Μιργιάμ

Το Εβραϊκό αυτό όνομα στην Καινή Διαθήκη φέρει η μητέρα του Χριστού και άλλες γυναίκες.

Η σημασία του ονόματος τούτου είναι τόσο σκοτεινή, ώστε έχουν δοθεί σ’ αυτό περίπου 70 διαφορετικές ερμηνείες.

Κατ’ άλλους σημαίνει την “ελπίδα” κατ’ άλλους την “πικρία” κατ’ άλλους την “κυρία” κατ’ άλλους το “ύψος” κατ’ άλλους το “δώρο” κατ’ άλλους τη “μύρα” κατ’ άλλους την “κυρία της θάλασσας” κ.τ.λ.

Σαν όνομα ήταν πολύ εύχρηστο στις μέρες του Ιησού. Οι Ο’ το μεταφράζουν “Μαριάμ” και έτσι χρησιμοποιείται στην Καινή Διαθήκη προκειμένου μόνο για τη μητέρα του Χριστού. Για τις άλλες ομώνυμες γυναίκες χρησιμοποιείται ο εξελληνισμένος τύπος “Μαρία”. Ο Ιώσηπος το Μιργιάμ αποδίδει με το “Μαριάμη”.

 

Ξεκινάω αυτή τη σύντομη μελέτη, παίρνοντας αφορμή από μια συζήτηση που είχα με μια κοπέλα σχετικά με το λόγο του Θεού, τη σωτηρία στο όνομα του Ιησού Χριστού και τη λατρεία που πρέπει να αποδίδεται στο πρόσωπο Αυτού.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση, είναι το έργο που έχει κάνει ο Σατανάς στις καρδιές των ανθρώπων εκμεταλλευόμενος τα συναισθήματά τους, και κάνοντάς τους να μοιράζουν τη λατρεία τους σε περισσότερα του ενός πρόσωπα, και μάλιστα να λατρεύουν μια θηλυκή θεότητα.

Όμως το σπουδαιότερο τέχνασμα του διαβόλου είναι, το να αφήνει τον κόσμο στην αμάθεια η καλύτερα στην ημιμάθεια.

Έτσι πολλοί “νομίζοντας” ότι ξέρουν την Αγία Γραφή, λένε πράγματα που δεν υπάρχουν γραμμένα σ’ αυτό το βιβλίο. Αυτό με κάνει να πιστεύω ότι μπορεί ορισμένοι να διδάσκουν έτσι το λόγο του Θεού σκόπιμα. Να ανακατεύουν δηλαδή το λόγο του Θεού με ανθρώπινες παραδόσεις προσπαθώντας να πείσουν αθώες ψυχές ότι οι παραδόσεις αυτές είναι γραμμένες μέσα στην Αγία Γραφή.

Όμως, ο λόγος του Θεού είναι κατηγορηματικός:

Δεν θέλετε προσθέσει εις τον λόγον τον οποίον εγώ σας προστάζω, ουδέ θέλετε αφαιρέσει απ’ αυτού δια να φυλάττητε τας εντολάς Κυρίου του Θεού σας, τας οποίας εγώ σας προστάζω. (Δευτ.δ:2)

Εάν τις επιθέσει εις ταύτα, ο Θεός θέλει επιθέσει εις αυτόν τας πληγάς τας γεγραμμένας εν τω βιβλίω τούτω. Και εάν τις αφαιρέσει από των λόγων του βιβλίου της προφητείας ταύτης, ο Θεός θέλει αφαιρέσει το μέρος αυτού από του βιβλίου της ζωής, και από της πόλεως της αγίας, και των γεγραμμένων εν τω βιβλίω τούτω. (Αποκ.κβ:18)

Βλέπουμε λοιπόν πόσο υπόλογοι είναι όλοι αυτοί που χάριν της παραδόσεως των ανθρώπων αθετούν το λόγο του Θεού.

Ο απόστολος Παύλος γράφει: Βλέπετε μη σας εξαπατήσει τις δια της φιλοσοφίας και της ματαίας απάτης, κατά την παράδοσιν των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου, και ουχί κατά Χριστόν  (Κολοσ.β:9).

Άρα πρόκειται περί απάτης όπως μας λέει ο λόγος του Θεού, και μάλιστα μάταιης, γιατί τί μπορεί να περιμένει κανείς από κάποιον που δεν μπορεί να προσφέρει ΤΙΠΟΤΑ!!!

Αλλά και ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς επέπληξε τους Φαρισαίους όταν θέλησαν να στηρίξουν ενέργειές τους στην παράδοσή, λέγοντας: Διότι αφήσαντες την εντολήν του Θεού, κρατείτε την παράδοσιν των ανθρώπων...... ακυρούντες τον λόγον του Θεού χάριν της παραδόσεώς σας (Μαρκ.ζ:8,13)

Απέναντι σ’ όλα αυτά, ο λόγος του Θεού αντιπαραθέτει τα λόγια του Χριστού: Εάν σεις μείνητε εν τω λόγω τω εμώ, είσθε αληθώς μαθηταί μου και θέλετε γνωρίσει την αλήθειαν, και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει (Ιωαν.η:31, 32).

Βλέπουμε λοιπόν ότι όταν υπάρχει καταδυνάστευση από το ψεύδος του διαβόλου, μόνο η αλήθεια του λόγου του Θεού μπορεί να μας ελευθερώσει και ο λόγος του Θεού μας παραδόθηκε ΑΠΑΞ. .....αγωνίζησθε δια την πίστην, ήτις άπαξ παρεδόθει εις τους αγίους (Ιουδ.3). 

Δεν μπορεί λοιπόν ο καθ’ ένας να κάθεται και να γράφει ότι θέλει και μετά να απαιτεί θεοπνευστία στα γραφτά του, γιατί ό,τι ο Θεός ήθελε να γνωρίζουμε το έχει δώσει μία φορά. Μια απλή σκέψη είναι η εξής: Αν χρειαζόμαστε τους “πατέρες” για να μας εξηγήσουν το λόγο του Θεού, η πρώτη εκκλησία που δεν είχε “πατέρες” ήταν σε μειονεκτική θέση ή δεν μπορούσε να καταλάβει τις Γραφές ή τις καταλάβαινε λάθος;

Το Ευαγγέλιο της σωτηρίας μας βρίσκεται λοιπόν στη γνήσια και απλή διδασκαλία του Ιησού Χριστού και των αποστόλων, όπου ο αμαρτωλός μέσω της πίστης του, ζητά και παίρνει τη χάρη να ζήσει σε ζωντανή και προσωπική σχέση με τον Ιησού Χριστό. 

Ο λόγος του Θεού μας διδάσκει ότι η σωτηρία μας είναι στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, (Ιωαν.γ:16 Πραξ.β:21,δ:12) Θεραπευόμαστε στο όνομα του Ιησού Χριστού (Πραξ.γ:6  Ματθ.η:17 Α’ Πετρ.β:24) στο όνομά Του βαπτιζόμαστε (Πραξ.β:38) στο όνομά Του φεύγουν τα δαιμόνια (Μαρκ.ις:17 Λουκ.ι:17) στο όνομά Του πράττομε παν ότι πράττομε εν λόγω η εν έργω (Κολοσ.γ:17). Ακόμη, Αυτός είναι ο μόνος μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων (Α’Τιμ.β:5).

Αν τώρα έρθει κάποιος και κηρύξει άλλα πράγματα απ’ αυτά που ο λόγος του Θεού μας κηρύττει, ο απόστολος Παύλος λέει:

Αλλά και αν ημείς, η άγγελος εξ ουρανού σας κηρύττει άλλο ευαγγέλιον παρά εκείνο το οποίον σας εκηρύξαμεν, ας είναι ανάθεμα.... διότι ουδ’ εγώ παρέλαβον αυτό παρά ανθρώπου, ούτε εδιδάχθην, αλλά δι’ αποκαλύψεως Ιησού Χριστού.

Όμως τα πράγματα δεν ακολούθησαν τη σωστή τους πορεία. Οι λεγόμενες “εκκλησιαστικές παραδόσεις” έχουν διαστρέψει σε τέτοιο βαθμό την αλήθεια που σώζει, ώστε την κατάντησαν ένα μπερδεμένο σύστημα από νεκρές τυπολατρίες και ανθρώπινες διδαχές, μέσα στις οποίες ο αμαρτωλός βρίσκει τον εαυτό του αβοήθητο και απελπισμένο.

Επειδή το Πνεύμα του Θεού γνώριζε όλα αυτά τα οποία θα γινόταν, γράφει στην προς Κολοσ.β:18  Ας μη σας στερήσει μηδείς του βραβείου με προσποίησιν ταπεινοφροσύνης, και με θρησκείαν των αγγέλων, εμβατεύων εις πράγματα τα οποία δεν είδε, ματαίως φυσιούμενος υπό του νοός της σαρκός αυτού, και μη κρατών την κεφαλήν, τον Χριστόν, εκ του οποίου όλον το σώμα δια των αρμών και συνδέσμων διατηρούμενον και συνδεόμενον, αυξάνει κατά την αύξησιν του Θεού.

Τα δόγματα για τη μητέρα του Χριστού είναι από κείνα που πραγματικά έχουν “εκπέσει από την απλότητα την εις Χριστόν” με αποτέλεσμα να έχουν μπερδέψει πολλές ειλικρινείς συνειδήσεις. Το κατάντημα αυτό φοβήθηκε ο απόστολος Παύλος όταν έγραφε: Φοβούμαι όμως μήπως, καθώς ο όφις εξηπάτησε την Εύαν δια της πανουργίας αυτού, διαφθαρεί ούτως ο νους σας εκπεσών από της απλότητος της εις τον Χριστόν. Αυτός λοιπόν που διαφθείρει τις συνειδήσεις των ανθρώπων από την απλότητα του Χριστού είναι ο διάβολος εξαπατώντας τους με πανουργίες.

Όλοι οι πραγματικοί χριστιανοί πρέπει να θεωρούμε τη Μαρία, σαν ένα πρόσωπο αγαπητό και σεβαστό. Ήταν η “μακαρία” και “χαριτωμένη” γυναίκα, που ο Θεός διάλεξε να γίνει η κατά σάρκα μητέρα του Ιησού Χριστού. Ας θυμόμαστε όμως πάντοτε ότι η σχέση του Ιησού με τη μητέρα Του μπορεί να ήταν τέλεια όπως οι άνθρωποι την εννοούν, μέχρις ότου ο Θεός έβαλε τον Ιησού στη διακονία. 

Υπήρχε λοιπόν μια ιδιαιτερότητα στη σχέση των δύο αυτών προσώπων γιατί ενώ η Μαρία ήταν η μητέρα του Ιησού, ο Ιησούς ήταν και γι’ αυτήν σωτήρας όπως η ίδια ομολόγησε: Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον, και ηγαλλίασε το πνεύμα μου εις τον Θεό τον σωτήρα μου (Λουκ.α:46,47). Είχε λοιπόν και η Μαρία ανάγκη σωτηρίας καθώς κι εμείς, ενώ ο Ιησούς Χριστός είναι Αυτός που έσωσε εμάς και τη Μαρία.

Η αλήθεια αυτή δεν μας επιτρέπει να ξεπερνάμε τα όρια και να τιμούμε τη μητέρα του Ιησού καθώς τιμούμε τον Κύριο Ιησού. Η Μαρία ήταν άνθρωπος όπως κι εμείς, ενώ ο Ιησούς Χριστός είναι “ο Κύριός μας και ο Θεός μας” τον Οποίο οφείλουμε να αγαπάμε “εξ όλης της δυνάμεώς μας” (Μαρκ.ιβ:33).

ΤΙ ΛΕΕΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Βλέπουμε μέσα στη Γραφή ότι ο σκοπός που ο Θεός “έδωσε τον Υιόν Αυτού τον μονογενή” ήταν, θα μπορούσαμε να πούμε πνευματικός, γιατί ο Χριστός ήλθεν “δια να μη απολεσθεί πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχει ζωήν αιώνιον”. Ακόμη μπορούμε να διακρίνουμε πόσο ο Χριστός ήταν δεμένος με το λόγο του Θεού (Ματθ.δ:10) ώστε να μην αφήνει τίποτα να πέφτει κάτω.

Ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς είπε: Όστις αγαπά πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ, δεν είναι άξιος εμού και όστις αγαπά υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ, δεν είναι άξιος εμού (Ματθ.ι:37). 

Δεν μπορούσε λοιπόν να αθετήσει τα ίδια τα λόγια Του και γι' αυτό βλέπουμε όταν δίδασκε και η μητέρα του έστειλε να Τον καλέσουν ο απεσταλμένος είπε στον Ιησού: “Ιδού, η μήτηρ σου και οι αδελφοί σου έξω σε ζητούσι” και ο Κύριος Ιησούς απάντησε: Τις είναι η μήτηρ μου ή οι αδελφοί μου; και περιβλέψας κύκλω προς τους καθημένους περί αυτόν, λέγει, Ιδού η μήτηρ μου και οι αδελφοί μου διότι όστις κάμει το θέλημα του Θεού, ούτος είναι αδελφός μου, και αδελφή μου, και μήτηρ (Μαρκ.γ:31-33).

Γίνεται λοιπόν φανερό ότι με την απάντησή Του αυτή ο Κύριος, παραμερίζει με λεπτότητα τους σαρκικούς συγγενείς Του για να τιμήσει περισσότερο τους πνευματικούς, δηλαδή όλους αυτούς που κάνουν το θέλημα του Θεού.

Σε μια άλλη περίπτωση, ενώ κάποια γυναίκα του λαού ενθουσιασμένη απ’ το κήρυγμα του Ιησού άρχισε να εξυψώνει και να δοξάζει την παρθένο Μαρία φωνάζοντας στον Κύριο: “Μακαρία η κοιλία ήτις σε εβάστασε, και οι μαστοί τους οποίους εθήλασας” ο Κύριος, αντί να συμφωνήσει με τα λόγια αυτής της γυναίκας και να συστήσει αφοσίωση των ανθρώπων προς τη μητέρα Του, της απάντησε: Μακάριοι μάλλον οι ακούοντες τον λόγον του Θεού και φυλλάττοντες αυτόν (Λουκ.ια:28).

Βλέπουμε πως ο Κύριος στρέφει την προσοχή από άλλα πρόσωπα στο πρόσωπο του Θεού και στο λόγο Του. Όταν ο Ιησούς βρέθηκε στο γάμο της Κανά της Γαλιλαίας, η μητέρα Του που ήταν κι αυτή εκεί, τον πληροφόρησε ότι το κρασί είχε τελειώσει. Και να, τι απάντησε ο Ιησούς στη μητέρα Του: Τι είναι μεταξύ εμού και σού γύναι; δεν ήλθεν έτι η ώρα μου (Ιωαν.β:4).

Με την απάντηση αυτή ο Ιησούς ήθελε να εξηγήσει στη μητέρα Του ότι δεν είχε κανένα δικαίωμα να επεμβαίνει στο έργο Του. Πραγματικά ο Κύριος Ιησούς δεν μας φανερώνεται μέσα απ’ το λόγο του Θεού σαν “γιος της παρθένου Μαρίας” αλλά σαν ο μονογενής Υιός του Θεού. Στο έργο Του αυτό, ο Χριστός παραμέρισε κάθε επίγειο δεσμό αίματος με θνητούς ανθρώπους, και αναγνώρισε μόνο τον πνευματικό δεσμό που είχε με τον επουράνιο Πατέρα Του. Γι’ αυτό και πάντοτε επαναλάμβανε: “Ο Πατέρας μου κι εγώ...” (Ιωάν.ι) και ποτέ δεν είπε: “η μητέρα μου κι εγώ”.

Στην περίπτωση του γάμου της Κανά, ο Κύριος Ιησούς ονόμασε τη μητέρα του “γύναι” όχι φυσικά από έλλειψη σεβασμού προς αυτήν, επειδή ο Ιησούς ήταν υπόδειγμα υπακοής και αγάπης (Λουκ.β:51). Εξ’ άλλου ο Νόμος απαιτούσε σεβασμό προς τους γονείς (Εξοδ.κ:12).

Στην πνευματική δράση και αποστολή του Χριστού σαν Σωτήρας του κόσμου, ο τίτλος της παρθένου Μαρίας σαν “μητέρας του Χριστού” έπαυσε να έχει σπουδαιότητα στην υπόθεση της σωτηρίας μας. Γι’ αυτό και ουδέποτε ο Κύριος ονόμασε την παρθένο Μαρία “μητέρα” Του αλλά πάντοτε “γυναίκα” (Ιωαν.β:4, ιθ:26).

Η αλήθεια αυτή φανερώνεται κι από άλλες μαρτυρίες της Καινής Διαθήκης: Στο βιβλίο “Πράξεις των Αποστόλων” βλέπουμε ότι στην πρώτη χριστιανική εκκλησία η Μαρία δεν είχε κανένα ξεχωριστό προνόμιο, που να μην το είχαν οι απόστολοι και οι άλλοι μαθητές του Κυρίου.

Διαβάζουμε στις Πραξ.α:13-14 Ανέβησαν εις το ανώγειον, όπου είχον κατάλυμα ο Πέτρος και Ιάκωβος, και Ιωάννης και Ανδρέας, Φίλιππος και Θωμάς, Βαρθολομαίος και Ματθαίος, Ιάκωβος Αλφαίου, και Σίμων ο Ζηλωτής, και Ιούδας Ιακώβου. Ούτοι πάντες ενέμενον ομοθυμαδόν εις την προσευχήν και την δέησιν, μετά των γυναικών και Μαρίας της μητρός του Ιησού, και μετά τον αδελφών αυτού.

Είναι φανερό ότι αν η πρώτη χριστιανική εκκλησία εξύψωνε και δόξαζε τη Μαρία όπως εξυψώνεται σήμερα, τότε στον παραπάνω κατάλογο το όνομά της θα έπρεπε να αναφέρεται πρώτο κι όχι τελευταίο.

Όταν λοιπόν εμείς σήμερα υψώνουμε την παρθένο Μαρία περισσότερο απ’ όσο την υψώνει ο Χριστός στο λόγο Του, αμαρτάνουμε ενώπιον του Θεού επειδή παρακούμε το λόγο Του.

Σ’ όλες τις “Επιστολές των αποστόλων” η μητέρα του Ιησού αναφέρεται μόνο μία φορά και με την ονομασία “γυναίκα” από τον απόστολο Παύλο:

Ότε όμως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, όστις εγεννήθει εκ γυναικός.... (Γαλ.δ:4).

Όπως ο Ιησούς Χριστός, έτσι κι ο απόστολος Παύλος ονομάζει τη Μαρία “γυναίκα”. Και τούτο γιατί κατά το λόγο του Θεού, κανένα επίγειο η επουράνιο πρόσωπο δεν πρέπει να κατέχει τη θέση και τη δόξα που ανήκει στο Θεό στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού.

Σε καμιά περίπτωση τα κείμενα της Καινής Διαθήκης δεν αποδίδουν στην παρθένο Μαρία πρωτεύουσα θέση μεταξύ των άλλων μαθητών, και τούτο το βλέπουμε από τα παρακάτω γεγονότα:

1) Δεν πήρε πρόσκληση να παρευρεθεί στο τελευταίο δείπνο.

2) Δεν είχε κάποια θέση αυθεντίας η επισημότητας  τους αποστολικούς χρόνους.

3) Ο Χριστός δεν παρουσιάστηκε στη μητέρα Του μετά την ανάστασή Του, όπως παρουσιάστηκε στη Μαρία τη Μαγδαληνή και στις άλλες γυναίκες.

4) Το Πνεύμα του Θεού δεν αφιερώνει ούτε δύο λόγια για τη γέννησή της η τον θάνατό της.

Γιατί άραγε αυτό; Η απάντηση είναι απλή: Το Άγιο Πνεύμα πρόβλεψε τις ανθρώπινες προσπάθειες για τη θεοποίηση της παρθένου Μαρίας-που θα ενέπνεε ο πανούργος Σατανάς-για να πλανήσει τους ανθρώπους από το πρόσωπο του Ιησού Χριστού και από την αλήθεια που πραγματικά σώζει!!!

ΠΩΣ ΜΙΛΗΣΕ Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ ΣΤΗ ΜΑΡΙΑΜ

Ο άγγελος Γαβριήλ προσφώνησε την παρθένο Μαρία με τα εξής λόγια: Μη φοβού Μαριάμ εύρες γαρ χάριν παρά τω Θεώ (Λουκ.α:30). Καθώς είναι γνωστό η φράση “εύρες χάριν παρά τω Θεώ” σημαίνει ότι δεν οφείλεται σε πραγματική αξία της το γεγονός της γεννήσεως του Χριστού, μέσω αυτής, αλλά σε συγκατάβαση του Θεού, ο Οποίος παραμέρισε τις αδυναμίες της και τις ατέλειές της.

Η ίδια φράση λέγεται και για το Νώε, “ο δε Νώε εύρε χάριν ενώπιον του Κυρίου” (Γεν.ς:8). Επίσης η φράση αυτή λέγεται και για κάθε αμαρτωλό άνθρωπο από εμάς ο οποίος βρίσκει χάρη όταν προσέρχεται στο θρόνο της χάριτος. Να εύρωμεν χάριν εις βοήθειαν εν καιρώ χρείας (Εβρ.δ:16).

Η παρθένος Μαρία λοιπόν, ήταν η ταπεινή δούλη που ο Θεός διάλεξε χάρη στην ευσέβειά της, για να είναι η γυναίκα που θα γεννούσε το Γιο του Θεού. Αυτή την τιμητική αλλά ταπεινή θέση δίνουν τα κείμενα στην παρθένο Μαρία.

Παρ’ όλα αυτά, οι ανθρώπινες εκκλησιαστικές παραδόσεις έχουν ξεπεράσει τα όρια σε τέτοιο σημείο, ώστε να ανεβάζουν την παρθένο Μαρία σε λατρευτική θέση ακόμα ανώτερη κι απ’ τη θέση του Ιδιου του Θεού. Ο Θεός αποδίδει στον εαυτό Του τον τίτλο “Άγιος” Άγιοι γίνεσθε, διότι εγώ είμαι άγιος (Α’ Πετρ.α:16). Οι παραδόσεις αυτές αποδίδουν στην παρθένο Μαρία τον τίτλο “Υπεραγία” ή “Παναγία”. Δηλαδή αγιότητα ανώτερη και από την αγιότητα του Θεού.

Επίσης ο Χριστός αναφέρεται σαν “Βασιλιάς” ενώ η παρθένος Μαρία έχει γίνει “Παντάνασσα” δηλαδή βασίλισσα των πάντων. Ο Χριστός είναι “Ευλογητός” η παρθένος Μαρία “Υπερευλογημένη” κ.ο.κ. Έτσι, έχει σιγά-σιγά δημιουργηθεί ένα νέο σύστημα θρησκείας που ανταγωνίζεται όχι μόνο τη διδασκαλία του Ευαγγελίου, (Μαριολογία) αλλά και αυτό ακόμη το πρόσωπο του Ιησού Χριστού (Μαριολατρεία)

Ας δούμε τι λέει ο λόγος του Θεού σχετικά με το που πρέπει να κατευθύνεται η λατρεία των πιστών:

Είναι γεγραμμένον, Κύριον τον Θεόν σου θέλεις προσκυνήσει, και αυτόν μόνον θέλεις λατρεύσει (Ματθ.δ:10)

Κύριον τον Θεόν σου θέλεις φοβείσθαι, και αυτόν θέλεις λατρεύει, και εις το όνομα αυτού θέλεις ομνύει (Δευτ.ς:13)

Κύριον τον Θεόν σου θέλεις φοβείσθαι αυτόν θέλεις λατρεύει, και εις αυτόν θέλεις είσθαι προσηλωμένος, και εις το όνομα αυτού θέλεις ομνύει (Δευτ.ι:20)

.....αποβάλετε εκ μέσου υμών τους θεούς τους αλλοτρίους, και τας Ασταρώθ, και ετοιμάσατε τας καρδίας υμών προς τον Κύριον, και αυτόν μόνον λατρεύετε (Α’ Σαμ.ζ:3)

Βλέπουμε ότι ο λόγος του Θεού στρέφει όλη τη λατρεία την προσκύνηση και τη δόξα στο Θεό. Μας λέει ακόμη ότι ο Χριστός είναι η ακτινοβολία της δόξας του Θεού απαύγασμα της δόξης και χαρακτήρ της υποστάσεως αυτού (Εβρ. α:1-3).

Μας λέει ακόμη ο λόγος του Θεού ότι εν αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητας σωματικώς (Κολοσ.β:9) που σημαίνει ότι ό,τι θέλουμε να ξέρουμε από το Θεό, θα το δούμε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού.

Στη Β’ Κορ.δ:6 ότι ο Θεός ο ειπών, εκ σκότους φως λάμψει, ος έλαμψεν εν ταις καρδίαις ημών προς φωτισμόν της γνώσεως της δόξης του Θεού εν προσώπω (Ιησού) Χριστού.

Βλέπουμε ότι η δόξα του Θεού φανερώθηκε σ’ εμάς στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού έτσι ώστε λατρεύοντας τον Ιησού, λατρεύουμε το Θεό γιατί ο Ιησούς είναι Κύριος εις δόξαν Θεού Πατρός (Φιλιπ. β:11).

Ο Θεός απαιτεί να τιμούμε το Χριστό με την ίδια τιμή που τιμούμε τον Ίδιο και που δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή: δια να τιμώσι πάντες τον Υιόν, καθώς τιμώσι τον Πατέρα (Ιωάν. ε:23).

Αλλά και με την πρώτη εντολή Μη έχεις άλλους θεούς πλην εμού (Εξ.κ:3) ο Θεός απαιτεί τη λατρεία και την προσκύνηση ζηλοτυπώντας για το πρόσωπό Του (Εξ.κ:5).

Η  ΜΑΡΙΟΛΑΤΡΕΙΑ  ΕΝΑΝΤΙΑ  ΣΤΗ  ΧΡΙΣΤΟΛΑΤΡΕΙΑ

Λατρευτικά εγκώμια της  ορθοδοξίας προς την  Παναγία (παρμένα από το μέγα Ωρολόγιο της κρατικής  Ορθοδόξου Εκκλησίας.	Οι απαντήσεις του Χριστού και των αποστόλων παρμένες από την Αγία Γραφή.
1. Σύ γαρ ει η σωτηρία του γένους των χριστιανών .	(εκτός του Χριστού) δεν υπάρχει δι’ ουδενός άλλου σωτηρία, ούτε υπάρχει άλλο όνομα  υπό τον ουρανόν, δοσμένο εις τους ανθρώπους, δια του οποίου πρέπει να σωθούμε  (Πραξ.δ:12)
2. Έκαστος όπου σώζεται εκεί δικαίως και προστρέχει. Και ποία άλλη τοιαύτη καταφυγή ως ού Θεοτόκε;	Έχοντες λοιπόν αρχιερέα μέγαν, όστις διήλθε τους ουρανούς, Ιησούν τον Υιόν του Θεού, ας κρατώμεν την ομολογίαν-ας πλησιάζωμεν λοιπόν μετά παρρησίας εις τον θρόνον της χάριτος δια να  λάβωμεν έλεος και να  εύρωμεν χάριν προς βοήθειαν εν καιρώ χρείας  (Εβρ. δ:14-16). Όθεν δύναται να σώζει εντελώς τους προσερχομένους εις τον Θεόν δι’ αυτού, (του Χριστού) ζών πάντοτε δια να μεσιτεύει υπέρ αυτών  (Εβρ.ζ:25).
3. Υπερέβης τας δυνάμεις των ουρανών	Όστις (Ιησούς Χριστός) είναι εν δεξιά του Θεού, πορευθείς εις τον ουρανόν, και εις ον υπετάχθησαν άγγελοι και εξουσίαι και δυνάμεις  (Α’Πετρ.γ:22).
4. Χαίρε, παραδείσου θυρών ανοικτήριον	Εδόθη εις εμέ πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γής  (Ματθ.κη:18). Εγώ είμαι η θύρα  (Ιωάν.ι:9). Ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα ειμή δι’ εμού  (Ιωάν.ιδ:6).
5. ...πάντων προς Θεόν καταλλαγή των μακαριζόντων σε Θεοτόκε........	Κατηλλάγημεν τω Θεώ δια του θανάτου του Υιού αυτού  (Ρωμ.ε:10).
6. Χαίρε της αμαρτίας αναιρούσα τον ρύπον	Το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας (Α’Ιωάν.α:7).
7. Χαίρε Μαρία, κυρία πάντων	Και εις Κύριος Ιησούς Χριστός δι’ ού τα πάντα (Α’Κορ.η:6).
8. Μαρία, η των απελπισμένων μόνη ελπίς	Όστις είναι ο Χριστός εις εσάς η ελπίς της δόξης  (Κολοσ. α:27).
9. Θεοτόκε, ου η άμπελος η αληθινή.....	Εγώ είμαι η άμπελος η αληθινή  (Ιωάν.ιε:1).
10. Ουδείς προστρέχων επί σοί, κατησχυμένος από σού εκπορεύεται, αγνή παρθένε Θεοτόκε	Και τον ερχόμενο προς εμέ δεν θέλω εκβάλει έξω  (Ιωάν.ς:37).

Από που λοιπόν ξεκινήσαμε και που φτάσαμε; Ξεκινήσαμε από την παρθένο Μαρία την ταπεινή δούλη που αισθανόταν την ανάγκη σωτηρίας (Λουκ.α:42) και φτάσαμε στη “Δέσποινα” στη “Βασίλισσα των ουρανών” και στη “Σκέπη του κόσμου” στην ανταγωνίστρια του Χριστού.
 
Ο Κύριος Ιησούς είπε: Ουδείς δύναται δύο κυρίους να δουλεύει διότι ή τον ένα θέλει μισήσει, και τον άλλον θέλει αγαπήσει ή εις τον ένα θέλει προσκολληθεί, και τον άλλο θέλει καταφρονήσει (Ματθ.ς:24).
 
Τα παραπάνω λόγια επαληθεύονται και στην περίπτωση τούτη της Μαριολατρείας. Οι ανθρώπινες παραδόσεις έχουν παραμερίσει το Χριστό απ’ τη συνείδηση του λαού και αντί του Χριστού, παρουσιάζουν το πρόσωπο της Παναγίας. 

Απόδειξη: Οι άνθρωποι ορκίζονται πολύ συχνότερα στ’ όνομα της “Παναγίας” παρά στο όνομα του Χριστού. Επικαλούνται για βοήθεια την “Παναγία” μάλλον, παρά το Χριστό. Το εικόνισμα της “Παναγίας” προτιμάται από το εικόνισμα του Χριστού. Οι εκκλησίες που χτίζονται φέρουν συνήθως κάποια προσωνυμία της “Παναγίας” και σπανιότατα το όνομα του Χριστού. Τα θαύματα που ακούονται, αποδίδονται στη θαυματουργό δύναμη της “Παναγίας” και σπάνια στη δύναμη του Χριστού. Ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς βεβαίωσε: Αληθώς σας λέγω, μεταξύ των γεννηθέντων υπό γυναικών δεν ηγερθει μεγαλήτερος Ιωάννου του Βαπτιστού (Ματθ.ια:11).
 
Πώς λοιπόν η κρατική εκκλησία διαψεύδει το Χριστό με τις παραδόσεις της, ανεβάζοντας την παρθένο Μαρία σε θέση ανώτερη από τον Ιωάννη το Βαπτιστή;
 
Όμως μπορεί κάποιος να πει ότι αυτό δεν είναι απόφαση της κρατικής εκκλησίας, αλλά των οικουμενικών συνόδων κατά τις οποίες οι “άγιοι πατέρες” με τη φώτιση του Αγίου Πνεύματος (;) πήραν αυτές τις αποφάσεις.
 
Αλλά ας παρακολουθήσουμε μια τέτοια σύνοδο πως αποφάσισε για κάποιο σχετικό θέμα μέσα από τις σελίδες της επίσημης εκκλησιαστικής ιστορίας.
 
Πρόκειται για τον όρο: Θεοτόκος. Αυτό βέβαια μέσα απ’ το λόγο του Θεού είναι απαράδεκτο, και θα μπορούσε να πει κανείς βλασφημία. Ο όρος αυτός καθ’ αυτός σημαίνει «αυτή που έτεκε το Θεό». Σύμφωνα με το λόγο του Θεού, ο Θεός είναι άναρχος, αιώνιος, άπειρος, Πνεύμα (Γεν.α:1, Δευτ.λγ:27, Α Βασ.η:27, Ιωάν.δ:23,24). 

Αν λοιπόν δεχτούμε ότι η Μαρία γέννησε ένα θεό, αυτό σημαίνει ότι ο Θεός έχει αρχή οπότε όλες οι ιδιότητες του Θεού καταργούνται. Η Μαρία γέννησε τον άνθρωπο Ιησού Χριστό, μέσα στον οποίο κατοίκησε πλήρως το πλήρωμα της θεότητας και έτσι ο Θεός φανερώθηκε εν σαρκί.

.....συμφώνως προς την αντίληψιν και φρασεολογίαν ταύτην του Νεστορίου, η παρθένος ονομάζετο όχι θεοτόκος αλλά Χριστοτόκος. Ακριβώς αυτό το όνομα έδωσε αφορμήν εις έριδας. (Ο Νεστόριος ήταν “πατριάρχης” Κων/πόλεως το 428)..... Ο Αλεξανδρείας Κύριλλος δι’ επιστολών απεφάνθη υπέρ του ονόματος “Θεοτόκος” Δία δευτέραν φοράν μετά την υπό της Β Οικουμ. συνόδου τοποθέτησιν του Κων/λεως υπεράνω του Αλεξανδρείας έρχονται εις σύγκρουσιν οι δύο ούτοι πατριαρχικοί θρόνοι της Ανατολής... ούτω συνεκλήθη η τρίτη οικουμενική σύνοδος εν Εφέσω (431) Θεοδόσιος ο Β διέκειτο ευμενώς προς τον Νεστόριον, διώρισε αυτοκρατορικόν αντιπρόσωπον εν τη συνόδω τον κόμητα Κανδιδιανόν, προσωπικόν φίλον του Νεστορίου, και επέτρεψε, μέρος της περιλάμπρου αυτοκρατορικής φρουράς να συνοδεύσει τον Νεστόριον μέχρι της Εφέσου. Ο Κύριλλος.... έφθασεν εις την Έφεσο, ακολουθούμενος υπό Αιγυπτίων επισκόπων, μοναχών, υπηρετών και ναυτών χειροδυνάμων, οι οποίοι ήσαν έτοιμοι δι’ ακαταμαχήτων επιχειρημάτων να υποστηρίξωσι τον κύριον αυτών και την διδασκαλίαν αυτού κατά πάσης ενδεχομένης βίας εκ μέρους των αντιθέτων... ούτως ο θρόνος της Αλεξανδρείας εφάνει πάλιν ανώτερος του της Κων/λεως. (εκκλησιαστική ιστορία του Β. Στεφανίδη). 

Κατ’ αυτό τον τρόπο οι “φωτισμένοι άγιοι πατέρες” έπαιρναν τις αποφάσεις που σήμερα καταδυναστεύουν τις ψυχές του κόσμου. Τα σχόλια νομίζω είναι περιττά. Αν πρέπει να γράψει κανείς την αλήθεια για τους επισκόπους, είναι να συστήσει σε όλους, να αποφεύγουν κάθε σύλλογο επισκόπων διότι καμιάς συνόδου το τέλος δεν υπήρξε χρήσιμο ούτε είχε καμιά σύνοδος να προσθέσει κάποια καλή λύση στις ανωμαλίες που δήθεν ανέλαβε να διορθώσει.

Όλες γενικά οι οικουμενικές σύνοδοι “κατά ατυχή συγκυρία” συνήλθαν για να κατακρίνουν άλλους ιερείς και επισκόπους, δηλαδή το αποτέλεσμα των προηγουμένων συνόδων. Δεν συνήλθαν ποτέ με αγαθούς σκοπούς και αγνά ελατήρια.

Οι άνθρωποι, επηρεασμένοι από τα συναισθήματά τους, νομίζουν ότι ο Κύριος Ιησούς ευχαριστείται όταν λατρεύουν και δοξολογούν την άλλοτε σαρκική μητέρα Του. Όμως συμβαίνει το αντίθετο. Ο Κύριος λέει: Εγώ είμαι ο Κύριος και δεν θέλω δώσει την δόξαν μου εις άλλον (Ησ.μβ:8).
 
Η δόξα και η λατρεία ανήκουν μόνο στον Ιησού. Όταν λοιπόν εξυψώνουμε και δοξάζουμε άλλα πρόσωπα, τότε προσβάλουμε τη δόξα του Θεού, και καταπατούμε την εντολή Του.
 
Η κρατική (ορθόδοξη) εκκλησία παρουσιάζει δόγματα αχρονολόγητα και μεταγενέστερα για να μας βεβαιώσει ότι είναι αποστολική. Καθώς όμως είδαμε, με τη βοήθεια της Αγίας Γραφής, η σημερινή Μαριολογία και Μαριολατρεία είναι συστήματα διδασκαλίας τελείως ξένα προς τη διδασκαλία του Χριστού και των αποστόλων.
 
Ο απόστολος Παύλος λέει: Διότι θεμέλιον άλλο ουδείς δύναται να θέσει παρά το τεθέν, το οποίον είναι ο Ιησούς Χριστός. Άρα, όποιος προσπαθεί να στηρίξει διδασκαλίες αλλού, εκτός από τον Ιησού Χριστό, είναι έξω απ’ το λόγο του Θεού. Ας μην νομίζει κανείς ότι ο Θεός θα κρίνει τον κόσμο σύμφωνα με τα γραπτά των “πατέρων” ή με τις παραδόσεις. Ο Θεός έχει δώσει το λόγο Του σύμφωνα με τον οποίο θα κριθούν όλοι οι άνθρωποι (Ιωάν.ιβ:48).
 
Αλλά και στους πρώτους μεταποστολικούς αιώνες, η προσκύνηση και η λατρεία της παρθένου Μαρίας ήταν κάτι το εντελώς άγνωστο. Ναι μεν, ορισμένοι εκκλησιαστικοί- που έζησαν και έγραψαν μέχρι την πρώτη Οικουμ. σύνοδο το 325-αποδίδουν στη Μαρία την πρέπουσα αναγνώριση, αλλά μένουν στο σωστό πλαίσιο. Δεν προχωρούν για να συστήσουν κάποια ιδιαίτερη δόξα, ή προσκύνηση ή λατρεία του προσώπου της. Από τους εκκλησιαστικούς που έζησαν τους 3 πρώτους μεταποστολικούς αιώνες, μόνο ο Ιγνάτιος και ο Ειρηναίος αναφέρουν λίγα και σύντομα πράγματα για τη Μαρία κυρίως  με το σκοπό να δώσουν έμφαση στην παρθενική γέννηση του Κυρίου Ιησού, ενώ οι περισσότεροι από τους “πατέρες” του 2ου και 3ου αιώνα δεν κάνουν την παραμικρή νύξη για το πρόσωπο της παρθένου Μαρίας.
 
Διαβάζουμε πάλι από την εκκλησιαστική ιστορία του Β. Στεφανίδη σελ. 47 σημ.:

Το αειπάρθενον της Θεοτόκου επεκράτησε την 4ην εκ/ρίδα (Επιφάνιος κατά αιρέσεων, 78 “αντιδικομαριαμίται”, εκδ. Κ. ΗΟLL) 

Και δημιουργείται το ερώτημα: Πως για 400 χρόνια οι χριστιανοί μπορούσαν και ζούσαν δίχως αυτό το δόγμα;
 
Στις σελίδες 316 και 317 διαβάζουμε για τις θεομητορικές εορτές:

Αι αρχαιότεραι θεομητορικαί εορταί είναι αι επόμεναι: Η Υπαπαντή απαντά εν Ιερουσαλήμ τέλη της 4ης εκ/ρίδος.  Η είδησις ότι η εορτή αύτη ιδρύθει υπό του αυτοκράτορος Ιουστινιανού τω 541 εξ αφορμής σεισμού και επιδημίας αφορά την εισαγωγήν αυτής εις την εκκλησίαν της Κωνσταν/λεως.

Εχομεν είδησιν, ότι ο αυτοκράτωρ Μαυρίκιος (582-602) ώρισε επισήμως την 15ην Αυγούστου ως ημέραν της εορτής της κοιμήσεως της Θεοτόκου.
Την 6ην εκατονταετηρίδα απαντά η εορτή του Ευαγγελισμού εν τη Ανατολή, ιδρυθείσα πιθανώς εν Μικρά Ασία και την 7ην εκατ/ρίδα η εορτή της γεννήσεως της Θεοτόκου. 

Βλέπουμε λοιπόν ότι οι απόστολοι και η πρώτη  εκκλησία δεν ήξερε τίποτα για λατρεία και προσκύνηση του προσώπου της παρθένου Μαρίας. Όλα αυτά είναι κατασκευάσματα της ενέργειας του Σατανά όταν μπήκε μέσα στην εκκλησία, είναι κατασκευάσματα ανθρώπων και όχι του Πνεύματος του Θεού.

Ο Θεός όταν μαρτύρησε επάνω στο όρος της μεταμόρφωσης είπε: Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός αυτού ακούετε. Πουθενά όμως ο Θεός δεν είπε: Ούτη είναι η μητέρα του Υιού μου η αγαπητή, αυτής ακούετε. Άρα τι πρέπει να κάνουμε εμείς; ο Πέτρος λέει: Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους (Πραξ.ε:29)
 
Αλλά ας δούμε πως οι άνθρωποι αυτοί που έπαιρναν αυτές τις αποφάσεις εργαζόταν. Διαβάζουμε στην Εκκλησιαστική Ιστορία του Β. Στεφανίδη σελ.149-151
 
Κατά την επικρατεστέραν γνώμην, εν τω βυζαντινώ κράτει υφίστατο “καισαροπαπισμός”, η εκκλησία ήτο υποτεταγμένη εις την πολιτείαν. Εκ του αυτοκράτορος εξηρτάτο η εκλογή των επισκόπων και μάλιστα των πατριαρχών, η ίδρυσιν και συγχώνευσεις επισκοπών και αρχιεπισκοπών και η ανύψωσις αυτών εις μητροπόλεις, η ανακήρυξις αυτοκεφάλων εκκλησιών. Ο αυτοκράτωρ συνεκάλει τας οικουμενικάς συνόδους, διηύθυνεν αυτά προσωπικώς η δι’ αντιπροσώπων, τας συνοδικάς αποφάσεις καθιστά νόμους του κράτους και εκ των αντιμαχομένων δογματικών διδασκαλιών αυτός ενίοτε ώριζε, τις θα επεκράτει. Η εικονομαχική σύνοδος του 754 απεφάνθη ότι “των Αποστόλων εφαμίλλους τους πιστούς ημών βασιλείς εξανέστησε (ο Θεός) τη του αυτού πνεύματος σοφισθέντας δυνάμει, προς καταρτισμόν μεν ημών, και διδασκαλίαν, καθαίρεσιν δε δαιμόνων οχυρωμάτων” (διάβασε Εφεσ. δ:11-13 και Β Κορ. ι:4) Διά των λέξεων τούτων οι αυτοκράτορες εκηρύχθησαν ισαπόστολοι και θεόπνευστοι. Επί του αυτοκράτορος εχρησιμοποιείτο το επίθετον “άγιος” εξ’ αυτού δε παρέλαβον αυτό οι επίσκοποι μέχρι σήμερον. Οταν εις τα πρακτικά οικουμενικών συνόδων αναγινώσκει τις, ότι εδόθει εντολή εις τους γραμματείς να αναγνώσωσι τα θεία γράμματα, δεν πρέπει να περιμένει να αναγνωσθεί η Αγία Γραφή, ουδέ να εκπλήσσεται, ακούων, ότι αναγινώσκεται επιστολή αυτοκράτορος. 

Αυτό ήταν το κλίμα και αυτές οι συνθήκες μέσα στις οποίες έχουν παρθεί όλες οι αποφάσεις της ορθόδοξης εκκλησίας, ακόμη κι αυτό το σύμβολο της πίστης.
 
Ο Χρυσόστομος αναλύοντας στις ομιλίες του το εδάφιο Ματθ.ιβ:46 αναφερόμενος στην απάντηση που ο Ιησούς έδωσε στη μητέρα Του, όταν ήρθε και Τον ζητούσε ενώ Αυτός δίδασκε εξηγεί τα εξής (4ος αιώνας):

Αυτό που επεχείρησε η Μαρία, ήταν αποτέλεσμα πολλής φιλοδοξίας της. Γιατί, ήθελε να δείξει στο λαό, ότι εξουσιάζει και διευθύνει το Γιο της. Γιατί, ακόμα τίποτα το μεγάλο δεν φανταζόταν για Αυτόν. Γι’ αυτό και ήλθε σε ακατάλληλη ώρα. Πράγμα το οποίο, και ο ευαγγελιστής φαίνεται ότι το κατηγορεί. Είναι φανερό λοιπόν, ότι μόνο από κενοδοξία έκανε τούτο. (Χρυσόστομος ομι. μδ Τομ. Ζ σελ. 467) 

Ο Επιφάνιος (390 μ.Χ.) είναι ο “εκκλησιαστικός πατέρας” που μας πληροφορεί ποια ήταν η θέση της επίσημης εκκλησίας προς το πρόσωπο της παρθένου Μαρίας, κατά τον 4ο αιώνα. Στο έργο του “Κατά των αιρέσεων” κατακρίνει μια αίρεση που αναφάνηκε στη Μικρά Ασία, σε κάποια κοινότητα γυναικών, στις οποίες δόθηκε το όνομα “Κολλυριδιανές” επειδή λειτουργούσαν στην παρθένο Μαρία και κατά τη λειτουργία, πρόσφεραν σαν αφιέρωμα μικρά κουλούρια. (Ιερ.ζ:18)  Η αίρεση αυτή έδωσε στον Επιφάνιο (επίσκοπος Κύπρου) την ευκαιρία να γράψει τα παρακάτω σχετικά με το πρόσωπο της Μαρίας:

Άλλοι πάλι στην υπόθεση της αγίας παρθένου, έχουν χάσει το μυαλό τους. Και από ζήλο βιάστηκαν να την καθίσουν στην θέση του Θεού και ενεργούν χωρίς να δουλεύει η σκέψη τους σαν τρελοί. Γιατί λένε, ότι μερικές γυναίκες, πέρα στην Αραβία, από τα μέρη της Θράκης, έφεραν αυτή την ανοησία ότι στο όνομα της αειπαρθένου κάνουν ένα ψωμάκι και μαζεύονται όλες μαζί και στο όνομα της αγία παρθένου, επιχειρούν ένα πάρα πολύ αθέμιτο και βλάσφημο πράγμα κάνουν λειτουργίες με γυναίκες. Αυτό είναι πολύ ασεβές και αθέμιτο, τελείως διαφορετικό από το κήρυγμα του Αγίου Πνεύματος.

Είναι ενέργεια διαβολική και διδασκαλία πνεύματος ακαθάρτου. Γιατί εδώ πραγματοποιείται, και το γραμμένο στην Α Τιμ. δ:1 Αποστήσονται τινές της υγιούς διδασκαλίας προσέχοντες μύθοις και διδασκαλίαις δαιμονίων.

Το πρόσωπο που ο ίδιος ο Κύριος αποκάλεσε “γυναίκα”, σήμερα κατέχει περισσότερους από 700 λατρευτικούς τίτλους και δοξαστικές προσωνυμίες όπως: “η αμαρτωλών σωτηρία”, “η βασίλισσα ουρανού και γης”, “η βεβαία ελπίς”. Αλλά χαρακτηριστικά ονόματα της “Παναγίας” είναι: “Γοργοϋπήκοος” “Αχειροποίητος” “Φανερωμένη” “Πλατυτέρα” “Αρβανίτισσα” “Δεξιοκρατούσα” “Γριά Παναγιά” “Κουνίστρα” “Κουμαρού” “Ψυχοσώστρα” “Αφροδίτισσα” (Βλέπε ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΤΟΥ ΠΥΡΣΟΥ σελ. 496,497 τόμος ιθ)
 
Και ρωτάει ο κοινός νους: Πως συμβαίνει και όλοι αυτοί οι τίτλοι και εγκωμιαστικές προσωνυμίες, μολονότι ανήκουν στο ίδιο πρόσωπο, εκφράζουν αντίθετες και συγκρουόμενες ιδιότητες, που κατέχει το ίδιο αυτό πρόσωπο, καθώς και ανόμοιες καταστάσεις στις οποίες βρίσκεται;
 
Πώς να εξηγήσουμε π.χ. ότι η παναγία η Γοργοϋπήκοος απαντά στις προσευχές των χριστιανών γρηγορότερα από την παναγία τη Γαλακτοτροφούσα αφού είναι το ίδιο πρόσωπο; Πως συμβαίνει η παναγία της Τήνου να είναι τόσο πασίγνωστη και πλούσια, ενώ η παναγία η Αρβανίτισσα είναι τελείως άγνωστη και φτωχή; Γιατί κάποια εικόνα της παναγίας είναι θαυματουργική, ενώ μια άλλη εικόνα της δεν μπορεί να θαυματουργήσει, αφού εικονίζουν και οι δύο το ίδιο πρόσωπο; Μήπως δεν είναι το πρόσωπο που θαυματουργεί, αλλά ίσως η ποιότητα του ξύλου και των χρωμάτων, ή ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ;
 
Αυτά είναι μερικά από τα αναπάντητα ερωτήματα που έχουν καταντήσει τη σημερινή Μαριολατρεία ένα θρησκευτικό λαβύρινθο και μια φοβερή παγίδα των ευσεβών ψυχών. Δεν είναι καθόλου υπερβολή, αν πούμε ότι η σημερινή κρατική (ορθόδοξη) εκκλησία θα πρέπει να ονομάζεται “Εκκλησία της Παναγίας” και όχι Εκκλησία του Χριστού. Άλλο ένα “βδέλυγμα” που βλέπει κανείς στη ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ τόμος ιθ σελ. 498 είναι το εξής: 

Παναγία ελέγετο στο βυζάντιο ο άρτος ο οποίος παρετίθετο προς τιμής την παναγίας θεοτόκου, στο τέλος των μεγάλων γευμάτων στα παλάτια του βασιλιά. Στο τέλος του γεύματος, αφού σηκωνόταν όλα τα σκεύη και το τραπεζομάνδηλο, ο τρίκλινος έφερνε αυτόν τον άρτο σε χρυσό δίσκο και αφού υψώνοντάς τον προσευχόταν στην παναγία τον παρουσίαζε στον βασιλέα, ο οποίος έπαιρνε ένα μικρό κομμάτι. Αυτό γινόταν στα μεγάλα μόνο γεύματα κατά τις πέντε μεγάλες εορτές του έτους δηλαδή τα Χριστούγεννα, τα Επιφάνεια, την Κυριακή των Βαΐων, το Πάσχα και την Πεντηκοστή. 

Ο λόγος του Θεού λέει ότι ο Χριστός είπε για τον εαυτό Του: Εγώ είμαι ο άρτος της ζωής (Ιωάν.ς:48). Ακόμη, Αυτός που ευλογεί τον άρτο, είναι ο Κύριος (Ματθ.κς:26).

H MΕΣΙΤΕΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ ΜΑΡΙΑΣ

Η διδασκαλία ότι εμείς οι αμαρτωλοί άνθρωποι πρέπει να επικαλούμαστε την παρθένο Μαρία σαν μεσίτριά μας προς το Χριστό, είναι βασική και ουσιώδης στην ομολογία πίστεως της Κρατικής Εκκλησίας. Σύμφωνα με το τυπικό της λειτουργίας της, ενώ ο διάκονος στέκεται μπροστά στην εικόνα της «Θεοτόκου», βλέποντας προς την εικόνα του Χριστού, οι χοροί ψάλλουν: “ταις πρεσβείαις της Θεοτόκου Σώτερ σώσον ημάς”. Η φράση αυτή σημαίνει ότι ο Σωτήρας Χριστός χορηγεί τη σωτηρία Του ή την προστασία Του στον αμαρτωλό δια μέσου της μεσιτείας τη παρθένου Μαρίας.
 

Όμως η επίκληση της παρθένου Μαρίας να μεσιτεύει για μας είναι μια πράξη εντελώς αντίθετη όχι μόνο με το λόγο του Θεού, αλλά και με το παράδειγμα που μας άφησε ο ίδιος ο Κύριος. Επειδή στην Καινή Διαθήκη τη μία και μόνη φορά που η παρθένος Μαρία μεσίτευσε στον Ιησού (κι αυτό έγινε για το κρασί τον γάμο της Κανά), ο Κύριος όχι μόνο παραμέρισε τη μεσιτεία της αλλά και τη μάλωσε με λεπτότητα με τα λόγια: Τι είναι μεταξύ εμού και σου γύναι; (Ιωάν.β:4). 

Η παρθένος Μαρία αμέσως αναγνώρισε το λάθος της και είπε στους υπηρέτες: ό,τι σας πει κάνετε. Αν λοιπόν ο Κύριος Ιησούς δεν δέχτηκε τη μεσολάβηση της παρθένου Μαρίας για ένα τόσο μικρό ζήτημα, καθώς ήταν η έλλειψη κρασιού στο γάμο, πως να πιστέψουμε ότι δέχεται τη μεσολάβησή της στο μεγάλο ζήτημα της σωτηρίας των αμαρτωλών;
 

Άλλωστε, μεσίτης θα ήταν απαραίτητος, στην περίπτωση που ο αμαρτωλός δεν θα είχε το δικαίωμα να πλησιάσει ο ίδιος το Χριστό. Εφ’ όσον όμως ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς μας παραγγέλλει να πηγαίνουμε προς Αυτόν απ’ ευθείας, ασφαλώς αμαρτάνουμε όταν περιφρονούμε την παραγγελία Του και καταφεύγουμε σε άλλα πρόσωπα.
 

Να οι διακηρύξεις Του:
 

Έλθετε προς ΜΕ, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και ΕΓΩ θέλω σας αναπαύσει (Ματθ.ια:28).
 

Εάν τις θέλει να έλθει οπίσω μου, ας απαρνηθεί εαυτόν, και ας σηκώσει τον σταυρόν αυτού, και ας ΜΕ ακολουθεί (Ματθ.ις:24).
 

Διότι όπου είναι δύο ή τρείς συνηγμένοι ΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ, εκεί είμαι εγώ εν τω μέσω αυτών (Ματθ.ιη:20).
 

Εδόθει εις ΕΜΕ πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης.... ιδού, ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ μεθ’ υμών πάσας τας ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος (Ματθ.κη:18-20)
 

Εν τω ΟΝΟΜΑΤΙ ΜΟΥ θέλουσιν εκβάλλει δαιμόνια θέλουσι λαλεί νέας γλώσσας όφεις θέλουσι πιάνει και εάν θανάσιμον τι πίωσι δε θέλει βλάψει αυτούς επί αρρώστους θέλουσιν επιθέσει τας χείρας, και θέλουσιν ιατρεύεσθαι (Μαρκ.ις:17,18)
 

Διότι ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε να απολέσει ψυχάς ανθρώπων, αλλά να σώσει (Λουκ.θ:56)
 

Όστις δεν είναι μετ’ εμού, είναι κατ’ εμού και όστις δεν συνάγει μετ’ εμού, σκορπίζει (Λουκ.ια:23)
 

Και θέλετε είσθαι μισούμενοι υπό πάντων δια το όνομά μου (Λουκ.κα:17)
 

Όσοι δε εδέχθησαν αυτόν (το Χριστό) εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας ΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΑΥΤΟΥ (Ιωάν.α:12)
 

Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε ΤΟΝ ΥΙΟ ΑΥΤΟΥ τον μονογενή δια να μη απολεσθεί πας ο πιστεύων εις ΑΥΤΟΝ, αλλά να έχει ζωή αιώνιον (Ιωάν.γ:16)
 

Όστις πιστεύει ΕΙΣ ΤΟΝ ΥΙΟΝ, έχει ζωήν αιώνιον (Ιωάν.γ:36)
 
Ούτος είναι αληθώς ο Σωτήρ του κόσμου, Ο ΧΡΙΣΤΟΣ (Ιωάν.δ:42)
 

Απεκρίθη ο Ιησούς και είπε προς αυτούς, Τούτο είναι το έργον του Θεού να πιστεύσητε εις ΤΟΥΤΟΝ τον οποίον εκείνος απέστειλε (Ιωάν.ς:29)
 

Και τον ερχόμενο προς ΕΜΕ δεν θέλω εκβάλει έξω (Ιωάν.ς:37)
 

Εγώ είμαι το φως του κόσμου (Ιωάν.η:12)
 

Εάν λοιπόν Ο ΥΙΟΣ σας ελευθερώσει, όντως ελεύθεροι θέλετε είσθαι (Ιωάν.η:36)
 

Εγώ είμαι η θύρα ΔΙ’ ΕΜΟΥ εάν τις εισέλθει, θέλει σωθεί (Ιωάν.ι:9)
 

Εγώ είμαι ο ποιμήν ο καλός ο ποιμήν την ψυχήν αυτού βάλλει υπέρ των προβάτων (Ιωάν.ι:11)
 

Εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή (Ιωάν.ια:25)
 

Εγώ είμαι η οδός, και η αλήθεια, και η ζωή ΟΥΔΕΙΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ, ΕΙΜΗ ΔΙ’ ΕΜΟΥ (Ιωάν.ιδ:6)
 

Εάν ζητήσετε τι εν τω ΟΝΟΜΑΤΙ ΜΟΥ, ΕΓΩ θέλω κάμει αυτό (Ιωάν.ιδ:14)
 

Εγώ είμαι η άμπελος... χωρίς εμού δεν δύνασθε να κάμητε ουδέν (Ιωάν.ιε:5)
 

Αύτη δε είναι η αιώνιος ζωή, το να γνωρίζωσι σε τον μόνον αληθινόν Θεόν, και τον οποίον απέστειλας ΙΗΣΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΝ (Ιωάν.ιζ:3)

Αλλά και οι μαθητές Του ομολόγησαν τα ίδια πράγματα:
 

Και δεν υπάρχει δι’ ουδενός άλλου η σωτηρία διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, δια του οποίου πρέπει να σωθώμεν (Πραξ.δ:12)
 

(Ο Χριστός) παρεδόθει δια τας αμαρτίας ημών και ανέστει δια την δικαίωσιν ημών (Ρωμ.δ:25)
 

Ο καυχώμενος, εν ΚΥΡΙΩ ας καυχάται (Α’ Κορ.α:31)
 

Εχομεν την απολύτρωσιν δια του αίματος αυτού την άφεσιν των αμαρτημάτων (Εφεσ.α:7)
 

.....καθώς ο Θεός συνεχώρησε εσάς ΔΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ (Εφεσ.δ:32).
 

Φιλιπ.γ:3,8,20  Κολ.β:13,14 γ:17
 

Διότι ο Θεός δεν προσδιώρισεν ημάς εις οργήν, αλλ’ εις απόλαυσιν σωτηρίας ΔΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ (Α’ Θεσ.ε:9)
 

Διότι είναι εις Θεός, ΕΙΣ ΚΑΙ ΜΕΣΙΤΗΣ Θεού και ανθρώπων άνθρωπος ΧΡΙΣΤΟΣ ΙΗΣΟΥΣ (Α’ Τιμ.β:5)
 

Έχοντες λοιπόν αρχιερέα μέγαν, όστις διήλθε τους ουρανούς, Ιησούν τον Υιό του Θεού, ας κρατώμεν την ομολογίαν. Διότι δεν έχομεν αρχιερέα μη δυνάμενον να συμπαθήσει εις τας ασθενείας ημών, αλλά πειρασθέντα κατά πάντα καθ’ ομοιότητα ημών, χωρίς αμαρτίας. Ας πλησιάζωμεν λοιπόν μετά παρρησίας εις τον θρόνον της χάριτος, δια να λάβωμεν έλεος και να εύρωμεν χάριν προς βοήθειαν εν καιρώ χρείας (Εβρ. δ:14)
 

Διότι ο Χριστός δεν εισήλθεν εις χειροποίητα άγια, αντίτυπα των αληθινών, αλλ’ εις αυτόν τον ουρανόν, δια να εμφανισθεί τώρα ενώπιον του Θεού υπέρ ημών (Εβρ. θ:24)

Η ΜΕΣΙΤΕΙΑ ΠΡΟΫΠΟΘΕΤΕΙ ΤΗΝ ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑ
ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΓΝΩΣΙΑ ΤΟΥ ΜΕΣΙΤΗ

Για να φέρει αποτελέσματα η μεσιτεία, πρέπει να είναι οπωσδήποτε συνενωμένη με την “πανταχού παρουσία” καθώς και με την “παντογνωσία” του μεσίτη. Δυο ιδιότητες που όπως ξέρουμε ανήκουν μόνο στο Θεό. Η παρθένος Μαρία, ούτε ήταν, ούτε είναι Θεός ώστε να κατέχει αυτές τις ιδιότητες. Είναι δημιούργημα. Δηλαδή, ένα πρόσωπο με τις περιορισμένες δυνάμεις και ικανότητες που έχει το κάθε δημιούργημα. Κι αυτό βέβαια, όσο ήταν ζωντανή πάνω σ’ αυτή τη γη. Απ’ τη στιγμή που ο άνθρωπος πεθαίνει, ο λόγος του Θεού μας διδάσκει ότι δεν μπορεί να έχει πλέον σχέση και επαφές με τον κόσμο των ζώντων, είτε δίκαιος ήταν είτε άδικος. Το βλέπουμε αυτό από την ιστορία που διηγήθηκε ο Χριστός με τον πλούσιο και το Λάζαρο, (Λουκ. ις:19) ότι κανείς δεν επιτρέπεται να επιστρέψει.
 

Αυτή η αναμφισβήτητη αλήθεια δεν μας επιτρέπει να προχωρήσουμε σε άλλες υποθέσεις, αλλά για να δείξουμε το άτοπο του πράγματος, θα το κάνουμε: Σήμερα υπάρχουν στον κόσμο περίπου 300.000.000 ορθόδοξοι χριστιανοί και περίπου 400.000.000 καθολικοί που κι αυτοί επικαλούνται την παρθένο Μαρία. Σύνολο 700.000.000 ανθρώπων οι οποίοι τουλάχιστον μία φορά τη μέρα επικαλούνται τη Μαρία, πράγμα που σημαίνει με ένα απλό λογαριασμό, ότι κάθε δευτερόλεπτο πρέπει η Μαρία, να ακούει περί τις 8100 προσευχές. Στο ίδιο αυτό δευτερόλεπτο, πρέπει να είναι ικανή να κρίνει σε ποιόν από τους 8100 προσευχόμενους θα απαντήσει, πότε θα απαντήσει, και πως θα απαντήσει στην κάθε προσευχή άσχετα σε ποιο σημείο του κόσμου βρίσκεται ο προσευχόμενος.
 

Ακόμα απορίας άξιον είναι το εξής: Στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο, λένε ότι η “Παναγία” φύλαγε τα φτερά των Ελληνικών αεροπλάνων  και βομβάρδιζαν τους Ιταλικούς στόχους. Όμως, τι έκανε την ίδια στιγμή η “Μαντόνα” των Ιταλών;
 

Το θέμα λοιπόν της μεσιτείας της παρθένου Μαρίας, παρουσιάζεται στην τελευταία του ανάλυση ως εξής:
 

Ή θα δεχτούμε την παρθένο Μαρία σαν Θεό με τις ιδιότητές της πανταχού παρουσίας και παντογνωσίας, οπότε δημιουργούμε μια θηλυκή Θεότητα. (ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑ)
 

Θα δεχτούμε την παρθένο Μαρία σαν δημιούργημα, σύμφωνα με το λόγο του Θεού, και θα τη σεβόμαστε σαν τη “χαριτωμένη γυναίκα” την ευλογημένη ψυχή που βρίσκεται στη δόξα του Κυρίου της και σωτήρα της Ιησού Χριστού (Λουκ. β:46,47).

ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Θαύματα αλήθειας και θαύματα ψεύδους .
 

Ότι ο Θεός κάνει θαύματα, αυτό το γνωρίζει ο καθ’ ένας. Όμως, δεν γνωρίζει ο καθ’ ένας ότι κι ο διάβολος κάνει θαύματα!!!
 

Ο λόγος του Θεού μας διδάσκει ότι γίνονται θαύματα που δεν προέρχονται απ’ το Θεό αλλά είναι θαύματα ψεύδους. Το περιστατικό π.χ. που εξιστορείται στην Π.Δ. (Εξ.ζ:11) δείχνει, πως οι μάγοι του Φα-ραώ σαν όργανα του Σατανά, ενεργούσαν τα ίδια ακριβώς θαυματουργικά έργα, που ενεργούσαν ο Μωυσής κι ο Ααρών σαν όργανα του Θεού. (Μέχρις ενός σημείου βέβαια)
 

Στις Πράξεις η:9 διαβάζουμε: Άνθρωπος δε τις Σίμων ονομαζόμενος προϋπήρχεν εν τη πόλει κάμνων μαγείας, και εκπλήτων τον λαόν της Σαμαρείας... εις τον οποίον έδιδον προσοχή πάντες από μικρού έως μεγάλου, λέγοντες, ούτος είναι η δύναμις του Θεού η μεγάλη.
 

Σχετικά με τα Σατανικά θαύματα ο Ιησούς Χριστός προειδοποιεί:
 

Διότι θέλουσι εγερθεί ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήται, και θέλουσι δείξει σημεία μεγάλα και τέρατα, ώστε να πλανήσωσιν, ει δυνατόν, και τους εκλεκτούς (Ματθ.κδ:24) 

Επίσης ο απόστολος Παύλος γράφει: Και ουδέν θαυμαστόν διότι αυτός ο Σατανάς μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός (Β’ Κορ.ια:14)
 

Ο λόγος του Θεού όταν μας μιλάει για τον Αντίχριστο ο οποίος πρόκειται να έλθει λέει: .....όστις θέλει ελθεί κατ’ ενέργειαν του Σατανά εν πάση δυνάμει και σημείοις και τέρασι ψεύδους, και εν πάση απάτη της αδικίας, μεταξύ των απολλυμένων διότι δεν εδέχθησαν την αγάπη της αληθείας δια να σωθώσι (Β’ Θεσ.β:9,10)
 

Ο Αντίχριστος θα έρθει για να πλανήσει αυτούς που δεν δέχτηκαν την αγάπη της αληθείας δια να σωθώσι. Ο Χριστός είπε: “Εγώ είμαι η αλήθεια”. Ακόμα είπε: “Μακάριοι οι μη ειδόντες και πιστεύσαντες”. 

Αυτό σημαίνει: Αλίμονο σ’ αυτούς που έχουν μάθει στα θαύματα, που τους αρέσει να βλέπουν θαύματα, που εντυπωσιάζονται από θαύματα, που πιστεύουν αφού δουν θαύματα... και μακάριοι είναι αυτοί που πίστεψαν σ’ Αυτόν Τον Οποίο ο Θεός απέστειλε, και στους λόγους Του.
 

Η Βίβλος δεν μας προειδοποιεί άδικα, να μην έχουμε επικοινωνία με προγνώστες των καιρών, οιωνοσκόπους, μάγους, ανταποκριτές δαιμονίων (Δευτ.ιη:10-15). Κι επίσης μας προτρέπει: Αγαπητοί, μην πιστεύετε εις παν πνεύμα, αλλά δοκιμάζετε τα πνεύματα αν είναι εκ του Θεού (Α’ Ιωάν.δ:1).
 

Ζούμε σ’ ένα καιρό, όπου ο Σατανάς κυριαρχεί μέσω των απειθούντων ανθρώπων στην υγιή διδασκαλία του λόγου του Θεού (Εφεσ.β:2) επειδή εξακολουθεί να είναι ο άρχοντας του κόσμου τούτου. Αλλά ξέρουμε πως η κυριαρχία του έχει κάποιο τέλος, επειδή είναι νικημένος. Ξέρουμε ακόμα ότι σ’ αυτό τον κόσμο ο Ιησούς ενεργεί μέσω εκείνων που Τον εμπιστεύονται. Αυτή η ενέργεια είναι ακόμα ασαφής, η ενέργεια όμως του Σατανά είναι φανερή. Ξέρουμε ότι ο Ιησούς διακήρυξε την κυριαρχία Του και θα την αναλάβει φανερά, όταν έρθει η δική Του ώρα.


ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΔΙΑΚΡΙΝΟΥΜΕ ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ


Εφ’ όσον ο Σατανάς έχει την εξουσία να κάνει πραγματικά θαύματα, πως θα διακρίνουμε τα θαύματα του Θεού από τα θαύματα του διαβόλου; Ποια είναι τα κριτήρια που ξεχωρίζουν το θαύμα της αληθείας απ’ το θαύμα του ψεύδους;
 

Η απάντηση δεν είναι δύσκολη. Αρκεί να προσέξουμε ποιο πρόσωπο δοξάζεται εξ αιτίας του θαύματος καθώς και ποια αλήθεια κηρύσσεται δια μέσου του θαύματος. Επειδή το κάθε θαύμα της αλήθειας κηρύττει πάντοτε την αλήθεια της σωτηρίας του Χριστού. Εξυψώνει αποκλειστικά το πρόσωπο του Χριστού και ποτέ πρόσωπα δημιουργημάτων, άσχετα πόσο άγια θεωρούνται αυτά τα πρόσωπα.
 

Όταν ο απόστολος Πέτρος  θεράπευσε στα Ιεροσόλυμα το χωλό άνθρωπο κήρυξε: Τι ατενίζετε εις ημάς, ως εάν εκάμομεν από ιδίας ημών δυνάμεως η ευσεβείας να περιπατεί αυτός;... δια της εις το όνομα αυτού (του Χριστού) πίστεως, τούτον τον οποίον θεωρείτε και γνωρίζετε, το όνομα αυτού εστερέωσε. (Πραξ.γ:12-16)
 

Επίσης, όταν ο απόστολος Παύλος θεράπευσε τον εκ γενετής χωλό στα Λύστρα οι κάτοικοι θεοποίησαν τον Παύλο και το Βαρνάβα φωνάζοντας: Οι Θεοί ομοιωθέντες με ανθρώπους κατέβησαν προς ημάς (Πραξ.ιδ:11).
 

Στο άκουσμα αυτών των επαίνων, οι απόστολοι ξέσκισαν τα ρούχα τους λέγοντας: Άνδρες, τι κάμνετε ταύτα; και ημείς είμεθα άνθρωποι ομοιοπαθείς με σας, κηρύττοντες προς εσάς, να επιστρέψητε προς τον Θεόν τον ζώντα. (Πραξ.ιδ:15) Βλέπουμε ότι οι απόστολοι συνιστούν τη δόξα του Χριστού και όχι του εαυτού τους.
 

Εκτός από το κήρυγμα που ακούγεται, και το πρόσωπο που δοξάζεται, ένα τρίτο κριτήριο που ξεχωρίζει το αληθινό θαύμα από το παραπλανητικό, είναι και η ανάμειξη χρήματος και προσωπικού συμφέροντος. Σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί ο άνθρωπος να αγοράσει, να πουλήσει, ή να εκμεταλλευτεί τις υπερφυσικές ενέργειες του Θεού, χωρίς ο υπαίτιος να γίνει ανάθεμα. Ένα διαφωτιστικό παράδειγμα είναι το περιστατικό του Σίμωνα του μάγου.
 

Ο άνθρωπος αυτός, χρησιμοποιώντας Σατανική δύναμη, έκανε θαύματα τόσο καταπληκτικά ώστε αυτοί που τα έβλεπαν τον ονόμασαν: Η δύναμις του Θεού η μεγάλη (Πραξ.η:9). Σε μια στιγμή, κινούμενος από πονηριά, πρόσφερε στον Πέτρο και τον Ιωάννη χρήματα, για να αγοράσει το προνόμιο να δίνει κι αυτός στους ανθρώπους Πνεύμα Άγιο δια της επιθέσεως των χειρών όπως έκαναν οι απόστολοι. Η απάντηση του Πέτρου ήταν καθαρή και αυστηρή: Το αργύριόν σου ας είναι μετά σου εις απώλειαν, διότι ενόμισας ότι η δωρεά του Θεού αποκτάται δια χρημάτων. (Πραξ.η:20)
 

Ακόμη, ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς διέταξε τους μαθητές Του: .... .δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε (Ματθ.ι:8)
 

Η ανάμειξη χρήματος λοιπόν σε κάθε μορφής θαύμα, μαρτυρεί ότι στο θαύμα αυτό ο Θεός δεν έχει καμιά συμμετοχή. Και πολλοί θέλουσιν εξακολουθήσει εις τας απωλείας αυτών, δια τους οποίους η οδός της αληθείας θέλει βλασφημηθεί. Και δια πλεονεξίαν θέλουσι σας εμπορευθεί με πλαστούς λόγους των οποίων η καταδίκη έκπαλαι δεν μένει αργή, και η απώλεια αυτών δεν νυστάζει. (Β’ Πετρ.β:2-3)
 

Μια άλλη πλευρά του ζητήματος είναι η χρήση της εξουσίας που κατέχει ο Σατανάς. Ο Κύριος Ιησούς τον ονομάζει “άρχοντα του αιώνος τούτου” (Ιωάν.ιβ:31) και ο απόστολος Παύλος τον θεωρεί σαν το “θεό του κόσμου τούτου” (Β’ Κορ. δ:4) του κόσμου που όπως είδαμε απειθεί στον καθαρό λόγο του Θεού και προτιμά να μένει στις παραδόσεις και τις επιθυμίες της σάρκας (Εφ.β:2). Μ’ αυτή την εξουσία λοιπόν που έχει ο Σατανάς, μπορεί ακόμα και αρρώστιες να επιβάλει στους ανθρώπους.
 

Μια τέτοια περίπτωση ήταν η γυναίκα η οποία “είχε πνεύμα ασθενείας” δηλαδή την είχε δέσει ο Σατανάς να είναι 18 χρόνια συγκύπτουσα (Λουκ.ιγ:10). Αν λοιπόν ο Σατανάς έχει τη δύναμη να δένει με αρρώστια ένα άνθρωπο, αυτό που χρειάζεται να κάνει, είναι να ελευθερώσει ο ίδιος το θύμα του, στο μέρος, στο χρόνο και στις περιστάσεις που αυτός θέλει.
 

Ο λόγος του Θεού μας προσφέρει τέσσερα αναμφισβήτητα κριτήρια, τα οποία μαρτυρούν την προέλευση των θαυμάτων:

1. Τα θαύματα που ενεργεί ο διάβολος, σκεπάζουν το όνομα και τη δόξα του Ιησού Χριστού, για να ανυψωθούν και να δοξάσουν πρόσωπα δημιουργημάτων. Στις περιπτώσεις αυτές ο Σατανάς “μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός” και χρησιμοποιεί ονόματα αγίων ή το όνομα της παρθένου Μαρίας για να πετύχει τους πονηρούς σκοπούς του.
2. Στα θαύματα που κάνει ο διάβολος, διαφημίζει με τα όργανά του διδασκαλίες που είναι εντελώς ξένες προς το γνήσιο ευαγγέλιο της σωτηρίας του Χριστού. Μύθοι, παιδαριώδεις ιστορίες, φανταστικές οράσεις, καθώς και λογής-λογής δεισιδαιμονίες, πλαισιώνουν τα θαύματα του Σατανά.
3. Τα θαύματα του διαβόλου-αληθινά και ψεύτικα-δημιουργούν πηγές οικονομικών εσόδων, με συνεισφορές, με αφιερώματα, καθώς και με άλλα υλικά οφέλη, που προσφέρονται από τους αφελείς προσκυνητές.
4. Ελευθερώνοντας ο Σατανάς, σε ορισμένους θρησκευτικούς τόπους και σε ημέρες θρησκευτικών εορτών, κάποιον ή κάποιους τους οποίους είχε ο ίδιος δέσει με αρρώστια, (Λουκ, ιγ:10) κατορθώνει να εξαπατά τις καρδιές χιλιάδων άλλων ανθρώπων οι οποίοι εξ αιτίας της καμουφλαρισμένης Σατανικής θεραπείας, λατρεύουν, κι επαινούν πρόσωπα και ονόματα δημιουργημάτων, όχι του Χριστού.

Σχετικά μ’ αυτό ο λόγος του Θεού λέει: Οίτινες μετήλλαξαν την αλήθεια του Θεού εις το ψεύδος, και εσεβάσθησαν και ελάτρευσαν την κτίσιν μάλλον παρά τον κτίσαντα, όστις είναι ευλογητός εις τους αιώνας (Ρωμ. α:25)

 

ΓΙΑΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΣΤΟ ΔΙΑΒΟΛΟ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΘΑΥΜΑΤΑ;


Ο ίδιος ο Θεός, μας εξηγεί το γιατί. Ο Θεός αφήνει τον διάβολο να κάνει θαύματα, με σκοπό να δοκιμάζει τη χριστιανική μας ειλικρίνεια και την αφοσίωσή μας προς Αυτόν. Εάν εγερθεί εν μέσω σου προφήτης... και δώσει εις σε σημείον η τεράστιον και αληθεύσει το σημείον ή το τεράστιον, περί του οποίου ελάλησε εις σε, λέγων, Ας υπάγωμεν κατόπιν άλλων θεών.... και ας λατρεύσωμεν αυτούς, δεν θέλεις δώσει ακρόασιν εις τους λόγους του προφήτου εκείνου... διότι δοκιμάζει εσάς ο Κύριος ο Θεός σας δια να γνωρίσει εάν αγαπάτε Κύριον τον Θεόν σας... εις αυτόν θέλετε είσθαι προσκεκολλημένοι (Δευτ. ιγ:1-4)

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΥΦΩΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΩΝ

Η ανάσταση και η ανάληψη της παρθένου Μαρίας.
 

Το έτος 1950, ήταν ιστορικό για τη Ρωμαιοκαθολική εκκλησία. Ανακηρύχτηκε “Έτος Άγιο”. Ήταν επίσης και έτος χαρούμενο επειδή την 1η Νοεμβρίου 1950 ο πάπας Πίος ιβ θέσπισε επίσημα το δόγμα της Μεταστάσεως της παρθένου Μαρίας.
 

Εκείνη τη ημέρα, στάθηκε στην κυρία πύλη του ναού του αγίου Πέτρου, στη Ρώμη, και μπροστά σε πλήθος καρδιναλίων, αρχιεπισκόπων και διακοσίων περίπου χιλιάδων λαού, ανακήρυξε την παρθένο Μαρία “Βασίλισσα των ουρανών” με τα εξής λόγια:
 

“Ανακηρύσσουμε και ορίζουμε, σαν δόγμα που ο Θεός αποκάλυψε, ότι η άσπιλος Μητέρα του Θεού, η αειπάρθενος Μαρία, αφού πέθανε, αναλήφθηκε στην ουράνια δόξα, με το σώμα της και την ψυχή της”.
(Από τον αποστολικό κανόνα Magnifisentissinus Deus, 1 Νοεμβρίου 1950)
 

Και τώρα η ερώτηση είναι: Γιατί χρειάστηκαν 15 αιώνες, μέχρι να θεσπιστεί η σωματική ανάληψη της “Θεοτόκου” σαν επίσημο δόγμα; Αν είναι αλήθεια, στο 1950, ότι η παρθένος Μαρία αναλήφθηκε στους ουρανούς, τότε αυτό θα πρέπει να ήταν αλήθεια και στον πρώτο αιώνα, όταν πέθανε. Που λοιπόν οφείλεται αυτή η μακρόχρονη καθυστέρηση; Η απάντηση είναι ότι σ’ όλο αυτό το διάστημα, υπήρχε στους κόλπους της εκκλησίας η υποψία ότι η μετάσταση της παρθένου Μαρίας, δεν είναι παρά ένας απόκρυφος μύθος, που καθώς μάλιστα αποδείχνεται, είναι και καρπός προμελετημένης πλαστογραφίας.
 

Ο μύθος, διαμορφώθηκε και πλαστογραφήθηκε στη Γαλλία, κατά τον 6ο αιώνα. Υιοθετήθηκε από τη Ρώμη τον 7ο αιώνα και μπήκε στα λειτουργικά της εκκλησίας κατά τον 8ο ή 9ο αιώνα. Η Ορθοδοξία, αγκάλιασε “με κλειστά μάτια” αυτή την παπική “αποκάλυψη” της μεταστάσεως της θεοτόκου, πριν ακόμα γίνει το σχίσμα με τη Δύση (1054 μ.Χ.). 

Ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός (8ο αιώνας) αναθέρμανε στην Ανατολική εκκλησία το δόγμα της ανάληψης και του δοξασμού της Μαρίας, μέχρι του σημείου να πει ότι ο Χριστός ήταν η φυσική εικόνα της μητέρας Του (εικών φυσική της τεκτούσης αυτόν μητρός). Την “αποκάλυψη” αυτή η ορθοδοξία την επιβεβαίωσε στη σύνοδο της Ιερουσαλήμ, όταν πατριάρχης εκεί ήταν ο Δοσίθεος (1672) και μέχρι σήμερα εορτάζει την κοίμηση (και τη μετάσταση) της “θεοτόκου” κάθε χρόνο την 15 Αυγούστου.
 

Να πως διατύπωσε τη διδαχή αυτή η σύνοδος της Ιερουσαλήμ:
 

“Τοις απανταχού γης και θαλάσσης ορθοδόξοις επισκόποις, αδελφοίς και συλλειτουργοίς ημών εν Αγίω Πνεύματι, και πάσιν απλώς τοις ευσεβέσι και ορθοδόξοις Χριστιανοίς, τέκνοις αγαπητοίς ημών εν Κυρίω, χαίρειν.
.......................................................................
Ομοιον τι θεωρούμεν την σήμερον, ότι ο Κύριος ημών Ιησούς σηκώνεται από τον θρόνον του, όπου καθέζεται εκ δεξιών της μεγαλωσύνης του Πατρός, ευγένει και περνά όλους τους ουρανούς, δια να προϋπαντήσει το μέγα πρόσωπον εκείνο, την μεγάλην βασίλισσαν, την μεγάλην σουλτάναν, την Παναγία μας, την κυρία μας, την ιδία του μητέρα.
.......................................................................
Τι πράγμα είναι εκείνο, όπου να μπορεί να φαίνεται δια μεγάλον σημείον εις τον ουρανόν, όπου κατοικεί ο Θεός, εκεί όπου παραστέκονται οι άγιαι δυνάμεις; Άλλο δεν είναι παρά η Παναγία όπου ήτο μεγάλον σημείον εις την γην, επειδή εγέννησε Θεόν ενανθρωπήσαντα, και γενήσασα έμεινεν άφθορος και παρθένος και έτσι λέγεται σημείον εν τω ουρανώ, διότι με το σώμα αναβαίνει εις τον ουρανόν και αν καλά και εμπήκεν εις το μνημείον το άχραντό της εκείνο σκήνος, πλην εις τρεις ημέρας μετεστάθει εις ουρανούς μετά σώματος, καθώς και ο Χριστός αναλήφθει....”
(Ι. Καρμίρη: “Τα δογματικά και συμβολικά Μνημεία της Καθολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, Τόμος 11, σελ. 687)
 

Αυτός ο μύθος, έχει την αρχή του, όπως είπαμε, όχι στον 1ο αιώνα, ούτε στον 2ο, ούτε στον 3ο, ούτε στον 4ο, αλλά στον έκτο αιώνα. Τότε, ένας πλαστογράφος Γάλλος ονόματι Gregoire de Tours, έγραψε την απόκρυφη ιστορία με τον τίτλο: “Ο θάνατος της ευλογημένης Δέσποινας”, μιμούμενος την ευαγγελική εξιστόρηση της αναστάσεως και της αναλήψεως του Ιησού Χριστού, καθώς ο Ιωάννης την αφηγείται στο Ευαγγέλιό του. Μάλιστα για να κάνει τα πράγματα πιο αυθεντικά και πιστευτά, ισχυρίζεται ότι είναι ο απόστολος Ιωάννης και ότι ήταν ο ίδιος αυτόπτης μάρτυς, στη σκηνή της αναλήψεως της παρθένου. (Παν. Τρεμπέλα: Δογματική, Τομ.11 σελ.216)
 

Το τέχνασμα έπιασε, επειδή έγινε σε μια εποχή αξιοθρήνητης θρησκευτικής άγνοιας και σε ένα περιβάλλον φοβερής αγραμματοσύνης. Ακόμη και η “Καθολική Εγκυκλοπαίδεια” παραδέχεται τη νοθεία, αναφέροντας ότι: “οι πρώτοι έξι αιώνες δεν γνώριζαν απολύτως τίποτε, για τον τάφο της Μαρίας, στην Ιερουσαλήμ”
 

Η πίστη για τη σωματική ανάληψη της Μαρίας, στηρίζεται στο απόκρυφο γραπτό “De obitu S. Dominae” που φέρει πλαστό το όνομα του αγίου Ιωάννη.
 

Φυσικά δεν είναι αυτή η μόνη απόκρυφη αφήγηση, για την ανάσταση και την ανάληψη της παρθένου Μαρίας. Το γεγονός είναι ότι η περιέργεια πολλών χριστιανών στο θέμα της γέννησης, της ζωής και του θανάτου της παρθένου Μαρίας, έγινε η αιτία να κυκλοφορήσουν, κατά τον 6ο αιώνα, άφθονα απόκρυφα γραπτά, σε διάφορες γλώσσες όπως στη Συριακή, Κοπτική, Αραβική, Ελληνική, Λατινική.
 

Η απόκρυφη αφήγηση “De transitu Mariae Virginis” που κυκλοφόρησε στα Λατινικά μας δίνει πληροφορίες που έχουν ενδιαφέρον, επειδή αρκετές παρέμειναν στις παραδόσεις της σημερινής ορθοδοξίας.
 

Είναι πράγματι άξιο απορίας, πώς αυτή η πλαστογραφημένη αφήγηση για τη μετάσταση της παρθένου Μαρίας, παρέμεινε στην παράδοση της εκκλησίας, μολονότι στιγματίστηκε σαν απόκρυφη και συνεπώς ψευδής από τον ίδιο τον πάπα Γελάσιο (492μ.χ.) ο οποίος την χαρακτήρισε σαν μέρος μιας συλλογής γραπτών του ψευδο-Μελίτωνος, δηλαδή μιας συλλογής κειμένων, που είναι απόκρυφα και συνεπώς ακατάλληλα για να τα διαβάζουν οι πιστοί.
 

Ακόμα και ο πατριάρχης Κων/λεως Φώτιος, καταδίκασε το δόγμα της μεταστάσεως της Μαρίας, χαρακτηρίζοντάς το σαν “ασύστατο” και σαν “καινοτομία της Δύσεως”.
 

Ο Παν. Τρεμπέλας στη “Δογματική της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας” Τομ. 2 σελ. 216 γράφει:
 

Τοιαύτα διδάγματα (Καθώς αυτό της αναλήψεως της “Παναγίας”) στερούμενα απολύτως παντός ερείσματος εν τη Γραφή και τη αποστολική παραδόσει, ωθούσαν εις ολισθήματα και εκτροπάς νοθευούσας την ανέκαθεν εν τη Εκκλησία εξηψουμένην ορθήν περί απολυτρώσεως και του μόνου Λυτρωτού διδασκαλίαν, μόλις είναι ανάγκην να είπωμεν.
 

Παρ’ όλα αυτά, το πλανεμένο δόγμα έχει ριζώσει στους κόλπους της ορθοδοξίας, και σε γενικές γραμμές, ο μύθος παρουσιάζεται ως εξής:
 

(Βέβαια η εξιστόρηση παρουσιάζει ποικιλίες στα περιστατικά, καθώς είναι διατυπωμένα στις διάφορες γλώσσες, ως προς τις σκηνές, τις προσευχές, τα εγκώμια, τα θαύματα κτλ.)
 

Όταν η Μαρία ανέβηκε στο όρος των Ελαιών, για να προσφέρει προσευχές με θυμίαμα, όλα τα δέντρα του δάσους, έσκυψαν τις κορφές τους και την προσκύνησαν, τότε, παρουσιάστηκε ο άγγελος Γαβριήλ και της μετέδωσε το μήνυμα, ότι ύστερα από τρεις μέρες θα αρπαγεί στους ουρανούς.
 

Η παρθένος πέθανε από φυσικό θάνατο και το σώμα της τοποθετήθηκε μέσα σ’ ένα τάφο της Ιερουσαλήμ. Στην περίσταση εκείνη, οι απόστολοι ήταν σκορπισμένοι σε διάφορες χώρες και κήρυτταν.
 

Αμέσως, μόλις έμαθαν για το θάνατο της Μαρίας, μια θαυματουργική δύναμη τους άρπαξε με σύννεφο και τους μετέφερε στο μέρος εκείνο, όπου ήταν ο τάφος της παρθένου. Εκεί, έμειναν τρεις μέρες, ακούοντας αγγελικές υμνωδίες. Την τρίτη μέρα, η Μαρία αναστήθηκε και αναλήφθηκε στους ουρανούς, με τον ίδιο τρόπο που αναλήφθηκε και ο Χριστός. 

Και ενώ οι απόστολοι παρακολουθούσαν καθώς ανέβαινε προς τον ουρανό, κατέφθασε στην συντροφιά, καθυστερημένος, ο Θωμάς, ο οποίος εξιστόρησε στους αποστόλους, ότι ενώ λειτουργούσε στις Ινδίες, φορώντας τα άμφιά του, μια νεφέλη τον άρπαξε και βρέθηκε στο όρος των ελαιών, όπου είδε το σώμα της παρθένου Μαρίας ν’ ανεβαίνει στον ουρανό και φώναξε στη Μαρία: “χαροποίησε τον δούλο σου με το έλεός σου γιατί τώρα ανεβαίνεις στον ουρανό” Τότε, η παρθένος του έδωσε τη ζώνη με την οποία οι απόστολοι είχαν ζώσει το σώμα της. Και αμέσως ο Θωμάς βρέθηκε στην συντροφιά των άλλων αποστόλων και τους πληροφόρησε ότι το σώμα της παρθένου δεν ήταν πλέον μέσα στον τάφο.
 

Πράγματι οι απόστολοι άνοιξαν τον τάφο και είδαν με κατάπληξη, ότι το σώμα δεν ήταν εκεί. Τότε τα ίδια σύννεφα που είχαν προηγουμένως μεταφέρει θαυματουργικά τους αποστόλους, από τα πέρατα της γης, τους επανέφεραν στους τόπους απ’ όπου είχαν αρπαγεί.)
 

Η ορθοδοξία τιμά αυτή τη “ζώνη” αφιερώνοντας ακόμη και ναούς στο όνομα αυτό: (Αγία Ζώνη)
 

Ποιος δεν μπορεί να διακρίνει, στους μύθους αυτούς, την αφελή προσπάθεια εκείνου που τους έγραψε, να κάνει πιστευτά τα όσα λέει, αντιγράφοντας τα πρόσωπα και τα πράγματα του αληθινού Ευαγγελίου του Ιωάννη:
 

Συγκεκριμένα:

• Ο Χριστός πέθανε στην Ιερουσαλήμ, το ίδιο και η Μαρία.
• Ο Χριστός ενταφιάστηκε στην Ιερουσαλήμ, το ίδιο και η Μαρία.
• Ο Θωμάς απουσίαζε από τη συντροφιά των μαθητών το ίδιο έγινε και στην περίπτωση της Μαρίας.
• Ο Χριστός αναστήθηκε μετά 3 ημέρες, το ίδιο και η Μαρία.
• Ο Χριστός για να πείσει τον Θωμά, του έδειξε τα τρυπημένα χέρια Του και την πλευρά, η Μαρία επειδή δεν πέθανε στο σταυρό, του έδωσε τη ζώνη της.
• Σύμφωνα με το ιστορικό της Κ.Δ. οι μαθητές κοίταζαν το Χριστό ν’ ανεβαίνει στον ουρανό, το ίδιο έκαναν και στη Μαρία.
• Ο Χριστός αναλήφθηκε και κάθισε στα δεξιά του Πατρός, η παρθένος στα δεξιά του Χριστού.

Έτσι, όποιος επισκέπτεται τους αγίους τόπους σήμερα, βλέπει όχι ένα, αλλά δύο αδειανούς τάφους. Βέβαια και οι δύο τάφοι δεν έχουν να κάνουν με την αλήθεια, γιατί η ιστορία μας βεβαιώνει ότι όταν ο Τίτος ήρθε εναντίον της Ιερουσαλήμ κατάστρεψε τα πάντα και δεν άφησε τίποτα όρθιο.
 

Αλλά ας δούμε τι λέει η ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ Β. ΣΤΕΦΑΝΙΔΗ σελ. 700, 701, 702
 

Η ορθόδοξος εκκλησία ήλθεν εις έριδας προς την παπικήν και εν Παλαιστίνη ένεκα του ζητήματος των αγίων τόπων. Επί των σταυροφόρων οι άγιοι τόποι ήσαν εις χείρας των παπικών. Μετά την εκδίωξιν των σταυροφόρων, έμειναν εκεί φραγκισκανοί μοναχοί, οι οποίοι διετήρησαν ή ανεπισήμως επανέκτησαν δικαιώματα τινα εν αυτοίς. Τρείς φοράς ανεγνωρίσθησαν τα προσκυνήματα των αγίων τόπων εις τους ορθοδόξους. Πρώτος ο σουλτάνος “Σελήμ ο Α” (1517) ο οποίος έθεσε τέρμα εις την εν Παλαιστίνη κυριαρχίαν των Μαμελούκων της Αιγύπτου, δι’ αυτοκρατορικού εγγράφου ανεγνώρισεν εις τους ορθοδόξους μοναχούς την κυριότητα εν γένει των προσκυνημάτων των αγίων τόπων, το παράδειγμα δε αυτού ηκολούθησαν και άλλοι μετ’ αυτόν σουλτάνοι. Αλλά ένεκα πολιτικών λόγων, η Τουρκική κυβέρνηση ηναγκάζετο να κάμει ωρισμένας παραχωρήσεις εις τους παπικούς. Ούτως η γαλλοτουρκική συνθήκη (1604, επί Ερίκου του Δ) αναφέρει δικαιώματα των παπικών εν τοις αγίοις τόποις, τη ενεργεία δε του Γάλλου πρεσβευτού DE CESY εξεδόθησαν τέσσαρα φιρμάνια κατά το πρώτον ήμισυ της ιζ εκατονταετηρίδος (1621 1625 1627 και 1630 επί Λουδοβίκου ΙΓ) τα οποία ανεγνώρισαν εις τους παπικούς την κατοχήν των μερών τούτων και προσέθεσαν και άλλα σπουδαιότερα (κατοχήν του αγίου τάφου, του ναού και του σπηλαίου της Βηθλεέμ, του τάφου της παρθένου, της Βηθλεέμ μετά των κήπων) Ητο αληθής πανωλεθρία των ορθοδόξων. Τη ενεργεία του πατριάρχου Ιεροσολύμων Θεοφάνους και του Κων/λεως Κυρίλλου του Λουκάρεως εξεδόθησαν δύο αντίθετα διατάγματα (1631 και 1632), αλλά ταύτα δεν εφηρμόζοντο υπό των επιτοπίων αρχών, αι οποίαι είχον δωροδοκηθεί δια μεγάλων ποσών. 

Οι μνημονευθέντες δύο πατριάρχες έπεισαν τον πρεσβευτήν της Ολλανδίας Κορνήλιον Αγαν, ίνα παρουσιασθεί υπερασπιστής των ορθοδόξων, δια συνεισφορών δε των πιστών και ηγεμονικών δωρεών εύρον τα αναγκαιούντα χρήματα, ίνα δωροδοκήσωσι τους Τούρκους. Διά των ενεργειών τούτων ανεγνωρίσθησαν τα προσκυνήματα των αγίων τόπων εις τους ορθοδόξους δια δευτέραν φοράν.
 

Και ρωτάει ο απλός νους: Γιατί τόσες δολοπλοκίες και δωροδοκίες και υπέρογκα ποσά; Μήπως οι “ορθόδοξοι” αλλά και οι καθολικοί διέβλεπαν την τεράστια τουριστική και οικονομική ανάπτυξη των “αγίων προσκυνημάτων”;
 

Αυτές οι φανταστικές ιστορίες, για τη ζωή, το θάνατο, και την ανάληψη της παρθένου Μαρίας, έχουν τις ρίζες τους στο δόγμα, σύμφωνα με το οποίο η Μαρία, από τη στιγμή της συλλήψεώς της, στη μήτρα της μητέρας της Άννα, δεν είχε το προπατορικό αμάρτημα.
 

Όπως λοιπόν συμβαίνει με τον ψεύτη που για να σκεπάσει ένα μεγάλο ψέμα του δεν διστάζει να πει άλλα δέκα, το ίδιο και σ’ αυτή την περίπτωση, από το πλανεμένο δόγμα της αναμάρτητης σύλληψης της παρθένου, ήταν φυσικό να ξεπηδήσει και το δόγμα της αναμάρτητης ζωής της.
 

Πραγματικά, κατά την παράδοση, η Μαρία ουδέποτε αμάρτησε. Κι επειδή το ένα φέρνει το άλλο, η αναμαρτησία έφερε την αφθαρσία του σώματος της και η αφθαρσία την ανάσταση και τη μετάστασή της στους ουρανούς.
 

Όμως, η Αγία Γραφή άλλα πράγματα φανερώνει. Πράγματα που στέκονται εντελώς αντίθετα, στους ανθρώπινους αυτούς μύθους.
 

Και ότε επληρώθησαν αι ημέραι του καθαρισμού αυτής, κατά τον νόμον του Μωϋσέως, ανεβίβασαν αυτόν εις Ιεροσόλυμα, δια να παραστήσωσιν εις τον Κύριον. Καθώς είναι γεγραμμένον εν τω νόμω του Κυρίου, ότι παν αρσενικόν διανοίγον μήτραν, θέλει κληθεί άγιον εις τον Κύριον” και δια να προσφέρωσι θυσίαν κατά το ειρημένον εν τω νόμω του Κυρίου, “Ζεύγος τρυγόνων, ή δύο νεοσσούς περιστερών (Λουκ.β:22-24).
 

Αυτό λοιπόν το ταξίδι του Ιωσήφ και της Μαρίας στο ναό έγινε για δύο σκοπούς: Πρώτα για να παρουσιάσουν τον Ιησού στον Κύριο σύμφωνα με το νόμο:
 

Και ελάλησεν Κύριος προς τον Μωϋσήν λέγων, καθιέρωσον εις εμέ παν πρωτότοκον διανοίγον μήτραν μεταξύ των υιών Ισραήλ (Εξ.ιγ:2)
 

Ο δεύτερος σκοπός του ταξιδιού στο ναό αφορούσε τη Μαρία:
 

Και αφού πληρωθώσιν αι ημέραι του καθαρισμού αυτής, δια υιόν, η δια θυγατέρα, θέλει φέρει αρνίον ενιαύσιον εις ολοκαύτωμα, και νεοσσόν περιστεράς, η τρυγόνα, δια προσφοράν περί αμαρτίας, εις την θύραν της σκηνής του μαρτυρίου, προς τον ιερέα... εάν όμως δεν ευπορεί να φέρει αρνίον, τότε θέλει φέρει δύο τρυγόνας ή δύο νεοσσούς περιστερών, μίαν δια ολοκαύτωμα, και μιάν δια προσφοράν περί αμαρτίας και θέλει κάμει εξειλέωσιν υπέρ αυτής ο ιερεύς, και θέλει καθαρισθεί (Λευιτ.ιβ:6-8)
 

Η παρθένος Μαρία λοιπόν δεν αισθανόταν να βρίσκεται σε κατάσταση αναμαρτησίας αφού πρόσφερε στο ναό θυσία περί αμαρτίας. Αυτή η συναίσθηση της αμαρτωλότητας της Μαρίας, έβαλε στο στόμα της τον ύμνο:
 

Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον, και ηγαλλίασε το πνεύμα μου εις τον Θεόν τον σωτήρα μου διότι επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν της δούλης αυτού (Λουκ.α:46)
 

Αισθανόταν λοιπόν η παρθένος ότι χρειάζεται σωτήρα, αισθανόταν πόσο χαμηλή ήταν η θέση της, αισθανόταν ότι ο Θεός έκαμε μεγαλεία γι’ αυτήν (και όχι δια μέσω αυτής), αισθανόταν επίσης ότι το όνομά Του είναι άγιο (και όχι το δικό της).

Να λοιπόν πως η Αγία Γραφή καταργεί το μύθο της μετάστασης της παρθένου Μαρίας. Επειδή όπου υπάρχει αμαρτία, δεν υπάρχει αφθαρσία συνεπώς ούτε και μετάσταση. Ο απόστολος Παύλος εξηγεί: Καθώς δι’ ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον, και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον (Ρωμ.ε:12).
 

Και ο Ιωάννης συμπληρώνει συμπεριλαμβάνοντας και τον εαυτό του: Εάν είπωμεν ότι αμαρτίαν δεν έχουμεν, εαυτούς πλανώμεν, και η αλήθεια δεν είναι εν ημίν (Α’ Ιωάν.α:8).
 

Ο τέως καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Παν. Τρεμπέλας, εναντιούμενος στην παράδοση της ορθόδοξης εκκλησία, απορρίπτει το δόγμα της ανάληψης της παρθένου Μαρίας και κατηγορεί τη Ρωμαιοκαθολική εκκλησία ότι “παρασύρεται υπό της υπερβολικής Μαριολατρείας αυτής”. Μήπως όμως και η ορθοδοξία δεν ανταγωνίζεται τη Ρωμαιοκαθολική εκκλησία διατηρώντας μέχρι σήμερα πολλούς μύθους στα λειτουργικά βιβλία της, στις εορτές της, και στην ασματογραφία της;
 

Μήπως και η ορθοδοξία δεν έχει ανυψώσει την ταπεινή δούλη του Θεού σε παντοδύναμη βοήθεια σε σωτηρία των πιστών σε τείχος των χριστιανών σε πύλη σωτηρίας και τόσα άλλα εκθειαστικά εγκώμια;
 

Μήπως και η ορθόδοξη εκκλησία δεν γιορτάζει τη μετάσταση της “Παναγίας”; Η κατηγορία συνεπώς του κ. Τρεμπέλα εναντίον της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, πρέπει να στραφεί και εναντίον της υπερβολικής Μαριολατρείας της ορθοδοξίας.

ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ

Η ιστορία μαρτυρεί, πως όλες οι θρησκείες που θεοποίησαν τα δημιουργήματα, είτε ανθρώπους (Έλληνες και Ρωμαίοι) είτε ζώα (Βάρβαροι και Αιγύπτιοι), κατέβασαν τους οπαδούς τους σ’ ένα χαμηλό επίπεδο και τους σκέπασαν με τα σκοτάδια της απάτης και της πλάνης. Τα λόγια του αποστόλου Παύλου είναι πάντοτε επίκαιρα:
 

Λέγοντες ότι είναι σοφοί εμωράνθησαν και ήλλαξαν την δόξαν του αφθάρτου Θεού εις ομοίωμα εικόνος φθαρτού ανθρώπου... μετήλλαξαν την αλήθεια του Θεού εις ψεύδος και εσεβάσθησαν την κτίσιν μάλλον παρά τον κτίσαντα, όστις είναι ευλογητός εις τους αιώνας, αμήν. Διά τούτο παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις πάθη ατιμίας (Ρωμ.α:22-26).
 

Όσο ο άνθρωπος χαμηλώνει και εξευτελίζει το Θεό, τόσο τιμωρείται με εξευτελισμό του εαυτού του.
 

Αν εξαιρέσουμε την Ιουδαϊκή θρησκεία, όλες οι άλλες θρησκείες πριν το Χριστό, αναδείξανε το Θεό τους και εντόπισαν τη λατρεία του, είτε στο επίπεδο του ανθρώπου είτε χαμηλότερα, ποτέ ψηλότερα απ’ τον άνθρωπο. Δόξασαν τα φίδια, λάτρεψαν σύμβολα επίγεια, προσκύνησαν εικόνες και αγάλματα ανδρών και γυναικών με φωτοστέφανα στα κεφάλια τους. Και, καθώς μας εξήγησε παραπάνω ο απόστολος, αυτές οι ειδωλολατρικές εκδηλώσεις είναι αποτέλεσμα ξεπεσμού από τον αρχικό μονοθεϊσμό. Ενός ξεπεσμού που χάλασε τη σκέψη και την καρδιά του ανθρώπου.
 

Αυτό που αξίζει να προσεχτεί ιδιαίτερα, είναι η τάση που είχε ο ειδωλολατρικός κόσμος, να ανεβάζει στη δόξα της θεότητας, μια γυναίκα με το Θεό-νήπιο στο στήθος της. Αυτή η απεικόνιση της θεότητας- η θεά μητέρα με το παιδάκι στην αγκαλιά- έγινε το πιο φημισμένο σύμβολο λατρείας στις διάφορες ειδωλολατρικές θρησκείες. Προέλευσή του είχε τη Βαβυλώνα. Καθώς μας πληροφορεί ο ιστορικός: Στη λαϊκή τους θρησκεία, οι Βαβυλώνιοι, λάτρευαν μια θεά-μητέρα κι ένα γιο, που φαίνονταν σε εικόνες σαν ένα νήπιο στην αγκαλιά της μητέρας του. (Hilsop: The two Babylons, σελ. 20)
 

Η λατρεία της θεάς μητέρας με το παιδάκι στην αγκαλιά, απλώθηκε από τη Βαβυλώνα σε πολλούς λαούς και χώρες του προχριστιανικού κόσμου. Στην Αίγυπτο η πιο ελκυστική εικόνα λατρείας ήταν η θεά-μητέρα Ίσις με το παιδάκι-θεό Όσιρις στην αγκαλιά της. Στην Ασία η Κυβέλη σαν Ιδαία-μητέρα. Στη Ρώμη η Φορτούνα με το παιδάκι-θεό Δία στην αγκαλιά της. Στην Ελλάδα η θεά-μητέρα Ειρήνη με το παιδά-κι-θεό Πλούτο (δες ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ τόμος θ σελ. 749) στην αγκαλιά της. Στις Ινδίες η θεά-μητέρα Ντεβάκι να θηλάζει το παιδάκι-θεό Κρίσνα. Τα θρησκευτικά αισθήματα του Ελληνορωμαϊκού κόσμου, εκδηλώνονταν πολύ δυνατά προς τις θηλυκές θεότητες. Υπήρχε και αφθονία δοξαστικών ύμνων που έψαλαν αυτές οι θεότητες, η μία στην άλλη.
 

Να το απόσπασμα ενός τέτοιου ύμνου:
 

“Κόρη του ουρανού, ευσεβής δέσποινα που κατοικείς στην αιώνια φλόγα του μεγάλου φωτός Σε σένα οι θεοί έχουν θεμελιώσει το διοικητήριο τους Ω!!  δυνατό και σταθερό θεμέλιο της θνητής ανθρωπότητας”  (Taylor’s Orphic Hymns:Hymn to Vesta p. 175)
 

Όμως, ούτε το κήρυγμα του Ιησού, ούτε το κήρυγμα των αποστόλων δεν είχε να διαφημίσει κάποια θεά, σαν αυτές του ειδωλολατρικού κόσμου. Ο απόστολος Παύλος εξηγεί ότι στη βασιλεία του Θεού δεν υπάρχει άρσεν και θήλυ (Γαλ. γ:28) Δεν ήταν λοιπόν τίποτα το παράξενο, όταν αμέσως μετά την ένωση της εκκλησίας με τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία (4ος αιώνας), οι ακατήχητοι ειδωλολάτρες τους οποίους ο αυτοκράτορας ένωσε υποχρεωτικά με την κρατική εκκλησία, αισθάνθηκαν να τους λείπει από το σύστημα της νέας θρησκείας μια θεά, παρόμοια με εκείνη που είχαν στις προηγούμενες λατρείες τους. Το κενό αυτό, άρχισε σιγά-σιγά να το γεμίζει η γλυκιά ανάμνηση της αγίας μητέρας που γέννησε το Σωτήρα του κόσμου. 

Αφού βρέθηκε λοιπόν το πρόσωπο, τα επόμενα ήταν εύκολα. Ο όχλος, φρέσκος ακόμα από την ειδωλολατρία και ακατατόπιστος στις χριστιανικές αρχές, άρχισε να συνειδητοποιεί τη νέα θεά-μητέρα και προοδευτικά να την περιβάλλει με θείες ιδιότητες, με προσκύνηση, με λατρεία και με δόξα. Έτσι, που το δημιούργημα, η μητέρα, να γίνει το πρόσωπο της τιμής, ενώ ο αναστημένος και δοξασμένος Κύριος Ιησούς να καταντήσει ένα μικρό αβοήθητο παιδάκι στην αγκαλιά της Μεγάλης Μητέρας του.
 

Κατά τον 8ο αιώνα, είχε επιτέλους αποκτήσει και η “χριστιανική θρησκεία” το δικό της, επίσημο σύμβολο - την εικόνα της μεγάλης Κυρίας των ουρανών με το μικρό “Χριστούλη” στην αγκαλιά της.
 

Ο Βαπτιστής Ιωάννης, είχε πει για τον Κύριο Ιησού, εκείνος πρέπει να αυξάνει εγώ δε να ελαττώνομαι. (Ιωάν.γ:30)  

Όμως, η ανθρώπινη καρδιά, σκοτισμένη από προκατάληψη και πλάνη, ακολούθησε διαφορετική γραμμή: Μεγάλυνε τη μητέρα και ελάττωσε το Χριστό, παρουσιάζοντάς Τον σαν ένα μωρό στην αγκαλιά της μητέρας του.
 

1. Στη Βαβυλώνα η θεά μητέρα με το παιδάκι της ήταν το κέντρο της λατρείας του κοινού λαού.
    
2. Η θεά-μητέρα Ίσις με το παιδάκι της Όσιρη στην αγκαλιά, ήταν πρόσωπα θρησκευτικής λατρείας.
    
3. Στις Ινδίες λατρευόταν το νήπιο Κρίσνα στην αγκαλιά της θεάς Ντιβάκι.

Στην Αποκάλυψη, στο θρόνο του Θεού, δεν βλέπουμε καμιά “Παναγία”
 

Οι άγιοι ρίχνουν τα στεφάνια στα πόδια του Χριστού.

Εβρ.ιβ:2 αποβλέποντες εις τον Ιησούν τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως
 

Εβρ.ζ:25 Όθεν δύναται και να σώζει εντελώς τους προσερχομένους εις τον Θεόν δι’ αυτού (του Χριστού) ζων πάντοτε δια να μεσιτεύσει υπέρ αυτών.
 

Στον ουρανό δεν υπάρχουν ονόματα αλλά... ένα σώμα.

Ιωάν.ιε:13 Ο Χριστός είναι φίλος μας και όχι κάποιος αυστηρός που δεν μας ακούει
 

Α’ Κορ.ιε:57 Αλλά χάρις εις τον Θεόν, όστις δίδει εις ημάς την νίκην δια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
 

Ένα τροπάριο αναφερόμενο στη σεμνή άγια κόρη της Ναζαρέτ, όπως την παρουσιάζει ο Λουκάς λέει: “Την εικόνα σου την σεπτήν την ιστορηθείσαν υπό του αποστόλου Λουκά ιερωτάτου.” Με την πάροδο του χρόνου παρερμηνεύτηκε η λέξη “ιστορηθείσα” κι έτσι αποδόθηκε στον Ευαγγελιστή Λουκά και η ζωγραφική τέχνη εικόνας της μητέρας του Κυρίου.