Είχε ο Χριστός αδέλφια;

Αν είχε, ήταν από τη Μαριάμ τη μητέρα Του ή από άλλο προηγούμενο γάμο του Ιωσήφ;

Έχουμε λοιπόν να απαντήσουμε στα δύο αυτά ερωτήματα, που όπως φαίνεται απασχολούν πολλούς ανθρώπους.

Σαν μόνη αρχή, βάση και κριτήριο στην μελέτη μας αυτή, έχουμε το λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή. Δεν υπάρχει κανένα άλλο βιβλίο ή σύγγραμμα ανθρώπου που να μπορεί να συγκριθεί και να σταθεί απέναντι στο λόγο του Θεού γιατί το βιβλίο αυτό το έχει γράψει ο ίδιος ο Θεός, δια μέσου των αγίων ανδρών Του, οι οποίοι παραχώρησαν τον εαυτό τους, τη ζωή τους ολοκληρωτικά στον Κύριο. Σχετικά με την αλήθεια αυτή, ο απ. Παύλος διακηρύττει: 

Β’Τιμοθ.γ:15-17 «Και ότι από βρέφους τα ιερά γράμματα οίδας, τα δυνάμενά σε σωφίσαι εις σωτηρίαν δια πίστεως της εν Χριστώ Ιησού. ΠΑΣΑ ΓΡΑΦΗ ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΟΣ ΚΑΙ ΟΦΕΛΙΜΟΣ ΠΡΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΝ, ΠΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΝ, ΠΡΟΣ ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΙΝ, ΠΡΟΣ ΠΑΙΔΙΑΝ ΤΗΝ ΕΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΙΝΑ ΑΡΤΙΟΣ Η Ο ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΡΟΣ ΠΑΝ ΕΡΓΟΝ ΑΓΑΘΟΝ ΕΞΗΡΤΙΣΜΕΝΟΣ.»

Τα ιερά γράμματα που ο Τιμόθεος γνώριζε από βρέφους, δεν είναι άλλα από την Αγία Γραφή, και αυτά τα γράμματα μπορούν λέει ο Απ. Παύλος, να μας σοφίσουν εις σωτηρίαν δια πίστεως στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Άρα λοιπόν η Αγία Γραφή μας οδηγεί και μας δίνει σοφία για το πώς να σωθούμε. Συνεχίζει όμως και λέει ότι όλη η Γραφή είναι θεόπνευστη.

Στη συνέχεια ο απ. Παύλος μας παραθέτει τις ωφέλειες της Αγίας Γραφής για τον κάθε πιστό:

1. Είναι ωφέλιμη για διδασκαλία, που σημαίνει ότι κάθε τι που διδάσκεται όσον αφορά τη χριστιανική πίστη, πρέπει να βασίζεται και να απορρέει μέσα από την Αγία Γραφή. Έτσι κι εμείς για να μπορέσουμε να βγάλουμε σωστά συμπεράσματα πρέπει να στραφούμε στο λόγο του Θεού, γιατί εκεί είναι η αλήθεια.

2. Είναι επίσης ωφέλιμη «προς ελέγχον». Αυτό σημαίνει ότι το μόνο στοιχείο με το οποίο μπορούμε να ελέγξουμε την πλάνη, και τις ψευδοδιδασκαλίες των ανθρώπων είναι ο λόγος του θεού.

3. Είναι ωφέλιμη «προς επανόρθωση», που σημαίνει το να επαναφέρεις στο σωστό δρόμο κάτι το λανθασμένο, όπως π.χ. τον άνθρωπο που βρίσκεται μακριά από το Θεό και την αλήθεια Του.

4. «προς παιδείαν την εν δικαιοσύνη». Μόνο ο λόγος του Θεού είναι ικανός να εκπαιδεύσει τον άνθρωπο στη δικαιοσύνη και στον αγιασμό του Πνεύματός, ώστε ο άνθρωπος του Θεού να είναι «άρτιος» που θα πει «τέλειος, ολοκληρωμένος», ώστε να μπορεί να εκτελεί τα πνευματικά έργα της δικαιοσύνης του Θεού.

5. Ο λόγος του θεού είναι ικανός να καταρτίσει τον πιστό να τον ενημερώσει για κάθε τι που αφορά τη βασιλεία του Θεού και του Χριστού Αυτού.

Επειδή ο Κύριος γνώριζε ότι αργότερα θα υπήρχαν άνθρωποι που θα λαλούσαν διεστραμμένα, με σκοπό να παρασύρουν ανθρώπους από πίσω τους (Πραξ.κ:20-30), και ως εκ τούτου να φέρουν ξένα στοιχεία μέσα στην Χριστιανική πίστη, προσθέτοντας ή αφαιρώντας κατά βούληση μέσα από το λόγο του Θεού, γι’ αυτό λίγο πριν κλείσει το βιβλίο Του ο ίδιος ο Ιησούς προειδοποιεί τον κάθε έναν που θα τολμούσε κάτι τέτοιο λέγοντας:

Αποκ.κβ:18-19 «Διότι μαρτύρομαι εις πάντα ακούοντα τους λόγους της προφητείας του βιβλίου τούτου, ΕΑΝ ΤΙΣ ΠΡΟΣΘΕΣΕΙ ΕΙΣ ΑΥΤΑ Ο ΘΕΟΣ ΘΕΛΕΙ ΕΠΙΘΕΣΕΙ ΕΙΣ ΑΥΤΟΝ ΤΑΣ ΠΛΗΓΑΣ ΤΑΣ ΓΕΓΡΑΜΜΕΝΑΣ ΕΝ ΤΩ ΒΙΒΛΙΩ ΤΟΥΤΩ, ΚΑΙ ΕΑΝ ΤΙΣ ΑΦΑΙΡΕΣΕΙ ΑΠΟ ΤΩΝ ΛΟΓΟΝ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΗΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑΣ ΤΑΥΤΗΣ Ο ΘΕΟΣ ΘΕΛΕΙ ΑΦΑΙΡΕΣΕΙ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΑΥΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΗΣ ΣΖΩΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΓΕΓΡΑΜΜΕΝΩΝ ΕΝ ΤΩ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥΤΩ»

Ποιος λοιπόν θα τολμήσει να πει ή να διδάξει πράγματα που όχι μόνον δεν αναφέρονται στο λόγο Του αλλά στέκονται εκ διαμέτρου αντίθετα με αυτόν; Και όμως αυτό ακριβώς έγινε και γίνεται αυτή τη στιγμή.

Άνθρωποι τολμούν να αθετούν και να παραμερίζουν το λόγο του Θεού εξ αιτίας των παραδόσεων τους, και να παρουσιάζουν το άσπρο μαύρο και το μαύρο άσπρο.

Εμείς για να μην κάνουμε το ίδιο σφάλμα θα στραφούμε αποκλειστικά και μόνο στο λόγο του Θεού, που είναι η μόνη πηγή της αλήθειας.

ΕΡΩΤΗΣΗ 1η: ΕΙΧΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΔΕΛΦΙΑ;

Ματθ.ιβ:46-47: «Ενώ δε Αυτός ελάλει έτι προς τους όχλους ιδού η μήτηρ και οι αδελφοί αυτού ίσταντο έξω, ζητούντες να λαλήσωσι προς Αυτόν. Είπε δε τις προς αυτόν ιδού η μήτηρ σου και οι αδελφοί σου ίστανται έξω, ζητούντες να λαλήσωσι προς σε.

Βλέπουμε λοιπόν εδώ πεζά ο λόγος του Θεού να μας  λέει ότι ο Ιησούς είχε αδέλφια.

Ματθ.ιγ:54-56: «Και ελθών είς την πατρίδα Αυτού, εδίδασκεν εν τη συναγωγή αυτών, ώστε εξεπλήτοντο και έλεγον, πόθεν εις τούτον η σοφία αύτη και αι δυνάμεις; Δεν είναι ούτος ο υιός του τέκτονος; η Μήτηρ Αυτού δεν λέγεται Μαριάμ, και οι αδελφοί Αυτού Ιάκωβος και Ιωσής και Σίμων και Ιούδας; και αι αδελφαί Αυτού δεν είναι πάσαι παρ’υμίν; Πόθεν λοιπόν εις τούτον ταύτα πάντα;

Βλέπουμε εδώ τους συμπατριώτες του Ιησού να απορούν και παράλληλα να συνδέουν με φυσιολογικό τρόπο τη σχέση Του με την οικογένειά Του, που φανερώνει ότι όλοι Τον γνώριζαν πολύ καλά.

Επίσης μας αναφέρονται τα ονόματα των αδελφών Του που είναι, πρώτα ο Ιάκωβος μετά ο Ιωσής, ο Σίμων, ο Ιούδας και μετά οι αδελφές Του.

Υπάρχουν ορισμένοι που αβάσιμα και τελείως αστήρικτα, υποστηρίζουν ότι η λέξεις «αδελφοί» και «αδελφαί», αναφέρονται στα ξαδέλφια Του Ιησού. Πως μπορούμε να στηρίξουμε κάτι τέτοιο, τη στιγμή που ο λόγος του Θεού καθαρότατα και με πλήρη σαφήνεια αναφέρει για αδέλφια και αδελφές; 

Εάν πράγματι ήταν ξαδέλφια του Ιησού, δεν θα έπρεπε να μας αναφέρει πρώτα τους γονείς των παιδιών ή τους υποτιθέμενους θείους του Ιησού, και μετά να μας αναφέρει τα ονόματα των παιδιών; Αντί να συμβαίνει κάτι τέτοιο, ώστε να μπορούσαμε κι εμείς λογικά να συμπεράνουμε ότι αυτά είναι ξαδέλφια του Χριστού, συμβαίνει το αντίθετο. Μας αναφέρεται πρώτα το όνομα της μητέρας τους που είναι η Μαριάμ, και μετά στη συνέχεια αναφέρονται τα ονόματα των παιδιών της.

Το ίδιο βλέπουμε και στο Μάρκ.ς:3 «Δεν είναι ούτος ο τέκτων, ο υιός της Μαρίας, αδελφός δε του Ιακώβου και Ιωσή και Ιούδα και Σίμωνος; και δεν είναι αι αδελφαί Αυτού ενταύθα παρ’ υμίν;

Να μια πιο άμεση θα λέγαμε σύνδεση του Χριστού με τ’ αδέλφια Του. Η φράση «αδελφός δε Ιακώβου» αποκλείει στην κυριολεξία την υπόθεση που κάνουν ορισμένοι, ότι αναφέρεται στα ξαδέλφια του Κυρίου. Όπως θα δούμε παρακάτω επανειλημμένα, ο Ιάκωβος αναφέρεται πάντοτε σαν αδελφός του Κυρίου.

Ιωάν.ζ:2-5, 9-10 «Επλησίαζε δε η εορτή των Ιουδαίων, η Σκηνοπηγία, είπον λοιπόν προς Αυτόν οι αδελφοί Αυτού, μετάβηθι εντεύθεν, και ύπαγε εις την Ιουδαίαν, δια να ίδωσι και οι μαθηταί σου τα έργα σου τα οποία κάμνεις διότι ουδείς πράττει τι κρυφίως, και ζητεί αυτός να είναι φανερός. Εαν πράττεις ταύτα φανέρωσον σεαυτόν εις τον κό-σμον. Διότι ουδέ οι αδελφοί αυτού πίστευον εις Αυτόν.... Και αφού εί-πε ταύτα προς αυτούς έμεινε εν τη Γαλιλαία. Αφού δε ανέβησαν οι αδελφοί αυτού, τότε και Αυτός ανέβη εις την εορτήν ουχί φανερώς αλλά κρυφίως πως»

Τα αδέλφια του Κυρίου όχι μόνον δεν πίστευαν ότι είναι ο Μεσσίας αλλά τον ειρωνευόταν και τον περιγελούσαν. Μόνο μετά την ανάστασή Του αφού φανερώθηκε όπως θα δούμε στον Ιάκωβο, πίστεψαν και έγιναν πιστοί σ’ Αυτόν.

Πραξ.ι:13-14: «Και ότε εισήλθον εις το ανώγειον, όπου είχον το κατάλυμα ο Πέτρος ο Ιάκωβος και Ιωάννης και Ανδρέας, Φίλιππος και Θωμάς, και Ιούδας Ιακώβου. Ούτοι πάντες ενέμενον ομοθυμαδόν εις την προσχευχήν και την δέησιν, μετά των γυναικών και Μαρίας της μητρός του Ιησού και μετά των αδελφών Αυτού.

Να λοιπόν η αλλαγή στα αδέλφια του Κυρίου. Ενώ πριν χλεύαζαν τώρα τους βλέπουμε να προσεύχονται μαζί με τους αποστόλους για να λάβουν το Πνεύμα το Άγιο. Την αιτία της αλλαγής την βλέπουμε στην:

Α’Κοριν.ιε:5-7: «... και ότι εφάνει εις τον Κηφάν έπειτα εις τους δώδεκα. Μετά ταύτα εφάνει εις πεντακοσίους και επέκεινα αδελφούς δια μιας, εκ των οποίων οι πλειότεροι μένουσιν εως τώρα τινές δε και εκοιμήθησαν. Έπειτα εφάνη εις τον Ιάκωβον, έπειτα εις πάντας τους αποστόλους.»

Αυτός ο Ιάκωβος δεν είναι ο μαθητής του Χριστού ούτε ο Ιάκωβος του Αλφαίου, αλλά ο αδελφός του Κυρίου που είδαμε στα προηγούμενα εδάφια. (Ματθ.ιγ:54-56, Μαρκ.ς:3).

Αυτή η φανέρωση του Κυρίου στον αδελφό Του ήταν ικανή να τον πείσει για την αλήθεια, και όπως είδαμε στις Πραξ.α:13-14 τόσο αυτός όσο και τα υπόλοιπα αδέλφια του μαζί με την μητέρα τους τη Μαριάμ έλαβαν το Πνεύμα το Άγιο, και έγιναν πιστοί οπαδοί του Κυρίου μας.

Βλέπουμε εδώ ο απ. Παύλος να ξεχωρίζει τον Ιάκωβο από τους μαθητές του Ιησού. Αυτό γίνεται γιατί όταν ο απ. Παύλος έγραφε αυτή την επιστολή, ο Ιάκωβος ήταν ένας από τους στύλους της εκκλησίας, και μάλιστα ο πρώτος κατά σειρά. Αυτό το βλέπουμε στους:

Γαλ.β:9: «Και αφού εγνώρισαν την χάριν την δοθείσαν εις εμέ (λέει ο Παύλος) Ιακωβος και Κηφάς και Ιωάννης, ΟΙ ΘΕΩΡΟΥΜΕΝΟΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΤΥΛΟΙ, δεξιάς έδωκαν κοινωνίας εις εμε και εις τον Βαρνάβα, δια να υπαγωμεν ημείς εις τα έθνη, αυτοί δε εις τους περιτετμημένους.»

Ενώ πριν βλέπαμε πάντα τον Πέτρο πρώτο, τώρα βλέπουμε τον Ιάκωβο. Μπορεί κανείς από άγνοια να πει ότι ο Ιάκωβος αυτός είναι ο ένας από τους τρεις αγαπημένους μαθητές και αποστόλους του Κυρίου. Αυτό βέβαια δεν στέκει διότι στις  Πραξ.ιβ:2 διαβάζουμε ότι ο Ηρώδης «εφόνευσε δια μαχαίρας τον Ιάκωβον τον αδελφόν του Ιωάννου». 

Μια άλλη τέτοια μαρτυρία έχουμε στην:Γαλ.α:18-19 «Επειτα μετά έτη τρία ανέβην εις Ιεροσόλυμα δια να γνωρίσω προσωπικώς τον Πέτρον αλλον δε των αποστόλων δεν είδον ειμί Ιάκωβον ΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ».

Άλλη μια φορά βλέπουμε τον απ. Παύλο να ξεχωρίζει τον Ιάκωβο από τους υπόλοιπους αποστόλους και αυτό γίνεται γιατί ο Ιάκωβος ο αδελφόθεος όπως ονομάζεται από πολλούς, ήταν ηγετικό στέλεχος στην πρώτη εκκλησία, και δίκαια θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι ήταν ποιμένας στην εκκλησία της Ιερουσαλήμ. Όπως είδαμε στους Γαλ.β:9 αναφέρεται πρώτα ο Ιάκωβος και μετά ο Πέτρος γεγονός που φανερώνει την κύρια και μοναδική θέση που είχε ο Ιάκωβος στην εκ-κλησία της Ιερουσαλήμ. Φαίνεται ότι ήταν πάντοτε εκεί, ενώ αντίθετα ο Πέτρος και ο Ιωάννης σαν απόστολοι που ήταν, έκαναν περιοδείες σε διάφορα μέρη.

Την υπεύθυνη θέση που είχε ο Ιάκωβος, που δεν είναι άλλη από αυτή του ποιμένα, βλέπουμε να διαβεβαιώνουν τα εξής:

Πραξ.ιβ:7 «Και σείσας εις αυτούς την χείρα δια να σιωπήσωσι, διηγήθη προς αυτούς, πως ο Κύριος έξηγαγεν αυτόν εκ της φυλακής και είπεν, ΑΠΑΓΓΕΙΛΑΤΕ ΤΑΥΤΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΙΑΚΩΒΟΝ, και τους αδελφούς. Και εξελθών υπήγεν εις άλλον τόπον».

Γιατί ο Πέτρος θέλει να πληροφορήσει τον Ιάκωβο για όσα συνέβησαν, και όχι τον Ιωάννη ή κάποιον άλλο; Η απάντηση βγαίνει μόνη της.

Όταν παρουσιάστηκε το μεγάλο πρόβλημα με τους Ιουδαίζοντες, που ήθελαν να επιβάλουν όλο το Μωσαϊκό νόμο στους Χριστιανούς από τα έθνη, έγινε μια γενική συγκέντρωση στην Ιερουσαλήμ για να ληφθεί μια απόφαση για το πρόβλημα αυτό. Το γεγονός το βλέπουμε στις Πραξ.ιε:13 όπου, αφού μίλησε ο Παύλος ο Βαρνάβας ακόμη και ο Πέ-τρος, τον τελικό λόγο τον είχε ο Ιάκωβος. «Και αφού αυτοί εσιώπησαν, απεκρίθει ο Ιάκωβος, λέγων, «Ανδρες αδελφοί ακούσατέ μου...»

Μια τρίτη μαρτυρία έχουμε στην Γαλ.β:11-12 όπου ο Παύλος αναφέρει: «Οτε δε ήλθεν ο Πέτρος εις την Αντιόχειαν, ηναντιώθην εις αυτόν κατά πρόσωπον, διότι ήτο αξιόμεμπτος επειδή πριν έλθωσι τινές ΑΠΟ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ συνέτρωγε με τους εθνικούς....»

Ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιεί το όνομα του Ιακώβου ο απ. Παύλος φανερώνει τη θέση και το κύρος που είχε ο Ιάκωβος στην εκκλησία της Ιερουσαλήμ. Αντί να πει ότι ήλθαν ορισμένοι από την εκκλησία των Ιεροσολύμων, μας  λέει ότι ήλθον τινές από του Ιακώβου.

Ο Ιάκωβος λοιπόν ήταν γνωστός σαν ο αδελφός του Κυρίου μεταξύ των πιστών της πρώτης εκκλησίας, στύλος και εδραίωμα, άνθρωπος με ευθύνη, και από ότι μας  λέει ο ιστορικός Ιώσηππος ήταν άνθρωπος προσευχής και θερμής επικοινωνίας με τον Κύριο. Τον ονόμαζαν γι’ αυτό «το γόνατο της καμήλας». Ήταν φημισμένος για την πραότητα του, και τον σεβόταν για την ευλάβεια του ακόμη και οι εχθροί του.

Πέθανε με μαρτυρικό θάνατο περίπου το 70 μ.χ. Ο Ιώσηππος  λέει ότι τον ανέβασαν σε ένα υψηλό μέρος του ιερού και επειδή δεν απαρνήθηκε τον Κύριο Ιησού, τον έσπρωξαν κάτω και μετά τον αποτελείωσαν με τις πέτρες.

Α’ Κορ.θ:5 «Μη δεν έχομεν εξουσίαν να συμπεριφέρομεν αδελφήν γυναίκα, ως και οι λοιποί απόστολοι, και οι αδελφοί του Κυρίου»;

Εδώ ο απ. Παύλος γράφει στους Κορινθίους, και με τον τρόπο που ερωτά τους πιστούς εδώ συμπεραίνουμε ότι γνώριζαν τους αδελφούς του Κυρίου ακόμη και στην Κόρινθο, που σημαίνει ότι όλοι οι πιστοί του πρώτου αιώνα γνώριζαν ότι ο Κύριός μας είχε αδέλφια και αδελφές.

Πρέπει δε να ξεκαθαρίσουμε ότι τα αδέλφια αυτά του Ιησού ήταν από την Μαριάμ και τον Ιωσήφ, ενώ ο Χριστός είχε πατέρα τον ίδιο το Θεό.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΠΡΩΤΗΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗΣ

Μπορούμε λοιπόν εκ του ασφαλούς να υποστηρίξουμε με βάση τον εμπνευσμένο και θείο λόγο του Θεού ότι ο Κύριος Ιησούς είχε αδέλφια και αδελφές που ήταν γνωστά σ’ όλη την πρώτη εκκλησία, μεταξύ των οποίων ο Ιάκωβος ήταν ο πιο διακεκριμένος, και μάλιστα είχε την διακονία του ποιμένα στην εκκλησία της Ιερουσαλήμ.

Δεν πρέπει δε να ξεχάσουμε ότι υπάρχουν δύο επιστολές στην Καινή Διαθήκη, που είναι γραμμένες από δύο αδελφούς του Κυρίου. Η μία είναι η επιστολή του Ιακώβου, και η άλλη η επιστολή του Ιούδα.

ΕΡΩΤΗΣΗ 2η: ΤΑ ΑΔΕΛΦΙΑ ΠΟΥ ΕΙΧΕ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΗΤΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΡΙΑΜ Η ΑΠΟ ΑΛΛΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΓΑΜΟ ΤΟΥ ΙΩΣΗΦ;

Μια πολύ δημοφιλής άποψη πάνω σ’ αυτό το ερώτημα είναι ότι τα αδέλφια του Ιησού ήταν από προηγούμενο γάμο του Ιωσήφ, και χωρίς αντίρρηση η Μαριάμ δεν ήταν η πραγματική τους μητέρα. Σαν απάντηση στο παραπάνω επιχείρημα, αν ανοίξουμε τον αλάνθαστο λόγο του Θεού, θα δούμε ότι:

Ο λόγος του Θεού πουθενά δεν αναφέρει ούτε καν υπονοεί κάτι τέτοιο. Όποιοι τολμούν να υποστηρίζουν και να διδάσκουν αυτό το πράγμα δεν έχουν απολύτως καμία βάση μέσα από την Αγία Γραφή για να το στηρίξουν. Το μόνο που κάνουν είναι ότι προσθέτουν στο λόγο του Θεού πράγματα και διδασκαλίες που ο ίδιος ποτέ δεν έχει πει, και θα δώσουν λόγο στον αδέκαστο Κριτή την ημέρα της κρίσης.

Υπάρχουν δύο μόνον εδάφια μέσα στην Καινή Διαθήκη που αναφέρονται στον αρραβώνα της Μαριάμ με τον άνδρα της τον Ιωσήφ.

α) Λουκ.α:26 «Εν δε τω μηνί τω έκτω απεστάλη ο άγγελος Γαβριήλ υπό του Θεού εις πόλιν της Γαλιλαίας, ονομαζομένην Ναζαρέτ, προς ΠΑΡΘΕΝΟΝ ΗΡΡΑΒΩΝΙΣΜΕΝΗΝ ΜΕ ΑΝΔΡΑ ΟΝΟΜΑΖΟΜΕΝΟΝ ΙΩΣΗΦ, ΕΞ ΟΙΚΟΥ ΔΑΥΙΔ. και το όνομα της Παρθένου Μαριάμ».

β) Ματθ.α:8 «Του δε Ιησού Χριστού η γέννησις ούτω ήτο αφού ηρραβωνίσθη η Μήτηρ Αυτού Μαρία ΜΕΤΑ ΤΟΥ ΙΩΣΗΦ πριν συνέλθωσι ευρέθη εν γαστρί έχουσα εκ Πνεύματος Αγίου».

Αυτά αναφέρει ο λόγος του Θεού για τον Ιωσήφ και τίποτε άλλο για το παρελθόν του. Δεν μπορεί λοιπόν κανείς να στηρίζει τέτοιες γνώμες, παρά μόνον αυθαίρετα και τελείως αβάσιμα.

Λουκ.β:4-5. Ο ευαγγελιστής περιγράφει εδώ τις συνθήκες κάτω από τις οποίες γεννήθηκε ο Ιησούς, και αναφέρεται στην απογραφή που διατάχθηκε από τον Αύγουστο Καίσαρα.

Ο Ιωσήφ λοιπόν μαζί με την Μαριάμ θα έπρεπε και αυτοί να ανέβουν στη Βηθλεέμ τη γενέτειρα τους. Η λογική ερώτηση είναι: ΕΑΝ Ο ΙΩΣΗΦ ΕΙΧΕ ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΟ ΑΛΛΟ ΓΑΜΟ ΔΕΝ ΘΑ ΤΑ ΕΠΑΙΡΝΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΑΠΟΓΡΑΨΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΑ;

Υποτίθεται ακόμη ότι εάν ο Ιωσήφ είχε παιδιά, θα έπρεπε να ήταν μικρής ηλικίας, γιατί ο Ιάκωβος που λογίζεται ως ο μεγαλύτερος, μαρτύρησε το 70 μ.χ. που σημαίνει ότι όταν γεννήθηκε ο Χριστός, θα ήταν το περισσότερο 20 χρονών.

Αυτό το γεγονός μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι τα άλλα αδέλφια και οι αδελφές του Ιακώβου θα ήταν μικρότερα σε ηλικία, που σημαίνει ότι θα είχαν πλήρη εξάρτηση από τον πατέρα τους τον Ιωσήφ.

Άρα, ο Ιωσήφ θα έπρεπε να έχει τα παιδιά του μαζί του στη Βηθλεέμ για να απογραφούν μαζί του. Ο λόγος του Θεού όμως δεν αναφέρει πουθενά κάτι τέτοιο. «και επορεύοντο πάντες απογράφεσθαι, έκαστος εις την εαυτού πόλιν. Ανέβη δε και ο Ιωσήφ από της Γαλιλαίας εκ πόλεως Ναζαρέθ εις την Ιουδαίαν εις πόλιν Δαυίδ ήτις καλείται Βηθλεέμ, δια το είναι αυτόν εξ οίκου και πατριάς Δαυίδ, απογράψασθαι συν Μαριάμ τη εμνηστευμένη αυτώ, ούση εγκύω...»

Όταν ήλθαν οι ποιμένες να προσκυνήσουν το Μεσσία στη φάτνη μας  λέει ο Λουκάς β:16 «Και ήλθον μετά σπουδής, και εύρον την τε Μαριάμ και τον Ιωσήφ και το βρέφος κείμενον εν τη φάτνη». Που είναι τα υποτιθέμενα παιδιά του; Δεν φαίνονται πουθενά.

Το ίδιο βλέπουμε και με τους μάγους στο κατά Ματθ.β:11 «Και ελθόντες εως την οικίαν εύρον το παιδίον μετά της Μαρίας της μητρός αυτού, και πεσόντες προσεκύνησαν αυτό, και ανοίξαντες τους θυσαυρούς αυτών, προσέφεραν εις αυτό δώρα, χρυσόν και λίβανον και σμύρναν».

Και εδώ πάλι βλέπουμε ότι δεν υπάρχει η παραμικρή νύξη για άλλα παιδιά. Εάν πράγματι ο Ιωσήφ είχε παιδιά θα έπρεπε να ήταν μαζί με την Μαριάμ όμως ο λόγος του Θεού είναι τελείως σιωπηλός, δεν μας αναφέρει πουθενά κάτι τέτοιο.

Στη συνέχεια βλέπουμε τον άγγελο του Θεού να ειδοποιεί τον Ιωσήφ με ενύπνιο να φύγει για την Αίγυπτο ώστε να σωθεί το βρέφος από την μανία του Ηρώδη. Και ο άγγελος του είπε «...εγερθείς παράλαβε το παιδίον και την μητέρα αυτού, και φεύγε εις Αίγυπτον» Ματθ.β:13,14. Και πάλι καμία μνεία για τα υποτιθέμενα παιδιά του Ιωσήφ, παρά μόνον αυτός, το βρέφος και η μητέρα του.

Βλέπουμε λοιπόν ολοφάνερα ότι το να υποστηρίξει κανείς ότι ο Ιωσήφ είχε παιδιά από άλλο γάμο, δεν στέκει πουθενά. Αντίθετα για πρώτη φορά αναφέρονται όταν ο Χριστός ήταν 30 ετών και είχε ήδη αρχίσει τη δημόσια διακονία Του. Αυτό το γεγονός μας οδηγεί στο μόνο σωστό και βάσιμο συμπέρασμα ότι ο Κύριος ήταν ο πρωτότοκος της Μαριάμ, και μετά ακολούθησε ο Ιάκωβος και τα υπόλοιπα παιδιά. Αυτό το γεγονός μας το αναφέρει στο:

Ματθ.α:24,25 «Εγερθείς δε ο Ιωσήφ από του ύπνου έκαμεν ως προσέ-ταξεν αυτόν ο άγγελος Κυρίου και παρέλαβε την ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΥΤΟΥ. Και δεν εγνώριζεν αυτήν, ΕΩΣΟΥ ΕΓΕΝΝΗΣΕ ΤΟΝ ΥΙΟΝ ΑΥΤΗΣ ΤΟΝ ΠΡΟΤΟΤΟΚΟΝ.

Δεν νομίζω να χρειάζεται μεγαλύτερη διασάφηση και ακρίβεια εννοιών από αυτή που βλέπουμε σ’ αυτό το εδάφιο.

Αν κάποιος ακόμη επιμένει σε διαφορετικές απόψεις από αυτές που τόσο καθαρά ο λόγος του θεού μας υπαγορεύει, δεν μπορούμε παρά να πούμε ότι δεν τον ενδιαφέρει η αλήθεια του λόγου του Θεού και θα πρέπει να έχει συμφέροντα διαφορετικά από τα αγνά και καθαρά που πρέπει να διέπουν και να υποκινούν κάθε ειλικρινή άνθρωπο του Θεού.

Πολλοί υποστηρίζουν ακόμη ότι ο Ιωσήφ ποτέ δεν πήρε την Μαριάμ σαν γυναίκα του, και ακόμη ότι ποτέ δεν την γνώρισε σαν σύζυγό του. Να όμως που ο Θεός τους βγάζει για άλλη μια φορά ψεύτες, γιατί καθαρότατα  λέει: «και παρέλαβε την γυναίκα αυτού...»

Ο Ιωσήφ πήρε την Μαριάμ σαν νόμιμη σύζυγό του. Εάν ο Ιωσήφ δεν έπαιρνε την Μαριάμ σαν νόμιμη σύζυγό του, τότε ο Χριστός θα λογιζόταν νόθος και δεν θα μπορούσαν να τον παρουσιάσουν δημόσια στο Ναό για να περιτμηθεί, σύμφωνα με το νόμο του Μωυσή. Άρα, ο Ιωσήφ ήταν νυμφευμένος με την Μαρία σύμφωνα με τα τότε Ιουδαϊκά έθιμα.

Μια άλλη κακοδοξία είναι η εξής: Λένε ότι η Μαριάμ δεν γνώρισε ποτέ τον Ιωσήφ, και ούτε είχε συζυγικές σχέσεις μαζί του και ακόμη ότι έμεινε πάντοτε παρθένος ακόμη και μετά τη γέννηση του Σωτήρα. Με άλλα λόγια δεν έκανε άλλα παιδιά μετά το Χριστό. 

Όλη αυτή η θεωρία αντικρούεται από το εδάφιο που αναφέραμε προηγουμένως, Ματθ.α:24-25 διότι  λέει ότι ο Ιωσήφ «....δεν εγνώριζεν αυτήν, ΕΩΣΟΥ ΕΓΕΝΝΗΣΕΝ ΤΟΝ ΥΙΟΝ ΑΥΤΗΣ ΤΟΝ ΠΡΟΤΟΤΟΚΟΝ». Εδώ έχουμε δύο λέξεις που η έννοιά τους αντικρούει κατά μέτωπο τις δοξασίες που αναφέραμε προηγουμένως.

Η λέξη ΕΩΣΟΥ, είναι χρονικό επίρρημα και σύμφωνα με την Ελληνική γραμματική εννοείται ότι κάποια πράξη ή ενέργεια είναι ανασταλτική, δηλ. δεν λαμβάνει χώρα μέχρις ενός ορισμένου χρονικού διαστήματος, και σημαίνει ΜΕΧΡΙΣ ΟΤΟΥ.

Άρα, ο λόγος του Θεού μας  λέει ότι ο Ιωσήφ δεν γνώρισε τη γυναίκα του τη Μαριάμ μέχρις ότου γέννησε τον Ιησού Χριστό. Αφήνει δε να εννοηθεί ότι μετά τη γέννηση του Χριστού ο Ιωσήφ γνώρισε την γυναίκα του, γιατί αυτή την έννοια άλλωστε προσδίδει και η λέξις «εωσού» όπως είδαμε.

Βλέπετε ότι εάν ο λόγος του Θεού ήθελε να μας πει ότι ο Ιωσήφ δεν είχε ποτέ σχέσεις με την γυναίκα του, μπορούσε να πει: «και δεν ενγώρισεν αυτήν ΠΑΝΤΕΛΩΣ, ακόμη και μετά την γέννηση του Υιού της...». Όμως δεν  λέει κάτι τέτοιο, οπότε αντί να αντιστεκόμαστε στην αλήθεια του Θεού, καλά θα κάνουμε να υποταχθούμε σ’ αυτή, και να τη δεχτούμε όπως είναι.

Η δεύτερη λέξη στο επιχείρημά μας είναι η λέξη ΠΡΩΤΟΤΟΚΟΣ. Όπου και να συναντήσουμε τη λέξη αυτή έχει ένα σταθερό νόημα. Σημαίνει ΠΡΩΤΟΣ ΤΕΧΘΕΙΣ δηλ. αυτός που γεννιέται πρώτος. Προϋποθέτει όμως ότι πρέπει να υπάρχει και δευτερότοκος ή ακόμη και τριτότοκος κ.ο.κ.

Εάν η Μαριάμ γεννούσε μόνο τον Ιησού τότε η λέξη πρωτότοκος είναι λάθος και θα πρέπει να αντικατασταθεί με τη λέξη ΜΟΝΟΓΕΝΗΣ, που θα πει ο μόνος γεννηθείς δηλ. μοναχοπαίδι. Για το Θεό ο Ιησούς είναι ο Μονογενής Του (Ιωαν.α:14) γιατί με την έννοια που γέννησε τον Ιησού ο Πατέρας, δεν γέννησε κανέναν άλλο, παρά μόνο Αυτόν.

Για τη Μαριάμ όμως, ο Ιησούς είναι ο Πρωτότοκός της, και αυτό γιατί είχε δευτερότοκο τον Ιάκωβο, τριτότοκο τον Ιωσήφ μετά τον Ιούδα, τον Σίμωνα και τις θυγατέρες της.

Όταν μια οικογένεια έχει πολλά παιδιά, αναγκαστικά, πρέπει να υπάρχει ο Πρωτότοκος μετά ο δευτερότοκος κ.ο.κ. όταν όμως υπάρχει ένα μόνον παιδί, τότε αναγκαστικά λέμε ότι είναι μονογενής, μοναχοπαίδι.

Ας μη διαστρεβλώνουμε λοιπόν τις εμπνευσμένες έννοιες του λόγου του Θεού γιατί τα βάζουμε με τον Ίδιο! Βλέπουμε λοιπόν ότι η Μητέρα του Χριστού μας όπως κάθε φυσιολογική γυναίκα, όπως η Σάρρα η Ρεβέκκα, η Άννα και ένα πλήθος από άγιες θεοσεβείς γυναίκες, έφερε στον κόσμο παιδιά κάτω από τα ευλογημένα δεσμά του γάμου που ο Ίδιος ο Θεός θέσπισε μέσα στο λόγο Του.

Ναι ο Θεός διάλεξε την Παρθένο Μαρία, ήταν ένα εκλεκτό και ευλογημένο σκεύος που ο Πατέρας χρησιμοποίησε για να γεννηθεί ο Ιησούς. Η Ελισάβετ δια του Πνεύματος του Θεού της είπε «... ευλογημένη συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου.

Και εμείς σαν άνθρωποι αφιερωμένοι στον Κύριο, την αγαπάμε, και με τη βοήθεια του Πνεύματος του Θεού, θέλουμε να μιμηθούμε την πίστη της στο Θεό, την πραότητά της, την πλήρη υποταγή και υπακοή της στον Κύριό μας. Ήταν μια άγια και εκλεκτή γυναίκα, που κάθε ένας σήμερα χρειάζεται να μιμηθεί το παράδειγμά της.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗΣ

Συμπεραίνουμε λοιπόν από αυτή την σύντομη μελέτη ότι ο Χριστός είχε αδέλφια που ήταν μικρότερα από αυτόν, γιατί ο λόγος του Θεού μας  λέει ότι ο Χριστός ήταν πρωτότοκος της Μαριάμ της μητέρα Του.

Ακόμη ότι η εικασία περί προηγουμένου γάμου του Ιωσήφ είναι ψευδής, και κατά συνέπεια δεν είχε άλλα παιδιά εκτός από αυτά που απέκτησε με την Μαριάμ τη νόμιμη σύζυγό του μετά βέβαια τη γέννηση του Ιησού. Δεν υπήρχε λοιπόν προηγούμενος γάμος ούτε άλλα παιδιά πριν το Χριστό.

Τώρα πλέον σ’ εμάς έγκειται ν’ αποφασίσουμε εάν θα πιστέψουμε τον αλάνθαστο λόγο του Θεού, ή τις άσχετες εξωβιβλικές ψευδοδιδασκαλίες ανθρώπων που έχουν άγνοια του λόγου, και τελείως ανεύθυνα παίρνουν στο λαιμό τους τόσο κόσμο και τους κρατούν στην αμάθεια και το πνευματικό σκοτάδι.