Ο καρπός του δικαίου είναι δένδρον ζωής και όστις κερδίζει ψυχάς είναι σοφός (Παρ.ια:30).
Και οι συνετοί θέλουσιν εκλάμψει ως η λαμπρότης του στερεώματος και οι επιστρέφοντες πολλούς εις δικαιοσύνην, ως οι αστέρες, εις τους αιώνας των αιώνων (Δαν.ιβ:3).
Στην Καινή Διαθήκη συμβαίνει το ίδιο, μόνο που εμείς κερδίζουμε ψυχές για τον Ιησού. Για να είναι σήμερα κανείς άνδρας κατά την καρδίαν του Θεού, πρέπει να δίνει μάχες και να βγάζει τους ανθρώπους απ’ το σκοτάδι στο φως. Ο Ιησούς είπε στον απόστολο Παύλο ότι τον κάλεσε “διά να ανοίξη τους οφθαλμούς αυτών, ώστε να επιστρέψωσιν από του σκότους εις το φώς, και από της εξουσίας του Σατανά πρός τον Θεόν, διά να λάβωσιν άφεσιν αμαρτιών και κληρονομίαν μεταξύ των ηγιασμένων, διά της εις εμέ πίστεως” (Πραξ.κς:18).
Μαρκ.β:17 Ο Ιησούς είπε πολύ καθαρά ότι Αυτός, σαν ο γιατρός, δεν ήρθε για τους υγιείς αλλά για τους άρρωστους. Υγιείς μπορούν να θεωρηθούν αυτοί που ήδη είναι σωσμένοι, ή αυτοί που νομίζουν ότι δεν έχουν ανάγκη σωτηρίας. Αντίθετα, άρρωστοι είναι οι χαμένοι, οι αμαρτωλοί, οι άνθρωποι που ξέρουν ότι είναι άρρωστοι από αμαρτία.
Είναι το λιγότερο, αστείο, για μια εκκλησία να σπαταλά όλη την πνευματική της δύναμη διακονώντας τον εαυτό της κι όχι σώζοντας χαμένους αμαρτωλούς. Μοιάζει με το γιατρό που χρησιμοποιεί όλες τις ιατρικές γνώσεις του στο να επαινεί αυτούς που είναι καλά, αφήνοντας τους άρρωστους στην ασθένειά τους. Ένας τέτοιος γιατρός θα μπορούσε να παραπεμφθεί για εγκληματική αμέλεια, επειδή αρνείται να χρησιμοποιήσει τις ικανότητές του για να βοηθήσει κάποιον άρρωστο. Κατά τον ίδιο τρόπο, ο κήρυκας, ο άγιος, η εκκλησία θα μπορούσε να παραπεμφθεί στο νόμο των εντολών του Θεού για άρνηση χρησιμοποίησης του ευαγγελίου που δόθηκε απ’ το Θεό για τη σωτηρία των ψυχών. Η εκκλησία πρέπει να κρατήσει τον ίδιο σκοπό του Ιησού: να ψάξει και να σώσει τον χαμένο.
Ο Ιωάννης μας αποκάλυψε το σκοπό του Ιησού: «Δια τούτο εφανερώθη ο Υιός του Θεού, διά να καταστρέψη τα έργα του διαβόλου» (Α’Ιωαν.γ:8). Στην πρώτη Του έλευση ο Ιησούς είχε ένα σκοπό. Ο σκοπός Του ήταν να καταστρέψει την αμαρτία και τα ολέθρια αποτελέσματά της, με τη δύναμη του ευαγγελίου Του. Ο Κύριός μας, άφησε τον ίδιο σκοπό στην εκκλησία όταν αναλαμβανόταν στον ουρανό.
Ο ΙΗΣΟΥΣ ΕΣΩΖΕ ΨΥΧΕΣ
Tο ίδιο το όνομα του Ιησού φανερώνει ότι η δουλειά κι ο σκοπός Του ήταν να σώζει ψυχές. Ο άγγελος είχε πει στον Ιωσήφ εκείνη τη μέρα «...και θέλεις καλέσει το όνομα αυτού Ιησούν, διότι αυτός θέλει σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών» (Ματθ.α:21). Το όνομα ΙΗΣΟΥΣ σημαίνει ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ (ΓΙΑΧΒΕ) ΣΩΤΗΡΑΣ.
Oταν κάποιος κληρονομεί μια περιουσία, σημαίνει ότι έχει το δικαίωμα να την κάνει ό,τι θέλει. Ωστόσο, όταν ο Ιησούς σώζει κάποιον, το κάνει για να μπορεί κι αυτός με τη σειρά του να φέρει κάποιον άλλο στη σωτηρία.
Αφού ο Ιησούς βρήκε τους μαθητές Του και τους κάλεσε να Τον ακολουθήσουν, τους έστειλε έξω λέγοντάς τους: «Υπάγετε δε μάλλον προς τα πρόβατα τα απολωλότα του οίκου Ισραήλ. Και υπάγοντες κηρύττετε λέγοντες, Ότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών. Ασθενούντας θεραπεύετε, λεπρούς καθαρίζετε, νεκρούς εγείρετε, δαιμόνια εκβάλλετε, δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε» (Ματθ.ι:6-8). Ο Ιησούς μας έδωσε δωρεάν τα πάντα για να μπορούμε κι εμείς να δώσουμε δωρεάν σε άλλους. Η κλήση του Ιησού στη ζωή μας, δεν διαφέρει απ’ αυτή των πιστών της πρώτης εκκλησίας.
Όταν ο Ιησούς απέστειλε τους μαθητές Του, ΠΡΩΤΑ τους έστειλε έξω, στους ΧΑΜΕΝΟΥΣ. Στην πρώτη εκκλησία, πριν μπορέσει κάποιος να διακονήσει στους ΣΩΣΜΕΝΟΥΣ, έπρεπε πρώτα να διακονήσει στους χαμένους, τους αμαρτωλούς. Πρέπει και σήμερα να υιοθετήσουμε αυτή την τακτική στη διακονία, που ο Κύριος άφησε στην πρώτη εκκλησία. Σήμερα, έρχονται άνθρωποι στην εκκλησία, μετανοούν, λαμβάνουν το Άγιο Πνεύμα και σε μια βδομάδα «αισθάνονται την κλήση να κηρύξουν». Σ’ ένα μήνα, ξέρουν περισσότερα απ’ οποιονδήποτε άλλο μέσα στην εκκλησία και σε δύο μήνες ξέρουν περισσότερα κι απ’ τον ποιμένα, με αποτέλεσμα ν’ αρχίσουν να τον ελέγχουν.
Ποτέ δεν έχω καταφέρει να το καταλάβω αυτό. Πώς μπορεί κάποιος που δεν ξέρει τίποτα από μετάνοια, βάπτισμα στο νερό, στο Άγιο Πνεύμα, Βιβλικές διδασκαλίες κτλ. τη μια μέρα να μετανοεί και να παίρνει το Άγιο Πνεύμα και την επόμενη μέρα να τα ξέρει όλα! Τη μια μέρα είναι χαμένος χωρίς να μπορεί να βρει το δρόμο του και την άλλη μέρα είναι γεμάτος κι έτοιμος να διδάξει ή να οδηγήσει την εκκλησία. Παράξενο πράγμα. Το πρώτο κάλεσμα του Θεού στη ζωή του νεοαναγεννημένου Χριστιανού είναι: «Δωρεάν έλαβες, δωρεάν δώσε».
Κάθε παιδί του Θεού που αναγεννάται αισθάνεται μια κλήση στη ζωή του κι αυτή η κλήση είναι για ομολογία. Χωρίς εξαίρεση, καθένας που παίρνει το Άγιο Πνεύμα θέλει να πει στους γνωστούς του την εμπειρία του αυτή. Ο Ιησούς είπε: «Αλλά θέλετε λάβει δύναμιν, όταν επέλθη το Αγιον Πνεύμα εφ’ υμάς και θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες και εν Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία, και έως εσχάτου της γής» (Πραξ.α:8). Το πρώτο πράγμα που ο Ιησούς μας ζητά αφού λάβουμε το Άγιο Πνεύμα είναι να ΜΑΡΤΥΡΗΣΟΥΜΕ.
Ο λόγος του Θεού λέει: «Σεις όμως είσθε γένος εκλεκτόν βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, ΔΙΑ ΝΑ ΕΞΑΓΓΕΙΛΗΤΕ τας αρετάς εκείνου, όστις σας ΕΚΑΛΕΣΕΝ εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως» (Α’Πετρ.β:9). Ο Ιησούς μας ΚΑΛΕΣΕ και μας έβγαλε απ’ το σκοτάδι για να ΕΞΑΓΓΕΙΛΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΡΕΤΕΣ ΤΟΥ. Η καλλίτερη έκφραση ευγνωμοσύνης στον Ιησού Χριστό που σε έσωσε, είναι να φέρεις κάποιον άλλο στη σωτηρία.
O ευαγγελισμός ήταν κάτι φυσιολογικό για κάθε μαθητή του Ιησού Χριστού στην Καινή Διαθήκη. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής μίλησε στον Ανδρέα για τον Ιησού, αυτός μίλησε στον Πέτρο, κι ο Πέτρος στο Φίλιππο. Ο Φίλιππος με τη σειρά του μίλησε στο Ναθαναήλ. Ο Ιωάννης σύστησε τον Ιησού στον αδελφό του Ιάκωβο. Η γυναίκα στο πηγάδι της Σαμάρειας πήγε στην πόλη της κι έφερε εκατοντάδες ή χιλιάδες ψυχές στο Χριστό. Πολλά χρόνια αργότερα, ο διάκονος Φίλιππος πήγε στη Σαμάρεια, κήρυξε και πίστεψαν χιλιάδες που βαπτίστηκαν κι έλαβαν το Άγιο Πνεύμα (Πραξ.η:12-17).
Ο Ιησούς εκπαίδευσε προσωπικά 70 μαθητές που τους έστειλε δύο - δύο κι από πόρτα σε πόρτα να ευαγγελίσουν τα καλά νέα στους ανθρώπους (Λουκ.ι:1-8). Αυτοί οι μαθητές ήταν αυτό που ο Ιησούς είπε να ζητάνε στην προσευχή: «Έλεγε λοιπόν προς αυτούς, Ο μεν θερισμός είναι πολύς, οι δε εργάται ολίγοι. Παρακαλέσατε λοιπόν τον Κύριον του θερισμού να αποστείλη εργάτας εις τον θερισμόν αυτού» (Λουκ.ι:2).
Ο Ιησούς ποτέ δεν είπε στους μαθητές Του να προσεύχονται και να ζητάνε απ’ το Θεό να τους διδάξει να ψάλουν, αλλά ούτε πώς να κηρύττουν. Ακόμα ποτέ δεν τους είπε να προσευχηθούν για να τους δείξει ο Θεός πώς να οικοδομήσουν την εκκλησία. Όμως ο Ιησούς είπε στους μαθητές Του και σ’ αυτούς συμπεριλαμβάνεσαι κι εσύ κι εγώ, να προσευχόμαστε στο Θεό να στείλει ΕΡΓΑΤΕΣ στο χωράφι για να σώσουν ψυχές.
Ο Ιησούς έστειλε τους μαθητές Του έξω, να κάνουν αυτό που Αυτός έκανε. Σκόπευε ο κάθε μαθητής να γίνει ένας ψαράς ψυχών όπως Αυτός ήταν. Ας προσέξουμε τί είπε: «Έλθετε οπίσω μου, και θέλω σας κάμει αλιείς ανθρώπων» (Ματθ.δ:19 & Μαρκ.α:17). Ο Ιησούς έδωσε το παράδειγμα που πρέπει ν’ ακολουθήσουν όλοι οι μαθητές Του. Η Γραφή λέει: «Πιστός ο λόγος και πάσης αποδοχής άξιος, ότι ο Ιησούς Χριστός ήλθεν εις τον κόσμον ΔΙΑ ΝΑ ΣΩΣΗ ΤΟΥΣ ΑΜΑΡΤΩΛΟΥΣ, των οποίων πρώτος είμαι εγώ» (Α’Τιμ.α:15). Αν ο Ιησούς ήρθε για να σώσει αμαρτωλούς και μας λέει ν’ ακολουθήσουμε τα βήματά Του, τότε κι εμείς πρέπει ΝΑ ΣΩΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΜΑΡΤΩΛΟΥΣ.
Οι πρώτοι μαθητές το είχαν καταλάβει αυτό κι έκαναν αυτό που ο Κύριος τους είχε πει. Ακολουθούσαν λοιπόν τον Ιησού όπου πήγαινε ευαγγελίζοντας τη σωτηρία της ψυχής. Αυτοί ακολούθησαν το παράδειγμά Του. Ήξεραν ότι σκοπός τους ήταν να κερδίσουν ψυχές. «Και είπε προς αυτούς, Υπάγετε εις όλον τον κόσμον, και κηρύξατε το ευαγγέλιον εις όλην την κτίσην......Εκείνοι δε εξελθόντες εκήρυξαν πανταχού, συνεργούντος του Κυρίου, και βεβαιούντος το κήρυγμα διά των επακολουθούντων θαυμάτων. Αμήν» (Μαρκ.ις:15,20).
Για το πώς μπορεί ν’ ακολουθεί κανείς το Χριστό, ο Ίδιος είχε μιλήσει πολλές φορές: «Έλεγε δε προς πάντας, Εάν τις θέλη να έλθη οπίσω μου, ας απαρνηθή εαυτόν, και ας σηκώση τον σταυρόν αυτού καθ’ ημέραν, και ας με ακολουθή» (Λουκ.θ:23). Έχεις ποτέ αναρωτηθεί τί σημαίνει «ακολουθώ το Χριστό»; Πώς ακολουθούμε τον Ιησού; Ακολουθούμε τον Ιησού όταν κάνουμε ό,τι Αυτός έκανε και βαδίζουμε στα χνάρια Του. Αυτός είπε: «Εάν εμέ υπηρετή τις, εμέ ας ακολουθή» (Ιωαν.ιβ:26). Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι ν’ ακολουθήσεις το Χριστό μέσα απ’ τις σελίδες των Ευαγγελίων και θα καταλάβεις τί σημαίνει «ακολουθώ το Χριστό».
«Ο καρπός του δικαίου είναι δένδρον ζωής και όστις κερδίζει ψυχάς, είναι σοφός» (Παρ.ια:30).
Ο Ιησούς διδάσκει εμάς, τους μαθητές Του, πώς να κερδίζουμε ψυχές. Στα ευαγγέλια μαθαίνουμε ότι ο Ιησούς κέρδισε τους μαθητές Του και μετά αυτοί με τη σειρά τους πήγαν και μίλησαν σε άλλους. Τις ψυχές που ευαγγέλιζαν τις οδηγούσαν και τις παρέδιδαν στο Χριστό. Αργότερα, όπως βλέπουμε στο βιβλίο των Πράξεων, οι καινούριοι πιστοί εφέροντο στους αποστόλους. Σήμερα, κάθε ψυχή που κερδίζουμε στο Χριστό είναι «Ο ΚΑΡΠΟΣ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ».
Όπως ο Ιησούς έφερε καρπό, έτσι κι εμείς πρέπει να φέρουμε τον καρπό μας, να κερδίσουμε ψυχές. Ο μόνος τρόπος που μπορούμε να το καταφέρουμε είναι να μείνουμε στον Κύριο και να κρατήσουμε το Λόγο Του μέσα μας. «Εάν μείνητ εν εμοί, και οι λόγοι μείνωσιν εν υμίν, θέλετε ζητεί ό,τι αν θέλητε, και θέλει γείνει εις εσάς» (Ιωαν.ιε:7).
Κρατώ το λόγο του Ιησού σημαίνει εκτελώ τις εντολές Του (εδ.10). Το νόημα είναι ότι διατηρούμε το χριστιανικό μας βάδισμα όταν υπακούμε τον Ιησού και βγαίνουμε έξω για να σώσουμε ψυχές. «Εν τούτω δοξάζεται ο Πατήρ μου, εις το να φέρητε καρπόν πολύν και ούτω θέλετε είσθαι μαθηταί μου» (Ιωαν.ιε:8).
Είμαστε μαθητές του Χριστού αν υπακούμε στο λόγο Του και φέρουμε καρπό. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να κερδίσουμε ψυχές παρά μόνο μένοντας πολύ κοντά στον Κύριο με καθημερινή προσευχή και υπακοή. Εμμένοντας στο λόγο Του, μπορούμε να νιώθουμε τον παλμό της καρδιάς του Ιησού. Δεν είναι δυνατόν ν’ αγαπάς τον Ιησού, να υπακούς το λόγο Του και να προσεύχεσαι σ’ αυτόν, χωρίς να ομολογείς σε άλλους. Να θυμόμαστε πάντοτε ότι ο Ιησούς πέθανε για να σώσει τους αμαρτωλούς κι η μεγαλύτερη ένδειξη ευγνωμοσύνης που μπορούμε να του δώσουμε είναι να φέρουμε κάποιον άλλο σ’ Αυτόν (Ιωαν.ιε:8). «Σείς δεν εξελέξατε εμέ, αλλ’ εγώ εξέλεξα εσάς, και σας διέταξα, διά να υπάγητε σείς και να κάμητε καρπόν, και ο καρπός σας να μένη....» (Ιωαν.ιε:16).
Ο Ιησούς μας κάλεσε, μας εξέλεξε και μας διέταξε να κερδίσουμε ψυχές που κι αυτές με τη σειρά τους θα μείνουν στο Χριστό, θα στερεωθούν, για να φέρουν τον καρπό τους. Ο απόστολος Ιωάννης λέει: «Μεγαλυτέρα χαράν δεν έχω παρά τούτο, να ακούω ότι τα τέκνα μου περιπατούσιν εν τη αληθεία» (Γ’Ιωαν.4). Ο Ιωάννης δεν μιλούσε για σαρκικά παιδιά, αλλά για τα πνευματικά παιδιά του στο ευαγγέλιο. Ο Ιωάννης χαιρόταν που έφερε καρπό κι αυτός ο καρπός έμενε στον Κύριο. Πόσο ανόητο είναι να σκεφτόμαστε μόνο το σήμερα με τις εφήμερες κοσμικές απολαύσεις του. Ο Ησαύ είναι κλασικό παράδειγμα ανθρώπου που σκεφτόταν μόνο το παρόν και τί μπορεί να ωφεληθεί τώρα και γι’ αυτό πούλησε τα πρωτοτόκιά του για ένα πιάτο φακής. Αυτό που έκανε είναι μια μικρογραφία του κοσμικού φρονήματος. Η Γραφή θα μπορούσε να έλεγε: «Ο Θεός του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ησαύ....», αλλά δεν λέει έτσι, για μια ανοησία του Ησαύ.
Σ’ αυτή την περίπτωση, ο Ιακώβ ήταν ο ΣΟΦΟΣ ανάμεσα στα δύο αδέλφια. Ο Ιακώβ άρπαξε, άπλωσε το χέρι, παρακάλεσε, πάλεψε και προσευχήθηκε για να πάρει αυτό που ο Ησαύ ήταν τόσο ανόητος για να κρατήσει. Το καλλίτερο μέτρο της ανοησίας του Ησαύ και της σοφίας του Ιακώβ βρίσκεται μέσα στο Λόγο του Θεού: «Καθώς είναι γεγραμμένον, Τον Ιακώβ ηγάπησα, τον δε Ησαύ εμίσησα» (Ρωμ.θ:13).
Η σοφία δίδεται σ’ αυτούς που επενδύουν σε αιώνια πράγματα, ενώ αντίθετα η ανοησία υπάρχει παντού στον κόσμο. «Η σοφία φωνάζει έξω, εκπέμπει την φωνήν αυτής εν ταις ΠΛΑΤΕΙΑΙΣ» (Παρ.α:20). Η σοφία είναι στους δρόμους και στις πλατείες ψάχνοντας για χαμένες ψυχές, ενώ η ανοησία κάθεται μέσα, στις ανέσεις. Ο Χριστιανός είναι σοφός όταν επενδύει στην αιωνιότητα με το να αγωνίζεται για τη σωτηρία χαμένων ψυχών.
Καθημερινά μπορούμε να δούμε «Χριστιανούς» που η ζωή τους είναι παραλογισμός γιατί βλέπουν τόσο στενά που μοιάζει σαν να ζουν μόνο για σήμερα. Οι σκέψεις τους και οι προσπάθειές τους επικεντρώνονται στο αυτοκίνητο, το σπίτι, τη δουλειά, το οικόπεδο και όλα τα σχετικά. Πόσο ανόητοι «οίτινες δεν εξεύρετε το μέλλον της αύριον διότι ποία είναι η ζωή σας; είναι τωόντι ατμός όστις φαίνεται προς ολίγον, και έπειτα αφανίζεται» (Ιακ.δ:14).
Ας δούμε εκείνο τον πλούσιο άνθρωπο που περιγράφει ο λόγος του Θεού στο Λουκ.ιβ. Είχε τα πάντα σ’ αυτό τον κόσμο, εκτός απ’ το ότι πνευματικά ήταν ξερός. Αντί αυτός ο άνθρωπος να στραφεί στο Θεό και να ανακατευθεί με το έργο της σωτηρίας ψυχών, γκρέμισε τις αποθήκες του για να χτίσει καινούριες. «Είπε δε προς αυτόν ο Θεός, Άφρον, ταύτην την νύκτα την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου όσα δε ητοίμασας, τίνος θέλουσιν είσθαι;» (Λουκ.ιβ:20). Αλήθεια, είναι ανοησία, να σπαταλάς όλο το χρόνο σου και το δυναμικό σου σε εφήμερα πράγματα και ν’ αφήνεις ξερή την ψυχή σου. Αν δεν με πιστεύεις, ρώτησε τον πλούσιο στην κόλαση, θα σου απαντήσει: όστις κερδίζει ψυχάς, είναι ΣΟΦΟΣ.
Eπιτρέψτε μου να πω δυο λόγια γι’ αυτούς που προσεύχονται να τους βοηθήσει ο Θεός να σώσουν ψυχές. Έχουν ειπωθεί και γραφτεί πολλά σχετικά με τον «Ευαγγελισμό» ή το «Πώς μπορεί ν’ αυξηθεί μια εκκλησία» στις μέρες μας. Το πρόβλημα στο θέμα του ευαγγελισμού και της αύξησης της εκκλησίας είναι ότι αυτά τις περισσότερες φορές παρουσιάζονται σαν ένα «πακέτο» ή σαν ένα «πρόγραμμα». Ο ευαγγελισμός και η αύξηση της εκκλησίας μπορεί ν’ αποδειχτεί ότι σημαίνει κάτι άλλο αν δεν είμαστε προσεκτικοί. Η εκκλησία μπορεί να χρησιμοποιήσει διάφορους τρόπους, ιδιαίτερα σήμερα που η διαφήμιση και η ηλεκτρονική επιστήμη έχουν μπει τόσο πολύ στη ζωή μας, για ν’ αυξηθούν τα άτομα ή οι επισκέπτες, αλλά οι πιστοί αυτής της εκκλησίας ποτέ δεν θα βαστάσουν το βάρος ή το κόστος που υπάρχει για να σωθεί μία ψυχή.
Ο Ιησούς είπε ότι «ο Υιός του ανθρώπου ήλθε να ΖΗΤΗΣΗ και να ΣΩΣΗ το απολωλός» (Λουκ.ιθ:10) και ήξερε απ’ την αρχή τι σημαίνει να είσαι Σωτήρας. «Ο δε Ιησούς απεκρίθη προς αυτούς, λέγων, Ήλθεν η ώρα διά να δοξασθή ο Υιός του ανθρώπου. Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Εάν ο κόκκος του σίτου δεν πέσει εις την γην και αποθάνη, αυτός μόνος μένει εάν όμως αποθάνει, πολύν καρπόν φέρει. Όστις αγαπά την ψυχήν αυτού, θέλη απολέση αυτήν και όστις μισεί την ψυχήν αυτού εν τω κόσμω τούτω, εις ζωήν αιώνιον θέλει φυλάξει αυτήν. Εάν εμέ υπηρετή τις, εμέ ας ακολουθή και όπου είμαι εγώ, εκεί θέλει είσθαι και ο υπηρέτης ο εμός και εάν τις με υπηρετή, θέλει τιμήση αυτόν ο Πατήρ. Τώρα η ψυχή μου είναι τεταραγμένη και τί να είπω; Πάτερ, σώσον με εκ της ώρας ταύτης. Αλλά διά τούτο ήλθον εις την ώραν ταύτην. (Ιωαν.ιβ:23-27).
Ο Ιησούς μας έδωσε το μυστικό της δικής Του επιτυχίας: «Εάν ο κόκκος του σίτου δεν πέσει εις την γην και αποθάνη, αυτός μόνος μένει». Μια μικρή εκκλησία θα παραμείνει μικρή, εκτός εάν πεθάνει ως προς τον εαυτό της. Ο Γολγοθάς ήταν το κόστος για το Χριστό για να γίνει ο Σωτήρας μας. Αυτός είπε: «Εάν εμέ υπηρετή τις, εμέ ας ακολουθή». Ο δρόμος που βάδισε ο Ιησούς είναι ένδοξος, αλλά όχι χωρίς κόστος. Αν θέλουμε να πετύχουμε σ’ αυτό τον τομέα, θα πρέπει πρώτα να συλλογιστούμε αν είμαστε έτοιμοι να πληρώσουμε το κόστος. Αν νομίζεις ότι το να ταχυδρομείς γράμματα, να ψάλεις ωραία, να φωτοτυπείς φυλλάδια και προσκλήσεις είναι αρκετό, κάποια στιγμή θα ξαφνιαστείς.
Ο Ιησούς είπε ότι όπου είναι Αυτός, εκεί πρέπει να είναι και οι υπηρέτες Του. Αν πραγματικά ακολουθούμε τον Ιησού, θα πρέπει να είμαστε έξω, εκεί που ήταν Αυτός. Όταν ο Ιησούς ήταν 12 χρονών, η μητέρα του τον έχασε κι έψαχνε παντού να Τον βρει. Τελικά Τον βρήκε ανάμεσα σε θεολόγους της εποχής να κουβεντιάζει μαζί τους κι όταν Τον ρώτησε που ήταν, Αυτός απάντησε: «Δεν εξεύρετε ότι πρέπει να ήμαι εις τα του Πατρός μου;» (Λουκ.β:49). Όταν όλα τ’ άλλα παιδιά της ηλικίας του ήταν έξω παίζοντας μπάλα, ο Ιησούς βρισκόταν μέσα και ασχολιόταν με τα πράγματα του Θεού.
Μπορεί να ρωτήσει κανείς, γιατί φέρνω αυτή την αρνητική νότα στο θέμα της σωτηρίας ψυχών. Η απάντηση είναι ότι ενώ όλοι θέλουμε την αναζωπύρωση, ποιοι είναι έτοιμοι να πληρώσουν το κόστος της προσευχής, της νηστείας, του να βγεις έξω και να μιλήσεις στους ανθρώπους, για να την έχουμε; Κάποιοι έχουν τη φιλοδοξία να γίνουν αποτελεσματικοί παιδαγωγοί και να εμβαθύνουν στη μελέτη της Βίβλου, αλλά ποιος θα πληρώσει το κόστος των εκατοντάδων ωρών μελέτης προκειμένου να πραγματοποιήσουν τη φιλοδοξία τους; Κάθε Χριστιανός θέλει τη δύναμη να εκβάλλει δαιμόνια, αλλά κανείς δεν θέλει να πολεμήσει μ’ ένα δαιμόνιο. Δεν νομίζω να υπάρχει κανείς που να μην θέλει τη δύναμη που πήρε ο Ιακώβ, αλλά ποιος θα παλέψει όλο το βράδυ στην προσευχή για να την πάρει; Είναι αλήθεια ότι όλοι θέλουμε αποτελέσματα κι επιτυχίες στο θέμα της σωτηρίας των ψυχών, αλλά οι πιο πολλοί προσπαθούμε να προσπεράσουμε ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΣΩΤΗΡΑΣ.
Ο Παύλος είπε: «Διά τούτο πάντα υπομένω διά τους εκλεκτούς, διά να απολαύσωσι και αυτοί την σωτηρίαν την εν Χριστώ Ιησού, μετά δόξης αιωνίου» (Β’Τιμ.β:10). Αποδέχτηκε την αλήθεια ότι αν ήθελε να δει κάποιους να σώζονται, αυτό θα του στοίχιζε κάτι.
«Υπηρέται του Χριστού είναι; (παραφρόνως λαλώ) πλειότερον εγώ. Εις κόπους περισσότερον, εις πληγάς καθ’ υπερβολήν, εις φυλακάς περισσότερον, εις θανάτους πολλάκις, υπό των Ιουδαίων πεντάκις έλαβον πληγάς τεσσαράκοντα παρά μία, τρίς ερραβδίσθην, άπαξ ελιθοβολήθην, τρίς εναυάγησα, έν ημερονύκτιον εν τω βυθώ έκαμον, εις οδοιπορίας πολλάκις, εις κινδύνους ποταμών, κινδύνους ληστών, κινδύνους εκ του γένους, κινδύνους εξ εθνών, κινδύνους εν πόλει, κινδύνους εν ερημία, κινδύνους εν θαλάσση, κινδύνους εν ψευδαδέλφοις, εν κόπω και μόχθω, εν αγρυπνίαις πολλάκις, εν πείνη και δίψη, εν νηστείαις πολλάκις, εν ψύχει και γυμνότητι, εκτός των εξωτερικών, ο καθ’ ημέραν επικείμενος εις εμέ αγών, η μέριμνα πασών των εκκλησιών. Τις ασθενεί, και δεν ασθενώ; τις σκανδαλίζεται και εγώ δεν φλέγομαι; Εάν πρέπη να καυχώμαι, θέλω καυχηθή εις τα της ασθενείας μου». (Β’Κορ.ια:23-30).
Όταν διαβάζουμε αυτά τα εδάφια, καταλαβαίνουμε γιατί μόνο πολύ λίγοι προσεύχονται να έχουν τη διακονία που ο Παύλος είχε. Σκοπός δεν είναι ν’ απογοητευθεί οποιοσδήποτε θέλει να κερδίσει ψυχές στο Χριστό, αλλά να σβήσει η ιδέα ότι αυτή η δουλειά είναι για επιπόλαιους και ελαφρόμυαλους. Με λίγα λόγια, είναι μια δουλειά για άντρες. Αδελφέ μου, η σωτηρία μιας ψυχής δεν είναι φτηνοδουλειά, τίποτα δεν γίνεται έτσι, απλά, από μόνο του. Πρέπει να εργαστείς για να γίνει.
Ο Ιησούς είπε: «Εάν τις θέλη να έλθη οπίσω μου, ας απαρνηθή εαυτόν, και ας σηκώση τον σταυρόν αυτού καθ’ ημέραν, και ας με ακολουθή» (Λουκ.θ:23).
Πρέπει να καταλάβουμε ότι ο ΣΤΑΥΡΟΣ δεν ήταν το ένδοξο μέρος της διακονίας του Ιησού, αλλά όμως ήταν το μέσο, δια του οποίου έγινε ο Σωτήρας μας. Θα είναι ο δικός σου σταυρός που θα σε κάνει δυνατό κήρυκα. Θα είναι ο δικός σου σταυρός που θα σε κάνει ένα αποτελεσματικό ευαγγελιστή. Θα είναι ο δικός σου σταυρός που θα σε κάνει ένα καλό δάσκαλο Βιβλικού ή Κυριακού σχολείου. Όσο χρήσιμος κι αν γίνεις μέσα στη βασιλεία του Θεού, αυτό που θα καθορίζει την επιτυχία σου, θα είναι ο σταυρός που σηκώνεις.
Αν όμως η σωτηρία μιας ψυχής μόνο κοστίζει και απαιτεί πολύ δουλειά, γρήγορα θα το είχαν αφήσει όλοι. Ναι, είναι κάτι που κοστίζει, αλλά οι ευλογίες υπερκαλύπτουν την επένδυση. Είναι ένα καθήκον που έχει τρομερά πλεονεκτήματα για όσους ασχολούνται μ’ αυτό. Μπορεί να κοστίζει να είσαι ΣΩΤΗΡΑΣ, όμως το βραβείο ξεπερνά κατά πολύ το κόστος. Μιλάμε για ΚΟΣΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝ, γιατί πρέπει να το βλέπουμε σαν προσωπική μας ευθύνη. Όταν βγεις έξω για χαμένες ψυχές, πρέπει να πας με βάρος στην καρδιά. Το βραβείο ακολουθεί, αλλά το βάρος πρέπει να είναι το κίνητρο κι όχι το βραβείο.
«Οι σπείροντες μετά δακρύων, εν αγαλλιάσει θέλουσι θερίσει» (Ψαλμ.ρκς:5).
Πολλές φορές έχουμε δει σε στύλους ή σε δημόσιους χώρους ανακοινώσεις που λένε ότι δίνεται κάποιο βραβείο (ίσως χρηματικό) για όποιον βοηθήσει για την εύρεση ζώου, παιδιού ή τη σύλληψη κακοποιού.
Υπάρχει όμως άλλη μία ανακοίνωση που κρέμεται στους τοίχους της αιωνιότητας και λέει: «Δίδεται ΒΡΑΒΕΙΟ σε όποιον βοηθήσει να σωθεί μια ψυχή». Μπορεί να μην υπάρχουν εκατομμύρια εγκληματίες, αλλά υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που δεν έχουν ακόμα ακούσει το ευαγγέλιο. Είναι εύκολο δηλαδή να γίνεις ήρωας στα πράγματα του Θεού και μπορεί βέβαια να μην σου δώσει κανείς χρήματα, αλλά μια μέρα θα πάρεις ένα χρυσό στεφάνι στον ουρανό.
Ο Δαβίδ λέει: «Ο δούλος σου μάλιστα νουθετείται δι’ αυτών (των Λόγων του Θεού) εις την τήρησιν αυτών Η ΑΝΤΑΜΟΙΒΗ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ» (Ψαλμ.ιθ:11). ο Ιησούς μας είπε να πάμε σ’ όλο τον κόσμο και να κηρύξουμε το ευαγγέλιο. Αν ΤΗΡΗΣΟΥΜΕ τα λόγια Του και κάνουμε ό,τι μας είπε, θα λάβουμε ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΤΑΜΟΙΒΗ. Μπορούμε να ψάξουμε τις σελίδες της Γραφής μας και να παραθέσουμε εκατοντάδες φορές που ο Θεός αντάμειψε ή λέει ότι θ’ ανταμείψει αυτούς που υπακούουν στο λόγο Του. Στον ουρανό θα δοθούν στεφάνια και θα υψωθούν αυτοί που με πιστότητα και στα μικρά πράγματα υπηρέτησαν το Θεό (Λουκ.ιθ:17). Όμως εκτός τα ένδοξα αιώνια βραβεία, τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί το την ευφορία και την ευλογία που νιώθει αυτός που δουλεύει πάνω σ’ αυτό το έργο. Η μεγαλύτερη ανταμοιβή γι’ αυτόν που μιλάει το Λόγο του Θεού σε χαμένες ψυχές, είναι να δει μια ψυχή να επιστρέφει, να μετανοεί, να βαπτίζεται στο όνομα του Ιησού και να παίρνει το Άγιο Πνεύμα.
Η εκκλησία, στο λόγο του Θεού, παραβάλλεται με μια γυναίκα που γεννά παιδιά: «...αλλ’ η Σιών άμα εκοιλοπόνησεν, εγέννησε τα τέκνα αυτής» (Ησ.ξς:8). Αυτός που κερδίζει μια ψυχή στο Χριστό, είναι τύπος ή σκιά του «πνευματικού πατέρα». Ο Πέτρος ονομάζει τους νεοκατήχητους «νεογέννητα βρέφη» (Α’Πετρ.β:2).
Ο Ιωάννης ονομάζει αυτούς που κέρδισε στο Θεό «τέκνα μου» (Γ’Ιωαν.4). Ο Παύλος ονομάζει τον εαυτό του «πατέρα» προς τους Κορίνθιους (Α’Κορ.δ:15). Αυτό όμως είναι μόνο ένας ΤΥΠΟΣ ή μια ΣΚΙΑ (Κολ.β:17). Δεν δίνει σε κανένα το δικαίωμα να ονομαστεί «ΠΑΤΕΡΑΣ» γιατί ο Κύριος το απαγόρευσε ρητά (Ματθ.κγ:9). Η εκκλησία κι αυτοί που εργάζονται στον ευαγγελισμό είναι πνευματικοί πατέρες για τους νέους πιστούς σε τύπο. Μ’ αυτό κατά νου ας θυμηθούμε τί λέει ο Δαβίδ: «Ιδού, κληρονομία παρά του Κυρίου είναι τα τέκνα, μισθός αυτού ο καρπός της κοιλίας» (Ψαλμ.ρκζ:3).
Βλέπουμε ότι τα παιδιά ονομάζονται «κληρονομία παρά του Κυρίου». Με άλλα λόγια, το όνομα ή το οικογενειακό δέντρο ενός ανθρώπου εξαρτάται απ’ το αν έχει παιδιά ή όχι. Αν δεν έχει παιδιά, το όνομά του πεθαίνει κι η κληρονομία του χάνεται. Το ίδιο συμβαίνει με μια εκκλησία που δεν έχει «πνευματικά παιδιά». Αν μια εκκλησία δεν ασχολείται με το να σωθούν καινούριες ψυχές, τελικά θα πεθάνει.
«Και είπεν ο Κύριος προς τον δούλον, Έξελθε εις τας οδούς και φραγμούς, και ανάγκασον να εισέλθωσι, διά να γεμισθή ο οίκος μου» (Λουκ.ιδ:23).
Όμως, όταν χρειάστηκε να ψάξει να βρει το απολωλός, βγήκε έξω, στους δρόμους. Στο παραπάνω εδάφιο, ο Ιησούς χρησιμοποίησε μια παραβολή σχετικά με κάποιο Κύριο που έστειλε τους υπηρέτες του στους ΔΡΟΜΟΥΣ και τους ΦΡΑΚΤΕΣ να καλέσουν τον καθένα για να γεμίσει το σπίτι του. Στην παραβολή, ο Κύριος δεν είναι άλλος απ’ τον Ίδιο τον Ιησού και υπηρέτες οι μαθητές Του. Τους έστειλε λοιπόν στους δρόμους, εκεί που ήταν η αγορά, εκεί που ήταν οι άνθρωποι.
Η πρώτη εκκλησία εργαζόταν έξω, στους δρόμους, όταν ήθελε να σωθούν ψυχές. Σήμερα, κατά παράξενο τρόπο, προσπαθούμε να κάνουμε αυτό το έργο καθισμένοι στις καρέκλες των εκκλησιών μας. Έχουμε στρέψει όλη την προσοχή μας στη «Διακονία». Ετοιμάζουμε νέους εργάτες για να κηρύττουν.
Στην πρώτη εκκλησία το 90% των πιστών ήταν έξω, στους δρόμους, ομολογώντας και κερδίζοντας ψυχές και το 10% ήταν μέσα ασχολούμενοι με τη μαθητεία των νέων ψυχών. Σήμερα, έχουμε το 90% μέσα στην εκκλησία να περιμένει πότε θα έρθει η σειρά του να κηρύξει και λιγότερο από 10% είναι έξω για να σώσει αμαρτωλούς.
Για να μην υπάρξει παρεξήγηση, μ’ αυτά που είπαμε δεν θέλουμε να δώσουμε την έμφαση στο ν’ αυξηθεί το ακροατήριο της εκκλησίας μας, αλλά να ΣΩΘΟΥΝ οι ψυχές. Τι να το κάνεις ένα μεγάλο ακροατήριο αν δεν είσαι σίγουρος ότι θα πάει στον ουρανό; Αν μέσα στην εκκλησία σου έχεις 10 ναρκομανείς, 30 αλκοολικούς 7 κλέφτες, 18 ψεύτες κτλ, απλώς έχεις μια ομάδα από 65 άτομα που βαδίζουν για την κόλαση! Ο αριθμός για τον οποίο πολλοί καυχώνται δεν σημαίνει απαραίτητα επιτυχία. Αν είναι έτσι, τότε ο Αρχιεπίσκοπος είναι ο μεγαλύτερος ευαγγελιστής!
Και οι συνετοί θέλουσιν εκλάμψει ως η λαμπρότης του στερεώματος και οι επιστρέφοντες πολλούς εις δικαιοσύνην, ως οι αστέρες, εις τους αιώνας των αιώνων (Δαν.ιβ:3).
Tο να κερδίσει ένας Χριστιανός ψυχές για τον Κύριο, είναι ένα από τα βασικά καθήκοντά του και η πιο υψηλή κλήση για την οποία μπορεί να καυχηθεί. Στην Παλαιά Διαθήκη ο Δαβίδ ονομάζεται “άνδρας κατά την καρδίαν του Θεού” (Πραξ.ιγ:22). Ο Δαβίδ ήταν πολεμιστής του Θεού και πολεμούσε για τη δικαιοσύνη. Με το να κατακτήσει όλα τα εδάφη και τα έθνη για τον Κύριο, κέρδισε τον τίτλο αυτό.
Στην Καινή Διαθήκη συμβαίνει το ίδιο, μόνο που εμείς κερδίζουμε ψυχές για τον Ιησού. Για να είναι σήμερα κανείς άνδρας κατά την καρδίαν του Θεού, πρέπει να δίνει μάχες και να βγάζει τους ανθρώπους απ’ το σκοτάδι στο φως. Ο Ιησούς είπε στον απόστολο Παύλο ότι τον κάλεσε “διά να ανοίξη τους οφθαλμούς αυτών, ώστε να επιστρέψωσιν από του σκότους εις το φώς, και από της εξουσίας του Σατανά πρός τον Θεόν, διά να λάβωσιν άφεσιν αμαρτιών και κληρονομίαν μεταξύ των ηγιασμένων, διά της εις εμέ πίστεως” (Πραξ.κς:18).
Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΕΛΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
O υψηλότερος και σημαντικότερος σκοπός της πρώτης έλευσης του Ιησού ήταν να σώσει αμαρτωλούς (Α’Τιμ.α:15 & Λουκ.ε:32). Ο σκοπός του Χριστού δεν ήταν να πηγαίνει κάθε βδομάδα μια φορά στο ναό και να κάνει ένα “ωραίο κήρυγμα”. Ούτε να ψάλει ένα “όμορφο ύμνο” στους πιστούς. Ούτε απλά να παρακολουθεί μια συνάθροιση. Ο μοναδικός σκοπός που ήρθε, ήταν να ψάξει και να σώσει το απολωλός (Λουκ.ιθ:10). Αν αυτός ήταν ο σκοπός του Ιησού, αυτός πρέπει να είναι κι ο σκοπός της εκκλησίας.
Μαρκ.β:17 Ο Ιησούς είπε πολύ καθαρά ότι Αυτός, σαν ο γιατρός, δεν ήρθε για τους υγιείς αλλά για τους άρρωστους. Υγιείς μπορούν να θεωρηθούν αυτοί που ήδη είναι σωσμένοι, ή αυτοί που νομίζουν ότι δεν έχουν ανάγκη σωτηρίας. Αντίθετα, άρρωστοι είναι οι χαμένοι, οι αμαρτωλοί, οι άνθρωποι που ξέρουν ότι είναι άρρωστοι από αμαρτία.
Είναι το λιγότερο, αστείο, για μια εκκλησία να σπαταλά όλη την πνευματική της δύναμη διακονώντας τον εαυτό της κι όχι σώζοντας χαμένους αμαρτωλούς. Μοιάζει με το γιατρό που χρησιμοποιεί όλες τις ιατρικές γνώσεις του στο να επαινεί αυτούς που είναι καλά, αφήνοντας τους άρρωστους στην ασθένειά τους. Ένας τέτοιος γιατρός θα μπορούσε να παραπεμφθεί για εγκληματική αμέλεια, επειδή αρνείται να χρησιμοποιήσει τις ικανότητές του για να βοηθήσει κάποιον άρρωστο. Κατά τον ίδιο τρόπο, ο κήρυκας, ο άγιος, η εκκλησία θα μπορούσε να παραπεμφθεί στο νόμο των εντολών του Θεού για άρνηση χρησιμοποίησης του ευαγγελίου που δόθηκε απ’ το Θεό για τη σωτηρία των ψυχών. Η εκκλησία πρέπει να κρατήσει τον ίδιο σκοπό του Ιησού: να ψάξει και να σώσει τον χαμένο.
Ο Ιωάννης μας αποκάλυψε το σκοπό του Ιησού: «Δια τούτο εφανερώθη ο Υιός του Θεού, διά να καταστρέψη τα έργα του διαβόλου» (Α’Ιωαν.γ:8). Στην πρώτη Του έλευση ο Ιησούς είχε ένα σκοπό. Ο σκοπός Του ήταν να καταστρέψει την αμαρτία και τα ολέθρια αποτελέσματά της, με τη δύναμη του ευαγγελίου Του. Ο Κύριός μας, άφησε τον ίδιο σκοπό στην εκκλησία όταν αναλαμβανόταν στον ουρανό.
Τώρα, αυτός ο σκοπός, να σώσουμε ψυχές απ’ τη δύναμη του Σατανά είναι στα χέρια μας, στα χέρια της εκκλησίας.
Όταν ο Ιησούς κάλεσε τον Σαούλ στη διακονία, τον κάλεσε για τον ίδιο σκοπό: «Αλλά σηκώθητι, και στήθι επί τους πόδας σου επειδή δια τούτο εφάνην εις σε, διά να σε καταστήσω υπηρέτην και μάρτυρα και όσων είδες, και περί όσων θέλω φανερωθεί εις σε» (Πραξ.κς:16). «Δια να ανοίξης τους οφθαλμούς αυτών, ώστε να επιστρέψωσιν από του σκότους εις το φώς, και από της εξουσίας του Σατανά προς τον Θεόν, διά να λάβωσιν άφεσιν αμαρτιών και κληρονομίαν μεταξύ των ηγιασμένων, διά της εις εμέ πίστεως» (κς:18). Ο κάθε κήρυκας και ο κάθε πιστός έχει κληθεί για τον ίδιο σκοπό!
Ο ΙΗΣΟΥΣ ΕΣΩΖΕ ΨΥΧΕΣ
Tο ίδιο το όνομα του Ιησού φανερώνει ότι η δουλειά κι ο σκοπός Του ήταν να σώζει ψυχές. Ο άγγελος είχε πει στον Ιωσήφ εκείνη τη μέρα «...και θέλεις καλέσει το όνομα αυτού Ιησούν, διότι αυτός θέλει σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών» (Ματθ.α:21). Το όνομα ΙΗΣΟΥΣ σημαίνει ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ (ΓΙΑΧΒΕ) ΣΩΤΗΡΑΣ.
Αυτή ήταν η καρδιά της διακονίας του Ιησού. Μετά που ο Ιωάννης ο Βαπτιστής σύστησε τον Ιησού με τα λόγια «Ιδού ο Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου» (Ιωαν.α:29), ο Αντρέας και ο Ιωάννης άρχισαν ν’ ακολουθούν τον Κύριο.
Ωστόσο, ήταν Αυτός που τους αντιμετώπισε πρώτος, με τα λόγια «Τί ζητείτε;» (Ιωαν.α:38). Είναι σαν να τους έλεγε: «Τί ψάχνετε φίλοι μου;» Ο Αντρέας μόνο ρώτησε τον Ιησού που μένει κι Αυτός όπως κάθε ευαγγελιστής πρέπει να κάνει, τους κάλεσε να δουν.
Ακριβώς την επόμενη μέρα, η Βίβλος μας λέει ότι ο Αντρέας πήγε και βρήκε τον αδελφό του Πέτρο κι άρχισε να του ομολογεί πώς βρήκε τον Ιησού (Ιωαν.α:42). Το επόμενο εδάφιο είναι απ’ τα πιο δυνατά όλης της Γραφής, γιατί λέει: «Και έφερεν (ο Αντρέας) αυτόν (τον Πέτρο) προς τον Ιησούν» (Ιωαν.α:43). Έτσι, η διακονία της συνδιαλλαγής ξεκινάει (Β’Κορ.ε:19-20). Έτσι πρέπει να γίνεται, γιατί έτσι έκανε η εκκλησία όπως βλέπουμε στο βιβλίο των Πράξεων. Ο Ιησούς μίλησε σε μια ψυχή (τον Αντρέα), κι αυτός πήγε και μίλησε σε κάποιον άλλο (τον Πέτρο) και τον έφερε στον Ιησού. Το θαυμαστό μ’ αυτή την ιστορία είναι ότι δεν σταματάει εδώ. Πρόσεξε το Ιωαν.α:44 «Τη επαύριον ηθέλησεν ο Ιησούς να εξέλθη εις την Γαλιλαίαν και ευρίσκει τον Φίλιππον, και λέγει προς αυτόν, Ακολούθει μοι». «Επαύριον» εννοεί την επόμενη μέρα μετά που ομολόγησε ο Αντρέας στον Πέτρο και τον έφερε στο Χριστό. Αν προσέξουμε καλλίτερα το εδάφιο 44 θα δούμε ότι ο Ιησούς «βρήκε» το Φίλιππο, που σημαίνει ότι τον έψαχνε και γι’ αυτό τον βρήκε. Από που έμαθε για τον Φίλιππο ο Ιησούς; Μα βέβαια απ’ τον Πέτρο και τον Αντρέα (εδ.45). Όμως η ιστορία δεν σταματά ούτε εδώ! Ας προσέξουμε το εδάφιο 46 «Ευρίσκει Φίλιππος τον Ναθαναήλ, και λέγει προς αυτόν, Εκείνον τον οποίον έγραψεν ο Μωυσής εν τω νόμω και οι προφήται, ευρήκαμεν, Ιησούν τον υιόν του Ιωσήφ τον από Ναζαρέτ». Το κεφάλαιο τελειώνει με τα λόγια του Ναθαναήλ «Σύ είσαι ο Υιός του Θεού» (εδ.50). Σίγουρα μπορούμε ν’ αντιγράψουμε τον Κύριο σ’ αυτό το θέμα γιατί αγαπούσε κι έσωζε τις ψυχές.
ΔΩΡΕΑΝ ΕΛΑΒΕΤΕ, ΔΩΡΕΑΝ ΔΟΤΕ
Oταν κάποιος κληρονομεί μια περιουσία, σημαίνει ότι έχει το δικαίωμα να την κάνει ό,τι θέλει. Ωστόσο, όταν ο Ιησούς σώζει κάποιον, το κάνει για να μπορεί κι αυτός με τη σειρά του να φέρει κάποιον άλλο στη σωτηρία.
Αφού ο Ιησούς βρήκε τους μαθητές Του και τους κάλεσε να Τον ακολουθήσουν, τους έστειλε έξω λέγοντάς τους: «Υπάγετε δε μάλλον προς τα πρόβατα τα απολωλότα του οίκου Ισραήλ. Και υπάγοντες κηρύττετε λέγοντες, Ότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών. Ασθενούντας θεραπεύετε, λεπρούς καθαρίζετε, νεκρούς εγείρετε, δαιμόνια εκβάλλετε, δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε» (Ματθ.ι:6-8). Ο Ιησούς μας έδωσε δωρεάν τα πάντα για να μπορούμε κι εμείς να δώσουμε δωρεάν σε άλλους. Η κλήση του Ιησού στη ζωή μας, δεν διαφέρει απ’ αυτή των πιστών της πρώτης εκκλησίας.
Όταν ο Ιησούς απέστειλε τους μαθητές Του, ΠΡΩΤΑ τους έστειλε έξω, στους ΧΑΜΕΝΟΥΣ. Στην πρώτη εκκλησία, πριν μπορέσει κάποιος να διακονήσει στους ΣΩΣΜΕΝΟΥΣ, έπρεπε πρώτα να διακονήσει στους χαμένους, τους αμαρτωλούς. Πρέπει και σήμερα να υιοθετήσουμε αυτή την τακτική στη διακονία, που ο Κύριος άφησε στην πρώτη εκκλησία. Σήμερα, έρχονται άνθρωποι στην εκκλησία, μετανοούν, λαμβάνουν το Άγιο Πνεύμα και σε μια βδομάδα «αισθάνονται την κλήση να κηρύξουν». Σ’ ένα μήνα, ξέρουν περισσότερα απ’ οποιονδήποτε άλλο μέσα στην εκκλησία και σε δύο μήνες ξέρουν περισσότερα κι απ’ τον ποιμένα, με αποτέλεσμα ν’ αρχίσουν να τον ελέγχουν.
Ποτέ δεν έχω καταφέρει να το καταλάβω αυτό. Πώς μπορεί κάποιος που δεν ξέρει τίποτα από μετάνοια, βάπτισμα στο νερό, στο Άγιο Πνεύμα, Βιβλικές διδασκαλίες κτλ. τη μια μέρα να μετανοεί και να παίρνει το Άγιο Πνεύμα και την επόμενη μέρα να τα ξέρει όλα! Τη μια μέρα είναι χαμένος χωρίς να μπορεί να βρει το δρόμο του και την άλλη μέρα είναι γεμάτος κι έτοιμος να διδάξει ή να οδηγήσει την εκκλησία. Παράξενο πράγμα. Το πρώτο κάλεσμα του Θεού στη ζωή του νεοαναγεννημένου Χριστιανού είναι: «Δωρεάν έλαβες, δωρεάν δώσε».
Κάθε παιδί του Θεού που αναγεννάται αισθάνεται μια κλήση στη ζωή του κι αυτή η κλήση είναι για ομολογία. Χωρίς εξαίρεση, καθένας που παίρνει το Άγιο Πνεύμα θέλει να πει στους γνωστούς του την εμπειρία του αυτή. Ο Ιησούς είπε: «Αλλά θέλετε λάβει δύναμιν, όταν επέλθη το Αγιον Πνεύμα εφ’ υμάς και θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες και εν Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία, και έως εσχάτου της γής» (Πραξ.α:8). Το πρώτο πράγμα που ο Ιησούς μας ζητά αφού λάβουμε το Άγιο Πνεύμα είναι να ΜΑΡΤΥΡΗΣΟΥΜΕ.
Ο λόγος του Θεού λέει: «Σεις όμως είσθε γένος εκλεκτόν βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, ΔΙΑ ΝΑ ΕΞΑΓΓΕΙΛΗΤΕ τας αρετάς εκείνου, όστις σας ΕΚΑΛΕΣΕΝ εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως» (Α’Πετρ.β:9). Ο Ιησούς μας ΚΑΛΕΣΕ και μας έβγαλε απ’ το σκοτάδι για να ΕΞΑΓΓΕΙΛΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΡΕΤΕΣ ΤΟΥ. Η καλλίτερη έκφραση ευγνωμοσύνης στον Ιησού Χριστό που σε έσωσε, είναι να φέρεις κάποιον άλλο στη σωτηρία.
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
O ευαγγελισμός ήταν κάτι φυσιολογικό για κάθε μαθητή του Ιησού Χριστού στην Καινή Διαθήκη. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής μίλησε στον Ανδρέα για τον Ιησού, αυτός μίλησε στον Πέτρο, κι ο Πέτρος στο Φίλιππο. Ο Φίλιππος με τη σειρά του μίλησε στο Ναθαναήλ. Ο Ιωάννης σύστησε τον Ιησού στον αδελφό του Ιάκωβο. Η γυναίκα στο πηγάδι της Σαμάρειας πήγε στην πόλη της κι έφερε εκατοντάδες ή χιλιάδες ψυχές στο Χριστό. Πολλά χρόνια αργότερα, ο διάκονος Φίλιππος πήγε στη Σαμάρεια, κήρυξε και πίστεψαν χιλιάδες που βαπτίστηκαν κι έλαβαν το Άγιο Πνεύμα (Πραξ.η:12-17).
Ο Ιησούς εκπαίδευσε προσωπικά 70 μαθητές που τους έστειλε δύο - δύο κι από πόρτα σε πόρτα να ευαγγελίσουν τα καλά νέα στους ανθρώπους (Λουκ.ι:1-8). Αυτοί οι μαθητές ήταν αυτό που ο Ιησούς είπε να ζητάνε στην προσευχή: «Έλεγε λοιπόν προς αυτούς, Ο μεν θερισμός είναι πολύς, οι δε εργάται ολίγοι. Παρακαλέσατε λοιπόν τον Κύριον του θερισμού να αποστείλη εργάτας εις τον θερισμόν αυτού» (Λουκ.ι:2).
Ο Ιησούς ποτέ δεν είπε στους μαθητές Του να προσεύχονται και να ζητάνε απ’ το Θεό να τους διδάξει να ψάλουν, αλλά ούτε πώς να κηρύττουν. Ακόμα ποτέ δεν τους είπε να προσευχηθούν για να τους δείξει ο Θεός πώς να οικοδομήσουν την εκκλησία. Όμως ο Ιησούς είπε στους μαθητές Του και σ’ αυτούς συμπεριλαμβάνεσαι κι εσύ κι εγώ, να προσευχόμαστε στο Θεό να στείλει ΕΡΓΑΤΕΣ στο χωράφι για να σώσουν ψυχές.
Ο Ιησούς έστειλε τους μαθητές Του έξω, να κάνουν αυτό που Αυτός έκανε. Σκόπευε ο κάθε μαθητής να γίνει ένας ψαράς ψυχών όπως Αυτός ήταν. Ας προσέξουμε τί είπε: «Έλθετε οπίσω μου, και θέλω σας κάμει αλιείς ανθρώπων» (Ματθ.δ:19 & Μαρκ.α:17). Ο Ιησούς έδωσε το παράδειγμα που πρέπει ν’ ακολουθήσουν όλοι οι μαθητές Του. Η Γραφή λέει: «Πιστός ο λόγος και πάσης αποδοχής άξιος, ότι ο Ιησούς Χριστός ήλθεν εις τον κόσμον ΔΙΑ ΝΑ ΣΩΣΗ ΤΟΥΣ ΑΜΑΡΤΩΛΟΥΣ, των οποίων πρώτος είμαι εγώ» (Α’Τιμ.α:15). Αν ο Ιησούς ήρθε για να σώσει αμαρτωλούς και μας λέει ν’ ακολουθήσουμε τα βήματά Του, τότε κι εμείς πρέπει ΝΑ ΣΩΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΜΑΡΤΩΛΟΥΣ.
Όπως ο Ιησούς περπάτησε στους δρόμους της Ιερουσαλήμ και στις ακτές της Γαλιλαίας μαρτυρώντας στον καθένα για την ερχόμενη βασιλεία του Θεού, έτσι κι εμείς πρέπει να περπατήσουμε. «Όστις λέγει ότι μένει εν αυτώ, ΧΡΕΩΣΤΕΙ, ΚΑΘΩΣ ΕΚΕΙΝΟΣ (ο Ιησούς) περιεπάτησε, ΚΑΙ ΟΥΤΟΣ ούτω να περιπατή» (Α’Ιωαν.β:6). Η λέξη ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ σημαίνει σαν το Χριστό. Έτσι λοιπόν, κάποιος που είναι σαν το Χριστό, θα κάνει ό,τι Αυτός έκανε. Μερικοί «Χριστιανοί» θα δικαιολογηθούν λέγοντας: «Λυπάμαι, δεν μπορώ να βγω έξω και να μιλήσω στους ανθρώπους, δεν είμαι γι’ αυτή τη δουλειά». Αν είσαι σαν το Χριστό, μπορείς να κάνεις τα πάντα δι’ Αυτού (Φιλιπ.δ:13).
Οι πρώτοι μαθητές το είχαν καταλάβει αυτό κι έκαναν αυτό που ο Κύριος τους είχε πει. Ακολουθούσαν λοιπόν τον Ιησού όπου πήγαινε ευαγγελίζοντας τη σωτηρία της ψυχής. Αυτοί ακολούθησαν το παράδειγμά Του. Ήξεραν ότι σκοπός τους ήταν να κερδίσουν ψυχές. «Και είπε προς αυτούς, Υπάγετε εις όλον τον κόσμον, και κηρύξατε το ευαγγέλιον εις όλην την κτίσην......Εκείνοι δε εξελθόντες εκήρυξαν πανταχού, συνεργούντος του Κυρίου, και βεβαιούντος το κήρυγμα διά των επακολουθούντων θαυμάτων. Αμήν» (Μαρκ.ις:15,20).
Για το πώς μπορεί ν’ ακολουθεί κανείς το Χριστό, ο Ίδιος είχε μιλήσει πολλές φορές: «Έλεγε δε προς πάντας, Εάν τις θέλη να έλθη οπίσω μου, ας απαρνηθή εαυτόν, και ας σηκώση τον σταυρόν αυτού καθ’ ημέραν, και ας με ακολουθή» (Λουκ.θ:23). Έχεις ποτέ αναρωτηθεί τί σημαίνει «ακολουθώ το Χριστό»; Πώς ακολουθούμε τον Ιησού; Ακολουθούμε τον Ιησού όταν κάνουμε ό,τι Αυτός έκανε και βαδίζουμε στα χνάρια Του. Αυτός είπε: «Εάν εμέ υπηρετή τις, εμέ ας ακολουθή» (Ιωαν.ιβ:26). Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι ν’ ακολουθήσεις το Χριστό μέσα απ’ τις σελίδες των Ευαγγελίων και θα καταλάβεις τί σημαίνει «ακολουθώ το Χριστό».
Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΙΑΣ ΨΥΧΗΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΡΠΟΣ
«Ο καρπός του δικαίου είναι δένδρον ζωής και όστις κερδίζει ψυχάς, είναι σοφός» (Παρ.ια:30).
O λόγος του Θεού μας λέει ότι ο ΣΟΦΟΣ Χριστιανός καλλιεργεί τη χριστιανική του ζωή για να φέρει καρπό. Ο καρπός είναι άμεσα συνδεδεμένος με τις ψυχές. Καρπός είναι οι ψυχές που κερδίζει κανείς στο Χριστό. Στην πραγματικότητα ο Ίδιος ο Ιησούς δίδαξε ότι ΚΑΘΕ Χριστιανός πρέπει να φέρει καρπό. «Εγώ είμαι η άμπελος η αληθινή, και ο Πατήρ μου είναι ο γεωργός. ΠΑΝ ΚΛΗΜΑ εν εμοί ΜΗ ΦΕΡΟΝ ΚΑΡΠΟΝ, εκκόπτει αυτό και παν το φέρον ΚΑΡΠΟΝ, καθαρίζει αυτό, διά να φέρη ΠΛΕΙΟΤΕΡΟΝ ΚΑΡΠΟΝ» (Ιωαν.ιε:1,2). Ο Ιησούς αποβλέπει ο κάθε Χριστιανός να γίνει ένας πετυχημένος ψαράς ανθρώπων. Ο Ιησούς είναι η άμπελος κι οι Χριστιανοί τα κλήματα. Αν αυτή η επιθυμία υπάρχει στην άμπελο - η σωτηρία των αμαρτωλών - θα υπάρχει και στα κλήματα.
Ο Ιησούς διδάσκει εμάς, τους μαθητές Του, πώς να κερδίζουμε ψυχές. Στα ευαγγέλια μαθαίνουμε ότι ο Ιησούς κέρδισε τους μαθητές Του και μετά αυτοί με τη σειρά τους πήγαν και μίλησαν σε άλλους. Τις ψυχές που ευαγγέλιζαν τις οδηγούσαν και τις παρέδιδαν στο Χριστό. Αργότερα, όπως βλέπουμε στο βιβλίο των Πράξεων, οι καινούριοι πιστοί εφέροντο στους αποστόλους. Σήμερα, κάθε ψυχή που κερδίζουμε στο Χριστό είναι «Ο ΚΑΡΠΟΣ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ».
Όπως ο Ιησούς έφερε καρπό, έτσι κι εμείς πρέπει να φέρουμε τον καρπό μας, να κερδίσουμε ψυχές. Ο μόνος τρόπος που μπορούμε να το καταφέρουμε είναι να μείνουμε στον Κύριο και να κρατήσουμε το Λόγο Του μέσα μας. «Εάν μείνητ εν εμοί, και οι λόγοι μείνωσιν εν υμίν, θέλετε ζητεί ό,τι αν θέλητε, και θέλει γείνει εις εσάς» (Ιωαν.ιε:7).
Κρατώ το λόγο του Ιησού σημαίνει εκτελώ τις εντολές Του (εδ.10). Το νόημα είναι ότι διατηρούμε το χριστιανικό μας βάδισμα όταν υπακούμε τον Ιησού και βγαίνουμε έξω για να σώσουμε ψυχές. «Εν τούτω δοξάζεται ο Πατήρ μου, εις το να φέρητε καρπόν πολύν και ούτω θέλετε είσθαι μαθηταί μου» (Ιωαν.ιε:8).
Είμαστε μαθητές του Χριστού αν υπακούμε στο λόγο Του και φέρουμε καρπό. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να κερδίσουμε ψυχές παρά μόνο μένοντας πολύ κοντά στον Κύριο με καθημερινή προσευχή και υπακοή. Εμμένοντας στο λόγο Του, μπορούμε να νιώθουμε τον παλμό της καρδιάς του Ιησού. Δεν είναι δυνατόν ν’ αγαπάς τον Ιησού, να υπακούς το λόγο Του και να προσεύχεσαι σ’ αυτόν, χωρίς να ομολογείς σε άλλους. Να θυμόμαστε πάντοτε ότι ο Ιησούς πέθανε για να σώσει τους αμαρτωλούς κι η μεγαλύτερη ένδειξη ευγνωμοσύνης που μπορούμε να του δώσουμε είναι να φέρουμε κάποιον άλλο σ’ Αυτόν (Ιωαν.ιε:8). «Σείς δεν εξελέξατε εμέ, αλλ’ εγώ εξέλεξα εσάς, και σας διέταξα, διά να υπάγητε σείς και να κάμητε καρπόν, και ο καρπός σας να μένη....» (Ιωαν.ιε:16).
Ο Ιησούς μας κάλεσε, μας εξέλεξε και μας διέταξε να κερδίσουμε ψυχές που κι αυτές με τη σειρά τους θα μείνουν στο Χριστό, θα στερεωθούν, για να φέρουν τον καρπό τους. Ο απόστολος Ιωάννης λέει: «Μεγαλυτέρα χαράν δεν έχω παρά τούτο, να ακούω ότι τα τέκνα μου περιπατούσιν εν τη αληθεία» (Γ’Ιωαν.4). Ο Ιωάννης δεν μιλούσε για σαρκικά παιδιά, αλλά για τα πνευματικά παιδιά του στο ευαγγέλιο. Ο Ιωάννης χαιρόταν που έφερε καρπό κι αυτός ο καρπός έμενε στον Κύριο. Πόσο ανόητο είναι να σκεφτόμαστε μόνο το σήμερα με τις εφήμερες κοσμικές απολαύσεις του. Ο Ησαύ είναι κλασικό παράδειγμα ανθρώπου που σκεφτόταν μόνο το παρόν και τί μπορεί να ωφεληθεί τώρα και γι’ αυτό πούλησε τα πρωτοτόκιά του για ένα πιάτο φακής. Αυτό που έκανε είναι μια μικρογραφία του κοσμικού φρονήματος. Η Γραφή θα μπορούσε να έλεγε: «Ο Θεός του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ησαύ....», αλλά δεν λέει έτσι, για μια ανοησία του Ησαύ.
Σ’ αυτή την περίπτωση, ο Ιακώβ ήταν ο ΣΟΦΟΣ ανάμεσα στα δύο αδέλφια. Ο Ιακώβ άρπαξε, άπλωσε το χέρι, παρακάλεσε, πάλεψε και προσευχήθηκε για να πάρει αυτό που ο Ησαύ ήταν τόσο ανόητος για να κρατήσει. Το καλλίτερο μέτρο της ανοησίας του Ησαύ και της σοφίας του Ιακώβ βρίσκεται μέσα στο Λόγο του Θεού: «Καθώς είναι γεγραμμένον, Τον Ιακώβ ηγάπησα, τον δε Ησαύ εμίσησα» (Ρωμ.θ:13).
Η σοφία δίδεται σ’ αυτούς που επενδύουν σε αιώνια πράγματα, ενώ αντίθετα η ανοησία υπάρχει παντού στον κόσμο. «Η σοφία φωνάζει έξω, εκπέμπει την φωνήν αυτής εν ταις ΠΛΑΤΕΙΑΙΣ» (Παρ.α:20). Η σοφία είναι στους δρόμους και στις πλατείες ψάχνοντας για χαμένες ψυχές, ενώ η ανοησία κάθεται μέσα, στις ανέσεις. Ο Χριστιανός είναι σοφός όταν επενδύει στην αιωνιότητα με το να αγωνίζεται για τη σωτηρία χαμένων ψυχών.
Καθημερινά μπορούμε να δούμε «Χριστιανούς» που η ζωή τους είναι παραλογισμός γιατί βλέπουν τόσο στενά που μοιάζει σαν να ζουν μόνο για σήμερα. Οι σκέψεις τους και οι προσπάθειές τους επικεντρώνονται στο αυτοκίνητο, το σπίτι, τη δουλειά, το οικόπεδο και όλα τα σχετικά. Πόσο ανόητοι «οίτινες δεν εξεύρετε το μέλλον της αύριον διότι ποία είναι η ζωή σας; είναι τωόντι ατμός όστις φαίνεται προς ολίγον, και έπειτα αφανίζεται» (Ιακ.δ:14).
Ας δούμε εκείνο τον πλούσιο άνθρωπο που περιγράφει ο λόγος του Θεού στο Λουκ.ιβ. Είχε τα πάντα σ’ αυτό τον κόσμο, εκτός απ’ το ότι πνευματικά ήταν ξερός. Αντί αυτός ο άνθρωπος να στραφεί στο Θεό και να ανακατευθεί με το έργο της σωτηρίας ψυχών, γκρέμισε τις αποθήκες του για να χτίσει καινούριες. «Είπε δε προς αυτόν ο Θεός, Άφρον, ταύτην την νύκτα την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου όσα δε ητοίμασας, τίνος θέλουσιν είσθαι;» (Λουκ.ιβ:20). Αλήθεια, είναι ανοησία, να σπαταλάς όλο το χρόνο σου και το δυναμικό σου σε εφήμερα πράγματα και ν’ αφήνεις ξερή την ψυχή σου. Αν δεν με πιστεύεις, ρώτησε τον πλούσιο στην κόλαση, θα σου απαντήσει: όστις κερδίζει ψυχάς, είναι ΣΟΦΟΣ.
ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ
Eπιτρέψτε μου να πω δυο λόγια γι’ αυτούς που προσεύχονται να τους βοηθήσει ο Θεός να σώσουν ψυχές. Έχουν ειπωθεί και γραφτεί πολλά σχετικά με τον «Ευαγγελισμό» ή το «Πώς μπορεί ν’ αυξηθεί μια εκκλησία» στις μέρες μας. Το πρόβλημα στο θέμα του ευαγγελισμού και της αύξησης της εκκλησίας είναι ότι αυτά τις περισσότερες φορές παρουσιάζονται σαν ένα «πακέτο» ή σαν ένα «πρόγραμμα». Ο ευαγγελισμός και η αύξηση της εκκλησίας μπορεί ν’ αποδειχτεί ότι σημαίνει κάτι άλλο αν δεν είμαστε προσεκτικοί. Η εκκλησία μπορεί να χρησιμοποιήσει διάφορους τρόπους, ιδιαίτερα σήμερα που η διαφήμιση και η ηλεκτρονική επιστήμη έχουν μπει τόσο πολύ στη ζωή μας, για ν’ αυξηθούν τα άτομα ή οι επισκέπτες, αλλά οι πιστοί αυτής της εκκλησίας ποτέ δεν θα βαστάσουν το βάρος ή το κόστος που υπάρχει για να σωθεί μία ψυχή.
Ας μην ανοητεύουμε, αν θέλουμε να σωθούν ψυχές όπως ο Χριστός έκανε και δίδαξε, αυτό θα μας κοστίσει κάτι. Είναι εύκολο να παρακολουθείς μια εκκλησία που διαθέτει όλα τα «ευαγγελιστικά» προγράμματα ώστε ν’ αυξάνει, αλλά ποτέ δεν θα μπορέσεις έτσι ν’ ανακατευθείς προσωπικά με τη σωτηρία των ψυχών. Είναι εύκολο να κρύβεσαι πίσω απ’ τη «μηχανή» δίχως ποτέ να έχεις πληρώσει το κόστος για να σωθεί μία ψυχή.
Ο Ιησούς είπε ότι «ο Υιός του ανθρώπου ήλθε να ΖΗΤΗΣΗ και να ΣΩΣΗ το απολωλός» (Λουκ.ιθ:10) και ήξερε απ’ την αρχή τι σημαίνει να είσαι Σωτήρας. «Ο δε Ιησούς απεκρίθη προς αυτούς, λέγων, Ήλθεν η ώρα διά να δοξασθή ο Υιός του ανθρώπου. Αληθώς, αληθώς σας λέγω, Εάν ο κόκκος του σίτου δεν πέσει εις την γην και αποθάνη, αυτός μόνος μένει εάν όμως αποθάνει, πολύν καρπόν φέρει. Όστις αγαπά την ψυχήν αυτού, θέλη απολέση αυτήν και όστις μισεί την ψυχήν αυτού εν τω κόσμω τούτω, εις ζωήν αιώνιον θέλει φυλάξει αυτήν. Εάν εμέ υπηρετή τις, εμέ ας ακολουθή και όπου είμαι εγώ, εκεί θέλει είσθαι και ο υπηρέτης ο εμός και εάν τις με υπηρετή, θέλει τιμήση αυτόν ο Πατήρ. Τώρα η ψυχή μου είναι τεταραγμένη και τί να είπω; Πάτερ, σώσον με εκ της ώρας ταύτης. Αλλά διά τούτο ήλθον εις την ώραν ταύτην. (Ιωαν.ιβ:23-27).
Ο Ιησούς μας έδωσε το μυστικό της δικής Του επιτυχίας: «Εάν ο κόκκος του σίτου δεν πέσει εις την γην και αποθάνη, αυτός μόνος μένει». Μια μικρή εκκλησία θα παραμείνει μικρή, εκτός εάν πεθάνει ως προς τον εαυτό της. Ο Γολγοθάς ήταν το κόστος για το Χριστό για να γίνει ο Σωτήρας μας. Αυτός είπε: «Εάν εμέ υπηρετή τις, εμέ ας ακολουθή». Ο δρόμος που βάδισε ο Ιησούς είναι ένδοξος, αλλά όχι χωρίς κόστος. Αν θέλουμε να πετύχουμε σ’ αυτό τον τομέα, θα πρέπει πρώτα να συλλογιστούμε αν είμαστε έτοιμοι να πληρώσουμε το κόστος. Αν νομίζεις ότι το να ταχυδρομείς γράμματα, να ψάλεις ωραία, να φωτοτυπείς φυλλάδια και προσκλήσεις είναι αρκετό, κάποια στιγμή θα ξαφνιαστείς.
Ο Ιησούς είπε ότι όπου είναι Αυτός, εκεί πρέπει να είναι και οι υπηρέτες Του. Αν πραγματικά ακολουθούμε τον Ιησού, θα πρέπει να είμαστε έξω, εκεί που ήταν Αυτός. Όταν ο Ιησούς ήταν 12 χρονών, η μητέρα του τον έχασε κι έψαχνε παντού να Τον βρει. Τελικά Τον βρήκε ανάμεσα σε θεολόγους της εποχής να κουβεντιάζει μαζί τους κι όταν Τον ρώτησε που ήταν, Αυτός απάντησε: «Δεν εξεύρετε ότι πρέπει να ήμαι εις τα του Πατρός μου;» (Λουκ.β:49). Όταν όλα τ’ άλλα παιδιά της ηλικίας του ήταν έξω παίζοντας μπάλα, ο Ιησούς βρισκόταν μέσα και ασχολιόταν με τα πράγματα του Θεού.
Μπορεί να ρωτήσει κανείς, γιατί φέρνω αυτή την αρνητική νότα στο θέμα της σωτηρίας ψυχών. Η απάντηση είναι ότι ενώ όλοι θέλουμε την αναζωπύρωση, ποιοι είναι έτοιμοι να πληρώσουν το κόστος της προσευχής, της νηστείας, του να βγεις έξω και να μιλήσεις στους ανθρώπους, για να την έχουμε; Κάποιοι έχουν τη φιλοδοξία να γίνουν αποτελεσματικοί παιδαγωγοί και να εμβαθύνουν στη μελέτη της Βίβλου, αλλά ποιος θα πληρώσει το κόστος των εκατοντάδων ωρών μελέτης προκειμένου να πραγματοποιήσουν τη φιλοδοξία τους; Κάθε Χριστιανός θέλει τη δύναμη να εκβάλλει δαιμόνια, αλλά κανείς δεν θέλει να πολεμήσει μ’ ένα δαιμόνιο. Δεν νομίζω να υπάρχει κανείς που να μην θέλει τη δύναμη που πήρε ο Ιακώβ, αλλά ποιος θα παλέψει όλο το βράδυ στην προσευχή για να την πάρει; Είναι αλήθεια ότι όλοι θέλουμε αποτελέσματα κι επιτυχίες στο θέμα της σωτηρίας των ψυχών, αλλά οι πιο πολλοί προσπαθούμε να προσπεράσουμε ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΣΩΤΗΡΑΣ.
Ο Παύλος είπε: «Διά τούτο πάντα υπομένω διά τους εκλεκτούς, διά να απολαύσωσι και αυτοί την σωτηρίαν την εν Χριστώ Ιησού, μετά δόξης αιωνίου» (Β’Τιμ.β:10). Αποδέχτηκε την αλήθεια ότι αν ήθελε να δει κάποιους να σώζονται, αυτό θα του στοίχιζε κάτι.
«Υπηρέται του Χριστού είναι; (παραφρόνως λαλώ) πλειότερον εγώ. Εις κόπους περισσότερον, εις πληγάς καθ’ υπερβολήν, εις φυλακάς περισσότερον, εις θανάτους πολλάκις, υπό των Ιουδαίων πεντάκις έλαβον πληγάς τεσσαράκοντα παρά μία, τρίς ερραβδίσθην, άπαξ ελιθοβολήθην, τρίς εναυάγησα, έν ημερονύκτιον εν τω βυθώ έκαμον, εις οδοιπορίας πολλάκις, εις κινδύνους ποταμών, κινδύνους ληστών, κινδύνους εκ του γένους, κινδύνους εξ εθνών, κινδύνους εν πόλει, κινδύνους εν ερημία, κινδύνους εν θαλάσση, κινδύνους εν ψευδαδέλφοις, εν κόπω και μόχθω, εν αγρυπνίαις πολλάκις, εν πείνη και δίψη, εν νηστείαις πολλάκις, εν ψύχει και γυμνότητι, εκτός των εξωτερικών, ο καθ’ ημέραν επικείμενος εις εμέ αγών, η μέριμνα πασών των εκκλησιών. Τις ασθενεί, και δεν ασθενώ; τις σκανδαλίζεται και εγώ δεν φλέγομαι; Εάν πρέπη να καυχώμαι, θέλω καυχηθή εις τα της ασθενείας μου». (Β’Κορ.ια:23-30).
Όταν διαβάζουμε αυτά τα εδάφια, καταλαβαίνουμε γιατί μόνο πολύ λίγοι προσεύχονται να έχουν τη διακονία που ο Παύλος είχε. Σκοπός δεν είναι ν’ απογοητευθεί οποιοσδήποτε θέλει να κερδίσει ψυχές στο Χριστό, αλλά να σβήσει η ιδέα ότι αυτή η δουλειά είναι για επιπόλαιους και ελαφρόμυαλους. Με λίγα λόγια, είναι μια δουλειά για άντρες. Αδελφέ μου, η σωτηρία μιας ψυχής δεν είναι φτηνοδουλειά, τίποτα δεν γίνεται έτσι, απλά, από μόνο του. Πρέπει να εργαστείς για να γίνει.
Ο Ιησούς είπε: «Εάν τις θέλη να έλθη οπίσω μου, ας απαρνηθή εαυτόν, και ας σηκώση τον σταυρόν αυτού καθ’ ημέραν, και ας με ακολουθή» (Λουκ.θ:23).
Πρέπει να καταλάβουμε ότι ο ΣΤΑΥΡΟΣ δεν ήταν το ένδοξο μέρος της διακονίας του Ιησού, αλλά όμως ήταν το μέσο, δια του οποίου έγινε ο Σωτήρας μας. Θα είναι ο δικός σου σταυρός που θα σε κάνει δυνατό κήρυκα. Θα είναι ο δικός σου σταυρός που θα σε κάνει ένα αποτελεσματικό ευαγγελιστή. Θα είναι ο δικός σου σταυρός που θα σε κάνει ένα καλό δάσκαλο Βιβλικού ή Κυριακού σχολείου. Όσο χρήσιμος κι αν γίνεις μέσα στη βασιλεία του Θεού, αυτό που θα καθορίζει την επιτυχία σου, θα είναι ο σταυρός που σηκώνεις.
ΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ
«Τις άνθρωπος εξ υμών, εάν έχη εκατόν πρόβατα, και χάση εν εξ’ αυτών, δεν αφίνει τα εννενηκονταεννέα εν τη ερήμω, και υπάγει ζητών το απολωλός, εωσού εύρη αυτό; Και ευρών αυτό, βάλλει επί τους ώμους αυτού, χαίρων;» (Λουκ.ιε:4-5).
O Ιησούς μας φανερώνει εδώ την κατάσταση αυτού που ενδιαφέρεται να σώσει ψυχές. Αυτός που αποφασίζει να γίνει εργαλείο για να σωθούν ψυχές, απολαμβάνει το ένδοξο συναίσθημα που προέρχεται απ΄ αυτό το ίδιο το έργο. Όσοι το έχουν κάνει μπορούν να βεβαιώσουν ότι μια θεία ευλογία έρχεται πάνω σου όταν ομολογείς μπροστά στους ανθρώπους.
Αν όμως η σωτηρία μιας ψυχής μόνο κοστίζει και απαιτεί πολύ δουλειά, γρήγορα θα το είχαν αφήσει όλοι. Ναι, είναι κάτι που κοστίζει, αλλά οι ευλογίες υπερκαλύπτουν την επένδυση. Είναι ένα καθήκον που έχει τρομερά πλεονεκτήματα για όσους ασχολούνται μ’ αυτό. Μπορεί να κοστίζει να είσαι ΣΩΤΗΡΑΣ, όμως το βραβείο ξεπερνά κατά πολύ το κόστος. Μιλάμε για ΚΟΣΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝ, γιατί πρέπει να το βλέπουμε σαν προσωπική μας ευθύνη. Όταν βγεις έξω για χαμένες ψυχές, πρέπει να πας με βάρος στην καρδιά. Το βραβείο ακολουθεί, αλλά το βάρος πρέπει να είναι το κίνητρο κι όχι το βραβείο.
«Οι σπείροντες μετά δακρύων, εν αγαλλιάσει θέλουσι θερίσει» (Ψαλμ.ρκς:5).
Πολλές φορές έχουμε δει σε στύλους ή σε δημόσιους χώρους ανακοινώσεις που λένε ότι δίνεται κάποιο βραβείο (ίσως χρηματικό) για όποιον βοηθήσει για την εύρεση ζώου, παιδιού ή τη σύλληψη κακοποιού.
Υπάρχει όμως άλλη μία ανακοίνωση που κρέμεται στους τοίχους της αιωνιότητας και λέει: «Δίδεται ΒΡΑΒΕΙΟ σε όποιον βοηθήσει να σωθεί μια ψυχή». Μπορεί να μην υπάρχουν εκατομμύρια εγκληματίες, αλλά υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που δεν έχουν ακόμα ακούσει το ευαγγέλιο. Είναι εύκολο δηλαδή να γίνεις ήρωας στα πράγματα του Θεού και μπορεί βέβαια να μην σου δώσει κανείς χρήματα, αλλά μια μέρα θα πάρεις ένα χρυσό στεφάνι στον ουρανό.
Ο Δαβίδ λέει: «Ο δούλος σου μάλιστα νουθετείται δι’ αυτών (των Λόγων του Θεού) εις την τήρησιν αυτών Η ΑΝΤΑΜΟΙΒΗ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ» (Ψαλμ.ιθ:11). ο Ιησούς μας είπε να πάμε σ’ όλο τον κόσμο και να κηρύξουμε το ευαγγέλιο. Αν ΤΗΡΗΣΟΥΜΕ τα λόγια Του και κάνουμε ό,τι μας είπε, θα λάβουμε ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΤΑΜΟΙΒΗ. Μπορούμε να ψάξουμε τις σελίδες της Γραφής μας και να παραθέσουμε εκατοντάδες φορές που ο Θεός αντάμειψε ή λέει ότι θ’ ανταμείψει αυτούς που υπακούουν στο λόγο Του. Στον ουρανό θα δοθούν στεφάνια και θα υψωθούν αυτοί που με πιστότητα και στα μικρά πράγματα υπηρέτησαν το Θεό (Λουκ.ιθ:17). Όμως εκτός τα ένδοξα αιώνια βραβεία, τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί το την ευφορία και την ευλογία που νιώθει αυτός που δουλεύει πάνω σ’ αυτό το έργο. Η μεγαλύτερη ανταμοιβή γι’ αυτόν που μιλάει το Λόγο του Θεού σε χαμένες ψυχές, είναι να δει μια ψυχή να επιστρέφει, να μετανοεί, να βαπτίζεται στο όνομα του Ιησού και να παίρνει το Άγιο Πνεύμα.
Η εκκλησία, στο λόγο του Θεού, παραβάλλεται με μια γυναίκα που γεννά παιδιά: «...αλλ’ η Σιών άμα εκοιλοπόνησεν, εγέννησε τα τέκνα αυτής» (Ησ.ξς:8). Αυτός που κερδίζει μια ψυχή στο Χριστό, είναι τύπος ή σκιά του «πνευματικού πατέρα». Ο Πέτρος ονομάζει τους νεοκατήχητους «νεογέννητα βρέφη» (Α’Πετρ.β:2).
Ο Ιωάννης ονομάζει αυτούς που κέρδισε στο Θεό «τέκνα μου» (Γ’Ιωαν.4). Ο Παύλος ονομάζει τον εαυτό του «πατέρα» προς τους Κορίνθιους (Α’Κορ.δ:15). Αυτό όμως είναι μόνο ένας ΤΥΠΟΣ ή μια ΣΚΙΑ (Κολ.β:17). Δεν δίνει σε κανένα το δικαίωμα να ονομαστεί «ΠΑΤΕΡΑΣ» γιατί ο Κύριος το απαγόρευσε ρητά (Ματθ.κγ:9). Η εκκλησία κι αυτοί που εργάζονται στον ευαγγελισμό είναι πνευματικοί πατέρες για τους νέους πιστούς σε τύπο. Μ’ αυτό κατά νου ας θυμηθούμε τί λέει ο Δαβίδ: «Ιδού, κληρονομία παρά του Κυρίου είναι τα τέκνα, μισθός αυτού ο καρπός της κοιλίας» (Ψαλμ.ρκζ:3).
Βλέπουμε ότι τα παιδιά ονομάζονται «κληρονομία παρά του Κυρίου». Με άλλα λόγια, το όνομα ή το οικογενειακό δέντρο ενός ανθρώπου εξαρτάται απ’ το αν έχει παιδιά ή όχι. Αν δεν έχει παιδιά, το όνομά του πεθαίνει κι η κληρονομία του χάνεται. Το ίδιο συμβαίνει με μια εκκλησία που δεν έχει «πνευματικά παιδιά». Αν μια εκκλησία δεν ασχολείται με το να σωθούν καινούριες ψυχές, τελικά θα πεθάνει.
ΟΔΟΙ ΚΑΙ ΦΡΑΓΜΟΙ
«Και είπεν ο Κύριος προς τον δούλον, Έξελθε εις τας οδούς και φραγμούς, και ανάγκασον να εισέλθωσι, διά να γεμισθή ο οίκος μου» (Λουκ.ιδ:23).
Eίναι πολύ καθαρό ότι ο Ιησούς βρισκόταν στο Ναό κάθε Σάββατο όπως ο νόμος διέταζε. Στην πραγματικότητα ο Ιησούς ξεκίνησε τη διακονία Του στη συναγωγή (Λουκ.δ:16). Ακόμα Tον βρίσκουμε σε πολύ μικρή ηλικία να συνδιαλέγεται στο ναό με τους δασκάλους (Λουκ.β:46). Οι Γραφές αναφέρουν με ακρίβεια ότι ο Ιησούς ήταν πιστός στην παρακολούθηση και τη λατρεία στο ναό.
Όμως, όταν χρειάστηκε να ψάξει να βρει το απολωλός, βγήκε έξω, στους δρόμους. Στο παραπάνω εδάφιο, ο Ιησούς χρησιμοποίησε μια παραβολή σχετικά με κάποιο Κύριο που έστειλε τους υπηρέτες του στους ΔΡΟΜΟΥΣ και τους ΦΡΑΚΤΕΣ να καλέσουν τον καθένα για να γεμίσει το σπίτι του. Στην παραβολή, ο Κύριος δεν είναι άλλος απ’ τον Ίδιο τον Ιησού και υπηρέτες οι μαθητές Του. Τους έστειλε λοιπόν στους δρόμους, εκεί που ήταν η αγορά, εκεί που ήταν οι άνθρωποι.
Δεν υπήρχε λόγος να στείλει τους μαθητές Του να κηρύξουν στο ναό ή στη συναγωγή, γιατί όσοι μαζευόταν εκεί δεν εθεωρούντο αμαρτωλοί, τουλάχιστον απ’ ότι φαινόταν. Είναι πάντως άξιο προσοχής, πόσο ακριβολόγος ήταν ο Κύριος όταν έδιδε οδηγίες: «ΥΠΑΓΕΤΕ δε μάλλον προς τα πρόβατα τα ΑΠΟΛΩΛΟΤΑ του οίκου Ισραήλ. Και ΥΠΑΓΟΝΤΕΣ κηρύττετε λέγοντες, Ότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών». «Εις οποίαν δε ΠΟΛΙΝ ή ΚΩΜΗΝ εισέλθητε, εξετάσατε τις είναι άξιος εν αυτή, και εκεί μείνατε εωσού εξέλθητε. Εισερχόμενοι δε εις την ΟΙΚΙΑΝ, χαιρετήσατε αυτήν» (Ματθ.ι:6-7 & 11-12).
Η πρώτη εκκλησία εργαζόταν έξω, στους δρόμους, όταν ήθελε να σωθούν ψυχές. Σήμερα, κατά παράξενο τρόπο, προσπαθούμε να κάνουμε αυτό το έργο καθισμένοι στις καρέκλες των εκκλησιών μας. Έχουμε στρέψει όλη την προσοχή μας στη «Διακονία». Ετοιμάζουμε νέους εργάτες για να κηρύττουν.
Στην πρώτη εκκλησία το 90% των πιστών ήταν έξω, στους δρόμους, ομολογώντας και κερδίζοντας ψυχές και το 10% ήταν μέσα ασχολούμενοι με τη μαθητεία των νέων ψυχών. Σήμερα, έχουμε το 90% μέσα στην εκκλησία να περιμένει πότε θα έρθει η σειρά του να κηρύξει και λιγότερο από 10% είναι έξω για να σώσει αμαρτωλούς.
Για να μην υπάρξει παρεξήγηση, μ’ αυτά που είπαμε δεν θέλουμε να δώσουμε την έμφαση στο ν’ αυξηθεί το ακροατήριο της εκκλησίας μας, αλλά να ΣΩΘΟΥΝ οι ψυχές. Τι να το κάνεις ένα μεγάλο ακροατήριο αν δεν είσαι σίγουρος ότι θα πάει στον ουρανό; Αν μέσα στην εκκλησία σου έχεις 10 ναρκομανείς, 30 αλκοολικούς 7 κλέφτες, 18 ψεύτες κτλ, απλώς έχεις μια ομάδα από 65 άτομα που βαδίζουν για την κόλαση! Ο αριθμός για τον οποίο πολλοί καυχώνται δεν σημαίνει απαραίτητα επιτυχία. Αν είναι έτσι, τότε ο Αρχιεπίσκοπος είναι ο μεγαλύτερος ευαγγελιστής!
