«'Ακουε, Ισραήλ· συ διαβαίνεις σήμερον τον Ιορδάνην, διά να εισέλθης να κληρονομήσης έθνη μεγαλήτερα και ισχυρότερά σου, πόλεις μεγάλας και τετειχισμένας έως του ουρανού, λαόν μέγαν και υψηλόν το ανάστημα, υιούς των Ανακείμ, τους οποίους γνωρίζεις και ήκουσας, Τις δύναται να σταθή έμπροσθεν των υιών του Ανάκ;» (Δευτ.θ:1-2)
«'Ακουε, Ισραήλ» το κλειδί των σχέσεων του Θεού με τον άνθρωπο. Ο Θεός σκιαγραφεί μπροστά στο λαό Του τους κινδύνους που θα συναντήσουν, δεν τους κρύβει. Γι' αυτό δεν διστάζει να πει ότι: «στενή είναι η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν, και ολίγοι είναι οι ευρίσκοντες αυτήν».
Μ' αυτά τα λόγια δεν θέλει να τους αποθαρρύνει, αλλά να τους προειδοποιήσει και να τους προετοιμάσει. Ο νέος πιστός χρειάζεται σωστή προετοιμασία.
Τις δυσκολίες μπορεί να τις δει κανείς με δύο τρόπους: με τον ανθρώπινο ή με τον τρόπο του Θεού.
Με απιστία και ταραχή ή με ηρεμία και ειρήνη που απορρέει από εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του Θεού.
Ο ανθρώπινος τρόπος ήταν οι κατάσκοποι, ο τρόπος του Θεού περιγράφεται σ' αυτό το κεφάλαιο.
Το να αρνείται κανείς ότι ο λαός του Θεού θα συναντήσει δυσκολίες είναι πώρωση, φανατισμός και σαρκικός ενθουσιασμός.
Είναι καλό να ξέρουμε τι έχουμε να κάνουμε, ώστε να μην περπατάμε απερίσκεπτα, στα τυφλά. Χωρίς βιασύνη και ενθουσιασμό αλλά και δίχως καθυστέρηση και απογοήτευση.
«Ο οκνηρός λέει, Λέων είναι έξω· εν τω μέσω των πλατειών θέλω φονευθή» (Παρ.κβ:13). Βρίσκει συνέχεια δικαιολογίες.
Ο ενθουσιασμός λέει: Μπα, τίποτα δεν είναι ....
Η πίστη λέει: Κι αν υπάρχουν 100 λιοντάρια, ο Κύριος είναι δυνατός να τα διαλύσει.
Είναι σημαντικό να εξετάσουμε σοβαρά και ήρεμα κάθε συμπεριφορά και κάθε ενέργεια πριν κάνουμε κάτι. Θα ήταν λιγότερα τα πνευματικά ναυάγια.
«Εάν τις έρχηται προς εμέ και δεν μισή τον πατέρα αυτού και την μητέρα και την γυναίκα και τα τέκνα και τους αδελφούς και τας αδελφάς, έτι δε και την εαυτού ζωήν, δεν δύναται να ήναι μαθητής μου. Και όστις δεν βαστάζει τον σταυρόν αυτού και έρχεται οπίσω μου, δεν δύναται να ήναι μαθητής μου. Διότι τις εξ υμών, θέλων να οικοδομήση πύργον, δεν κάθηται πρώτον και λογαριάζει την δαπάνην, αν έχη τα αναγκαία διά να τελειώση αυτόν; μήποτε αφού βάλη θεμέλιον και δεν δύναται να τελειώση αυτόν, αρχίσωσι πάντες οι βλέποντες να εμπαίζωσιν αυτόν, λέγοντες· Ότι ούτος ο άνθρωπος ήρχισε να οικοδομή και δεν ηδυνήθη να τελειώση» (Λουκ.ιδ:26-30).
Τι σημαίνουν αυτά τα λόγια του Ιησού; Είναι λόγια που πρέπει να μας κάνουν να σκεφτούμε πολύ.
Πόσους ημιτελείς πύργους βλέπουμε όταν κοιτάξουμε το χριστιανικό αγρό; Πόσες αφορμές ειρωνείας;
Πόσοι δεν παριστάνουν τους μαθητές εξαιτίας μιας ξαφνικής παρακίνησης και ανθρώπινης επιρροής;
'Ατομα που δεν έχουν καταλάβει ή δεν έχουν ζυγίσει καλά τι συνεπάγεται αυτή η θέση του μαθητή του Χριστού.
Αποτέλεσμα: όταν έρθει η δυσκολία, η δοκιμασία, ο δρόμος γίνει στενός, ανώμαλος έρημος, στρέφονται αλλού απλά γιατί δεν είχαν λογαριάσει τη δαπάνη.
Θλιβερά περιστατικά που ζημιώνουν την υπόθεση του Χριστού και δίνουν το δικαίωμα στον εχθρό να βλασφημεί, αποθαρρύνοντας αυτούς που αγαπούν τις ψυχές.
Μπορούμε τώρα να καταλάβουμε τη σοφία τη χρησιμότητα και τη σκοπιμότητα των λόγων που αρχίσει το κεφάλαιο αυτό στο Δευτερονόμιο.
Ο Μωυσής δεν θέλει να τους αποθαρρύνει, αλλά να τους προφυλάξει απ' την αυτοπεποίθηση που μας αφήνει αδύναμους τη στιγμή της δοκιμασίας. (Σπούδασε για να παρασταθείς δόκιμος).
Δευτ.θ:3 «Γνώρισον λοιπόν σήμερον, ότι Κύριος ο Θεός σου είναι ο προπορευόμενος έμπροσθέν σου· είναι πυρ καταναλίσκον· αυτός θέλει εξολοθρεύσει αυτούς και αυτός θέλει καταστρέψει αυτούς απ' έμπροσθέν σου· και θέλεις εκδιώξει αυτούς και ταχέως εξολοθρεύσει αυτούς, καθώς σοι είπεν ο Κύριος».
Αυτή είναι η λύση των δυσκολιών, όσο μεγάλες κι αν είναι. Τι ήταν για το Θεό τα τείχη και οι στρατοί;
«Εάν ο Θεός ήναι υπέρ ημών, τις θέλει είσθαι καθ' ημών»; (Ρωμ.η:31).
Φόβος σημαίνει αποτυχία γι' αυτό μη φοβάσαι.
Ότι τρομάζει την ανθρώπινη καρδιά, είναι ευκαιρία για το Θεό ν' αναπτύξει τη δύναμή Του. Γι' αυτό η πίστη λέει: αν ο Θεός είναι μαζί μου, τα πάντα δύναμαι!
Η πίστη δοξάζει το Θεό και δίνει στον άνθρωπο τη θέση που του αρμόζει: τέλεια εξάρτηση από το Θεό. Αυτή η θέση εξασφαλίζει τη νίκη και παράγει δοξολογία.
Βέβαια, ακόμα και σε τέτοιου είδους νίκη, υπάρχει ο ηθικός κίνδυνος να πέσει κανείς σε υπερηφάνεια.
Το αποτέλεσμα της νίκης πρέπει να είναι δοξολογία.
Οι πονηρές καρδιές μας εύκολα ξεχνάνε από πού ήρθε η δύναμη και η νίκη, είτε σαν άτομα είτε σαν εκκλησία.
«Αφού Κύριος ο Θεός σου εκδιώξη αυτούς απ' έμπροσθέν σου, μη είπης εν τη καρδία σου λέγων, Διά την δικαιοσύνην μου με εισήγαγεν ο Κύριος να κληρονομήσω την γην ταύτην· αλλά διά την ασέβειαν των εθνών τούτων εκδιώκει αυτούς ο Κύριος απ' έμπροσθέν σου» (Δευτ.θ:4).
Πολύτιμα και επίκαιρα τα λόγια αυτού του εδαφίου.
«μη είπης εν τη καρδία σου» εδώ ξεκινάει πάντα το κακό!
«Διά την δικαιοσύνην μου» Αλίμονο!
«Ουχί διά την δικαιοσύνην σου ουδέ διά την ευθύτητα της καρδίας σου εισέρχεσαι να κληρονομήσης την γην αυτών· αλλά διά την ασέβειαν των εθνών τούτων Κύριος ο Θεός σου εκδιώκει αυτά απ' έμπροσθέν σου, και διά να στερεώση τον λόγον, τον οποίον ο Κύριος ώμοσε προς τους πατέρας σου, προς τον Αβραάμ, προς τον Ισαάκ και προς τον Ιακώβ. Γνώρισον λοιπόν, ότι Κύριος ο Θεός σου δεν σοι δίδει την γην ταύτην την αγαθήν να κληρονομήσης αυτήν διά την δικαιοσύνην σου· διότι είσαι λαός σκληροτράχηλος. Ενθυμού, μη λησμονήσης πόσον παρώργισας Κύριον τον Θεόν σου εν τη ερήμω αφ' ης ημέρας εξήλθετε εκ γης Αιγύπτου, εωσού εφθάσατε εις τον τόπον τούτον, πάντοτε εστασιάσατε κατά του Κυρίου» (Δευτ.θ:5-7).
Φάρμακο για την αυτοδικαίωση τα παραπάνω λόγια.
Ο Μωυσής τους υπενθυμίζει ότι η γη τους δίνεται εξαιτίας της υπόσχεσης του Θεού στους πατέρες.
Τα έθνη εκδιώκονται γιατί δεν απέδωσαν στο Θεό ότι όφειλαν. Η ανομία των Αμοραίων είχε φτάσει στο αππροχώρητο.
Τους θυμίζει ποιοι ήταν στην πραγματικότητα, προκειμένου να ταπεινωθεί η φυσική τους ματαιότητα και αυτοδικαίωση.
«Είπεν ότι ο Κύριος προς εμέ, λέγων, Είδον τον λαόν τούτον και ιδού, είναι λαός σκληροτράχηλος· άφες με να εξολοθρεύσω αυτούς και να εξαλείψω το όνομα αυτών υποκάτωθεν του ουρανού· και θέλω σε κάμει εις έθνος δυνατώτερον και μεγαλήτερον παρά τούτους» (Δευτ.θ:14).
«άφες με να εξολοθρεύσω» πόσο κοντά στην τελειωτική καταστροφή βρισκόταν! Αγνοούσαν τι είχε συμβεί ανάμεσα στο Θεό και το Μωυσή.
«όθεν δύναται και να σώζη εντελώς τους προσερχομένους εις τον Θεόν δι' αυτού, ζων πάντοτε διά να μεσιτεύση υπέρ αυτών» (Εβρ.ζ:25).
Αυτός είναι ο δικός μας Μεσίτης, ο Ιησούς!
«Και είπε Κύριος προς εμέ, Σηκώθητι, κατάβα ταχέως εντεύθεν· διότι ο λαός σου, τον οποίον εξήγαγες εξ Αιγύπτου, ηνόμησεν· ταχέως εξέκλιναν από της οδού, την οποίαν προσέταξα εις αυτούς· έκαμον εις εαυτούς είδωλον χυτόν» (θ:12).
«Και εδεήθην του Κυρίου λέγων, Κύριε Θεέ, μη εξολοθρεύσης τον λαόν σου και την κληρονομίαν σου, τον οποίον ελύτρωσας διά της μεγαλωσύνης σου, τον οποίον εξήγαγες εξ Αιγύπτου εν χειρί κραταιά» (θ:26).
