ΕΡΩΤΗΣΗ 8
Εφόσον ο Θεός
της Παλαιάς Διαθήκης παραδεχόταν ότι μισούσε ορισμένους ανθρώπους, πώς μπορεί
να είναι ένα και το αυτό με το Θεό της Καινής Διαθήκης, που μας δίδαξε να
αγαπούμε τους εχθρούς μας;
Η ερώτηση αυτή
βασίζεται εν μέρει στο γεγονός ότι ο Θεός, στο Μαλ.α:2-3, λέει ότι αγαπά τον
έναν από τους δύο αδελφούς και μισεί τον άλλο:
«Εγώ σας ηγάπησα, λέγει Κύριος· και σεις
είπετε, Εις τι μας ηγάπησας; δεν ήτο ο Ησαύ αδελφός του Ιακώβ; λέγει Κύριος·
πλην ηγάπησα τον Ιακώβ, τον δε Ησαύ εμίσησα και κατέστησα τα όρη αυτού ερήμωσιν
και την κληρονομίαν αυτού κατοικίας ερήμου».
Η απάντηση σ’
αυτό το προφανές πρόβλημα, περιστρέφεται γύρω από τη σημασία που έχει στην
Εβραϊκή γλώσσα η λέξη «μίσησα». Σήμερα, όταν λέμε ότι μισούμε κάποιον, έρχεται
στο μυαλό μας έντονη αντιπάθεια και μοχθηρία. Όμως, στα χρόνια της Βίβλου, η
λέξη «μίσος», δεν είχε μόνον αυτή τη σημασία.
Η σημασία στην
Παλαιά Διαθήκη
Στα χρόνια της
Παλαιάς Διαθήκης, το να μισείσαι, θα μπορούσε να σημαίνει μονάχα ότι κάποιος
άλλος αγαπιόταν περισσότερο από σένα ή ότι είχε εκλεγεί αυτός αντί εσύ, για
κάποιον ειδικό ρόλο. Για παράδειγμα, η Εβραϊκή λέξη που μεταφράζεται ως
«μισητή», στο Γέν.κθ:31,33, περιγράφει το γεγονός ότι η Λεία, η πρώτη γυναίκα του
Ιακώβ, αγαπήθηκε λιγότερο παρά η αδελφή της η Ραχήλ. Στο Γεν.κθ:30 διαβάζουμε
τα εξής: «Και εισήλθεν ο Ιακώβ
και προς την Ραχήλ· και ηγάπησε την Ραχήλ περισσότερον παρά την Λείαν». Αγαπούσε
και τις δύο, όμως, τη Ραχήλ, την αγαπούσε περισσότερο. Δεν
αντιπαθούσε τη Λεία. Στην πραγματικότητα, όταν ο Ιακώβ κατάλαβε ότι επρόκειτο
να πεθάνει, ζήτησε να θαφτεί στον οικογενειακό τάφο, λέγοντας: « … και εκεί έθαψα εγώ την Λείαν» (Γεν.μθ:31).
Είναι φανερό ότι έτρεφε μεγάλη εκτίμηση για τη Λεία, έστω και αν αγαπούσε κατά
έναν ιδιαίτερο τρόπο τη Ραχήλ. Όταν εκλεγόταν κάποιος για μια ιδιαίτερη τιμή,
τούτο σήμαινε ότι αγαπιόταν. Αν του δινόταν, όμως, θέση μικρότερης αξίας ή
σπουδαιότητας, άσχετα με το πόσο αρεστός ήταν, σήμαινε ότι μισείτο.
Η επιβεβαίωση
της Καινής Διαθήκης
Η Καινή
Διαθήκη επιβεβαιώνει ότι αυτή ήταν η σημασία της λέξης «μισητός» σε ολόκληρη
την Ιουδαϊκή ιστορία. Ο ίδιος ο Κύριος είπε: «Εάν τις έρχηται προς εμέ και δεν μισή τον πατέρα αυτού και την μητέρα
και την γυναίκα και τα τέκνα και τους αδελφούς και τας αδελφάς, έτι δε και την
εαυτού ζωήν, δεν δύναται να ήναι μαθητής μου» (Λουκ.ιδ:26).
Οπωσδήποτε, ο Ιησούς, δεν εννοούσε ότι πρέπει να αντιπαθήσουμε τους συγγενείς
μας ή να νιώθουμε μοχθηρία γι’ αυτούς. Απεναντίας, μας είπε να αγαπούμε ο ένας
τον άλλον με αυταπάρνηση: «Εντολήν καινήν
σας δίδω, Να αγαπάτε αλλήλους, καθώς εγώ σας ηγάπησα και σεις να αγαπάτε
αλλήλους» (Ιωάν.ιγ:34). Είναι, λοιπόν, ολοφάνερο ότι ο Ιησούς,
λέγοντας ότι πρέπει να μισήσουμε τους συγγενείς και τους φίλους μας, για να Τον
ακολουθήσουμε, εννοούσε ότι πρέπει να Του δώσουμε την πρώτη θέση όσον αφορά την
αγάπη και την αφοσίωσή μας – με άλλα λόγια, από άποψη σύγκρισης, να «καταφρονήσουμε»
κάθε άλλον ανταγωνιστή. Ο Θεός αγαπούσε και τον Ησαύ και τον Ιακώβ, επέλεξε,
όμως, να δώσει στον Ιακώβ θέση ανάμεσα στους εκλεκτούς. Για δικούς Του σκοπούς,
έδωσε στον Ιακώβ ειδικά προνόμια, αλλά, συνάμα, και μεγαλύτερο βάρος
ευθύνης.
