πρόνοια του Θεού παίρνει τεράστιες διαστάσεις.

Ένα ακόμα από τα πολλά:

Η κότα όταν επωάζει τα αυγά της δεν τα αφήνει ακίνητα, αλλά κάθε τόσο τα περιστρέφει με το ράμφος  και τα πόδια της. Για πολύ καιρό δεν ξέραμε για ποιο λόγο το έκανε. Όμως όταν αρχίσαμε να εφαρμόζουμε την τεχνητή  επώαση, τότε ανακαλύφθηκε το μυστικό. Παρατηρήθηκε ότι τα κλωσοπούλια, που έβγαιναν από την τεχνητή επώαση κατά την οποίαν τα αυγά έμεναν ακίνητα, ήταν ελαττωματικά. Από ένα έλειπε η φτερούγα, από άλλο το μάτι, από άλλο το ένα πόδι. Ποια ήταν η αιτία που τα κλωσοπούλια ήταν ανάπηρα; Η ακινησία των αυγών. Έτσι έμαθαν οι άνθρωποι, ότι κατά την τεχνητή επώαση πρέπει κάθε τόσο να περιστρέφονται, όπως κατά τη φυσική επώαση.

Και ακόμα πώς ξέρει το κάθε είδος πουλιών, το πόσες ακριβώς ημέρες πρέπει να κλωσήσουν τα αυγά τους;  γιατί είναι διαφορετικό αυτό το χρονικό διάστημα για κάθε είδος ή πώς έμαθαν τα παπάκια να κολυμπούν, ευθύς αμέσως όταν εκκολαφθούν;

Η κότα μήπως είναι σοφή και ξέρει τι κάνει; Αν της βάλουμε πέτρινα ή πλαστικά αυγά, πάλι θα καθίσει να τα κλωσήσει. Τα παπάκια ρίχνονται μόνα τους στο υγρό στοιχείο, αφού αλείψουν το φτερά τους με λίπος που εκκρίνει κάποιος αδένας τους.

Μόλις στα μέσα του 19ου αιώνα εφευρέθηκε η σύριγγα, με την οποία εισάγονται τα φάρμακα στον οργανισμό. Και όμως πολύ θαυμαστά παρόμοια όργανα συναντούμε στο ασήμαντο κ ο υ ν ο ύ π ι, το οποίο είναι απαράμιλλο στις χειρουργικές επεμβάσεις.

Αυτό όταν καθίσει στο δέρμα μας, τρυπάει, πριονίζει με τα έξη μαχαιρίδια της προβοσκίδας του, και διαθέτει αντλία, που απορροφά το αίμα. Συγχρόνως δε εκχύνει από τους σιελογόνους αδένες μία σταγόνα καυστικού υγρού, για να εμποδιστεί η πήξη του αίματος, ώστε να έχει την ευχέρεια να απορροφά περισσότερο. Επίσης στο κεφάλι και  το στόμα των φιδιών υπάρχει μια τέλεια σύριγγα. Όταν το φίδι δαγκώσει κάποιον, κάνει μια όχι και τόσο ευχάριστη ένεση δηλητηρίου. Όμως απέναντι στο δικό τους δηλητήριο τα φίδια, οι μέλισσες, οι αράχνες, οι σκορπιοί, κ.λ.π. είναι απρόσβλητα!

Το πουλί χημικός αποστακτήρας...!

Στα εργαστήρια μας, χημικά, βιολογικά, φαρμακευτικά, μικροβιολογικά κλπ. έχουμε πάντοτε ανάγκη από καθαρό νερό, απαλλαγμένο τελείως από διάφορα άλατα που περιέχονται στο νερό της βρύσης και της θάλασσας. Για να το πετύχουμε αυτό, με τη βοήθεια ειδικών συσκευών, βράζουμε το νερό και συμπυκνώνοντας τους υδρατμούς, αποκτούμε αποσταγμένο, χημικώς καθαρό νερό. Αυτό χρησιμοποιούμε πλέον για να κάνουμε χημικές και μικροβιολογικές αναλύσεις, παρασκευή φαρμάκων, ορρών κλπ.

Να όμως, που αυτή  τη διαδικασία της απόσταξης, την εφαρμόζουν ορισμένα θαλασσοπούλια. Έχουν ειδικά όργανα (αδένες) στη μύτη τους, με τα οποία αφού ρουφήξουν νερό της θάλασσας, κατορθώνουν μέσω αυτών των οργάνων, να διαχωρίσουν το αλάτι από το νερό! Το αλάτι το αποβάλλουν υπό μορφή κρυστάλλων - θυσάνων καθώς το εκτοξεύουν με το ράμφος τους.

Η Σκολιά είναι ένα έντομο, που όταν επιτίθεται στην κάμπια της σετωνίας, την κεντρίζει μόνον εκεί, που βρίσκονται συγκεντρωμένα όλα τα κινητήρια νεύρα και μόνον αυτά.

Η κ ι τ ρ ι ν ο π τ έ ρ υ γ η   σ φ ή κ α, που θα εκλέξει για θύμα της το γρύλο, ξέρει (μα πώς τα ξέρει;) τα τρία νευρικά κέντρα που κινούν τα 3 ζεύγη των ποδιών, γι’ αυτό και θα κεντρίσει πρώτα το λαιμό, έπειτα τον προθώρακα και τέλος την κοιλιακή χώρα του γρύλου.

Ένα άλλο έντομο, «α μ μ ό φ ι λ ο ς   η  α κ α ν θ ώ δ η ς», θα καταφέρει εννέα (!) αλλεπάλληλα κεντρίσματα σε μια πεταλούδα, όπου υπάρχουν τα 9 ισάριθμα νευρικά της κέντρα, για να πετύχει την επιθυμητή παράλυση, όχι όμως το θάνατο (γιατί ο θάνατος θα επιφέρει σήψη). Κατόπιν, το θήραμα τοποθετείται πλάι στ’ αυγά, ώστε να είναι κατάλληλη τροφή για τα μικρά, που θα προέλθουν απ’ αυτά...

Μια σφήκα μπορεί να βάλει κάτω μια ακρίδα. Αφού κάνει μια τρύπα στο χώμα τσιμπάει με το κεντρί της την ακρίδα στο κατάλληλο ακριβώς μέρος, ώστε να μη ψοφήσει, αλλά μόνο να χάσει τις αισθήσεις της και να εξακολουθήσει να ζει σαν ένα είδος διατηρημένου κρέατος. Έπειτα, η σφήκα τοποθετεί τόσο επιδέξια τα αυγά της, ώστε όταν βγουν τα παιδιά της, από τα αυγά, να μπορούν να τρώνε σιγά-σιγά την ακρίδα. Δεν την σκοτώνει, γιατί ψόφιο κρέας θα ήταν γι’ αυτά θάνατος. Η μητέρα - σφήκα, αφού τα τοποθετήσει έτσι, πετάει μακριά και ψοφάει. Ποτέ δεν βλέπει τα μικρά της για να τα δασκαλέψει. Και όμως, αυτό επαναλαμβάνεται κάθε φορά από τα σφηκόπουλα. Αλλιώς, σφήκες δεν θα υπήρχαν. Τα παραδείγματα είναι ανεξάντλητα.

Πώς;;! Ποιος τα ρύθμισε έτσι;; Ποιος δίδαξε μια τέτοια διορατική και φωτισμένη επινοητικότητα. Τύχη  ή  Δ η μ ι ο υ ρ γ ί α ;

Ο ρυγχιτής ο σιγαροποιός πήρε το όνομά του από τη συνήθεια που έχει να στρίβει τσιγάρα, όμως δεν καπνίζει. Ο λόγος είναι άλλος. Το θηλυκό γεννάει λίγα αυγά 4-5 τα οποία είναι ευαίσθητα στην υγρασία και τρώγονται με απληστία από πολλούς εχθρούς. Ο φίλος μας βρίσκει για πρόχειρη λύση να πάρει 2-3 φύλλα αχλαδιάς ή ένα μεγάλο αμπελιού και να το τρυπήσει στα νεύρα για να μπορούν εύκολα να στρίβουν και να μένουν σ’ αυτή τη θέση. Έπειτα παίρνει τις πλευρές των φύλλων, τις τσακίζει, τις στρίβει και φτιάχνει το τσιγάρο του. Εκεί μέσα τώρα γεννά τα αυγά, βέβαιος ότι είναι ασφαλισμένα.

Ένα είδος ποντικιού ο επίμυς που πάσχει από τεχνητή αβιταμίνωση, αποδεικνύεται ικανός να διαλέξει από μια ολόκληρη σειρά τροφών, εκείνη τη βιταμίνη που του λείπει (τη βιταμίνη Β1 π.χ.).Μετά την εκτομή των επινεφριδίων του, που εκδηλώνεται με ελάττωση της ποσότητας του νατρίου, η ευαισθησία του στο κοινό αλάτι γίνεται μεγαλύτερη και το τρωκτικό για να επιζήσει, καταβροχθίζει μεγάλες ποσότητες απ’ αυτό. Πώς εξηγούνται όλα αυτά;

Ή τα έντομα και τα ζωάκια αυτά σκέπτονται ή κάποιος σκέφθηκε γι’ αυτά.

Η επιστήμη, ονόμασε τις ενέργειες αυτές «ένστικτο», «προσαρμογή», «εξέλιξη» στο πέρασμα γενεών και αιώνων χωρίς όμως να κατορθώνει να αναλύσει βαθύτερα το πρόβλημα. Μα, αυτό δεν είναι ερμηνεία, δεν είναι εξήγηση που να ικανοποιεί. Όταν ρωτάμε τους ειδικούς τί είναι «ένστικτο»; Οι βιολόγοι απαντούν:

«Ένστικτο είναι η φυσική εσωτερική ορμή που οδηγεί τα άλογα ζώα σε πράξεις, που είναι σκόπιμες μέχρι τις τελευταίες λεπτομέρειές τους. Είναι έμφυτες κινήσεις επικοινωνίας, πολέμου ή συμμαχίας με το σύντροφό του, χαιρετισμού ή ζευγαρώματος, αναζήτησης τροφής ή βαδίσματος, στολισμού - καθαριότητας, υπεράσπισης των αυγών ή των νεογνών».

Η γέννηση του ένστικτου απασχολεί πολύ τους επιστήμονες και η εξιχνίασή του αποτελεί ένα δύσκολο πρόβλημα. Παρά τις θεωρίες των Δαρβίνου και Λαμάρκ το πρόβλημα «ένστικτο» παραμένει άλυτο.

Δεν μας λένε, πώς το κάθε ζωικό είδος άρχισε να κάνει αυτή την ενέργεια και πώς κατόρθωσε να μη την αλλάξει επί αιώνες, μέχρι που τελικά του έγινε ένστικτο.

Ένστικτο λοιπόν είναι.... είναι... «ένστικτο»! Διασαφηνίζουμε το μυστήριο επικολλώντας μια ταμπέλα με την επιγραφή: ένστικτο. Μα αυτή η λέξη δεν λέει τίποτα!

Έτσι, αυτό που δε λέει τίποτε, η λέξη ένστικτο είναι η αμήχανη απάντηση και η αφελής ερμηνεία σε τέτοιες «μυστηριώδεις» τεχνικές ικανότητες, όσον αφορά στην «επινοητικότητα και τη σοφία» των ζώων.

Ποιος άραγε όπλισε και οπλίζει το κάθε μικρότατο έντομο ή ζώο με το ένστικτο;

Ποιος;   Η τύχη ή ο Δημιουργός;