ΠΡΩΤΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ - ΑΘΩΟΤΗΤΑ
Α. Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ
Υπάρχουν επτά χρονικές περίοδοι που θα μελετήσουμε στα μαθήματά μας. Κάθε περίοδος (οικονομία) καλύπτει ένα χρονικό διάστημα κατά το οποίο ο Θεός έρχεται σε σχέση με τον άνθρωπο με ένα ιδιαίτερο κάθε φορά τρόπο. Είναι μια περίοδος δοκιμασίας που κατέληξε όλες τις φορές σε κρίση του Θεού εξ αιτίας της αμαρτίας του ανθρώπου. Σήμερα βρισκόμαστε πολύ κοντά στο τέλος της 6ης περιόδου.
Β. ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ
Ο Αδάμ και η Εύα ήταν αθώοι όταν φτιάχτηκαν μέσα στον κήπο της Εδέμ όπου τους περιέβαλαν όλες οι ευλογίες της δημιουργίας. Το κάθε τι είχε φτιαχτεί για να τους προσφέρει την ευτυχία. Ο Θεός δημιούργησε τον πρώτο κήπο, τον θαυμάσιο παράδεισο, κι έβαλε τον Αδάμ για να εργάζεται αυτόν και να φυλάει αυτόν.(Γέν.β:15). Υπήρχε εκεί αφθονία τροφής και στέγη. Η γη ήταν εύφορη και τα δέντρα έδιναν άνετα και πλούσια τους καρπούς τους.
Το σημαντικότερο όμως απ’ όλα ήταν ότι είχαν κοινωνία με το Θεό. Η γη ήταν ένας τέλειος παράδεισος-δεν υπήρχε ο φόβος για ανθρώπους ή θηρία, ούτε αγκάθια και τρίβολοι, κούραση ή πόνος. Υπήρχε μονάχα μια αξίωση, μόνο μια απλή εντολή: «Από παντός δένδρου του παραδείσου ελευθέρως θέλεις τρώγει, από δε του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού δεν θέλεις φάγει απ’ αυτού. Διότι καθ’ ήν ημέρα φάγεις απ’ αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει».(Γέν.β:16-17).
Το σημαντικότερο όμως απ’ όλα ήταν ότι είχαν κοινωνία με το Θεό. Η γη ήταν ένας τέλειος παράδεισος-δεν υπήρχε ο φόβος για ανθρώπους ή θηρία, ούτε αγκάθια και τρίβολοι, κούραση ή πόνος. Υπήρχε μονάχα μια αξίωση, μόνο μια απλή εντολή: «Από παντός δένδρου του παραδείσου ελευθέρως θέλεις τρώγει, από δε του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού δεν θέλεις φάγει απ’ αυτού. Διότι καθ’ ήν ημέρα φάγεις απ’ αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει».(Γέν.β:16-17).
Γ. ΤΟ ΦΙΔΙ
Ο Σατανάς ήρθε στην Εύα με τη μορφή φιδιού και τη ρώτησε: «Γιατί ο Θεός σας κρατάει μακριά από αυτό τον καρπό; Μπορεί να σας αγαπάει πραγματικά, όταν σας περιορίζει τόσο πολύ»;
Ο Σατανάς κατηγόρησε το Θεό ότι είναι εγωιστής, άδικος και σκληρός. «Δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για την ευτυχία. Δεν θέλει να γίνετε κι εσείς σαν κι Αυτόν». Ο Σατανάς υπαινίχθηκε ότι γνώριζε για το δένδρο της γνώσης του καλού και του κακού, όσα γνώριζε κι ο Θεός.
«Προχωρήστε, φάτε τον καρπό, θα γίνετε σοφοί». Όταν η Εύα είδε ότι ήταν καλόν εις βρώσιν (η επιθυμία της σάρκας), ότι ήταν αρεστόν εις τους οφθαλμούς (η επιθυμία των οφθαλμών), κι ήταν ακόμα επιθυμητό ως δίδον γνώσιν (η αλαζονεία του βίου), δεν μπόρεσε ν’ αντισταθεί άλλο. Έφαγε τον καρπό! (Στην Α’ Ιωάν.β :15-16 μας μιλάει για τις βαθμίδες της πτώσης του ανθρώπου).
Σ’ αυτό το σημείο παίρνουμε ένα μεγάλο μάθημα. Παρόλο που ο πειράζων μπορεί να μας πείσει ν’ αμαρτήσουμε, δεν μπορεί ωστόσο να μας εξαναγκάσει να παραβούμε τους νόμους του Θεού. Η Εύα πήρε απ’ τον καρπό, επιλέγοντάς το και ενεργώντας με δική της θέληση. Ο Αδάμ ακολούθησε το παράδειγμά της και γρήγορα μοιράστηκε μαζί της την αμαρτία της ανυπακοής και τις τραγικές της συνέπειες.
Μερικοί μπορεί ν’ αναρωτιούνται, αφού ο άνθρωπος φτιάχτηκε «κατ’ εικόνα Θεού» γιατί ο Θεός δεν τον έκανε ανίκανο να διαλέξει την αμαρτία; Μ’ αυτό τον τρόπο η αμαρτία που θλίβει το Θεό δεν θα υπήρχε. Έτσι όμως ούτε κι η αυθόρμητη «δια πίστεως» λατρεία που είναι ευάρεστη σ’ Αυτόν, θα υπήρχε.
Αν έλειπαν όλες οι ευκαιρίες για την δημιουργία ενός Κάιν, τότε δεν θα μπορούσε να υπάρξει καμιά ευκαιρία και για την ύπαρξη του Αβραάμ, ο οποίος περπάτησε «δια πίστεως» με το Θεό. Ο Θεός δεν θα μπορούσε να είναι ευχαριστημένος με ανθρώπους μαριονέτες. Ο άνθρωπος φτιάχτηκε «κατ’ εικόνα Θεού» αλλά έχει δική του ελεύθερη βούληση.
Δ. Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΔΙΑΚΟΠΤΕΙ ΤΗΝ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟ ΘΕΟ
Η Εύα έφαγε τον απαγορευμένο καρπό κι ύστερα έδωσε και στον Αδάμ πράγμα που έκανε να αμαρτήσει κι αυτός. Πάντα επηρεάζουμε και κάποιον άλλον με τις πράξεις μας. Για παράδειγμα, αν αμαρτάνουμε μπροστά στα παιδιά μας, η ίδια αυτή αμαρτία, χωρίς αμφιβολία, θα επαναληφθεί στη ζωή τους.
Υπήρξαν λοιπόν τα θαυμαστά αποτελέσματα που υποσχέθηκε ο Σατανάς; Όχι - το μόνο αποτέλεσμα ήταν η αίσθηση μιας ενοχής και χυδαίας ντροπής. Ο Αδάμ και η Εύα θέλησαν να καλύψουν τις ψυχές τους. Αυτό όμως ήταν αδύνατον κι έτσι προσπάθησαν να καλύψουν τα σώματά τους. Τόσες φορές στο παρελθόν, όταν άκουγαν τη φωνή του Θεού, ένιωθαν χαρά, αλλά τώρα ένιωθαν φόβο, εξ αιτίας της αμαρτίας τους. Φοβήθηκαν και κρύφτηκαν. Η αμαρτία δεν μπορεί να σταθεί στην παρουσία του Θεού. Ψάχνει να βρει μέρος να κρυφτεί.
«Εκάλεσε δε Κύριος ο Θεός τον Αδάμ και είπε προς αυτόν Πού είσαι;»(Γέν.γ:9). Ο Θεός αναζήτησε τον Αδάμ, και όχι ο Αδάμ το Θεό. Σ’ όλες τις περιπτώσεις ισχύει το ίδιο.(Ρωμ.γ:11). Ο Θεός αναζήτησε τον Αβραάμ, τον Ιακώβ και τον Μωυσή. «Σείς δεν εξελέξατε εμέ, αλλ’ εγώ εξέλεξα εσάς» (Ιωάν.ε:16).
«Εφοβήθην» (Γέν.γ:10). Είναι η πρώτη φορά που αναφέρεται στην Βίβλο. «Διότι είμαι γυμνός και εκρύφθην». Εδώ έχουμε την πρώτη αναφορά για την εμφάνιση της συνείδησης μέσα στην ανθρώπινη ιστορία. Τη στιγμή που αμάρτησαν κατάλαβαν ότι ήταν γυμνοί και θέλησαν να καλυφθούν. Έτσι, τα ρούχα σημαδεύουν την αρχή της ενοχής - αμαρτία, ντροπή, ενδυμασία. Κάθε κομμάτι ρούχο, κάθε κατάστημα ρούχων, κάθε βιτρίνα στα μαγαζιά είναι μάρτυρας του γεγονότος της αμαρτίας, της συνείδησης της πτώσης του ανθρώπου, γιατί η ανάγκη της ενδυμασίας παρουσιάστηκε εξ αιτίας όλων αυτών!!!
Η αμαρτία διακόπτει την επαφή με το Θεό. «Η ψυχή που αμάρτησε θα πεθάνει». Ο Αδάμ και η Εύα πέθαναν πνευματικά εκείνη τη μέρα. Ο Θεός έπαψε πια να είναι μαζί τους. Μέσω της πτώσης, ο άνθρωπος υποτάχθηκε στο φυσικό, πνευματικό και αιώνιο θάνατο.
