Στείλε όποιον καταλαβαίνεις, αλλά όχι
εμένα! Αυτό στην πραγματικότητα σημαίνει απόρριψη του ένδοξου προνομίου να
είναι ο μοναδικός αγγελιοφόρος του Γιάχβε, στον Ισραήλ και την Αίγυπτο.
Όλοι ξέρουμε ότι είναι ανεκτίμητη χάρη η
κατά Θεό ταπεινοφροσύνη (Α’ Πέτρ.ε:5). Όμως, το να αρνούμαστε να πάρουμε τη θέση
που ο Θεός μας δίνει ή ν’ ακολουθήσουμε το δρόμο που έχει χαράξει για μας, δεν
είναι ταπεινοφροσύνη και το καταλαβαίνουμε γιατί «εξήφθη ο θυμός του Κυρίου κατά του Μωυσέως» (εδ.14).
Η στάση του Μωυσή δεν ήταν αποτέλεσμα μιας
απλής αδυναμίας. Αν ήταν δειλία, όπως στην αρχή, όσο κι αν ήταν αξιοκατάκριτος,
ο Θεός μέσα στο πολύ έλεός Του βλέπουμε ότι την ανεχόταν και του απαντούσε.
Όταν όμως πήρε το χαρακτήρα της απιστίας και της βραδύτητας της καρδιάς, η
δίκαιη οργή του Γιάχβε εξήφθη κατά του
Μωυσέως κι αντί να είναι ο μόνος που θα μαρτυρούσε στο Φαραώ τη βουλή του
Θεού, υποχρεώνεται να μοιραστεί αυτό το προνόμιο μ’ ένα άλλο.
Τίποτα δεν ατιμάζει περισσότερο τον Κύριο
και τίποτα δεν είναι πιο επικίνδυνο για μας, από μια ψεύτικη ταπεινοφροσύνη.
Όταν αρνούμαστε να πάρουμε τη θέση που ο Θεός, μέσα στη χάρη Του προσδιορίζει
για μας, με την πρόφαση ότι δεν έχουμε κάποιες αρετές ή ιδιότητες, αυτό δεν
είναι ταπεινοφροσύνη γιατί αν πιστεύαμε ότι τις έχουμε, θα θεωρούσαμε τους
εαυτούς μας άξιους αυτής της θέσης. Αν δηλαδή ο Μωυσής είχε την ευγλωττία που
νόμιζε ότι χρειαζόταν για να υπακούσει, θα το έκανε. Το ερώτημα είναι, ποιος
βαθμός ευγλωττίας του χρειαζόταν; Η απάντηση σ’ αυτή την ερώτηση είναι ότι,
χωρίς το Θεό, κανείς βαθμός ανθρώπινης
ευγλωττίας δεν μπορεί να επαρκέσει.
Η απιστία δεν είναι τίποτε άλλο παρά
υπερηφάνεια κι όχι ταπεινοφροσύνη. Αρνείται να πιστέψει στο Θεό, επειδή δεν
βρίσκει στο ΕΓΩ μια αιτία για να πιστέψει. Αν δεν πιστεύω σε κάτι που ο Θεός
έχει πει, κάνω το Θεό ψεύτη (Α’ Ιωαν.ε:10). Αν, όταν ο Θεός διακηρύττει την
αγάπη Του, αρνούμαι να πιστέψω με τη δικαιολογία ότι δεν κρίνω τον εαυτό μου
άξιο αυτής της αγάπης, κάνω το Θεό ψεύτη και φανερώνω την υπερηφάνεια που
υπάρχει μέσα στην καρδιά μου. Αν σκέφτομαι ότι κι εγώ έχω κάποια αξία, αυτό
αποδεικνύει τη βαθιά άγνοια της κατάστασής
μου.
Σκοπός όλων αυτών δεν είναι να σταματήσουμε
μ’ ένα πνεύμα ατομικής ικανοποίησης, στα λάθη και τις αδυναμίες ενός υπηρέτη
του Θεού, σαν το Μωυσή, για τον οποίο ο Κύριος λέει: «Υπήρξεν πιστός εις όλον τον οίκον αυτού ως θεράπων, εις μαρτυρίαν των
λαληθησομένων» (Εβρ.γ:5). Όμως, μπορούμε να μάθουμε απ’ όλα αυτά, να
κρίνουμε τους εαυτούς μας και να εμπιστευόμαστε τον Κύριο, παραμερίζοντας το
ΕΓΩ. Έτσι ο Θεός θα μπορεί να εργάζεται μέσα μας, μ’ εμάς και για μας.
δ:14-17
Είδαμε ότι ο Μωυσής εξαιτίας της απιστίας,
στερήθηκε το προνόμιο να εκπληρώσει το ένδοξο έργο που ο Γιάχβε είχε ετοιμάσει
γι’ αυτόν.
Αυτά τα εδάφια, είναι ένα ορυχείο
πολυτιμότατων πρακτικών διδασκαλιών. Είδαμε τους φόβους και τις αμφιβολίες του
Μωυσή παρά τις υποσχέσεις και τις διαβεβαιώσεις που έπαιρνε από το Θεό. Τώρα,
αν και δεν κέρδισε τίποτα περισσότερο σε δύναμη, ικανότητα, εξουσία, παρά μόνο
ότι θα μιλούσε στον Ααρών, βλέπουμε το Μωυσή έτοιμο να ξεκινήσει! Μόλις
αισθάνθηκε την παρουσία ή τη συνεργασία ενός θνητού, φτωχού, ασθενή, όπως ήταν
κι ο ίδιος, άλλαξε. Όταν ο Θεός τον διαβεβαίωνε ότι θα είναι μαζί του, δεν εμπιστευόταν...!
Αδελφέ μου, δεν σου φαίνεται ότι όλα αυτά
είναι ένας καθρέφτης που βλέπουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς; Όλοι είμαστε
έτοιμοι να εμπιστευτούμε οτιδήποτε άλλο παρά το ζωντανό Θεό. Αυτό πρέπει να μας
ταπεινώσει μπροστά Του και να μας κάνει να ζητήσουμε να Τον γνωρίσουμε καλύτερα
για να μάθουμε να Τον εμπιστευόμαστε τέλεια και να προχωράμε με σταθερό βήμα
επειδή έχουμε μόνο Αυτόν!
Σίγουρα η συντροφιά ενός αδελφού είναι
πολυτιμότατη (Εκκλ.δ:9) σε οποιοδήποτε τομέα. Ο Ιησούς έστειλε τους μαθητές Του
δύο - δύο (Μάρκ.ς:7). Η ενότητα αξίζει πάντα περισσότερο απ’ τη μοναξιά, αλλά
πρέπει να μάθουμε ουσιαστικά, όχι με λόγια, ότι Αυτός που έχουμε πραγματικά
ανάγκη είναι ο Κύριος. Είναι άξιο προσοχής ότι το άτομο που εμπιστεύτηκε ο
Μωυσής, ο Ααρών, έκανε αργότερα το χρυσό μοσχάρι (Έξ.λβ:21). Το πρόσωπο που
πολλές φορές εμπιστευόμαστε στη θέση του Δημιουργού και η παρουσία του μας
φαίνεται απαραίτητη, γίνεται αργότερα πηγή θλίψης για την καρδιά μας.
Δεν χρειάζεται πολύ πίστη για να
ευχαριστήσουμε το Θεό (Ματθ.ιζ:20), αλλά χωρίς πίστη είναι αδύνατον να Τον
ευαρεστήσουμε (Εβρ.ια:6).
δ:18
Επίστρεψε από σεβασμό και εκτίμηση προς τον
Ιοθόρ, σαν αρχηγό της οικογένειας.
δ:19-21 «ιδέ
να κάμης.....πάντα...»
Πρέπει να κάνουμε ό,τι ο Θεός μας λέει κι
όχι μόνο αυτά που αρέσουν ή βολεύουν εμάς. Ακόμα πρέπει να πιστεύουμε σε κάθε
λόγο του Θεού, γιατί αν δεν το κάνουμε είναι σα να κάνουμε το Θεό ψεύτη και θα
κριθούμε γι’ αυτό. Πάντοτε οι άνθρωποι νόμιζαν και νομίζουν ότι κάνουν το
θέλημα του Θεού, αλλά η ιστορία μας διδάσκει ότι ο Θεός έχει πάντοτε καινούρια
πράγματα που δεν τα βλέπουν οι άνθρωποι επειδή δεν εκζητούν το θέλημα του Θεού,
αλλά βολεύονται με τις παραδόσεις τους (Κολ.β:8 σε αντίθεση με το Πράξ.κ:27).
«εγώ
θέλω σκληρύνει την καρδίαν αυτού»
Ο Θεός έχει την εξουσία, σαν κυρίαρχος, να
δείχνει έλεος σε κάποιους και να σκληρύνει τις καρδιές άλλων. Αυτό δεν σημαίνει
ότι αυθαίρετα και χωρίς λόγο καταδικάζει κάποιους ανθρώπους με αιώνια καταδίκη,
αλλά δείχνει έλεος σ’ αυτούς που μετανοούν και απορρίπτει αυτούς που δεν μετανοούν.
Ο Θεός πραγματικά σκλήρυνε την καρδιά του
Φαραώ (Εξ.ι:1), αλλά αυτό έγινε εξαιτίας της άρνησης του Φαραώ να υποταχθεί στο
Θεό. Η Γραφή ακόμα μας λέει ότι ο ίδιος ο Φαραώ σκλήρυνε την καρδιά του
(Εξ.η:15) και ύψωνε τον εαυτό του (Εξ.θ:17). Επειδή ο Φαραώ αρνήθηκε ν’ ακούσει
το Θεό, ο Θεός επέτρεψε να σκληρύνει η καρδιά του και να σκληρύνει ακόμα
περισσότερο έτσι ώστε να εκπληρωθεί ο σκοπός Του. Στους Ρωμ.α:28 βλέπουμε ότι ο
Κύριος έδωσε στους Εθνικούς αδόκιμο νου γιατί απεδοκίμασαν να έχουν επίγνωση
του Θεού.
Ο Θεός δεν ευλογεί κάποιους από καπρίτσιο
και άλλους καταριέται. Ο λόγος Του είναι ο ίδιος για όλους. Λειτουργεί σύμφωνα
με παγκόσμιες αρχές. Τα διαφορετικά αποτελέσματα που ο λόγος Του παράγει στις
ζωές των ανθρώπων, είναι εξαιτίας των διαφορετικών συνθηκών των καρδιών τους κι
όχι από κάποια προκατάληψη απ’ τη μεριά του Θεού. Όταν ο λόγος του Θεού δόθηκε
στο Φαραώ, σκλήρυνε την καρδιά του, εξαιτίας της υπερηφάνειας και του
επαναστατικού πνεύματός του. Αν ο Φαραώ ταπεινωνόταν, ο ίδιος λόγος θα τον είχε
μαλακώσει. Μια όμορφη εικόνα αυτής της αλήθειας είναι ότι ο ίδιος ήλιος
σκληραίνει τον πηλό και λειώνει το κερί.
Ο Θεός δεν πίεσε τον Φαραώ να ενεργήσει
όπως ενέργησε, αλλά ο τρόπος που ο Θεός χρησιμοποίησε την ενέργεια του Φαραώ,
είναι μια ωραία εικόνα της πρόγνωσής Του. Ο Θεός προείδε την ισχυρογνωμοσύνη
του Φαραώ και τη χρησιμοποίησε για να εκπληρώσει τα σχέδιά Του. Ξέροντας τι
είδους άνθρωπος είναι, μπορούσε να τον χρησιμοποιήσει σαν εργαλείο για να κάνει
τη δουλειά Του. Αν ο Φαραώ ανταποκρινόταν στο Θεό, Αυτός θα τον χρησιμοποιούσε
διαφορετικά για να εκπληρώσει τα σχέδιά Του. Ο Θεός προβλέπει τη σκληροκαρδία
του ανθρώπου και τη χρησιμοποιεί μέσα στο σχέδιό Του. Με όποιο τρόπο κι αν
βαδίσει ο άνθρωπος, ο Θεός έχει ένα σχέδιο που θα δουλέψει. Ο Θεός τελικά
υπερισχύει άσχετα αν ο άνθρωπος Τον υπακούσει ή όχι (Ρωμ.θ:15-23).
δ:22 «Υιός μου είναι,
πρωτότοκός μου, ο Ισραήλ»
Ο Θεός, μέσω του Αβραάμ, διάλεξε ένα έθνος
για το οποίο είπε ότι όποιος το ευλογεί θα είναι ευλογημένος (Γέν.ιβ:1-3) κι
όποιος το καταριέται θα είναι καταραμένος! Ωσηέ ια:1 Ρωμ.θ:4
Β΄Κορ.ς:17-18 Ιάκ.α:18
δ:23
Αναφέρεται στη 10η πληγή. Ο Θεός
μέσα από το πολύ έλεός Του έδωσε 9 ευκαιρίες στον Φαραώ να μετανοήσει, αλλά δεν
το έκανε. Τώρα, πρέπει να πληρώσει με το ίδιο νόμισμα, αυτός που επί χρόνια σκότωνε
τα αγόρια των Εβραίων.
δ:24
Τελικά, ο Μωυσής αποφασίζει να υπακούσει
και φεύγει με την οικογένειά του για την Αίγυπτο. Όμως, πριν γίνει έτοιμος για
το έργο που ο Θεός τον κάλεσε, πρέπει να περάσει από άλλη μια οδυνηρή δοκιμασία.
Πρέπει ο Θεός με το χέρι Του να αποτυπώσει πάνω στη φύση του Μωυσή την απόφαση
του θανάτου.
Ο Μωυσής είχε μάθει αρκετά πράγματα «εις το όπισθεν μέρος της ερήμου», αλλά
τώρα καλείται να μάθει άλλο ένα σπουδαίο μάθημα «εν τη οδώ, εν τω καταλύματι».
Είναι πολύ σοβαρό θέμα να είναι κανείς
υπηρέτης του Κυρίου. Οποιαδήποτε συνηθισμένη εκπαίδευση δεν μπορεί να ετοιμάσει
τον άνθρωπο για ένα τέτοιο προορισμό. Η ανθρώπινη φύση πρέπει να νεκρωθεί και
να κρατηθεί σ’ αυτή τη θέση του θανάτου (Β’ Κορ.α:9). Ο καθένας που θέλει να
ευλογηθεί στη διακονία του, πρέπει να μάθει τι είναι να έρθει στην απόφαση του
θανάτου.
Τα λόγια που ο Μωυσής επρόκειτο να
μεταφέρει στο Φαραώ, ήταν αγγελία θανάτου και κρίσης, για τον Ισραήλ όμως, ήταν
ζωή και σωτηρία. Αυτός που θέλει να μιλάει για θάνατο και κρίση, για ζωή και
σωτηρία εκ μέρους του Θεού, πρέπει πρώτα ο ίδιος να έχει εμπειρίες της δύναμης
αυτών των πραγμάτων.
«εζήτει
να θανατώση αυτόν»
Εφόσον αυτό το επεισόδιο ακολουθείται από
την άμεση περιτομή ενός από τους δύο γιους του Μωυσή, οδηγούμαστε να πιστέψουμε
ότι κάποια θλίψη (αρρώστια) ήρθε πάνω στο Μωυσή που κόντεψε να πεθάνει, για να
του θυμίσει ότι παραμέλησε να εκπληρώσει την εντολή που ήταν το σημάδι της
διαθήκης που ο Θεός είχε κάνει με τον Αβραάμ (Γέν.ιζ:9-14). Όταν ο Θεός
διαλέγει ένα εργάτη, περιμένει ο εργάτης αυτός να είναι υπάκουος στις εντολές
Του πριν σταθεί μπροστά σε άλλους ανθρώπους. Ο Μωυσής σε λίγο θα πήγαινε να
μιλήσει στους Ισραηλίτες για τη διαθήκη που ο Θεός είχε κάνει με το λαό Του κι
ένα απ’ τα παιδιά του θα ήταν απερίτμητο!
Ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης, ούτε
εμπαίζεται! Ορισμένα πράγματα απ’ αυτά που ζητά δεν είναι εύκολα. Όμως, ακόμα
και οι μεγάλοι ηγέτες του Θεού πρέπει να υπακούν στα «μικρά και ασήμαντα» πράγματα
που ζητά ο λόγος Του. Δεν μπορεί κανείς να πει ότι επειδή έχει κάνει πολλά για
το Θεό, θα του συγχωρεθεί κάποια αμαρτία, παρακοή ή ανυποταξία. Πρέπει να είμαστε
απόλυτα άγιοι με το Θεό, σε κάθε μας σκέψη και κάθε μας ενέργεια. Δεν υπάρχουν
εξαιρέσεις. Ο Θεός είναι ζηλωτής για τους τύπους που έχει βάλει, μας αγαπάει
και θέλει να μας κάνει όμοιους με Αυτόν.
Δεν μπορείς να ελευθερώσεις τον Ισραήλ, αν
πρώτα το δικό σου σπίτι δεν είναι ελεύθερο από κάποια πράγματα. Δεν μπορείς να
πας να κηρύξεις την περιτομή και ο γιος σου να είναι απερίτμητος (Α’ Τιμ.ε:8).
Οι γονείς δεν πρέπει να περιμένουν απ’ τα παιδιά τους να είναι εντάξει, αν δεν
τους έχουν διδάξει με λόγια και με έργα τη σωστή στάση απέναντι σε κάθε τι.
Όταν κάποιος διοικεί σωστά το σπίτι του, θα έχει τη σοφία να διοικήσει και τον
οίκο του Θεού.
Μάλλον ο Μωυσής δεν αμέλησε, αλλά το
πρόβλημα ήταν στη γυναίκα του που δεν ήθελε τέτοια πράγματα. Είναι φανερό, ότι
μέχρι αυτή τη στιγμή, η Σεπφώρα δίσταζε να χρησιμοποιήσει το «κοπτερόν λιθάριον» - τύπος του Χριστού
που κόβει την αμαρτία από πάνω μας (Κολ.β:11) - πάνω στο αντικείμενο της
φυσικής της αγάπης. Ο Μωυσής υπόκυψε σ’ αυτή την αντίδραση της γυναίκας του, με
αποτέλεσμα όσα συνέβησαν «εν τω
καταλύματι». Αν η Σεπφώρα αρνείται να κάνει περιτομή στο γιο της, ο Γιάχβε
θα πιέσει τον άντρα της κι αν ο Μωυσής υποχωρήσει στα αισθήματα της γυναίκας
του, ο Θεός θα ζητήσει να τον θανατώσει.
Είδαμε προηγουμένως ότι η Σεπφώρα είναι
τύπος της εκκλησίας του ενώνεται με το Χριστό (Μωυσή) τον καιρό της απόρριψης
Του. Η εκκλησία καλείται τώρα να γνωρίσει ότι είναι ενωμένη με το Χριστό «δια του αίματος». Είναι προνόμιό της να
πιει το ποτήρι Του και να βαπτιστεί το βάπτισμά Του. Η σχέση της με το Χριστό
στηρίζεται στο αίμα και η φανέρωση της δύναμης αυτής της σχέσης, συνεπάγεται
απαραίτητα το θάνατο της ανθρώπινης φύσης. «και
είσθε πλήρεις εν αυτώ, όστις είναι η κεφαλή πάσης αρχής και εξουσίας εις τον οποίον
και περιετμήθητε με περιτομήν αχειροποίητον, απεκδυθέντες το σώμα της σαρκός[1] δια της περιτομής του
Χριστού, συνταφέντες μετ’ αυτού εν τω βαπτίσματι δια του οποίου και συνανέστητε
δια της πίστεως της ενεργείας του Θεού, όστις ανέστησεν αυτόν εκ των νεκρών»
(Κολ.β:10-12).
Είμαστε «πλήρεις
εν αυτώ». Τι θα μπορούσε κανείς να προσθέσει σε κάποιον που είναι «πλήρης»; Τη φιλοσοφία, τη διδασκαλία
των ανθρώπων, τα στοιχεία του κόσμου, το φαγητό ή το ποτό, τις νεομηνίες και τα
σάββατα; Ο Παύλος δεν λέει «θα είστε», «ίσως είστε», «ελπίζετε ότι θα είστε»,
«προσεύχεστε για να γίνετε», αλλά ότι «είστε πλήρεις». Βέβαια, είναι πιθανό να
ρωτήσει κάποιος: Δηλαδή δεν έχουμε αμαρτία, ελαττώματα ατέλειες; Φυσικά και
έχουμε γιατί «Εάν είπωμεν ότι αμαρτίαν
δεν έχομεν, εαυτούς πλανώμεν και η αλήθεια δεν είναι εν ημίν» (Α’ Ιωάν.α:8).
Μπροστά στο Θεό όμως δεν είμαστε «εν τω εγώ» αλλά «εν Χριστώ». Μόνο «εν Αυτώ» είμαστε πλήρεις. «Έχομεν απεκδυθή το σώμα της σαρκός» κι αυτό έγινε «δια της περιτομής του Χριστού»
(Κολ.β:11), ο Χριστιανός δεν είναι «εν τη
σαρκί» (Ρωμ.ζ:5 & η:9). Είναι ενωμένος με το Χριστό με τη δύναμη μιας
νέας και αιώνιας ζωής. Όλες αυτές οι αλήθειες, έχουν να κάνουν με την ένωση της
Σεπφώρα με το Μωυσή, σε τύπους.
