δ:13
Στείλε όποιον καταλαβαίνεις, αλλά όχι
εμένα! Αυτό στην πραγματικότητα σημαίνει απόρριψη του ένδοξου προνομίου να
είναι ο μοναδικός αγγελιοφόρος του Γιάχβε, στον Ισραήλ και την Αίγυπτο.
Όλοι ξέρουμε ότι είναι ανεκτίμητη χάρη η
κατά Θεό ταπεινοφροσύνη (Α’ Πέτρ.ε:5). Όμως, το να αρνούμαστε να πάρουμε τη θέση
που ο Θεός μας δίνει ή ν’ ακολουθήσουμε το δρόμο που έχει χαράξει για μας, δεν
είναι ταπεινοφροσύνη και το καταλαβαίνουμε γιατί «εξήφθη ο θυμός του Κυρίου κατά του Μωυσέως» (εδ.14).
Η στάση του Μωυσή δεν ήταν αποτέλεσμα μιας
απλής αδυναμίας. Αν ήταν δειλία, όπως στην αρχή, όσο κι αν ήταν αξιοκατάκριτος,
ο Θεός μέσα στο πολύ έλεός Του βλέπουμε ότι την ανεχόταν και του απαντούσε.
Όταν όμως πήρε το χαρακτήρα της απιστίας και της βραδύτητας της καρδιάς, η
δίκαιη οργή του Γιάχβε εξήφθη κατά του
Μωυσέως κι αντί να είναι ο μόνος που θα μαρτυρούσε στο Φαραώ τη βουλή του
Θεού, υποχρεώνεται να μοιραστεί αυτό το προνόμιο μ’ ένα άλλο.