Αναζητώντας την αλήθεια - 012

Α.   Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΗΣ ΥΠΟΣΧΕΣΗΣ (Επαγγελία).

Αυτή η περίοδος αποτελείται απ’ τις υποσχέσεις που έδωσε ο Θεός στον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ. Ο διασκορπισμός του πληθυσμού της γης είναι το τελευταίο κεφάλαιο για το ανθρώπινο γένος που καταγράφεται στη Βίβλο. Με την κλήση του Αβραάμ απ’ το Θεό η προσοχή συγκεντρώνεται πάνω στον εκλεκτό λαό Του, τον Ισραήλ. Τώρα ο Θεός διαλέγει έναν άνθρωπο μέσα απ’ τον οποίο θα φτιάξει ένα ξεχωριστό, άγιο έθνος. Αυτό το έθνος θα αποτελέσει το θησαυροφυλάκιο όπου θα φυλαχτούν οι αλήθειες του Θεού, το κανάλι μέσα απ’ το οποίο ολόκληρος ο κόσμος επρόκειτο, τελικά, να ευλογηθεί. Στη Γένεση, αυτό το έθνος, απ’ όπου ο Μεσσίας θα ερχόταν, αναφέρεται τρεις φορές με μεγαλύτερη σαφήνεια κάθε φορά.

·     Γέν.γ:15 - το σπέρμα της γυναίκας (γένος)

·     Γέν.ιβ:18 - το σπέρμα του Αβραάμ (έθνος).

·     Γέν.μθ:10 - το σπέρμα του Ιούδα (φυλή).

Πιο κάτω, στο Β’ Σαμ.ζ:12, αναφέρεται το σπέρμα του Δαυίδ (οικογένεια) και τέλος, λέγεται σε προφητεία ότι Αυτός θα γεννηθεί από παρθένο, Ησ.ζ:14.

Β.   Η ΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΆΒΡΑΜ

Οι τρεις φυλές των ανθρώπων που διασκορπίστηκαν σ’ όλη τη γη, σύντομα στράφηκαν στην ειδωλολατρία, γεγονός που είχε τις γνωστές συνέπειες: ένα βαθύ ηθικό εκφυλισμό, σκληρότητα, τυραννία κι ασέλγεια, που σημαίνει «απουσία ηθικών περιορισμών». Έτσι η αμαρτία έφτασε στο πλήρες, σε πόλεις όπως τα Σόδομα και τα Γόμορρα. Οι άνθρωποι άρχισαν να λατρεύουν τον ήλιο, το φεγγάρι, τ’ αστέρια, τη  φωτιά, νεκρούς ήρωες, ακόμα και κατώτερα ζώα και να τους αποδίδουν τη λατρεία που ανήκει αποκλειστικά στον ένα και μοναδικό Θεό. Διάβασε Ρωμ.α:21-25. Οι άνθρωποι την εποχή του Άβραμ ήταν ειδωλολάτρες, ακόμα κι ο πατέρας του Θάρα είχε δοθεί σ’ αυτή την φοβερή αμαρτία της ειδωλολατρίας.

Οι απόγονοι του Αβραάμ, ο Ισαάκ κι ο Ιακώβ έλαβαν αυστηρή εντολή να διδάξουν τα παιδιά τους για τον ένα, αληθινό Θεό μέσα σ’ ένα ειδωλολατρικό κόσμο. Όταν ένας Ισραηλίτης πατέρας καθόταν να φάει με τα παιδιά του, όταν περπατούσαν στο δρόμο μαζί, όταν πήγαιναν για ύπνο το βράδυ κι όταν ξυπνούσαν το πρωί, τους δίδασκε με επιμέλεια αυτά τα λόγια: «Άκουε, Ισραήλ Κύριος ο Θεός ημών είναι εις Κύριος. Και θέλεις αγαπά Κύριον τον Θεόν σου εξ’ όλης της καρδίας σου, και εξ’ όλης της ψυχής σου, και εξ’ όλης της δυνάμεώς σου». Δευτ.ς:4.

Τα έντεκα πρώτα κεφάλαια της Γένεσης καλύπτουν 2.000 χρόνια περίπου - το μισό του χρόνου που καλύπτει ολόκληρη η Παλαιά Διαθήκη. Το Πνεύμα του Θεού φαίνεται να βιάζεται ν’ αναφέρει όλα τα γεγονότα στην αυγή της ιστορίας μέχρι που φτάνει στον Άβραμ κι εκεί σταματάει και αφιερώνει δεκατέσσερα κεφάλαια σ’ αυτόν και μόνο τον άνθρωπο. Ο λόγος είναι φανερός: ο «πατέρας της πίστης» παίζει έναν σπουδαίο ρόλο στην ιστορία της απολύτρωσης. Μέσα απ’ τη γενιά του Σημ, ο Θεός ξεχωρίζει τώρα έναν άνθρωπο μέσα απ’ τον οποίο μπορεί να εργαστεί. Με τον Άβραμ μπαίνουμε στην ιστορία του εκλεκτού λαού του Θεού, του Ισραήλ, ο οποίος θα γινόταν μάρτυρας του ενός αληθινού Θεού σ’ ολόκληρο τον κόσμο και μέσω του οποίου θα ερχόταν στον κόσμο ο Λυτρωτής που είχε υποσχεθεί ο Θεός.

Η κλήση του Άβραμ ήταν προσωπική. Ο Θεός δεν του είπε να πάρει μαζί του τον πατέρα του ή κάποιον άλλο απ’ την οικογένειά του. Ήταν μια κλήση για αποχωρισμό. Πολλές φορές ο Θεός μας καλεί να αποχωριστούμε αυτούς που αγαπάμε, συγγενείς και φίλους για να τον ακολουθήσουμε, μας υπόσχεται όμως ότι θα βαδίσει κι Αυτός μαζί μας και ξέρουμε ότι κάποια μέρα θα επιστρέψει να πάρει τους δικούς Του, για να κατοικήσουμε μαζί Του για πάντα. Η ζωή μας πρέπει να ρυθμίζεται, από διαφορετικά αισθήματα απ’ αυτά που δημιουργούνται απ’ τις σχέσεις τις σαρκικές, πρέπει να βαδίζουμε με πίστη στα «μη βλεπόμενα», καθοδηγούμενοι απ’ τις εντολές και την παρουσία του Θεού. Η οικογένειά μας μπορεί συχνά ν’ αναρωτιέται γιατί δεν κάνουμε τα ίδια πράγματα, ή γιατί δεν ακολουθούμε τον ίδιο δρόμο μ’ αυτούς. Ο λόγος είναι ότι εμείς έχουμε λάβει την κλήση για αποχωρισμό, όπως ακριβώς κι ο Άβραμ.

Η υπόσχεση (επαγγελία) που έδωσε ο Θεός στον Άβραμ ήταν η εξής:

• Θα γινόταν «έθνος μέγα» - το σπέρμα του θα ήταν όπως η άμμος της θάλασσας, κι όπως τα άστρα του ουρανού.
•  Το όνομά του θα «μεγαλυνόταν».
• Ο Θεός θα ευλογούσε αυτούς που τον ευλογούσαν και θα καταριόταν αυτούς που τον καταριόνταν.

Γ.   Η ΔΙΑΘΗΚΗ

Η κλήση του Άβραμ συνοδευόταν από μια υπόσχεση και μια διαθήκη ανάμεσα στο Θεό και τον Άβραμ. Ο καθένας τους αναλάμβανε την υποχρέωση να κάνει κάποια συγκεκριμένα πράγματα για τον άλλο. Ο Θεός, απ’ τη μεριά Του, υποσχέθηκε να ευλογήσει τον Άβραμ, να του δώσει μια οικογένεια που θα αυξανόταν σ’ ένα ισχυρό λαό, ο οποίος θα κληρονομούσε τη γη Χαναάν για να κατοικεί μόνιμα κι Αυτός θα ήταν πάντοτε ο Θεός τους. Ο Άβραμ, απ’ τη μεριά του, δεσμευόταν  να βαδίζει ενώπιον του Θεού με δικαιοσύνη κι υπακοή και να αφιερώσει τον εαυτό του, όλη την οικογένεια και τους απογόνους του στην υπηρεσία του Θεού. Σαν σημάδι αυτής της διαθήκης, κάθε αρσενικό στην οικογένεια του Άβραμ, όπως κι όλοι οι απόγονοί του, έπρεπε να περιτμηθεί. Πόσο ευγνώμονες είμαστε που ο Θεός κάνει μια διαθήκη μαζί μας, ακόμα και σήμερα. Ο Θεός υπόσχεται να μας θεραπεύει στην ασθένειά μας, να μας προστατεύει από κάθε κίνδυνο, να είναι μαζί μας σε καιρούς θλίψης και να λύνει τα προβλήματά μας.

            

 Το μόνο που έχουμε εμείς να κάνουμε είναι να αποχωριστούμε απ’ τον κόσμο, να ζήσουμε μια καθαρή κι άγια ζωή και να αφιερώσουμε τη ζωή μας στην υπηρεσία Του. Η καλύτερη «ανταλλαγή» της ζωής μας είναι όταν ανταλλάσσουμε τις αμαρτίες μας με τη σωτηρία Του.

Δ.   Ο ΆΒΡΑΜ ΚΙ Ο ΛΩΤ ΧΩΡΙΖΟΥΝ

Όταν ο Άβραμ άφησε τη γη του, πήρε μαζί τη γυναίκα του και τον ανιψιό του, το Λωτ. Μέχρι αυτή την στιγμή ο Λωτ ήταν μαζί με τον Άβραμ σ’ όλα τα ταξίδια του κι είχε μοιραστεί το μεγάλο πλούτο που ο Θεός είχε δώσει στον Άβραμ. Τώρα, υπήρχαν τόσα πολλά κοπάδια και ζώα που η γη δεν χωρούσε και τους δυο! Να, ο κίνδυνος από τα πλούτη! Εδώ έχουμε τον πρώτο πλούσιο άνθρωπο που αναφέρεται στη Βίβλο και συγχρόνως με τα πλούτη του ακούμε για τη διαμάχη που ξέσπασε μέσα στην οικογένειά του. Δεν είναι καθόλου παράξενο το ότι οι υπηρέτες μάλωναν μεταξύ τους. Τα ζώα ήταν τόσα πολλά που καθώς μάζευαν όσα απομακρύνονταν απ’ τα κοπάδια, οι υπηρέτες άρχιζαν να μαλώνουν και να διαφωνούν μεταξύ τους ποιο απ’ τα ζώα ανήκε στον ένα ή τον άλλο αφέντη. Από μια σποραδική παρεξήγηση αυτή η σύγκρουση κατέληξε μια καθημερινή υπόθεση.

Ο Άβραμ ήταν ο μεγαλύτερος σε ηλικία, ο πλουσιότερος απ’ τους δύο κι επίσης η κεφαλή της οικογένειας. Όμως, αντί να μιλήσει άγρια στο Λωτ, του έδωσε το δικαίωμα να διαλέξει. Από τη γη που απλωνόταν μπροστά τους, αν ο Λωτ διάλεγε να πάει προς τα δεξιά, ο Άβραμ θα έπαιρνε τη γη προς τα αριστερά, ή αν ήθελε προς τ’ αριστερά, ο Άβραμ θα πήγαινε στα δεξιά. Θα περιμέναμε το Λωτ να πει:  «Όχι, θείε Άβραμ, γιατί έχεις κάθε δικαίωμα να διαλέξεις πρώτος. Εγώ, ευχαρίστως, θα πάρω ό,τι μείνει». Όμως όχι! Ο Λωτ ήταν εγωιστής κι επιθυμούσε να στήσει τις σκηνές του στις πλούσιες, εύφορες και με αφθονία νερού πεδιάδες που βρίσκονταν κοντά στις αμαρτωλές πόλεις των Σοδόμων και των Γομόρρων. Έτσι ο Άβραμ πήρε ό,τι υπήρχε προς τα αριστερά -τη λοφώδη γη της Χαναάν.

Απ’ όλες σχεδόν τις απόψεις ο Λωτ αποδεικνύεται κατώτερος, συγκρινόμενος με τον Άβραμ. Ο Άβραμ βάδιζε «διά πίστεως», ο Λωτ «διά όψεως». Ο Άβραμ ήταν γενναιόδωρος, ο Λωτ ήταν άπληστος. Ο Άβραμ λαχταρούσε «την πόλη της οποίας τεχνίτης και δημιουργός ήταν ο Θεός», ο Λωτ κατοίκησε σε μια πόλη που χτίστηκε από ανθρώπους και καταστράφηκε απ’ το Θεό!

Ε.   Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΜΑΗΛ

Ο Θεός είχε δώσει την υπόσχεση στον Άβραμ ότι θα «τον έκανε έθνος μέγα» κι αυτός πίστεψε κι εμπιστεύθηκε το Θεό. Μετά από δέκα χρόνια, ωστόσο, από τότε που ο Άβραμ κι η Σάρα, κατοίκησαν στη γη Χαναάν σκέφτηκαν ότι γερνάνε κι η Σάρα απογοητεύτηκε. Έπεισε το σύζυγό της να καταφύγει σε ένα έθιμο που ίσχυε, εκείνη την εποχή, το να πάρει άλλη γυναίκα. Ο Άβραμ συμφώνησε και πήρε τη δούλη της Σάρας, την Άγαρ, για γυναίκα του κι αυτή γέννησε ένα γιο, ο οποίος ονομάστηκε Ισμαήλ. Όμως δεν ήταν στο σχέδιο του Θεού να επικυρώσει τη διαθήκη του με το γιο μιας δούλης. Ο Άβραμ απέτυχε να περιμένει υπομονετικά κι υπάκουα την εκπλήρωση του θελήματος του Κυρίου.

Ο Ισμαήλ έγινε ο πατέρας ενός μεγάλου έθνους, των Αράβων και από τότε ξεκίνησε αυτός ο συνεχής αγώνας ανάμεσα στους Άραβες και τους Εβραίους. Και τώρα, στις μέρες μας στην Παλαιστίνη γίνεται πόλεμος μεταξύ των δύο αυτών απογόνων του Αβραάμ για την κυριαρχία στα εδάφη της παλαιάς Ιερουσαλήμ.

ΣΤ.  Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΑΑΚ

Όταν ο Ισμαήλ ήταν δεκατριών ετών ο Κύριος παρουσιάστηκε πάλι στον Άβραμ κι άλλαξε τ’ όνομά του σε Αβραάμ και το όνομα της γυναίκας του σε Σάρρα και τον πληροφόρησε ότι η Σάρρα θα γεννούσε το γιο που Αυτός είχε υποσχεθεί πριν πολλά χρόνια. Η Σάρρα γέλασε όταν της είπε ότι θα γεννήσει γιο αλλά τον επόμενο χρόνο συνέλαβε και γέννησε γιο στον Αβραάμ, στα γεράματά της. Ο Αβραάμ ήταν εκατό χρονών κι η Σάρρα ενενήντα, όταν γεννήθηκε ο Ισαάκ. Ο Ισαάκ κι ο Ιησούς ήταν κι οι δύο γιοι που ο Θεός είχε υποσχεθεί πολύ καιρό πριν τη γέννησή τους, η οποία ήταν αντίθετη με τους νόμους της φύσης. Η Σάρρα είχε περάσει, κατά πολύ, την ηλικία που μπορούσε να κάνει παιδιά κι η Μαρία ήταν παρθένος που δεν είχε ποτέ «γνωρίσει» άντρα.

Ζ.   Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΣΟΔΟΜΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΓΟΜΟΡΡΩΝ

Σχεδόν εκείνη την περίοδο, τρεις άγγελοι επισκέφτηκαν τον Αβραάμ με ένα απολογισμό της διαφθοράς που επικρατούσε στις πόλεις των Σοδόμων και των Γομόρρων, όπου ζούσε ο Λωτ. Η αμαρτία αυτών των πόλεων ήταν τόσο μεγάλη που η ανομία τους απαιτούσε μια ορατή αποκάλυψη της θείας οργής. Όταν έμαθε για την επικείμενη καταστροφή ο Αβραάμ παρακάλεσε το Θεό για τη σωτηρία των ένοχων πόλεων αν υπήρχαν πενήντα δίκαιοι σ’ αυτές. Ο Αβραάμ κατέβηκε απ’ τις πενήντα στις δέκα ψυχές κι ο Θεός τον διαβεβαίωσε ότι αν υπήρχαν έστω και δέκα δίκαιοι δεν θα κατέστρεφε τις πόλεις μόνο και μόνο για χάρη τους, όμως δεν βρέθηκαν ούτε τόσοι!

Ακόμα κι όταν ο Θεός προειδοποίησε τον Λωτ για την καταστροφή των Σοδόμων, ακόμα και τότε δίσταζε να φύγει κι ο Θεός έστειλε δύο αγγέλους για να τον βγάλουν έξω απ’ την πόλη μαζί με τη γυναίκα του και τις δύο κόρες του. (Ας διαβάσει κάποιος απ’ τη Γέν.ιθ:1-13). Μετά ο Κύριος έβρεξε «θείον και πυρ» πάνω στα Σόδομα και τα Γόμορρα και κατέστρεψε όλους τους κατοίκους των πόλεων της γύρω περιοχής. Πιθανότατα συνέβη μια ηφαιστειακή έκρηξη και η καυτή λάβα που εκτοξεύτηκε έφτασε μέχρι το βυθό του θειαφιού και της πίσσας που υπάρχουν σ’ αυτή την περιοχή, πράγμα που μπορεί να θεωρήθηκε σαν το θείο και πυρ που έβρεξε ο Κύριος απ’ τον ουρανό (;). Τα Σόδομα και τα Γόμορρα όχι μόνο έγιναν στάχτη απ’ τη φωτιά, αλλά θάφτηκαν κάτω απ’ τη λάβα και το θειάφι και βρίσκονται τώρα στο βυθό της Νεκράς Θάλασσας.

Τελευταία κυκλοφόρησε ένα βιβλίο σχετικά με την έρευνα για τον εντοπισμό των Σοδόμων και των Γομόρρων στο βυθό της Νεκράς Θάλασσας. Έχουν βρεθεί τμήματα απ’ τα τείχη των πόλεων και οι επιστήμονες είναι πλέον σίγουροι ότι οι αρχαίες πόλεις κείτονται στο βυθό της Νεκράς Θάλασσας.

Η τόσο μεγάλη αμαρτία σ’ εκείνες τις ασεβείς πόλεις, ήταν αυτό που σήμερα ονομάζουμε ΣΟΔΟΜΙΣΜΟ, το οποίο είναι η αμαρτία της ομοφυλοφιλίας. Στις Ηνωμένες Πολιτείες μονάχα υπάρχουν δεκαπέντε εκατομμύρια ομοφυλόφιλοι. Όλοι μαζί, σαν οργάνωση έκαναν διαδήλωση στις 29 Μαίου του 1965 μπροστά στο Λευκό Οίκο με πλακάτ, διαμαρτυρόμενοι για τους νόμους που είχε θεσπίσει η ομοσπονδιακή κυβέρνηση κατά της ομοφυλοφιλίας κι απαιτώντας η ομοφυλοφιλία να θεωρείται «έντιμη» στο στρατό και την εργασία. Στην Αγγλία η ομοφυλοφιλία έχει ήδη νομιμοποιηθεί. Κανείς εκδότης στην Αγγλία δεν τολμά να δημοσιεύσει οτιδήποτε κατά της βδελυρής αυτής αμαρτίας. Έχει εξαπλωθεί τόσο πολύ σ’ ολόκληρο τον κόσμο που τελευταία το περιοδικό «Life» αφιέρωσε αρκετές σελίδες σ’ αυτό το θέμα. Στο Σαν Φραντσίσκο έξι διάκονοι έκαναν πάρτι για εξακόσιους ομοφυλόφιλους με σκοπό να αναπτυχθούν «καλύτερες σχέσεις ανάμεσα στην εκκλησία και τους ομοφυλόφιλους». Διάβασε Λουκ.ιζ:26-30.

«ΟΠΩΣ ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΗΡΘΑΝ ΝΑ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΟΥΝ ΤΟ ΛΩΤ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΑΠ’ ΤΑ ΣΟΔΟΜΑ, ΕΤΣΙ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΣΑΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΕΤΟΙΜΟΙ, ΓΙΑΤΙ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΥΝΤΟΜΑ».

Υπάρχει μια εντυπωσιακή ομοιότητα μεταξύ των ημερών του Νώε και των ημερών του Λωτ, τόσο εντυπωσιακή που δε μπορεί να είναι απλή σύμπτωση. Ο Ιησούς χρησιμοποίησε αυτές τις δύο περιόδους της ιστορίας για να μας δείξει τις συνθήκες που θα επικρατούσαν για μια ακόμα φορά στον κόσμο ακριβώς πριν την επιστροφή του Κυρίου. Ουσιαστικά, μας λέει: «παρατηρείστε τα σημεία των καιρών». Όταν οι συνθήκες στον κόσμο που περιγράφονται πριν τον κατακλυσμό του Νώε και την καταστροφή των Σοδόμων έρθουν ξανά, τότε να ξέρουμε ότι η δεύτερη έλευση του Ιησού Χριστού είναι κοντά, σχεδόν «επί θύρας».

Και οι δύο αυτές περίοδοι χαρακτηρίζονταν από το ότι οι άνθρωποι έτρωγαν κι έπιναν. Δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να τρώμε και να πίνουμε, πρέπει να το κάνουμε για να επιβιώσουμε. Ωστόσο, εκείνες τις περιόδους οι άνθρωποι ζούσαν μονάχα για να τρώνε και να πίνουν. Ενδιαφέρονταν μόνο για τη φυσική τροφή κι απέρριπταν τον «άρτο» και το «νερό» της ζωής. Έχει υπολογιστεί ότι καταναλώνουμε αρκετή τροφή για να τραφούν τα εκατομμύρια που πεινάνε σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Η κατανάλωση οινοπνευματωδών ποτών και λικέρ έχει φτάσει σε απίστευτες ποσότητες. Η συνήθεια του ποτού έχει γίνει σχεδόν παγκόσμια. Κάθε χρόνο ξοδεύονται τρία δισεκατομμύρια γαλόνια οινοπνευματωδών ποτών ή είκοσι γαλόνια για κάθε άτομο. Υπάρχουν περισσότεροι ιδιοκτήτες μπαρ από ότι διάκονοι απ’ όλα τα δόγματα μαζί.

Η.   Η ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΙΣΑΑΚ

Μετά την καταστροφή των Σοδόμων και των Γομόρρων φτάνουμε σ’ ένα πολύ κρίσιμο σημείο στη ζωή του Αβραάμ. Ήταν η δυσκολότερη στιγμή της ζωής του, η μεγαλύτερη δοκιμασία στη ζωή του Αβραάμ. Στη ζωή του καθένα έρχεται μια μεγάλη θλίψη, κάποια στιγμή, μια μεγάλη δοκιμασία. Στον Αβραάμ ήρθε μια νύχτα, ενώ κοίταζε τα αστέρια και σκεφτόταν την υπόσχεση που ο Θεός του είχε δώσει ότι το σπέρμα του θα γινόταν τόσο πολυάριθμο, όσο πολυάριθμα ήταν τ’ αστέρια στον ουρανό. Καθώς θα στεκόταν εκεί, εκείνη τη νύχτα, μπορεί να είπε στον εαυτό του:  «Η γενιά μου σύντομα θα φτάσει στο τέλος της, αλλά το σπέρμα μου θα συνεχιστεί με τον Ισαάκ. Ναι, ο Θεός είναι καλός. Μέσ’ απ’ τον Ισαάκ θα ευλογήσει τις γενιές που θα ‘ρθουν». Τότε, ξαφνικά, ακούστηκε φωνή. Ο Αβραάμ γνώριζε καλά αυτή τη φωνή. Δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία ποιανού ήταν. Αυτή τη φορά δεν του μίλησε για υποσχέσεις ή για την αύξηση του σπέρματός του, αλλά για τον αφανισμό του. «Λάβε τώρα τον υιό σου τον μονογενή, τον οποίον ηγάπησας, τον Ισαάκ, και ύπαγε εις τον τόπον Μοριά και πρόσφερε αυτόν εκεί εις ολοκαύτωμα, επί ενός των ορέων, το οποίο θέλω σοι ειπεί», Γέν.κβ:2.

Ο,τι μεσολάβησε από τη στιγμή που ο Θεός έδωσε αυτή την εντολή στον Αβραάμ μέχρι το ξεκίνημα για το Μοριά, το επόμενο πρωί, αφήνεται σε μας να το αναπλάσουμε με τη φαντασία μας. Τί νύχτα θα πέρασε ο Αβραάμ!  Ο μοναχογιός του έπρεπε να προσφερθεί ολοκαύτωμα! Το επόμενο πρωί, σηκώθηκαν κι άρχισαν τις ετοιμασίες για το ταξίδι. Ο Ισαάκ ήταν κατενθουσιασμένος. Την τρίτη μέρα, το όρος Μοριά άρχισε να διαγράφεται μπροστά τους, στο μακρινό ορίζοντα. Όταν έφτασαν στους πρόποδες του βουνού, ο Αβραάμ άφησε πίσω τους δούλους και το ζώο με το οποίο είχαν έρθει. Τα ξύλα για τη θυσία τοποθετήθηκαν στην πλάτη του Ισαάκ, πήρε στα χέρια του τη φωτιά και το μαχαίρι και ανέβηκαν στο βουνό οι δυο τους. Ο Ισαάκ ρώτησε τον πατέρα του:  «Δεν ξέχασες κάτι, πατέρα;  Να, η φωτιά και τα ξύλα, αλλά που είναι το πρόβατο για τη θυσία»;

Ο Αβραάμ με πίστη κι ελπίδα απάντησε: «Ο Θεός θα προβλέψει».

Το θυσιαστήριο ετοιμάστηκε κι ο Αβραάμ ατένισε, για κάποιες στιγμές, το τοπίο. Πώς μπορούσε να τον παραδώσει, το παιδί αυτό των γηρατειών του, το σύμβολο της υπόσχεσης του Θεού;  Πώς θα έλεγε στη μητέρα του ότι άπλωσε το χέρι του πάνω στο παιδί της;  Την ίδια στιγμή ο Ισαάκ είχε τελειώσει τη δουλειά που έκανε. «Που θα βρούμε πρόβατο»;  Κι ο Αβραάμ έβαλε τα χέρια του πάνω στους ώμους του Ισαάκ κι είπε με τρεμάμενη φωνή: «Ισαάκ, γιε μου, εσύ είσαι το πρόβατο»!  Ο Ισαάκ θα μπορούσε να αρπάξει το μαχαίρι και να χτυπήσει τον πατέρα του, αλλά σαν αληθινός τύπος του Χριστού, δεν άνοιξε το στόμα του και με τη θέλησή του άφησε να τον δέσει πάνω στο θυσιαστήριο. Ο Αβραάμ φίλησε σ’ αποχαιρετισμό τον Ισαάκ και τίναξε πίσω το μαχαίρι. Για μια στιγμή δίστασε. Ύστερα το μαχαίρι άστραψε στο φως του ήλιου, καθώς το σήκωσε ψηλά, αλλά πριν προλάβει να το κατεβάσει, άκουσε τη φωνή του Θεού. «Μη επιβάλεις την χείρα σου επί το παιδάριον, και μη πράξεις εφ’ αυτό μηδέν, διότι τώρα εγνώρισα ότι συ φοβείσαι τον Θεόν». Γέν.κβ:12. Μετά άκουσε «κριό όπισθεν αυτού, κρατούμενο από των κεράτων αυτού εις φυτόν πυκνόκλαδο, και ελθών ο Αβραάμ, έλαβε τον κριόν και προσέφερεν αυτόν εις ολοκαύτωμα αντί του υιού αυτού», Γέν.κβ:13.

Απ’ το όρος Μοριά φαίνεται ο Γολγοθάς. Αιώνες μετά, μια άλλη πορεία, ενός άλλου ανθρώπου οδηγούσε πάνω στο λόφο του Γολγοθά. Ο Ιησούς Χριστός κουβαλούσε το σταυρό Του πάνω στο Γολγοθά. Όπως ο Ισαάκ, ήταν κι Αυτός υπάκουος, μόνο που δε μπορούσε ν’ αφήσει το σταυρό Του και να κατέβει κάτω. Δεν ήταν τα καρφιά που Τον κράτησαν πάνω στο σταυρό, αλλά η αγάπη Του για σένα και για μένα.

Μερικές φορές ο Θεός μας ζητάει πράγματα μέσα στο Λόγο Του που μπορεί να φαίνονται παράλογα και μπορεί να νομίζουμε ότι δεν είναι απαραίτητα, όπως ο Αβραάμ θα μπορούσε να είχε σκεφτεί ότι δεν ήταν απαραίτητη η θυσία του γιου του. Πρέπει όμως να βαδίζουμε με πίστη και να υπακούμε σε κάθε εντολή της Βίβλου για την σωτηρία της ψυχής μας, αν πραγματικά επιθυμούμε ν’ απολαύσουμε την αιώνια ανταμοιβή.