Όσον αφορά στην άρση βαρών, ο άνθρωπος δυσκολεύεται να σηκώσει φορτίο ίσο με το βάρος του σώματός του. Οι εντομολόγοι όμως μας πληροφορούν ότι η μέλισσα σηκώνει με μεγάλη ευκολία βάρος 25 φορές μεγαλύτερο από το δικό της! Άλλα καταπληκτικά έντομα σηκώνουν βάρος 200 φορές ανώτερο από το βάρος του σώματός τους και στη συνέχεια πετούν με αυτό το φορτίο.
Ένα άλλο έντομο ο «ωτοσκώληξ» μπορεί να σύρει φορτίο 530 φορές βαρύτερο απ΄ αυτόν κι αναφέρεται ακόμα για κάποια άλλα έντομα ότι μπορούν να σύρουν βάρος 800 φορές μεγαλύτερο από το δικό τους.
Υπάρχουν άλλα ζώα που πετυχαίνουν μυικές επιδόσεις πολύ μεγαλύτερες από εκείνες του ανθρώπου. Εάν το ράμφος ορισμένων παπαγάλων πιάσει το δάκτυλό μας, το κόβει αμέσως. Ένας βάτραχος της Ν. Αμερικής ο «πάμπας» διαθέτει μασέλες τόσο δυνατές, ώστε σκοτώνει ολόκληρο ταύρο. Το γνωστό φίδι ο «πίθων» σε δευτερόλεπτα συνθλίβει ένα ελάφι κι η προβοσκίδα του ελέφαντα μπορεί να ξεριζώσει ολόκληρα δένδρα.
Οι βάτραχοι έχουν το «κλειδί» του έλκους;
Στην Αυστραλία ζει ένα είδος βατράχου, ο Pheobatrachus Silus, που πολλαπλασιάζεται με τον εξής τρόπο: όταν το θηλυκό γεννήσει τα αυγά του, τα ...καταπίνει. Η εκκόλαψη γίνεται μέσα στο στομάχι και τα βατραχάκια βγαίνουν από το στόμα! Σ’ όλη τη διάρκεια της περίεργης αυτής εκκόλαψης η μητέρα δεν τρώει, ωστόσο το στομάχι της εκκρίνει οξέα. Πώς δεν προσβάλλονται, όμως, τα έμβρυα;
Η απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα μπορεί να βοηθήσει τους επιστήμονες στην εύρεση του φαρμάκου για τη θεραπεία του έλκους του στομάχου. Μέχρι το 1984 το μόνο βέβαιο ήταν ότι η ορμόνη προσταγλανδίνη Ε2 παίζει σημαντικό ρόλο στην υπόθεση αυτή.
Ο άνθρωπος αντέχει στη δίψα 3-4 μέρες, αν όμως εργάζεται στη ζέστη, δεν μπορεί να αντέξει ούτε μία μέρα. Υπάρχουν, ωστόσο, ζώα που αντέχουν χωρίς νερό μια βδομάδα και περισσότερο, όπως π.χ. δύο είδη αντιλόπης καθώς κι οι όρυγες που ζουν σε ξερότοπους. Επίσης οι ά ν τ α κ ε ς μπορούν να μείνουν βδομάδες χωρίς νερό. Το αξιοθαύμαστο ζώο της ερήμου η κ α μ ή λ α. διασχίζει την έρημο χωρίς να πιει ούτε μια σταγόνα νερό! Από έρευνες που έγιναν βρέθηκε ότι αυτό οφείλεται στο ότι οι ρινικοί της διάδρομοι έχουν σπειροειδή διάταξη λαβύρινθου και καλύπτουν επιφάνεια 1000 τετραγωνικών εκατοστών, ενώ στον άνθρωπο η κάλυψη φθάνει τα 13 τετραγωνικά εκατοστά.
Έτσι ανακτώνται οι υδρατμοί του εκπνεόμενου αέρα κατά 45%, εκτός από το νερό που συγκρατούν τα νεφρά και οι ιστοί της. Αντέχει επίσης στην πείνα, γιατί καταναλώνει το λίπος που έχει συσσωρεύσει στην καμπούρα της, όταν δεν βρίσκει τροφή. Αντίθετα, ο ελέφαντας χρειάζεται να πίνει κάθε μέρα 200 κιλά νερό.
Ο ρινόκερος δεν διακρίνει καλά τα αντικείμενα που βρίσκονται κοντά του, όμως η ελαττωματική του όραση αναπληρώνεται από μια καταπληκτική όσφρηση. Η κ α μ η λ ο π ά ρ δ α λ η προφυλάσσεται με την οξύτατη όρασή της, αφού μπορεί να διακρίνει τον εχθρό της σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων. Η σ τ ρ ο υ θ ο κ ά μ η λ ο ς το μεγαλύτερο πουλί της γης, παρά τα μεγάλα και ωραία φτερά της, δεν μπορεί να πετάξει, τρέχει όμως γρηγορότερα από το ταχύτερο άλογο που υπάρχει. Μια όμορφη α φ ρ ι κ α ν ι κ ή α ν τ ι λ ό π η έχει πολλούς εχθρούς και για να προστατευτεί διαθέτει δυνατή όραση, ακοή κι όσφρηση. Ακόμα, το πήδημά της φθάνει σε μήκος τα δέκα μέτρα και σε ύψος τα τρία μέτρα!
Υπάρχουν, επίσης, ζώα τα οποία αμύνονται, εκτοξεύοντας στους εχθρούς τους χ η μ ι κ έ ς ο υ σ ί ε ς δύσοσμες ή και δηλητηριώδεις. Ωστόσο, ο πόλεμος με χημικά όπλα δεν αποτελεί μοναδικό προνόμιο των ζώων. Πολλά είναι τα φ υ τ ά που αυτοπροστατεύονται με χημικές ουσίες, αφού άλλα απ’ αυτά παράγουν νικοτίνη, καφείνη, κοκαίνη κ.α.
Οι επιστήμονες που μελετούν τα ζώα και τα φυτά έκαναν μερικές παράξενες παρατηρήσεις το 1984. Ένας ερευνητής του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, π.χ. ανακάλυψε ότι ορισμένα φυτά παράγουν καφείνη, για να απομακρύνουν τα έντομα. Η καφείνη ζαλίζει τα έντομα, παραλύοντας το νευρικό τους σύστημα.
Σε πειράματα που έγιναν σε εργαστήριο κουνούπια που αναπτύχθηκαν σε νερό, ζαλίστηκαν τόσο πολύ, ώστε πνίγηκαν όταν τους χορηγήθηκε μια ελάχιστη ποσότητα καφείνης.
Άλλα φυτά διώχνουν τα ανεπιθύμητα ζωύφια με την αντεπίθεση. Βιολόγοι του Πανεπιστημίου Γκουέλφ, στον Καναδά, εξέτασαν δέκα είδη μανιταριών που εξελίχθηκαν σε σαρκοβόρα. Τα μανιτάρια αυτά καταβρόχθιζαν μικροσκοπικά σκουλήκια που ήταν πλούσια σε υδατάνθρα-κες. Κατά τους βιολόγους, τα μανιτάρια έτρωγαν τα πλούσια σε ενέργεια σκουλήκια, γιατί το έδαφος του δάσους που αναπτύσσονταν ήταν φτωχό σε θρεπτικές ουσίες.
Και αξιοσημείωτες θεραπείες...
Πρόσφατες πειραματικές μελέτες δείχνουν ότι το έλκος του στομάχου μπορεί να προληφθεί και να θεραπευθεί από κάποια άγνωστη ουσία που περιέχεται στις μπανάνες! Η νέα αντιελκωτική ουσία δοκιμάζεται ήδη σε εθελοντές, στους οποίους χορηγούνται καθημερινά τέσσερα γραμμάρια μπανάνας σε μορφή σκόνης. Η κονιοποίηση του καρπού των γίνεται πέντε βδομάδες πριν ωριμάσουν.
Οι Βρετανοί ερευνητές προσπαθούν τώρα, να απομονώσουν το δραστικό της σκόνης της μπανάνας, για να ακολουθήσει η φαρμακοβιομηχανική παραγωγή του, ενώ αντίθετα, οι Ινδοί συνάδελφοί τους σπεύδουν να κυκλοφορήσουν στο εμπόριο την “μπανανόσκονη” για τη θεραπεία του έλκους.
Φάρμακο για την καρδιά οι ιδιότητες του σκόρδου: Περιέχει ουσία που προλαμβάνει τη θρόμβωση του αίματος
Ο τρόπος για να καταπολεμηθούν οι καρδιοπάθειες βρίσκεται στη χρήση του σκόρδου, που οι πρόγονοί μας το ήξεραν καλύτερα από μας. Σύμφωνα λοιπόν, με εργαστηριακά ευρήματα το σκόρδο περιέχει μια ουσία που μπορεί να δράσει σαν αντιπηκτικό και να προλάβει τη θρόμβωση του αίματος. Γιατί όπως είναι γνωστό, οι θρόμβοι που δημιουργούνται στης αρτηρίες, οι οποίες εφοδιάζουν την καρδιά με αίμα, ευθύνονται για τις καρδιακές προσβολές, τις οποίες καταπολεμά η ειδική ουσία που περιέχει το ... περιφρονημένο (λόγω οσμής) σκόρδο!
Τα ευρήματα παρουσιάσθηκαν στο Διεθνές Χημικό Συνέδριο που έγινε στη Χονολουλού και συγκέντρωσε περισσότερους από 3700 χημικούς από 38 χώρες.
Το νέο αντιπηκτικό γίνεται από μια ουσία που δεν είναι παρούσα στην πλήρη σκελίδα του σκόρδου αλλά δημιουργείται όταν το σκόρδο τσακίζεται ή μαγειρεύεται. Η ουσία δημιουργείται όταν δύο ουσίες σε χωριστά κύτταρα της σκελίδας επιδράσουν η μία στην άλλη.(Σ. Μαρκέτου Καθηγ. Παν/μίου “Καθημερινή” 19/1/86)
Προλαβαίνει τη γάγγραινα: Η χημική ουσία που προκύπτει ονομάζεται αλλιαίνη κι ήταν γνωστή από παλιά για τις αντιβιοτικές της ιδιότητες. Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, πίεζαν λιωμένο σκόρδο πάνω στα τραύματα για να προλαμβάνουν τη γάγγραινα.
Δηλητήριο... ωφέλιμο
Ένα φάρμακο που παράγεται από την τοξίνη (= δηλητήριο) του βοτυλισμού (η τοξίνη του βοτυλισμού προκαλεί δηλητηρίαση στα τρόφιμα), χρησιμοποιείται σαν εναλλακτική λύση στη χειρουργική για κείνους που πάσχουν από στραβισμό ή από αλληθωρισμό.
Ο καθηγητής της νευροβιολογίας στην ιατρική σχολή του Harvard Dr. T. Wiesel (βραβείο Nobel 1981) προσθέτει στους οφθαλμικούς μυς του αρρώστου ελάχιστη ποσότητα από το φάρμακο αυτό, ένα δισεκατομμυριοστό του γραμμαρίου και επιτυγχάνει τη θεραπεία Το νέο φάρμακο δρα κατά τέτοιο τρόπο ώστε να παραλύει ο ελαττωματικός μυς και ταυτόχρονα να ευθυγραμμίζονται οι οφθαλμοί του ασθενούς. Επειδή χρησιμοποιείται τόσο ελάχιστη ποσότητα απ’ αυτό το δηλητήριο, δεν συμβαίνουν παρενέργειες σε άλλες περιοχές του σώματος.( “Χημικά Χρονικά” Δεκέμβριος 1982).
Να και μια άλλη παράδοξη ικανότητα σχετική με τη ραπτομηχανή, που έχουν μερικά μυρμήγκια των τροπικών χωρών. Αυτά κατασκευάζουν τις κατοικίες τους από φύλλα, που τα περιτυλίγουν ώστε να ακουμπήσουν οι άκρες τους.
Συγχρόνως οι ράφτες- μυρμήγκια εργάζονται χρησιμοποιώντας ένα βρέφος μυρμήγκι (μια προνύμφη) για βελόνα. Αυτήν την κρατάει το ενήλικο μυρμήγκι στις σιαγόνες του και τη μετακινεί από τη μια άκρη στην άλλη της σχισμής, που πρόκειται να ραφτεί, ενώ την ίδια στιγμή η προνύμφη εκκρίνει ένα υγρό, που συγκολλά τα χείλη των φύλλων. Παρεμπιπτόντως αναφέρουμε, ότι ο Μακρυγιάννης στα Απομνημονεύματά του (σελ. 69-70 ) περιγράφει ράψιμο μιας πληγής, από γιατρό με κεφάλι μυρμηγκιού.
Βλέπουμε λοιπόν, ότι και στα έντομα απαντώνται εργαλεία όμοια με εκείνα, που ο άνθρωπος πολύ αργότερα έχει επινοήσει προς χρήση του.
Και πόσα άλλα παράδοξα! Οι δαγκάνες που έχει το σ κ α θ ά ρ ι και πιάνουν σαν τανάλια, η γλώσσα της μ έ λ ι σ σ α ς, που είναι σαν βούρτσα καθαρισμού φιάλης, το τρυπάνι που έχουν τα ξ υ λ ο φ ά γ α έντομα, για ν’ ανοίγουν τρύπες στο ξύλο. Επίσης τα νύχια των ποδιών της α ρ ά χ ν η ς , που είναι σαν χτένι, τα άγκιστρα των ποδιών της μ υ ί γ α ς , που της επιτρέπουν να βαδίζει ανάποδα στο ταβάνι και πολλά άλλα.
Δεν υπάρχουν άλλα είδη του ζωικού βασιλείου που να επεμβαίνουν τόσο συχνά στη ζωή μας, όπως τα έντομα: άλλοτε εμφανίζονται “ωφέλιμα” και άλλοτε “βλαβερά”. Μερικές φορές παρουσιάζονται σαν παράσιτα, άλλοτε πάλι σαν “παράσιτα των παρασίτων”.
Κάποτε θεωρούνται “ληστές της φύσης”, όταν όμως καταστρέφουν βλαβερά ζωύφια μεταβάλλονται αυτόματα σε αγαθοεργές υπάρξεις.
Τα περίφημα βιολιά που έφτιαχνε τον 17ο αιώνα ο Stradivarius τα άλειφε με ένα βερνίκι που περιείχε “χιτίνη”, το σκληρό υλικό των εντόμων exoskeletons. Η χιτίνη δίνει ένα σκληρό φινίρισμα και στο συνέδριο χημικών του St. Louis(1984) ανακοινώθηκε, ότι χάρις στη χιτίνη οφείλεται κατά κυριότερο λόγο ο “μεγάλος” ήχος αυτών των κλασσικών βιολιών που μπορεί να “γεμίσει” ένα χώρο συναυλιών.
Εξάλλου υπάρχουν έντομα, που παρά τον λεπτεπίλεπτο οργανισμό τους, μπορούν να ζήσουν ανάμεσα στους πάγους και άλλα στο καυτό νερό των θερμοπιδάκων, ενώ ο άνθρωπος εάν πέσει σε παγολίμνη μετά από λίγα λεπτά βρίσκει το θάνατο.
Πώς να μην απορεί κανείς, όταν στην Ανταρκτική με κλώσσημα δυο μηνών, ξεπροβάλλουν οι νεοσσοί των πιγκουίνων, τα πιγκουινόπουλα, χωρίς να υπολογίζουν το θερμόμετρο, που δείχνει 50 βαθμούς Κελσίου κάτω από το μηδέν!
Και τώρα, ας περιγράψουμε μερικά θαυμάσια που συμβαίνουν στον υδάτινο χώρο:
Σε θέματα κατάδυσης εντυπωσιακή είναι η περίπτωση του δελφινιού. Μπορεί να βυθισθεί 200 μέτρα στη θάλασσα για να βρει την τροφή του, πράγμα που εάν το επιχειρούσε ο άνθρωπος, η μεγάλη πίεση του νερού θα τον θανάτωνε την ίδια στιγμή.
Το ψάρι τοξότης ο εκσφενδονιστής της Μαλαισίας είναι ικανό να εκτοξεύει νερό από το στόμα του με επιδεξιότητα και ευστοχία σε από-σταση δυο μέτρων. Με ειδικό εξαίσιο μηχανισμό εγκατεστημένο στο φάρυγγά του εξακοντίζει λεπτό πίδακα νερού και σκοπεύει τα έντομα που φτερουγίζουν πάνω από το νερό.
Επίσης, έτσι αντιμετωπίζει επιτυχώς δύσκολα προβλήματα, όπως π.χ. είναι η βααρύτης που επενεργεί στο νερό δίνοντας τροχιά καμπύλη και όχι ευθεία η αντίσταση του αέρα, η διόρθωση γωνίας «βολής» σε κάθε διαφορετική θέση του κινουμένου εντόμου.
Ακόμα ο υπολογισμός της ταχύτητας, του ύψους, της διεύθυνσης του κινουμένου εντόμου, καθώς επίσης και το πρόβλημα της διάθλασης των φωτεινών ακτίνων, διότι το ψάρι βλέπει μέσα από το νερό, ενώ το έντομο πετά στον αέρα. Στα αντιαεροπορικά πυροβόλα γίνεται χρήση περίπλοκων υπολογιστικών οργάνων, που επινοήθηκαν από τον άνθρωπο στον ατομικό αιώνα. Όμως ο τοξότης, αυτό το ταπεινό ψαράκι, έχει επιλύσει πολύ νωρίτερα όλα αυτά τα προβλήματα όπως διαπιστώνουν κατάπληκτοι οι φυσιοδίφες, χωρίς να μπορούν να εξηγήσουν τον τρόπο της επιτυχίας του!
Ο νέος σολομός ζει και περνά ολόκληρα χρόνια στη θάλασσα. Ύστερα ξαναγυρίζει στο ποτάμι απ’ όπου ξεκίνησε και κολυμπά ακριβώς σ’ ε-κείνη τη πλευρά του ποταμού, όπου εκβάλλει ο παραπόταμος και που είναι ο τόπος που γεννήθηκε το ψάρι αυτό. Τι το ξαναφέρνει πίσω με τόση ακρίβεια;
Συμβαίνει μάλιστα το θαυμαστό, εάν το μεταφέρει κάποιος σ’ έναν άλλο παραπόταμο. Καταλαβαίνει ο σολομός αμέσως, ότι είναι έξω από τα νερά του και αγωνίζεται πέρα δώθε μέχρι που να βρει το δρόμο του, οπότε ξαναπαίρνει την πορεία του, για να εκπληρώσει με ακρίβεια τον προορισμό του.
Οι χημικοί του Παν/μίου Ροκφέλλερ της Ν. Υόρκης κατάφεραν να παράγουν συνθετικά την ορμόνη καλσιτονίνη η οποία εκκρίνεται από τον θυρεοειδή αδένα, που ρυθμίζει το ασβέστιο στο αίμα.
Η καλσιτονίνη που χρησιμοποιείται σήμερα στη θεραπεία οστεοπαθειών υπάρχει στο σολομό ! Ένα σοβαρό ερώτημα που απασχολεί του επιστήμονες, οι οποίοι ασχολούνται με την παρασκευή αυτών των φαρμάκων, είναι το πώς η φύση κατάφερε, χωρίς τη βοήθεια εργαστηρίου, να παρασκευάζει τις ζωογόνες και σωτήριες αυτές ουσίες.
Απαντούν μερικοί απ’ αυτούς με διάφορες φανταστικές θεωρίες και αλληλοσυγκρουόμενες υποθέσεις και αντιθεωρίες: έτσι για να μην έλθει στη μέση: ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ- ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ.
Αρκετά πιο δύσκολο είναι να εξιχνιάσει κανείς το μυστήριο με τα χέλια. Αυτά τα καταπληκτικά πλάσματα, πολύ πριν από την εποχή της αναπαραγωγής τους, μεταναστεύουν από τις λίμνες και τα ποτάμια όπου ζουν και διασχίζοντας χιλιάδες χιλιόμετρα, στον ωκεανό, κατευθύνονται σε μια ορισμένη θαλάσσια περιοχή, κοντά στις νήσους Βερμούδες.
Στην ίδια περιοχή, στις Βερμούδες φθάνουν όχι μόνο τα χέλια της Ευρώπης, αλλά και τα χέλια της Αμερικής, που ταξιδεύουν σε αντίθετη φορά από τα χέλια της Ευρώπης.
Εκεί στο καταπληκτικό βάθος των 500 έως 2000 μέτρων στο σκοτεινό βυθό του ωκεανού, γίνεται η ωοτοκία. Η ωοθήκη του κάθε χελιού περιέχει μερικά εκατομμύρια αυγά! Κάθε αυγό και ένα νέο χέλι.
Τα χέλια - γονείς, μετά την ωοτοκία, πεθαίνουν και τότε επακολουθεί ένα δεύτερο μυστηριώδες και ανεξήγητο γεγονός, η επιστροφή των νέων χελιών στις αρχικές κατοικίες τους.
Ενώ βρίσκονται μέσα στην απέραντη ωκεάνια έκταση, εντελώς απληροφόρητα και χωρίς κανέναν ορατό οδηγό, επιχειρούν και πραγματοποιούν το θαυμαστό ταξίδι της επιστροφής προς την Αμερικανική ή προς την Ευρωπαϊκή Ήπειρο με τρόπο καταπληκτικά αλάνθαστο. Ακολουθώντας αντίστροφη πορεία από την αρχική, ταξιδεύουν μεθοδικά και υπομονετικά και ανακαλύπτουν όχι μόνον την ίδια ακτή απ’ όπου ξεκίνησαν οι γονείς τους, αλλά- και αυτό είναι το θαυμασιώτερο- ξαναβρίσκουν και τον ί δ ι ο ποταμό, την ί δ ι α λίμνη, τον ί δ ι ο νερόλακκο όπου κατοικούσαν οι γονείς τους, έτσι ώστε κάθε «συνοικία υδάτων» να έχει τα χέλια της. Ποτέ χέλι της Αμερικής δεν ψαρεύτηκε στην Ευρώπη, ούτε χέλι Ευρωπαϊκό στα νερά της Αμερικής!
Υπάρχει και ηλεκτροφόρο χέλι που παράγει ηλεκτρικό ρεύμα τάσεως 500 Βολτ και με αυτό φονεύει τα μικρά ψάρια, ενώ τα μεγάλα τα παραλύει μόλις ακουμπήσουν επάνω του.
Άλλο ένα θαυμαστό γεγονός πρέπει ν’ αναφερθεί εδώ. Επειδή οι Βερμούδες είναι πιο κοντά στην Αμερική απ’ ότι η Ευρώπη, το ταξίδι που κάνουν τα χέλια της Ευρώπης είναι σημαντικά μεγαλύτερο. Γι’ αυτό η εποχή της αναπαραγωγής για τα χέλια αυτά παρουσιάζεται ένα ή και περισσότερα χρόνια αργότερα για να μπορούν έτσι να καλύψουν το επί πλέον χρονικό διάστημα του ταξιδιού τους!
Ο άνθρωπος για να γίνει πλοίαρχος και να κυβερνήσει σκάφος στον Ατλαντικό, πρέπει να ασκηθεί πάνω από 8 χρόνια, ενώ τα ψάρια αυτά διατρέχουν άγνωστους ωκεανούς μέσα σε λίγες βδομάδες και δεν παραπλανόνται αλλά φθάνουν ακριβώς εκεί που θέλουν!
Είναι λοιπόν ένα από τα θαυμαστά αινίγματα της Δημιουργίας! Ποιος από τους ανθρώπους μπορεί να βρει το σωστό προσανατολισμό της πλοήγησης χωρίς ν’ απλώσει τους χάρτες και χωρίς πυξίδα; Ενώ για τα χέλια αυτά είναι απλά πράγματα.
Πώς μπορεί να ερμηνευθούν όλα αυτά τα αλλεπάλληλα και μυστηριώδη γεγονότα; Μήπως τα υδρόβια αυτά πλάσματα σκέπτονται; Ή μήπως κάποιος Άλλος σκέφθηκε γι’ αυτά με έναν τόσο υπέροχο και θαυμαστό τρόπο; Είναι δυνατόν να πιστέψει κανείς, ότι όλα αυτά έγιναν και γίνονται μόνα τους, από σύμπτωση ή τύχη;
Ή μήπως, τα όσα εκπληκτικά συμβαίνουν στη ζωή ενός ασήμαντου χ ε λ ι ο ύ αρκούν να μαρτυρήσουν για μια ύψιστη και ασύγκριτη Θεϊκή Σοφία και Δύναμη;
Καλαμάρια...και πολεμικά αέρια
Τα νεύρα του καλαμαριού έχουν χρησιμοποιηθεί συχνά στην έρευνα, επειδή είναι μεγαλύτερα και απλούστερα από τα νεύρα των άλλων νεωτέρων ζώων. Οι ερευνητές βρήκαν ότι το καλαμάρι (Τευθίς), διαθέτει ένα ένζυμο (πρωτεΐνη που ελέγχει τις χημικές αντιδράσεις του κυττάρου). Αυτό μπορεί να καταστρέψει μια χημική ουσία, την οποία ο άνθρωπος έχει παρασκευάσει τα τελευταία 100 χρόνια, δηλαδή το δηλητηριώδες αέριο που προσβάλλει το νευρικό σύστημα.
Ερευνητές απομόνωσαν από τους νευρικούς ιστούς του θαλασσινού καλαμαριού αυτό το ένζυμο ασυνήθιστο και σε πολύ μικρές ποσότητες και που μπορεί να διασπάσει το αέριο αυτό και έτσι να γίνει ακίνδυνο. Στο στρατιωτικό τμήμα ερευνών στο Σικάγο και με στόχο την τεχνητή σύνθεση αυτού του ενζύμου, προχωρούν στην αποθήκευση σε ποσότητες, ώστε να χρησιμοποιηθεί για την καταστροφή του αερίου προσβολής νεύρων.
ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ θαύμασα, όταν άκουσα απ’ το ραδιόφωνο, ότι υπάρχει ένα είδος ψαριού, που για να διαφύγει τον κίνδυνο, εκκρίνει από τη ράχη του μια ναρκωτική ουσία, η οποία αφήνει ακινητοποιημένο το στόμα του καρχαρία. Από το 1933 μελετούν οι επιστήμονες την ουσία αυτή και πέτυχαν τεχνητά να την παρασκευάσουν, όμως ακόμα την ε-ρευνούν, διότι μετά από 5 λεπτά χάνει την δραστικότητά της.
Και τι να πούμε για την ενυδρίδα τη θαλάσσια της Καλιφόρνιας. Καταδύεται στο βυθό, και όταν ξανανέβει στην επιφάνεια του νερού κρατώντας μια αχιβάδα, φέρνει μαζί και μια πέτρα για... να σπάσει το κέλυφος! Στη συνέχεια η ενυδρίδα κολυμπώντας ιδιόρρυθμα ανάσκελα, τοποθετεί την πέτρα στο στήθος της και βάζοντας δύναμη, σπάζει την αχιβάδα και απολαμβάνει το περιεχόμενό της!
