Το δικαίωμα να είναι κανείς διαφορετικός και ειδικότερα το δικαίωμα στη θρησκευτική διαφορά είναι ένα από τα μεγαλόστομα διακηρυγμένα, αλλά συνήθως έως συνηθέστατα παραβιαζόμενα ανθρώπινα δικαιώματα.
Σειρά ολόκληρη διεθνών συμφωνιών που έχουν κυρωθεί και ισχύουν στη χώρα μας προβλέπουν και κατοχυρώνουν το ατομικό δικαίωμα της θρησκευτικής ελευθερίας και κυρίως το δικαίωμα της εκδήλωσης των θρησκευτικών πεποιθήσεων και της λατρείας.
Τα σημαντικότερα απ' αυτά είναι:
Η Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου που ψηφίστηκε από τη Γενική Συνέλευση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών το 1948.
Η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την προάσπιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των θεμελιωδών ελευθεριών που υπογράφηκε στη Ρώμη το 1950 και το πρόσθετο πρωτόκολλό της που υπογράφηκε στο Παρίσι το 1952.
Η Τελική Πράξη του Ελσίνκι του 1975 στη Διάσκεψη για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη.
Η Διακήρυξη της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών του 1981 για την απάλειψη κάθε μορφής μισαλλοδοξίας και διακρίσεων που προέρχονται από τη θρησκεία ή τις θρησκευτικές πεποιθήσεις.
Το Διεθνές Σύμφωνο για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Μορφωτικά Δικαιώματα που υπογράφηκε στη Νέα Υόρκη το 1985.
Σ' αυτό τον τομέα πρέπει με παρρησία να ομολογήσουμε ότι χωλαίνουμε. Όχι μόνο σαν κράτος που εξακολουθεί, την ίδια ώρα που σε επίσημες τελετές εορτάζει το Ευρωπαϊκό Έτος κατά του Ρατσισμού, της Ξενοφοβίας και του Αντισημιτισμού, να αδιαφορεί επιδεικτικά σε θέματα θρησκευτικών διακρίσεων, να διατηρεί πεισματικά νομοθετικά απολιθώματα στο οπλοστάσιό του (προσηλυτισμός) και να αρνείται να δει κατάματα τα συναφή ζητήματα και να σχεδιάσει την πολιτική του.
Αλλά και σαν κοινωνία, διότι ελάχιστοι είναι πλέον εκείνοι που έχουν ή και θέλουν να διαθέσουν περίσσευμα αγάπης για κάποιον διαφορετικό!
