Μάρκος ε:21-43
Τα παραπάνω εδάφια ανήκουν σε μια σειρά από γεγονότα που ο Μάρκος τα έβαλε μαζί, κρατώντας μάλλον την χρονολογική σειρά τους, για να δείξει σ' αυτούς που διαβάζουν το ευαγγέλιο, τη δύναμη που έχει ο Ιησούς να υποτάσσει κάθε εχθρική δύναμη. Ησυχάζει τη θάλασσα, ελευθερώνει το δαιμονισμένο που είχε 1,000 δαιμόνια μέσα του, τη λεγεώνα, και μετά από αυτό έρχεται ο Ιάειρος με την παράκληση να θεραπεύσει την κόρη του.
Ο σκοπός δηλαδή όλου αυτού του κομματιού του ευαγγελίου, είναι να δείξει και να διδάξει τη δύναμη και την εξουσία του Χριστού.
Θέλω, όμως, να διαβάσουμε το περιστατικό αυτό, της θεραπείας της κόρης του Ιάειρου, ασχολούμενοι όχι με το θαύμα, ούτε με την κόρη, ούτε με το πλήθος, αλλά με τον Ιάειρο. Με τον πατέρα. Και να πάρουμε τα μαθήματά μας, όχι μόνο οι μπαμπάδες, αλλά και οι μαμάδες, και οι παππούδες, και οι γιαγιάδες που βρίσκονται ανάμεσά μας.
Διαβάζουμε λοιπόν στο εδάφιο 21 πως ο Χριστός πέρασε με το πλοίο απέναντι στην άλλη μεριά της λίμνης και μαζεύτηκε γύρω του κόσμος πολύς, Και αφού ο Ιησούς διαπέρασε ξανά με το πλοίο στην αντίπερα όχθη, συγκεντρώθηκε ένα μεγάλο πλήθος· και ήταν κοντά στη θάλασσα (Μάρκ.ε:21).
Πάντα ο Χριστός μάζευε και μαζεύει κόσμο γύρω Του. Ακόμη και σήμερα, όπου και να πάτε, είτε σε μια εκκλησία, είτε σε μια πλατεία, είτε σε ένα μπαρ, το όνομα Του και μόνο να αναφερθεί, θα προκαλέσει κουβέντα και σχόλιο στους ανθρώπους.
Ενώ ο κόσμος είναι μαζεμένος γύρω Του, τον πλησιάζει ένας από τους αρχισυνάγωγους της περιοχής. Αυτό σημαίνει πως αυτός ο άνθρωπος ήταν ο υπεύθυνος των πρεσβυτέρων για τις συνάξεις της τοπικής συναγωγής.
Συνήθως η κάθε συναγωγή είχε ένα συμβούλιο από τρεις ως επτά υπεύθυνους, τους πρεσβύτερους. Η κοινωνική του θέση ήταν υψηλή. 'Ανθρωπος που τον σέβονταν, ηγετική φυσιογνωμία στο δικό του κοινωνικό περίγυρο.
"Και ιδού, έρχεται εις των αρχισυναγώγων, ονόματι Ιάειρος, και ιδών αυτόν πίπτει προς τους πόδας αυτού και παρεκάλει αυτόν πολλά, λέγων ότι το θυγάτριόν μου πνέει τα λοίσθια· να έλθης και να βάλης τας χείρας σου επ' αυτήν, διά να σωθή και θέλει ζήσει" (Μάρκ.ε:22-23).
Εντύπωση πάντα κάνει αυτή η ιστορία, εξαιτίας της πίστης που ο άνθρωπος αυτός είχε στο πρόσωπο του Χριστού. Θέλω όμως να φέρω στην προσοχή μας πως, αυτό που έκανε, δεν ήταν καθόλου εύκολο.
Σίγουρα, υπήρχαν και άλλοι αρχισυνάγωγοι και Φαρισαίοι και ηγέτες που πίστευαν στο Χριστό, δεν ήταν όλοι αρνητικοί απέναντι Του. Παρόλα αυτά όμως δεν ήταν εύκολο να δηλώσεις δημόσια ότι πιστεύεις πως ο Χριστός είναι αυτός που λέει ότι είναι. Θυμάστε όταν θεράπευσε ο Χριστός τον εκ γενετής τυφλό και ρώτησαν τους γονείς του τι έγινε, εκείνοι φοβήθηκαν να απαντήσουν, και τους είπαν «ηλικίαν έχει, αυτόν ερωτήσατε».
Γράφει αμέσως μετά, Αυτά είπαν οι γονείς του, επειδή φοβόταν τούς Ιουδαίους· για το ότι οι Ιουδαίοι είχαν ήδη συμφωνήσει, αν κάποιος τον ομολογήσει ως Χριστό, να γίνει αποσυνάγωγος (Ιωάν.θ:22). Αυτό που έκανε αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν το πιο εύκολο πράγμα.
Γιατί ακόμη κι αν εσύ το πιστεύεις, οι γύρω σου, ίσως οι άλλοι από την ίδια συναγωγή κάνουν τη ζωή σου δύσκολη στην επόμενη συνεδρίαση. Αυτή του η κίνηση λοιπόν, είναι πολύ πιθανόν ότι θα προκάλεσε σχόλια. Δεν ήταν ο οποιοσδήποτε.
Δεν μας λέγεται από το κείμενο πως ο Ιάειρος είχε τέτοιες δυσκολίες, αλλά μόνο η λεπτομέρεια πως ήταν «ένας από τους αρχισυνάγωγους» μιλάει από μόνη της. Δεν μας δίνουν οι ευαγγελιστές λεπτομέρειες χωρίς λόγο. Πάντα να το έχουμε υπόψη μας όταν διαβάζουμε ιστορίες από την Αγία Γραφή. Οι ιστορίες που διαβάζουμε δεν δίνουν όλες τις πληροφορίες που ένας σύγχρονος ιστορικός θα έδινε.
Όταν λοιπόν διαβάζουμε μια λεπτομέρεια, η επόμενη μας ερώτηση πρέπει να είναι «Γιατί μπήκε αυτή η λεπτομέρεια;» Από όλες τις διηγήσεις, λοιπόν, των ευαγγελίων καταλαβαίνουμε πως το να κάνει μια τέτοια δημόσια κίνηση ένας υπεύθυνος, σήμαινε πολλά. Θυμάστε, ο Νικόδημος πήγε νύχτα και βρήκε το Χριστό.
Και εδώ ακριβώς έρχεται το πρώτο μάθημα για μας. Σαν πατέρας, σαν γονιός, όταν έρχεται η ώρα για το παιδί σου, ή όταν έχεις μια δυσκολία στην οικογένεια σου, έχεις το θάρρος δημόσια να πεις, να δείξεις, να δηλώσεις, μέσα στο πλήθος «Εγώ διαλέγω το Χριστό για να ακουμπήσω τα προβλήματά μου»;
Δεν χρειάζεται να ντρεπόμαστε. Πολλές φορές, σαν κάτι να μας φοβίζει, τι θα πουν οι άλλοι, αν τους πω ότι πάω εκκλησία, ότι διαβάζω τη Γραφή, προσεύχομαι. Φοβόμαστε πως αν τους πούμε πως για μας ο Χριστός είναι ο αρχηγός στο σπίτι μας, θα μας κοροϊδέψουν.
Σαν πατέρας, σαν γονιός η δική μου η συμπεριφορά, τόσο στην ιδιωτική ζωή, όσο και στη δημόσια, δείχνει τι γίνεται μέσα στο σπίτι μου; Και δεν είναι μόνο πως οι γονείς είναι υπεύθυνοι για τη δημόσια εικόνα του σπιτιού τους, αλλά επίσης και το ότι τα παιδιά, μας βλέπουν. Αν τα παιδιά μας βλέπουν πως είμαστε πρόθυμοι να κουβεντιάσουμε δημόσια ή και να μαλώσουμε για την πολιτική και το ποδόσφαιρο, αλλά αποφεύγουμε να μιλήσουμε για το Χριστό και την εκκλησία, αυτό από μόνο του δείχνει, τι είναι σημαντικό για μας.
Και κάτι ακόμη που μπορεί να παρηγορήσει τις καρδιές μας από τα εδάφια αυτά. Μπορεί ο Ιησούς να είναι περικυκλωμένος από πλήθος, ΟΜΩΣ, πάντα ασχολείται με κάθε πρόσωπο ξεχωριστά, με ένα άτομο τη φορά. Μπορεί τα πλήθη να Τον στριμώχνουν αλλά πάντα έχει χρόνο για το προσωπικό πρόβλημα του καθένα που Του ζητάει βοήθεια. Ποτέ μην το ξεχνάμε αυτό. Πάντα ο Χριστός είχε, έχει και θα έχει χρόνο και ενδιαφέρον για αυτά που με απασχολούν.
Πολλές φορές νομίζουμε πως ο Θεός είναι απασχολημένος με το σύμπαν, ή με τα σοβαρά προβλήματα της γης και δεν έχει χρόνο για μας και τα δικά μας προβλήματα. Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι. Όταν έρχεται ο Ιάειρος, ο Ιησούς αφήνει το πλήθος και ασχολείται μαζί του. Και όταν πηγαίνει προς το σπίτι του και τον ζουλάνε από παντού, ασχολείται με μία γυναίκα μόνο. Πάντα ο Χριστός έχει χρόνο για σένα και για μένα.
Πήγαινε, φέρε του το πρόβλημά σου, πέσε στα πόδια Του, παρακάλεσέ Τον για τα παιδιά σου, όπως έκανε ο Ιάειρος. Μη κάθεσαι και βασανίζεσαι μόνος σου, προσπαθώντας να δώσεις απαντήσεις, και να βρεις λύσεις. Παρακάλεσέ Τον για τα παιδιά σου. Έχει χρόνο για Σένα προσωπικά.
Αυτό το πρώτο κομμάτι του επεισοδίου λοιπόν, μας μαθαίνει τα εξής:
1. Μην ντρέπεσαι να δείξεις την εμπιστοσύνη σου στον Ιησού. Όπου και να είσαι, όποιοι και αν είναι γύρω σου. Ο Θεός θα δοξαστεί, και θα αφήσεις και παράδειγμα στα παιδιά σου.
2. Ποτέ μην αφήσεις να περάσει απ' το μυαλό σου η ιδέα πως ο Θεός είναι πολύ απασχολημένος, και δεν έχει χρόνο για σένα.
Προχωράμε στην διήγηση μας και ο Μάρκος λέει πως ενώ ο Χριστός μιλούσε ήδη στη γυναίκα που γιατρεύτηκε από την αιμορραγία της επειδή άγγιξε το ρούχο Του, έρχονται τα τρομερά νέα. Νέα που κανένας γονιός δεν αντέχει να τα ακούσει: «Η κόρη σου πέθανε. Τι τον ενοχλείς το δάσκαλο;» Και εδώ έρχεται το τρίτο μάθημα.
Η κοινή λογική λέει πως υπάρχουν μερικά προβλήματα που ο Χριστός δεν μπορεί να τα λύσει. Λάθος! Δεν υπάρχει τίποτα που ο Χριστός να μην έχει τη λύση του. Μπορεί η λύση που έχει να μην είναι αυτό που εμείς έχουμε στο μυαλό μας, ΑΛΛΑ, ο Ιησούς είναι ο ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΣ ΘΕΟΣ.
Γνωρίζοντας όμως ο Χριστός πως τα νέα αυτά είναι δύσκολα για τον κάθε γονιό, για τον κάθε πατέρα και την κάθε μάνα, πριν ο Ιάειρος πει τίποτα, -ίσως και να μην μπορούσε να αρθρώσει κουβέντα,- του λέει: «Μη φοβάσαι, μόνο πίστευε». Σκέφτομαι την απόγνωση του ανθρώπου, τη λύπη του, το ράγισμα της καρδιάς, και πραγματικά αυτά ήταν τα λόγια, τα μόνα λόγια που είχε ανάγκη να ακούσει.
Όταν έρχεται πρόβλημα στην οικογένεια σου, στα παιδιά σου και νοιώθεις το βάρος να σου λυγίζει τα γόνατα, νοιώθοντας την ίδια απόγνωση με τον Ιάειρο, θυμήσου πως ο Χριστός ο ίδιος σου λέει την ίδια ακριβώς κουβέντα, «Μην φοβάσαι, μόνο πίστευε». Αυτός είναι δυνατός να λύσει το κάθε πρόβλημα που αντιμετωπίζεις εσύ και τα παιδιά σου.
Υπάρχουν στιγμές που είναι τόσο δύσκολο να πιστεύεις. Είναι τόσο εύκολο να ακούς για την πίστη άλλων και να δοξάζεις το Θεό, να ακούς πως ο Χριστός έλυσε της άλλης οικογένειας το πρόβλημα, πως ο Χριστός γιάτρεψε μιας άλλης γυναίκας την αιμορραγία, μιας γυναίκας που ούτε που την ήξερες, όταν όμως έρχεται η δική μας η σειρά, στο δικό μας το παιδί, στη δική μας την οικογένεια, ξαφνικά μαθαίνεις πως η εμπιστοσύνη δεν είναι εύκολο πράγμα.
Όταν έρχεται η ώρα για τις πανελλήνιες του δικού μου παιδιού, ή για το γυμνάσιο ακόμη, ή για τον γάμο της δικής μου κόρης, είναι δύσκολο να εμπιστεύεσαι. Όταν το δικό μου παιδί είναι στο Παίδων έτοιμο να κάνει εγχείρηση, ή όταν είναι το δικό μου μωρό στο νοσοκομείο για να του πάρουν αίμα να δουν τι τρέχει, τότε, είναι δύσκολο να εμπιστεύεσαι.
Ξέρετε κάτι; Το ξέρει ο Χριστός πόσο δύσκολο είναι. Και δεν κρίνει τον Ιάειρο, ούτε τον μαλώνει. Ξέρει πως δεν είναι σε θέση να πει τίποτα. Και γι' αυτό το λόγο πριν ο Ιάειρος να προλάβει να αρθρώσει κουβέντα, τον ενθαρρύνει, του μιλάει ο Χριστός πρώτος: «Μην φοβάσαι, μόνο πίστευε.» Μην τους ακούς αυτούς, άκου εμένα, διάβασε το λόγο μου, στηρίξου επάνω μου, είμαι ο Θεός ο Παντοδύναμος.'
«Ο δίκαιος θα ζήσει από την πίστη του» (Αββακούμ β:4), μας λέει ο λόγος του Θεού. Ούτε από το πως αισθάνεται, ούτε από το τι βλέπει γύρω του. Πάντα αδερφοί μου στην πιο αδύναμή μας ώρα σαν άνθρωποι και σαν γονείς, ο Θεός θα έρθει να μας στηρίξει και να μας παρηγορήσει, να μας ενθαρρύνει. Ο Θεός στην ώρα της αδυναμίας θα φανεί δυνατός στη ζωή μας. Γιατί το έχει υποσχεθεί πως δεν θα μας εγκαταλείψει ποτέ.
Ξέρετε τι άλλο μας διδάσκει αυτή η κουβέντα του Χριστού; Πως ακόμη και την ώρα που θρηνώ για το θάνατο του παιδιού μου, στη χειρότερη μου ώρα, μπορώ με τη χάρη Του, που με δυναμώνει να Τον εμπιστεύομαι. Δεν θα ενθάρρυνε ο Χριστός τον Ιάειρο με τα λόγια αυτά ζητώντας του να κάνει κάτι που του ήταν αδύνατο. Ναι, μπορώ να Τον εμπιστεύομαι στην πιο δύσκολη ώρα σαν γονιός, γιατί Εκείνος με ενθαρρύνει και μου δίνει τη δύναμη να το κάνω.
Καθώς έφτασαν στο σπίτι, διαβάζουμε, πως άκουσε θόρυβο, ανθρώπους να κλαίνε και να οδύρονται δυνατά και να αλαλάζουν ποικιλότροπα (Μάρκ.ε:38). Αυτό σημαίνει πως οι ετοιμασίες για την κηδεία είχαν αρχίσει. Δηλαδή είχαν φτάσει οι επαγγελματίες θρηνωδοί για να κλάψουν το νεκρό. Ο θρήνος ήταν τραγούδι αντιφωνικό (δηλαδή τραγουδούσε πρώτα η μία ομάδα και μετά η άλλη) και συνοδευόταν αυτό από παλαμάκια. Δεν ήταν χαρούμενο τραγούδι, ήταν θρήνος, μη μας μπερδεύουν τα παλαμάκια.
Σύμφωνα με τη συνήθεια της εποχής ακόμη και ο φτωχότερος, έπρεπε να πληρώσει δύο άτομα που να παίζουν ένα είδος φλάουτου και έναν ή μια που να θρηνεί για το θάνατο του μέλους της οικογένειας. Όταν μιλάμε για τον αρχισυνάγωγο όμως, σίγουρα είχε χρήματα να προσλάβει περισσότερους. Και όλοι αυτοί, όλη αυτή η φασαρία και ο θρήνος ήταν μέσα στο δωμάτιο του κοριτσιού.
Μπαίνει ο Ιησούς, τους βγάζει όλους, και τους λέει «δεν απέθανεν, αλλά κοιμάται». Και αρχίζουν να τον κοροϊδεύουν. Πράγμα που δείχνει πόσο επιφανειακός και πρόχειρος και ψεύτικος ήταν ο θρήνος. «και εισελθών λέγει προς αυτούς· Τι θορυβείσθε και κλαίετε; το παιδίον δεν απέθανεν, αλλά κοιμάται. Και κατεγέλων αυτού. Ο δε, αφού εξέβαλεν άπαντας, παραλαμβάνει τον πατέρα του παιδίου και την μητέρα και τους μεθ' εαυτού και εισέρχεται όπου έκειτο το παιδίον» (Μάρκ.ε:39-40).
«και πιάσας την χείρα του παιδίου, λέγει προς αυτήν· Ταλιθά, κούμι· το οποίον μεθερμηνευόμενον είναι, Κοράσιον, σοι λέγω, σηκώθητι» (Μάρκ.ε:41). 'Αραγε, γιατί ο Μάρκος τη βάζει αυτή τη λεπτομέρεια; Ποιος ο λόγος να μας πει τι είπε ο Χριστός στα Αραμαϊκά; Ας μας έλεγε τη μετάφραση μόνο. Είπαμε πως οι λεπτομέρειες δεν μπαίνουν χωρίς λόγο.
Ήταν κοινή πεποίθηση πως οι θεραπείες που έκαναν οι ειδωλολάτρες θεραπευτές γίνονταν επειδή ήξεραν κάποιο ξόρκι. Έλεγαν τα μαγικά λόγια, που αυτοί μόνο τα ήξεραν και ο κόσμος γίνονταν καλά. Ο λόγος που περιλαμβάνει τα λόγια στα Αραμαϊκά ο Μάρκος ήταν για να δείξει πόσο διαφορετικός ήταν ο Χριστός από όλους αυτούς. Σίγουρα οι άνθρωποι όταν θα έβλεπαν το κοριτσάκι όρθιο και υγιές, η πρώτη ερώτηση θα ήταν: «Τι είπε, τι λόγια είπε και σηκώθηκε η μικρή;» Και η απάντηση ήταν: Τίποτα, το μόνο που είπε ήταν, "κοριτσάκι, σήκω".
Ο Ιησούς θεραπεύει, όχι επειδή ξέρει μάγια, αλλά επειδή είναι ο Θεός. Επειδή είναι ο δημιουργός Θεός, που έχει εξουσία πάνω από καθετί και με το λόγο του τα υποτάσσει όλα. Το αποτέλεσμα ήταν πως οι γονείς δεν ήξεραν τι να πουν από την έκπληξή τους, έχασαν τα λόγια τους. «Και ευθύς εσηκώθη το κοράσιον και περιεπάτει· διότι ήτο ετών δώδεκα. Και εξεπλάγησαν με έκπληξιν μεγάλην» (Μάρκ.ε:42).
Θα έρθουν στιγμές στη ζωή μας, που σαν γονείς, εμείς θα πρέπει να εξασκήσουμε πίστη για τις υποθέσεις των παιδιών μας. Για την υγεία τους, για το σχολείο τους, για την εκκλησία και τη σχέση τους με το Θεό.
Για να μπορέσω να διδάξω στα παιδιά μου, την πίστη στο Χριστό, θα πρέπει εγώ πρώτα σαν γονιός να έχω περάσει από το σχολείο αυτό. Και είναι ένα σχολείο από το οποίο δεν αποφοιτούμε ποτέ. Η πίστη στο Χριστό, πρέπει να είναι πρώτα προσωπική μου υπόθεση, πρέπει να είναι πραγματικότητα στη δική μου ζωή πρώτα.
