Εαυτούς εξετάζετε

Βρισκόμαστε σε ένα Αφρικανικό κράτος, όπου υπάρχουν και λευκοί και μαύροι και προσπαθούν να συμβιώσουν με τις γνωστές δυ­σκολίες. Κάποια κυρία σταμάτησε σε ένα μαγαζί «ταχείας εξυπηρέ­τησης», τα γνωστά μας «Fast Food», για να φάει κάτι.

Πήγε σε ένα τραπεζάκι από αυτά που δεν έχουν ούτε καν κάθισμα, κρέμασε την τσάντα της στον κρίκο κάτω από το τραπεζάκι και κατευθύνθη­κε προς το εσωτερικό του μαγαζι­ού να παραγγείλει μια κρεατόσου­πα που ήθελε να φάει. Πήρε το πιάτο της και γύρισε στο τραπεζά­κι που κρεμόταν η τσάντα της για να φάει.

Όμως εκείνη τη στιγμή θυμήθηκε ότι η κρεατόσουπα ήθελε κουτάλι για να μπορέσει να τη φάει. Άφησε τη σούπα στο τραπεζάκι και ξαναγύρισε μέσα στο μαγαζί να πά­ρει ένα κουτάλι. Επιστρέφοντας τι βλέπει; Ένας μαύρος ήταν στο τρα­πεζάκι της όρθιος και έτρωγε τη σούπα της. Τάχασε. Μετά νευρίασε, άναψε.

..Αλλά σε λίγο το ξανασκέ­φτηκε. Πλησίασε, στάθηκε απέναντί του, έβαλε κι αυτή το δικό της κου­τάλι στη σούπα και άρχισε να τρώει μαζί του από το ίδιο πιάτο. Μόλις τέλειωσε η σούπα, ο μαύρος πήγε στο μαγαζί, πήρε δύο καφέδες, πρόσφερε τον ένα στην κυρία, ήπιε το δικό του και χωρίς να ανταλλά­ξουν ούτε μια λέξη έφυγε.

 

Η ζωή (2)

Πρώτο μέρος εδώ

Εφεσ.ς:12 διότι δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ’ εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις.

Ωστόσο, η εκκλησία, ή ο κάθε άγιος του Θεού προσωπικά, αντιμετωπίζει ισχυρές δυνάμεις πνευματικού διωγμού. Η μάχη ενάντια στο κακό δίνεται στο πνευματικό βασίλειο κι είναι μανιώδης και πραγματική. Είναι μια μάχη που δίνεται στο νου, στην καρδιά και το πνεύμα. Όμως δεν μας ζητείται ν’ αγωνιστούμε μόνοι μας. Το χέρι του Κυρίου μας προστατεύει κι επισκιάζει τη μάχη με τη δύναμη και τη μεγαλειότητά Του.  Ο Χριστός μέσα μας είναι η ελπίδα της δόξας, και δίνουμε τις μάχες μας ενάντια σε κάθε εχθρό μαζί μ’ Αυτόν. Έχουμε και την άνεση της παρουσίας Του και την απεριόριστη δύναμή Του στη διάθεσή μας. Η εκκλησία δεν θ’ αποτύχει ούτε θα πέσει, ο Θεός μάχεται τις μάχες μας κι Αυτός δεν έχει νικηθεί ποτέ.

 

Η ζωή (1)

Ο Θεός μας έχει δώσει το δώρο της ζωής που είναι μια θαυμάσια εμπειρία. Εν Χριστώ Ιησού, μαθαίνουμε να εκτιμούμε την πρόκληση της ζωής, το σκοπό της και τη δύναμη που περικλείει.

                                                Λουκ.ιβ:15   Ψαλμ.90^(κόπα):9-12

            Διάβασε:                  Ιώβ ζ:6   Ησ.μ:7-8   Ιακ.δ:14

                                                Β’ Τιμ.δ:1-8

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η ζωή έρχεται χωρίς να υπόσχεται ή να εγγυάται τίποτα. Ο τόπος που θα γεννηθούμε, ποιοι θα είναι οι γονείς μας και τί φυσικές ή διανοητικές ικανότητες θα έχουμε, όλα φαίνονται να είναι θέμα τύχης. Κάθε άνθρωπος θα πρέπει ν’ αντιμετωπίσει μια μέρα τις απαιτήσεις της ζωής. Όλα φαίνονται να είναι ρευστά. Τη μια έτσι, την άλλη αλλιώς. Τη μια στιγμή μπορεί να είσαι γεμάτος χαρά και την άλλη γεμάτος πόνο ψυχής.

Η ζωή φέρνει μεγάλα κέρδη, αλλά και μεγάλες χασούρες. Μερικές ζωές είναι θαυμαστά ευλογημένες με αγάπη και καλοσύνη, ενώ άλλες είναι σαν καταραμένες γεμάτες πικρία και μίσος. Αλλά μέσα σ’ όλα αυτά, και στους πάνω και στους κάτω, ο Θεός παρατηρεί τον καθένα χωριστά, περιμένοντας υπομονετικά αυτή την ιδιαίτερη στιγμή που ο μοναχικός, αμαρτωλός άνθρωπος θα έρθει σ’ αυτή την όμορφη κοινωνία με το Δημιουργό του.

Ο κάθε άνθρωπος δεν είναι στην πραγματικότητα πλήρης, μέχρι που να αισθανθεί την θαυμάσια απελευθέρωση απ’ την αμαρτία μέσω της μετάνοιας, το όνομα του Ιησού να πάρει τη θέση του μέσα στην καρδιά του και πάρει το όμορφο δώρο του Αγίου Πνεύματος. Ο απόστολος Παύλος εξήγησε αυτή την πληρότητα της ζωής στην επιστολή του προς την εκκλησία των Κολοσσών «Και είσθε πλήρεις εν αυτώ (τον Ιησού Χριστό) όστις είναι η κεφαλή πάσης αρχής και εξουσίας» (Κολ.β:10).

Ανεξάρτητα απ’ τις διάφορες περιστάσεις της ζωής και τους προσωπικούς στόχους ή σκοπούς που πρέπει να πετύχει, ο καθένας έχει την ευθύνη ν’ ανταποκριθεί κατ’ ευθείαν στο σκοπό και την κλήση του Θεού. Το πώς ζούμε είναι ζωτικά σημαντικό για το Θεό, εκτός από μας τους ίδιους, γιατί Αυτός παρακολουθεί και περιμένει τον καθένα μας προσωπικά να Τον προσκαλέσει μέσα στην καρδιά του. Ο Θεός θέλει να είναι ένα ζωτικό μέρος κάθε ανθρώπινης ζωής.

 

Υπόδειγμα υπομονής στις θλίψεις

«Tούτον ιδών ο Iησούς κατακείμενον, και γνούς ότι πολύν ήδη χρόνον έχει...» (Iωάν. 5,6)

ΠΩΣ, αγαπητοί μου, πως αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι τα διάφορα θλιβερά περιστατικά;
Tα βλέπουν απαισιόδοξα. O ένας γογγύζει. O άλλος κλαίει και χτυπιέται. O άλλος βλαστημάει. O άλλος καταριέται τη μάνα και τον πατέρα που τον γέννησαν· στο τέλος τα βάζει και με το Θεό. Φταίει, λέει, ο Θεός. Eνώ δεν φταίει ο Θεός. Oι αίτιοι της συμφοράς είμεθα εμείς οι ίδιοι, με τ' αμαρτήματά μας.
Γεννάται το ερώτημα· δεν υπάρχει θεραπεία του κακού;
Yπάρχει. Mπορεί και πάλι ο άνθρωπος να ζήσει μια ζωή ευλογημένη και ευτυχισμένη, και να δοξάσει το Θεό.

Υπομονή μέσα στα παθήματα

Ιακ.ε:7 - 11 «Ο Θεός μέλλει να σε κτυπήση, τοίχε ασβεστωμένε» (Πράξ.κγ:3).

 Αυτά τα λόγια ανήκουν στον απόστολο Παύλο «εν βρασμώ ψυχής», όταν κατά την ανάκρισή του από το συνέδριο των Ιουδαίων διέταξε ο αρχιερέας ένα δούλο να τον χτυπήσει στο στόμα.

 

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ - Επιστολή έκτη

Αποκ.γ:7 Και τω αγγέλω της εν Φιλαδελφεία εκκλησίας γράψον. Τάδε λέγει ο άγιος, ο αληθινός ο έχων την κλείν Δαυίδ, ο ανοίγων και ουδείς κλείσει, και κλείων και ουδείς ανοίγει.

Πότε το τέλος;

Κάθε φορά που συμβαίνει στον κόσμο κάποιο συνταρακτικό γεγονός, –ένας σεισμός, μια επιδημία, ένας πόλεμος– η σκέψη των περισσοτέρων στρέφεται στην γνωστή ομιλία του Κυρίου Ιησού, που διαβάζουμε στο κεφάλαιο κδ΄ του Ματθαίου και τις αντίστοιχες περικοπές (Μάρκ.ιγ΄, Λουκ.κα). Το κείμενο αυτό θα προσεγγίσουμε στη συνέχεια, με κύριο ενδιαφέρον στο αίτημα που εκφράσανε οι μαθητές του Κυρίου, να τους ενημερώσει για τα μελλούμενα.

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ - Επιστολή πρώτη

ΑΠΟΚ.β:1 Τω αγγέλω της εν Εφέσω εκκλησίας γράψον, τάδε λέγει ο κρατών τους επτά αστέρας εν τη δεξιά αυτού, ο περιπατών εν μέσω των επτά λυχνιών των χρυσών.

τω αγγέλω της εν Εφέσω εκκλησίας γράψον

Η λέξη «άγγελος» ξέρουμε ότι αναφέρεται στους ηγέτες της εκκλησίας (Εφεσ.δ:10-12). Μάλιστα εδώ είναι στον ενικό αριθμό, που σημαίνει ότι πρώτα απευθύνεται στον επιτόπιο ποιμένα κάθε μιας από τις 7 εκκλησίες σαν τον μηνυτή του λόγου του Θεού στο ποίμνιό του.  

Ζήτησα

Ζήτησα από το Θεό να μου πάρει τις κακές μου συνήθειες. Ο Θεός  είπε ΟΧΙ..  Δεν είμαι εγώ που θα το κάνω αυτό, εσύ πρέπει να τις παρατήσεις!

Ζήτησα από το Θεό να μου δώσει υπομονή. Ο Θεός  είπε ΟΧΙ..  Η υπομονή είναι υποπροϊόν των δοκιμασιών, δεν δίνεται, μαθαίνεται!

Ζήτησα από το Θεό να μου δώσει ευτυχία. Ο Θεός  είπε ΟΧΙ..  Εγώ σου δίνω ευλογίες, η ευτυχία είναι δικό σου θέμα!

Ζήτησα από το Θεό να με απαλλάξει από τους πόνους. Ο Θεός  είπε ΟΧΙ..  Οι θλίψεις σε απομακρύνουν από τις κοσμικές μέριμνες και σε φέρνουν πιο κοντά σε μένα!

Ζήτησα από το Θεό να με αυξήσει πνευματικά.  Ο Θεός  είπε ΟΧΙ..  Πρέπει μόνος σου να αυξηθείς. Εγώ θα σε κλαδέψω για να σε κάνω καρποφόρο.
Ζήτησα από το Θεό να μου δώσει ότι χρειάζομαι για να απολαύσω τη ζωή..  Ο Θεός  είπε ΟΧΙ..  Θα σου δώσω ζωή για να μπορέσεις να τα απολαύσεις όλα.

Ζήτησα από το Θεό να με βοηθήσει να αγαπάω τους άλλους όπως Αυτός με αγαπάει. Ο Θεός είπε Ουφφφφ επιτέλους κατάλαβες!

Για τον κόσμο μπορεί να είσαι κάποιος, αλλά για κάποιον μπορεί να είσαι όλος ο κόσμος!

Οι καλοί φίλοι είναι σαν τα άστρα, μπορεί να μην τα βλέπεις πάντοτε, αλλά πάντα ξέρεις ότι είναι εκεί!

Νίκη στην Ερυθρά θάλασσα

Όταν οι Ισραηλίτες αποχαιρέτισαν την Αίγυπτο, ο Κύριος σχεδίασε το ταξίδι της επιστροφής τους κατά τέτοιο τρόπο που θα τους φάνηκε πολύ παράξενο.

Υπάρχει ένας σύντομος κι εύκολος δρόμος να φτάσει κανείς στη Χαναάν, αλλά ο Θεός δεν τους επιτρέπει να πάνε απ’ αυτό το δρόμο (Εξοδ.ιγ:17-18).