Αφιέρωση Αλέξανδρου στον Κύριο

Τι «είναι» και τι «δεν είναι» τα παιδιά μας

 

Σήμερα είναι ιδιαίτερη μέρα. Ένα ζευγάρι θα αφιερώσει το παιδί του στο Θεό. Είναι μέρα ξεχωριστή επειδή αυτές οι ευκαιρίες μας θυμίζουν και μας διδάσκουν ότι ο Θεός εργάζεται με οικογένειες. Από την αρχή αυτό ήταν το θέλημά Του.

 

1.  Τα παιδιά μας δεν είναι ιδιοκτησία μας.

Η έννοια της ιδιοκτησίας είναι βαθειά ριζωμένη μέσα μας. Ιδιοκτησία είναι όλα εκείνα τα αντικείμενα που αποκτάμε με την εργασία μας, ή κληρονομικά. Μπορώ να έχω αυτοκίνητο, σπίτι, ρούχα, η γυναίκα μου κι εγώ.

Αυτό όμως, δεν ισχύει για τα παιδιά μας. Το κτητικό «μου» που βάζουμε στη φράση το παιδί «μου» είναι καταχρηστικό. Αυτό που μπορώ να πω για όλα τα αντικείμενα της ιδιοκτησίας μου, όπως «το πουλάω», το «αγοράζω», το «δανείζω», το «πετάω», δεν μπορώ να το πω για τα παιδιά μου.

Ούτε και η Πολιτεία δεν μου αναγνωρίζει τέτοιο δικαίωμα. Δεν μπορώ να κάνω ότι θέλω το παιδί μου. Δεν έχω το δικαίωμα να μην το στείλω σχολείο. Δεν μπορώ να το κακομεταχειριστώ. Δεν μπορώ να μην το ταΐσω. Δεν μπορώ να μην το προστατέψω.

Συνήθως σκεφτόμαστε. «Πόσα δεν κάνω για αυτά τα παιδιά; Τα ταΐζω, τα ντύνω, σκοτώνομαι για αυτά». Όλα αυτά είναι σωστά και πρέπει να τα κάνουμε. Δεν μας δίνουν όμως, δικαιώματα ιδιοκτησίας. 

2. Τα παιδιά μας δεν είναι το μέσο επίτευξης των δικών μας προσωπικών φιλοδοξιών.

Όταν μας χαρίζει ο Θεός ένα παιδί, καθώς μεγαλώνει, μεγαλώνουν και οι δικές μας επιθυμίες, τα δικά μας όνειρα, οι δικές μας φιλοδοξίες, κι όλα αυτά βέβαια χρονολογικά προηγούνται των επιθυμιών, των παιδιών. Κάπου εκεί λοιπόν, από καλό κίνητρο πολλές φορές, τα δικά μας απωθημένα όνειρα βγαίνουν στο προσκήνιο. «ότι δεν μπόρεσα να γίνω εγώ, θα γίνει αυτό το παιδί. Είναι σαν να ξαναζώ εγώ».  Ακούμε τον εαυτό μας να λέει πως το παιδί που δεν περπάτησε ακόμη, θα γίνει επιστήμονας, καλλιτέχνης, επειδή έχει κληρονομικές καταβολές, (εννοώντας τις δικές μας, ε;) και πάει λέγοντας.

Το πρόβλημα αποκαλύπτεται όταν περνάμε στη ζωή των παιδιών το καλούπι των δικών μας αποτυχημένων ονείρων και γινόμαστε δυνάστες. Και συχνά τα κάνουμε να πιστέψουν πως τα όνειρα είναι δικά τους, ενώ δεν είναι.

 

3.  Τα παιδιά μας δεν είναι καταφύγιο.

Αυτό αφορά γονείς που μεταξύ τους δεν πάνε καλά, ζουν ουσιαστικά χώρια (αν και μπορεί να συνεχίζουν να ζουν κάτω από την ίδια στέγη). Η πληγωμένη μητέρα ή ο τραυματισμένος πατέρας ψάχνουν να γιατρέψουν τη ζωή τους με τα παιδιά. Νοιώθουν πως ευτυχώς που υπάρχει το παιδί, για να μην κλείσει το σπιτικό τους.

Και αντί να γίνονται προστάτες των παιδιών, προσκολλιούνται πάνω τους. Αντί οι γονείς να είναι καταφύγιο, γίνονται τα παιδιά καταφύγιο για τους γονείς. Ακούς, «Εγώ ζω για τα παιδιά μου». Και καθώς μεγαλώνουν τα παιδιά, ζουν με την ενοχή πως αν αφήσουν τους γονείς τους, με το σωστό, με τον υγιή τρόπο, για ν’ ανοίξουν δική τους οικογένεια, τότε έχουν προδώσει τους γονείς τους.

Κι όμως είναι δική μας αποστολή να τα προετοιμάσουμε να φύγουν από εμάς, χωρίς να είναι συναισθηματικά εξαρτώμενα από εμάς.

4.  Τα παιδιά δεν εξαγοράζονται με παροχές και δώρα για να είναι υποχρεωμένα ή να εξαγοράσουμε την αγάπη τους.

 

5.  Τα παιδιά δεν είναι μπελάς.

Ίσως είναι κακή επιλογή αυτή η λέξη, αλλά είναι αυτή που χρησιμοποιείται. Το παιδί σημαίνει φροντίδα. Περιλαμβάνεται η φασαρία, τα προβλήματα. Το φαγητό που δεν τρώει, το ότι μπορεί να αρρωσταίνει εύκολα, ή να μην του αρέσει το σχολείο. «Άσε δε θέλω παιδί, να βάλω μπελά στο κεφάλι μου».

 

 

Το θέλημα του Θεού είναι το σπίτι μας, η οικογένειά μας, να λατρεύει το Θεό, κι όχι ο ένας τον άλλον! Τι είναι λοιπόν, τα παιδιά μας; Αν αυτός είναι ο σκοπός που έχει ο Θεός για το κάθε σπιτικό;

 

1.  Τα παιδιά μας είναι δώρα του Θεού.

Ιδού, κληρονομία παρά του Κυρίου είναι τα τέκνα μισθός αυτού ο καρπός της κοιλίας. (Ψαλμ.ρκζ:3). Τα παιδιά είναι κληρονομιά κι ανταμοιβή.

Ο Θεός τα δίνει. Και μας τα δίνει για να τα μεγαλώσουμε σωστά. Είναι διαμάντια που δουλειά των γονιών είναι να τα κατεργαστούν. Δεν μας τα δίνει για να τα κάνουμε ό,τι θέλουμε, ούτε να τα αναγκάσουμε να πετύχουν αυτά που δεν πετύχαμε εμείς. Είναι ψυχές που πρέπει να τις αγαπήσουμε βαθειά και να τις βοηθήσουμε να γίνουν οι άνθρωποι που ο Θεός θέλει να γίνουν.

Τα παιδιά δεν είναι το αποτέλεσμα μιας βιολογικής διαδικασίας, ούτε απλά η έκπτωση από τη φορολογική μας δήλωση, δεν είναι ακόμη μια καρέκλα στο τραπέζι της οικογένειας, ούτε ένα εμπόδιο στην κοινωνική ή επαγγελματική μας άνοδο. Ο καρπός της κοιλίας, είναι μισθός από τον Κύριο. Είναι το μπράβο του Θεού, το δώρο του Θεού στους γονείς. Και είναι ένα δάνειο στους γονείς. Πλάθει ο Θεός το παιδί αυτό, με το χαρακτήρα του, τις ιδιαιτερότητές του, τα χαρίσματά του για 9 μήνες, και μετά το δίνει και σου λέει, τώρα είναι η δική σου σειρά.

Προσευχήσου κι ευχαρίστησε συνειδητά, τακτικά το Θεό για τα παιδιά σου. Κύριε σε ευχαριστώ για τα παιδιά μου. Σε ευχαριστώ για το δώρο σου αυτό. Αυτή η διαδικασία όταν είναι καθημερινή, με βοηθάει, με προστατεύει από το να ξεφύγω. Γιατί αν θυμάμαι πως τα παιδιά μου είναι δώρο από το Θεό, τότε από τη μία δεν θα βαρυγκωμώ, δεν θα τα θεωρώ σκλαβιά και φυλακή, εμπόδιο στα δικά μου σχέδια, κι από την άλλη θα υπάρχουν οι σωστές προτεραιότητες στο μυαλό μου.

 

Γιατί μας δίνει ο Θεός παιδιά; 

•          Για να τα επιστρέψουμε στον Κύριο.

•          Για να τα αφιερώσουμε στη δόξα Του.

•          Για να αποδώσουμε ψυχές έτοιμες για υπηρεσία της αγιότητάς Του. 

Όλα τα άλλα έρχονται μετά. Και οι σπουδές και το σπίτι, η καριέρα, ο γάμος. Δεν είναι αυτά η ζωή του ανθρώπου. Δεν μεγαλώνουμε επαγγελματίες. Δεν μεγαλώνουμε τα παιδιά μας για να τα δούμε παντρεμένα, και μετά ας κλείσουμε τα μάτια μας. Τα μεγαλώνουμε για να πάνε στον ουρανό και από τώρα να ζουν τον ουρανό με το Χριστό Κύριό τους.

Κι όλα αυτά για να γίνουν πρέπει εμείς πρώτα να έχουμε τη σωστή σχέση με το Θεό. Εμείς βάζουμε τους κανόνες, εμείς δίνουμε τα παραδείγματα. Γι’ αυτό αγαπητοί μου, όσο προσευχόμαστε για τα παιδιά, πρέπει να προσευχόμαστε και για τους γονείς. Και για τον Γιάννη και τη Ειρήνη και για όλους τους γονείς. 

Καθώς λοιπόν, θα επαναλάβουμε αυτό που έκανε τότε ο Αβραάμ, δίνοντας το παιδί του στο Θεό, αυτό που έκανε η Άννα όταν πήγε το Σαμουήλ στο Θεό, αυτό που έκαναν ο Ιωσήφ και η μητέρα του Κυρίου μας, όταν πήγαν τον Χριστό βρέφος στο Συμεών, καθώς το παιδί αυτό θα αφιερωθεί στο Θεό, η προσευχή μας να καλύψει τόσο το παιδί, όσο και τους γονείς.