Υπάρχει μεγάλη άγνοια μεταξύ των ανθρώπων, και των πιστών ακόμα, πάνω στο τι ακριβώς είναι αμαρτία.
Φαντάζονται πως θα πρέπει να είναι κάτι το κακό το οποίο διαπράττουμε και που δεν αρέσει στο Θεό. Αυτή είναι μια πολύ απλή, πολύ λαϊκή, πολύ ανθρώπινη αντίληψη, που αφήνει πολλά κενά.
Ο Αδάμ και η Εύα, που παρήκουσαν την εντολή του Θεού και έφαγαν από το απαγορευμένο δέντρο, αμάρτησαν, μα δε θα μπορούσε να πει κανείς, με την τρέχουσα αντίληψη, ότι έκαναν κάτι κακό. Το να φας από ένα δέντρο, όπως και να το κάνουμε, κακό δεν είναι. Κακό όμως γίνεται, από τη στιγμή που έκαναν κάτι για μόνο το λόγο, πως ήτανε δική τους επιλογή, δικό τους θέλημα, δική τους επιθυμία.
Τα πράγματα γίνονται πιο καθαρά με το πνεύμα της Καινής Διαθήκης. Έχουμε υποχρέωση, "να μη ζώμεν πλέον δι' εαυτούς, αλλά διά τον αποθανόντα και αναστάντα υπέρ ημών" (Β΄ Κορ.ε:15). Δεν μπορούμε να ζούμε για τον εαυτό μας, για το κέφι μας, για το γούστο μας, για την επιθυμία μας. Οι επιθυμίες μας είναι καταδικασμένες. "Εσταύρωσαν την σάρκα με τις επιθυμίες" (Γαλ.ε:24).
Οι επιθυμίες μας, όποιες και να είναι αυτές, είναι αμαρτωλές και είναι φορείς, είναι παράγωγα της σάρκας, που λέει ο απ. Παύλος, "εν εμοί, τουτέστιν εν τη σαρκί μου, δεν κατοικεί ουδέν αγαθόν" (Ρωμ.ζ:18). Μόνον σαν κάνουμε όσα υπαγορεύονται από το Πνεύμα του Θεού, μόνον τότε μπορούμε να είμαστε βέβαιοι, ότι κάνουμε το θέλημα του Θεού και δεν αμαρτάνουμε. "Όσοι Πνεύματι Θεού άγονται αυτοί είναι παιδιά του Θεού".
"Είτε λοιπόν τρώγετε, είτε πίνετε, είτε πράττετέ τι, πάντα πράττετε εις δόξαν Θεού". Πρέπει να είμαστε βέβαιοι ότι πράττουμε κάτι για το Θεό και όχι για τον εαυτό μας. Πρέπει να είναι υπαγορευμένο από το Θεό και από το θέλημά Του το αιώνιο, και να υπάρχουμε μόνο και μόνο γι' αυτό το σκοπό.
Η ίδια πράξη μπορεί να είναι αμαρτία για έναν άνθρωπο και για έναν άλλον να μην είναι, διότι στον ένα του είπε ο Θεός να το κάνει και στον άλλο δεν του είπε και κινήθηκε με δική του πρωτοβουλία.
Ο Μωυσής δυο φορές έκανε την ίδια πράξη. Χτύπησε με το ραβδί του το βράχο για να δώσει νερό και έδωσε. Την πρώτη φορά, έτσι του είχε πει ο Θεός να κάνει και έτσι έκανε. Μα τη δεύτερη, του είχε πει ο Θεός να πει στο βράχο να δώσει νερό, και αυτός χτύπησε το βράχο. Και το πλήρωσε πάρα πολύ ακριβά, και τιμωρήθηκε και δεν μπήκε στη γη της επαγγελίας. Θα ζούμε οδηγούμενοι από το Πνεύμα του Θεού, και πράξεις που ευαρεστούν το Θεό, είναι αυτές που γίνονται εν τω ονόματι του Χριστού και για τη δόξα τη δική Του. Το θέλημα το δικό μας κυριαρχείται από σάρκα και επιθυμία και δεν εξυπηρετεί τα σχέδια του Θεού.
