Η ΑΘΩΟΤΗΤΑ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ - Η ΕΚΔΙΩΞΗ
Α. Η ΚΑΤΑΡΑ
Τρεις κατάρες δόθηκαν από το Θεό εξ αιτίας της πτώσης του ανθρώπου. Στο φίδι δόθηκε η πρώτη κατάρα: «Επικατάρατος να είσαι μεταξύ πάντων των κτηνών και πάντων των ζώων του αγρού. Επί της κοιλίας σου θέλεις περιπατεί και χώμα θέλεις τρώγει πάσας τας ημέρας της ζωής σου» (Γέν.γ:14).
Η γυναίκα δέχτηκε τη δεύτερη κατάρα: «Θέλω υπερπληθύνει τας λύπας σου και τους πόνους της κυοφορίας σου. Με λύπας θέλεις γεννά τέκνα, και προς τον άνδρα σου θέλει είσθαι η επιθυμία σου και αυτός θέλει σε εξουσιάζει (Γέν.γ:16).
Ύστερα ο Θεός καταράστηκε τη γη εξ αιτίας του Αδάμ: «Με λύπας θέλεις τρώγει τους καρπούς αυτής πάσας τας ημέρας της ζωής σου, και ακάνθας και τριβόλους θέλει βλαστάνει εις σε, και θέλεις τρώγει τον χόρτον του αγρού, εν τω ιδρώτι του προσώπου σου θέλεις τρώγει τον άρτον σου, εωσού επιστρέψεις εις την γήν, εκ της οποίας ελήφθης. Επειδή γη είσαι και εις την γήν θέλεις επιστρέψει»( Γέν. γ:17-19)
Αυτή η κατάρα βαραίνει ακόμα τη γη, γιατί όλοι ξέρουμε πόσο εύκολα μεγαλώνουν τα αγριόχορτα. Η κολλιτσίδα-αγριόχορτο που μπερδεύεται στο μαλλί των προβάτων, στα ρούχα μας κτλ.- παράγει δύο σπόρους. Ο ένας φυτρώνει τον πρώτο χρόνο και ο άλλος τον επόμενο. Αν ο πρώτος σπόρος καταστραφεί ή χαθεί, αφού βλαστήσει, αμέσως ξεπετάγεται ο δεύτερος. Με τα χρήσιμα φυτά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: για να φυτρώσουν χρειάζονται καλλιέργεια και κόπο.
Τέσσερα αποτελέσματα προήλθαν από την αμαρτία του Αδάμ και της Εύας. Ο φυσικός πόνος και το βαρύ φορτίο που έπρεπε να υπομένουν εξ αιτίας του. Ο διανοητικός πόνος, ο φόβος που δεν έφευγε από το νου τους. Από κοινωνική άποψη τα παιδιά τους έπρεπε κι αυτά να υπομένουν την κατάρα. Μεγαλύτερος τέλος απ’ όλους ήταν ο πνευματικός πόνος, γιατί τώρα ήταν αποχωρισμένοι από το Θεό.
B. H ΥΠΟΣΧΕΣΗ
Ενώ εμείς, απ’ την ανθρώπινη πλευρά, θα θυμώναμε εξ αιτίας της ανοησίας της ανθρώπινης αμαρτίας, ο Θεός με το έλεός Του μας έδωσε μια υπόσχεση: «Και έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής, αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού» (Γέν.γ:15).
Μιλώντας στο φίδι ο Θεός έδωσε την υπόσχεση για την τελική νίκη του ανθρώπου. Η γυναίκα προκάλεσε την πτώση και η γυναίκα έμελλε να γίνει η πηγή της λύτρωσης.
Το υπόλοιπο της Βίβλου είναι η εμφάνιση αυτής της υπόσχεσης. Στην Παλαιά Διαθήκη - Αυτός έρχεται. Τα Ευαγγέλια λένε - Αυτός ήλθε. Οι επιστολές μας λένε - Αυτός έρχεται ξανά!
H υπόσχεση στη Γέν.γ:15 όχι μόνο έδωσε την ελπίδα για τον Λυτρωτή που θα μαχόταν ενάντια στον Σατανά και θα τον υπερνικούσε, αλλά επίσης δήλωσε την αέναη έχθρα ανάμεσα στα δύο αντιτασσόμενα σπέρματα, μέσα στον κόσμο.
Το σπέρμα του φιδιού και το σπέρμα του Σωτήρα (ή τα πνευματικά παιδιά Του) θα βρισκόταν σε μια συνεχή σύγκρουση, πολεμώντας μεταξύ τους. Το ένα θα κεντούσε την πτέρνα του αντιπάλου, αλλά το άλλο τελικά θα σύντριβε την κεφαλή του, με άλλα λόγια θα διέλυε την εξουσία του μέσα στον κόσμο, την οποία είχε σφετεριστεί και θα ανέτρεπε την βασιλεία του. Από τότε κηρύχθηκε αυτός ο ακατάπαυστος πόλεμος μεταξύ των ανθρώπων, ανάμεσα στο βασίλειο του Θεού και στο βασίλειο του διαβόλου. Ο Ιησούς κάποτε είπε στους κακοήθεις: <Σείς είσθε εκ πατρός του διαβόλου> (Ιωάν.η:44) ή με άλλα λόγια «εσείς είστε το σπέρμα του φιδιού».
Ο ΑΔΑΜ ΚΑΙ Η ΕΥΑ ΕΚΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΑΠ’ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ
Όταν ο άνθρωπος κατάλαβε ότι ήταν γυμνός, έψαξε να καλυφθεί αλλά απέτυχε. Τότε ο Θεός έκανε χιτώνα από δέρματα ζώων για να τον καλύψει. Το να καλυφθεί η γύμνια του δεν ήταν τόσο εύκολο όσο νόμιζε ο άνθρωπος. Στοίχιζε την ζωή ενός ζώου. Το να καλυφθεί η αμαρτία του ανθρώπου κι η ενοχή του δεν είναι τόσο απλό κι εύκολο πράγμα. Χρειάστηκε η ζωή και ο θάνατος του Ιησού Χριστού για να σκεπαστεί η γύμνια της ανθρώπινης αμαρτίας. «....και χωρίς χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσις» (Εβρ.θ:22).
Ο άνθρωπος διώχτηκε απ’ τον κήπο της Εδέμ, απ’ τις ευλογίες και τις απολαύσεις του κι ο Θεός έβαλε τα χερουβείμ προς ανατολάς του παραδείσου με ρομφαία φλόγινη για να τους εμποδίσει να φάνε απ’ το δένδρο της ζωής. Αυτό το δένδρο δεν αναφέρεται ξανά πουθενά αλλού μέσα στη Βίβλο, παρά μόνο όταν έχει έλθει το τέλος όλων των πραγμάτων-στην Νέα Ιερουσαλήμ που είναι η Νύμφη του Χριστού. Ο άνθρωπος δεν επιτρέπεται να φάει απ’ το δένδρο αυτό μέχρι την ημέρα που η αμαρτία και ο θάνατος θα έχουν για πάντα νικηθεί.
Ο Σατανάς χάρηκε ακούγοντας το Θεό να προφέρει την κρίση Του πάνω στον Αδάμ και την Εύα. Φθονεί την ευτυχία των ανθρώπων και δεν τον ενδιαφέρει ποιόν πληγώνει. Η Εύα δεν θα μπορούσε ούτε καν να φανταστεί αυτή τη φρικτή κατάληξη όταν έπιασε κουβέντα για πρώτη φορά με τον Σατανά. Ο Σατανάς κάνει την αμαρτία να φαίνεται τόσο ελκυστική και ωφέλιμη. Αυτός έκανε την Εύα να πιστέψει ότι θα ξεπερνούσε το Θεό και θα αποκτούσε ακόμα μεγαλύτερη ελευθερία. Όμως τώρα ο άνθρωπος πρέπει να παλέψει ακόμα και για την επιβίωσή του.
Αγκάθια και αγριόχορτα φυτρώνουν συγχρόνως με καρπούς και λουλούδια. Κάθε άνθρωπος είναι δέσμιος της αμαρτίας, δεμένος με αόρατες αλυσίδες. Ο θάνατος άρχισε να έχει εξουσία πάνω στο σώμα τους, και το φρικτότερο απ’ όλα, βρισκόταν αποχωρισμένοι από το Θεό. Αντάλλαξαν τον κήπο της Εδέμ μ’ ένα κόσμο αμαρτίας, θλίψης, αρρώστιας, και θανάτου.
Από κείνη τη μέρα και μετά, η ψυχή έγινε το πεδίο μάχης όπου ακόμα αγωνιζόμαστε. Ο Σατανάς είναι οξυδερκής και πανούργος και μπορεί να προσαρμόζεται σε κάθε περίπτωση ή κατάσταση. Είναι απάνθρωπος και ανελέητος, ακόμα και στα παιδιά. Πέντε στα έξι νεαρά άτομα μεταξύ 12 & 18 χρονών, τρέφουν μέσα τους την ιδέα του αθεϊσμού. Μακάρι η Εύα να μην του είχε ποτέ μιλήσει ή να μην τον είχε ακούσει! (Ιάκ.δ:7) Ας μην αγνοούμε τις μεθοδείες του. Επηρεάζει με τρόπο επιδέξιο τόσο ένα φτωχό μέθυσο, όσο τον μεγαλύτερο οργανισμό στον κόσμο, όπως είναι ο Ο.Η.Ε. (Β’ Πέτρ.β:9). Βρυχώμενος σαν λιοντάρι, μπορεί να σε πλησιάσει φορώντας προβιά προβάτου.
