Βρισκόμαστε σε ένα Αφρικανικό κράτος, όπου υπάρχουν και λευκοί και μαύροι και προσπαθούν να συμβιώσουν με τις γνωστές δυσκολίες. Κάποια κυρία σταμάτησε σε ένα μαγαζί «ταχείας εξυπηρέτησης», τα γνωστά μας «Fast Food», για να φάει κάτι.
Πήγε σε ένα τραπεζάκι από αυτά που δεν έχουν ούτε καν κάθισμα, κρέμασε την τσάντα της στον κρίκο κάτω από το τραπεζάκι και κατευθύνθηκε προς το εσωτερικό του μαγαζιού να παραγγείλει μια κρεατόσουπα που ήθελε να φάει. Πήρε το πιάτο της και γύρισε στο τραπεζάκι που κρεμόταν η τσάντα της για να φάει.
Όμως εκείνη τη στιγμή θυμήθηκε ότι η κρεατόσουπα ήθελε κουτάλι για να μπορέσει να τη φάει. Άφησε τη σούπα στο τραπεζάκι και ξαναγύρισε μέσα στο μαγαζί να πάρει ένα κουτάλι. Επιστρέφοντας τι βλέπει; Ένας μαύρος ήταν στο τραπεζάκι της όρθιος και έτρωγε τη σούπα της. Τάχασε. Μετά νευρίασε, άναψε.
..Αλλά σε λίγο το ξανασκέφτηκε. Πλησίασε, στάθηκε απέναντί του, έβαλε κι αυτή το δικό της κουτάλι στη σούπα και άρχισε να τρώει μαζί του από το ίδιο πιάτο. Μόλις τέλειωσε η σούπα, ο μαύρος πήγε στο μαγαζί, πήρε δύο καφέδες, πρόσφερε τον ένα στην κυρία, ήπιε το δικό του και χωρίς να ανταλλάξουν ούτε μια λέξη έφυγε.
Όταν ήρθε και η σειρά της κυρίας να φύγει, κάνει να πάρει την τσάντα της, κάτω από το τραπέζι, πουθενά η τσάντα. Α τον άθλιο, σκέφτηκέ, δε φτάνει που μου έφαγε το φαγητό μου πήρε και την τσάντα…. Έτσι όπως καθόταν νευριασμένη και ταραγμένη, γυρίζει δίπλα της και τι να δει; Ένα άδειο τραπεζάκι με την τσάντα της να κρέμεται στον κρίκο και επάνω ένα πιάτο κρεατόσούπα να κρυώνει χωρίς να το έχει πειράξει κανείς …… Άλλωστε δεν υπήρχε και κουτάλι στο τραπέζι…
Βιαζόμαστε... είμαστε έτοιμοι να κατηγορήσουμε, να καταδικάσουμε, να φορτώσουμε λάθη, ευθύνες, παραλείψεις. Είναι ο πιο εύκολος δρόμος αυτός. Κατά τη γνώμη μας, συνεχώς φταίνε οι άλλοι, οι γύρω, και είναι το μόνο βέβαιο ότι εμείς δε φταίμε ποτέ, σε τίποτα.
Το αποτέλεσμα είναι να πέφτουμε θύματα, να γελοιοποιούμαστε, να ντροπιαζόμαστε, αφού δεν υπάρχει πιο γελοίος και κακός σύμβουλος από τον εαυτό μας, τον εγωισμό μας, τη φιλαυτία μας.
Σκεφτείτε ότι αυτή η γυναίκα νόμιζε ως ένα σημείο πως έκανε και χάρη στο μαύρο, του έδειχνε επιείκεια, ανοχή, έδειχνε ανωτερότητα, ενώ ήταν θύμα ενός ψέματος και μιας επιπόλαιης και βιαστικής εκτίμησης, τυφλωμένη στην πραγματικότητα από τον εγωισμό της.
Δε γνωρίζω, ούτε μπορώ να σας πω ποιος από τους δυο αυτούς ανθρώπους ήταν πιστός του Χριστού. Δεν ξέρω καν αν ήταν κάποιος χριστιανός από τους δύο. Μπορώ όμως να σας πω με βεβαιότητα ότι από τα έργα τους, τη ζωή τους, τις αντιδράσεις τους ο μαύρος άντρας είχε πραγματική ζωή και αντιδράσεις Ιησού Χριστού. Ήσυχος, συγχωρητικός, με ανοχή και αγάπη, χωρίς νεύρα, χωρίς αντανακλαστικά. Για τον Ιησού Χριστό, που καλούμαστε να του μοιάσουμε, να γεμίσουμε με τη ζωή Του και να μορφωθεί πάνω μας, να μας γεμίσει, διαβάζουμε στην Καινή Διαθήκη:
«Λόιδορούμενος δεν αντελoιδόρει, πάσxων δεν ηπείλει, αλλά παρέδιδεν εαυτόν εις τον κρίνοντα δικαίως» (Α' Πέτρου β:23).
Ίσως η πιο λυπητερή σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου ακούγοντας αυτή την ιστορία ήταν η αλήθεια πως κάποιοι άνθρωποι του κόσμου, της αμαρτίας, έχουν πολύ καλύτερη και πραγματικά υποδειγματική ζωή από εμάς, που λέμε ότι είμαστε παιδιά του φωτός, της αλήθειας, της αναγέννησης.
Βιαζόμαστε, σκεφτόμαστε εγωιστικά, κρίνουμε και κατακρίνουμε γρήγορα και επιπόλαια. Θεωρούμε τους εαυτούς μας σωστούς και άφταιγους, αλάνθαστους.
Εκεί είναι, ακριβώς που μας βάζει τρικλοποδιά ο σατανάς, και μας μπερδεύει.
Πόσο πιο όμορφος και σίγουρα ασφαλής είναι ο τρόπος του Κυρίου, ο τρόπος ο πνευματικός που εισηγείται μέσα μας ο Ιησούς Χριστός. Ο δρόμος της αγάπης, ο τρόπος της συγχώρησης, της επιείκειας, της ανοχής. Αυτή τι ζωή είναι πραγματικά ζωή δύναμης και νίκης. Το να βάλεις τις φωνές, να διαμαρτυρηθείς, να διεκδικήσεις, είναι εύκολο, ο καθένας το κάνει. Το να σιωπάς, να αδικείσαι, να υπομένεις, θέλει δύναμη αναγέννησης, ζωή σωτηρίας που χαρίζει ο Ιησούς Χριστός.
Ας μη βιαζόμαστε, ας μην κρίνουμε, ας μη βγάζουμε εύκολα αποφάσεις καταδικαστικές με... συνοπτικές διαδικασίες. Ας ζήσουμε αλλιώτικα, διαφορετικά, από αυτό που ζει ο κόσμος.
«Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί, η αγάπη δεν φθονεί, δεν αυθαδιάζει... δεν ζητεί τα εαυτής» (Α ' Κορινθίους ιγ:4-7).
Ας μη λησμονούμε ότι χριστιανός πραγματικός με ζωή αναγεννημένη Ιησού Χριστού μέσα του είναι ο άνθρωπος που ζει το Ευαγγέλιο κάθε μέρα και φανερώνει πάνω του τον χαρακτήρα και τις ιδιότητες του αναστημένου Ιησού Χριστού.
Σ' αυτό το πνεύμα ας θυμίσουμε λοιπόν τι μας λέει η Αγία Γραφή και ο καθένας μας ας κάνει τη δική του εκτίμηση, τη δική του αυτοεξέταση πώς στέκει, πώς περπατά, πώς ζει:
«Αγαπάτε τους εχθρούς σας, Ευλογείτε εκείνους οίτινες σας καταρώνται, Ευεργετείτε εκείνους οίτινες σας μισούσι, Προσεύχεσθε υπέρ εκείνων οίτινες σας βλάπτουσι και σας κατατρέχουσι» (Ματθαίος ε:44).
Άλλωστε, ας μην το ξεχνάμεότι από τα έργα μας θα μας κρίνει ο Κύριος μια μέρα μπροστά στο βήμα Του που πρέπει όλοι να εμφανιστούμε (Β' Κορ.ε:10), τα έργα μας που φανερώνουν τη ζωή της πίστης που ζήσαμε, τη ζωή της πιστότητας, τη ζωή της σωτηρίας, την αναγεννημένη ζωή που λέμε ότι έχουμε.
«Εξεύρω τα έργα σου», θα πει στον καθένα μας εκείνη την ημέρα ο Κύριός μας και θα εννοεί το πώς βιώσαμε τη σωτηρία που μας χάρισε Εκείνος, το πώς περπατήσαμε, πώς αντιδράσαμε, πόσο αφήσαμε το Χριστό να μορφωθεί μέσα μας και πάνω μας, ώστε να μτι ζούμε πλέον εμείς, να μη ζούμε για τον εαυτό μας, το δίκιο μας, τις διεκδικήσεις μας, αλλά να ζούμε όπως ο Χριστός μας έζησε, όπως περπάτησε Εκείνος, «εις τα ίχνη Του» την κάθε μας μέρα, την κάθε μας ώρα και σε κάθε περίσταση !
