Το παλαιό μου αλφαβητάρι της πρώτης τάξης του δημοτικού (δεκαετία 60-70), το περίφημο έργο των Γιαννέλη-Σακκά σε μαγική εικονογράφηση Κ. Γραμματόπουλου.
Το αισθητικό αυτό αριστούργημα δίδαξε γράμματα σε πολλές γενιές νεοελλήνων, χωρίς να χρειάζεται να αλλάζει μορφή και περιεχόμενο κάθε χρόνο όπως στις μέρες μας.
Αν κανείς το συγκρίνει με σύγχρονα βασανιστικά σχολικά αναγνώσματα θα διαπιστώσει όλες τις τρομακτικές αλλαγές στο ήθος και το ύφος της ζωής. Οι άνθρωποι σπρώχθηκαν σήμερα σε τσιμεντένια τερατουργήματα, έχασαν την επαφή με την αληθινή φύση και έτσι απέκτησαν άγχος και κατάθλιψη.
Ο κυρ-Ζήσης ο μανάβης δεν γυρίζει πια με το ζώο τις γειτονιές και σταμάτησε να πουλάει μήλα, ρόδια, λάχανα και πατάτες διότι η Άννα ψωνίζει φρούτα και λαχανικά εισαγωγής στο σούπερ μάρκετ.
Η οικογένεια δεν κάθεται πια στο κοινό τραπέζι αφού ο μπαμπάς και η μαμά (αν δεν έχουν χωρίσει που είναι και το πιθανότερο) δουλεύουν σκληρά, για λίγα ψίχουλα, διαφορετικές ώρες.
Ο Μίμης, που τώρα νόμιμα τον φωνάζουν Τζίμη, δεν παίζει πιά με την Άννα, τη Λόλα και την Έλλη το αφελές «Λύκε-Λύκε είσαι δω» αλλά αντί για μπαστούνι κρατάει τηλεχειριστήριο κάνοντας ζάπινγκ στα κανάλια μπροστά σε μια πλάσμα οθόνη 40 ιντσών.
Κάθε φορά που ανοίγω το βιβλίο αυτό με πιάνει μια αγωνία για το μέλλον των παιδιών μας. Μακάρι να κάνω λάθος. Τι είχαμε, τι χάσαμε νομίζω το βλέπουμε ήδη. Την αθωότητα μας.
